Η γάτα και το ποντίκι σε τρεις πράξεις…

«Χρειάζεσαι τους σωστούς ηθοποιούς για τους δυσκολότατους χαρακτήρες», λέει η Ρούλα Πατεράκη, που σκηνοθετεί το μοναδικό θεατρικό του Τζέιμς Τζόις

Οι «Εξόριστοι» του Τζέιμς Τζόις πραγματεύονται την ιδέα της «απόλυτης» ελευθερίας μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις

Ανθρωπος εξόριστος από άνθρωπο, άνθρωπος εξόριστος από την κοινωνία, άνδρας εξόριστος από γυναίκα, άνδρας εξόριστος από την εσωτερική του γαλήνη. Η εξορία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κυριαρχεί στους «Εξόριστους» του Τζέιμς Τζόις, που κάνει απόψε πρεμιέρα στο «Από Μηχανής Θέατρο» σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, από την εταιρεία θεάτρου Συν-Επί (+, Χ). Το μοναδικό θεατρικό έργο του Ιρλανδού λογοτέχνη πραγματεύεται επίσης και την ιδέα της «απόλυτης» ελευθερίας μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις, που πάντα απειλούνται από πάθη και επιθυμίες, αλλά και την αμφιβολία που η απόλυτη ελευθερία συνεπάγεται.

Στους «Εξόριστους», κείμενο γραμμένο το 1914, ο Τζόις, φανερά επηρεασμένος από τον Ιψεν, φτιάχνει με αριστουργηματικό τρόπο ένα έργο που ο ίδιος περιγράφει ως «η γάτα και το ποντίκι σε τρεις πράξεις». Η βασική πλοκή περιλαμβάνει δύο ερωτικά τρίγωνα: ένα μεταξύ του Ρίτσαρντ Ρούαν (συγγραφέα από το Δουβλίνο, που επέστρεψε πρόσφατα από την αυτοεξορία του στη Ρώμη), της Βέρθας (συντρόφου του) και του φίλου του Ρόμπερτ Χαντ (δημοσιογράφου) και ένα δεύτερο μεταξύ του Ρούαν, του Χαντ και της εξαδέλφης του Βεατρίκης.

Το έργο εγγράφει τη «σκηνή του τριγωνικού πόθου κι όλους τους συνδυασμούς και τις παραλλαγές που επιφέρει σε κάτι που γρήγορα μετατρέπεται σε καθαρό στοίχημα: πώς να αναπαρασταθεί, να συλληφθεί, να ενσαρκωθεί αυτό το κομβικό κενό γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλοι οι ισχυρισμοί; Αυτή η αμφιβολία εμφανίζεται περιέργως ως ο μόνος βράχος στον οποίο στερεώνεται το οικοδόμημα», εξηγεί η Ρούλα Πατεράκη. Η τελευταία τονίζει ότι οι «Εξόριστοι» ήταν ένα έργο που «ήθελα πάντα να κάνω πολύ. Oμως, για να τους ανεβάσεις, χρειάζεται να βρεις το σωστό πλαίσιο για να μπορέσει να λειτουργήσει το σχέδιο και ασφαλώς τους σωστούς ηθοποιούς για να μπορέσουν να ερμηνεύσουν τους δυσκολότατους χαρακτήρες που αναπτύσσει ο Τζόις». Στην παράσταση τους χαρακτήρες υποδύονται οι:

Ακις Βλουτής (Ρίτσαρντ Ρούαν): «Πατεράκη, Τζόις, «Εξόριστοι» κι εγώ. Συνάντηση ίσως η πιο σημαντική στη θεατρική μου ζωή».

Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου (Βεατρίκη Τζάστις): «Η Ρούλα Πατεράκη με προσκάλεσε να προσεγγίσω τον ρόλο, δίχως να «στοχεύω» στην κατάσταση. Με απόλυτη ηρεμία των εκφραστικών μου μέσων. Ανιχνεύοντας το βαθύ βίωμα, λιτά δοσμένο. Με ωριμότητα και απλότητα. Με οδηγό εκεί που έχω πια ανάγκη: στο σημαντικά απλό, που δεν είναι και τόσο απλό…».

Γιάννης Παπαδόπουλος (Ρόμπερτ Χαντ): «Ταξίδι στην τζοϊσική πρόζα, έναν χρόνο τώρα, με κυβερνήτη τη Ρούλα Πατεράκη. Ζόρικο εγχείρημα, δυσμενείς καιρικές συνθήκες, απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Τη βγάζουμε καθαρή… Συνεχίζουμε».

Τασία Σοφιανίδου (Μπριγκίτα, υπηρέτρια): «Μία πολύτιμη εμπειρία για όλους».

Ιρις Χατζηαντωνίου (Βέρθα, σύντροφος και μητέρα του παιδιού του Ρούαν): «Αισθάνομαι ότι η διαδικασία των προβών για τους «Εξόριστους» ήταν (για μένα) μία μύηση στην αληθινή θεατρική τέχνη. Ωρίμασα άραγε αρκετά για την αναμέτρηση με αυτόν τον ρόλο της Βέρθα; Δεν ξέρω, πάντως ήταν και είναι μία εξαιρετική εμπειρία».

Τη μετάφραση συνυπογράφουν οι Ρούλα Πατεράκη – Αντώνης Γαλέος, τα σκηνικά – κοστούμια φιλοτέχνησε ο Γιώργος Πάτσας, ενώ η σύνθεση ήχων και η μουσική επιμέλεια είναι του Νέστορα Κοψιδά.

• Το 1919
  Οι «Εξόριστοι» πρωτοπαρουσιάστηκαν το 1919 στο Μόναχο. Το 1926 ανέβηκαν στο Λονδίνο και προκάλεσαν τον θαυμασμό του Τζορτζ Μπέρναντ Σο. Η πιο επιτυχημένη παραγωγή των «Εξόριστων» ήταν του Χάρολντ Πίντερ το 1970 στο «Mermaid Theatre» και έλαβε διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως.

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 05/11/2010

Με το σώμα της και μόνο

Στο θέατρο «Από Μηχανής» (Μεταξουργείο) παρουσιάζονται δύο μονόλογοι αυτοβιογραφικοί -ένας ολλανδικός… ημιτονίων κι ένας ελληνικός… μεγατόνων-, γοητεύοντας τους θεατές με τη γυμνή αλήθεια τους και τις δυνατές ερμηνείες των δύο αντίστοιχων ηθοποιών.

Στο «Είσαι η μητέρα μου» του Ολλανδού Γιοπ Αντμιραλ, ένας 60άχρονος μιλάει για την προστατευτική-ασφυκτική σχέση που είχε με τη μητέρα του από παιδί. Στη συνέχεια, επισκέπτεται την 85χρονη μάνα του, που έχει διαλείψεις μνήμης και βρίσκεται στο γηροκομείο (κάθε Κυριακή τη βλέπει εκεί τα τελευταία τρία χρόνια).

Με τη λιτή σκηνοθετική καθοδήγηση της Ασπασίας Κράλλη, ο Χρήστος Βαλαβανίδης υποδύεται και τον συνεσταλμένο ομοφυλόφιλο γιο και την ηλικιωμένη μάνα-αράχνη. Απολαυστικά διπλοπρόσωπος και αφαιρετικός, με λίγα αξεσουάρ γυναικείου ντυσίματος, δημιουργεί ένα γλυκόπικρο κι αστείο «διάλογο» μεταξύ τους με λεκτικό τάιμινγκ ακριβείας. Μια καθηλωτική σχέση, με εμμονές κι αξιοπρέπεια, στοργή και κόντρες (στοιχεία ελληνικά, αναγνωρίσιμα), με μνήμη και λήθη συγχωνεύσιμες στον πανδαμάτορα χρόνο.

Ο δεύτερος μονόλογος είναι μια επιλογή-διασκευή από το εντυπωσιακό βιβλίο του Γιώργου Χρονά, «Η γυναίκα της Πάτρας», στο οποίο του διηγείται τον διά πυρός και σιδήρου βίο της μια πόρνη, η Πανωραία. Μια… μαρτυρική μαρτυρία, αλλά με τόση κατάφαση και λαχτάρα για ζωή.

Συνταρακτική η ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου. Πάλλεται ψυχή τε και σώματι, φωνητικά και κινησιολογικά πλάθοντας στην εντέλεια αυτή τη λαϊκή και ιλαροτραγική γυναίκα ποντιακής καταγωγής, που, παρά τα απανωτά στραπάτσα (ξεριζωμούς, θανάτους, αρρώστιες γονιών, συγγενών, συζύγων, τέκνων, αποβολές, ξύλο, αμέτρητες συνευρέσεις), άντεξε χάρη στο τσαγανό και στην καπατσοσύνη της («Τα παιδιά μου τα μόρφωσα με το σώμα μου και μόνο», λέει κάπου).

Η Κοκκίδου είναι η γυναίκα της Πάτρας με τις αθυροστομίες της, με την πίστη της στον Χριστό, με τα λαϊκά και δημοτικά τραγούδια, που ξεδίνει, έχοντας κότσια γερά και γενναίο σπαραγμό. Η σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου, ταιριαστή και διακριτική, αναδεικνύει τον θηριώδη αυτόν χαρακτήρα.

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Και μητέρα και Πανωραία… Δύο μονόλογοι στο «Από Μηχανής Θέατρο»

• Δύο σπουδαίους μονολόγους- «Είσαι η μητέρα μου» και «Η γυναίκα της Πάτρας»- σε μία κοινή παράσταση με ένα εισιτήριο, παρουσιάζει από χθες η εταιρεία θεάτρου «Συν-Επί» με την Ελένη Κοκκίδου και τον Χρήστο Βαλαβανίδη, στο «Από Μηχανής Θέατρο» (Ακαδήμου 13).

Η Ελένη Κοκκίδου, στο ρόλο της Πανωραίας, όπως εμφανίζεται στο μονόλογο «Η γυναίκας της Πάτρας».

«Η γυναίκα της Πάτρας»: Στο μονόλογο του Γιώργου Χρονά, περιγράφεται η ζωή μιας παλιάς πόρνης που ζει στην Πάτρα, όπως την είδε ο ποιητής των μικρών στιγμών των ανθρώπων και των εξαιρετικών αισθημάτων. Η Λένα Κιτσοπούλου υπογράφει τη σκηνοθεσία και συνεργάζεται με την Ελένη Κοκκίδου, και ο συνδυασμός των δύο αυτών σπουδαίων γυναικών του ελληνικού θεάτρου είναι εκρηκτικός. Η πόρνη Πανωραία αφηγείται τη ζωή της με μια πρωτόγνωρη τόλμη, εστιάζει στις σκοτεινές και τραγικές πλευρές της ζωής της ξεγυμνωμένη από κάθε συστολή και λύπη, με τρόπο τόσο άμεσο που προκαλεί ανατριχίλα. Ο λόγος της ελεύθερος, κυλάει απρόσκοπτα ταράζοντας τα λιμνάζοντα νερά της ζωής μας, μετατρέποντας τα βάσανα, τις κακουχίες και τις λάθος επιλογές μιας νέας κάποτε κοπέλας σε ποίηση. Ο μονόλογος προέκυψε από την αληθινή ιστορία της πόρνης Πανωραίας, όπως την κατέγραψε ο ποιητής, συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιώργος Χρονάς, μέσα από συνεντεύξεις της στον ίδιο. Η ιστορία της δημοσιευόταν σε συνέχειες στο περιοδικό «Οδός Πανός», το καλοκαίρι του 1987. Ο ποιητής διατήρησε αναλλοίωτο τον τολμηρό λόγο και το αναρχικό ύφος της «αξιοσέβαστης πόρνης», καθιστώντας τον έτσι ιδανικό για τη θεατρική σκηνή. Τα σκηνικά είναι της Τατιάνας Σουχορούκωφ.

Ο Χρήστος Βαλαβανίδης και πάλι στη σκηνή στο μονόλογο «Είσαι η μητέρα μου».

«Είσαι η μητέρα μου»: Στο σπαρακτικό μονόλογο του Ολλανδού ηθοποιού, Γιόοπ Άντμιρααλ, ο Χρήστος Βαλαβανίδης επανέρχεται στη σκηνή μ’ ένα ρόλο – πρόκληση, καθώς καλείται να ενσαρκώσει στη σκηνή τη μητέρα και τον γιο παράλληλα, γλιστρώντας ανεπαισθήτως από το ένα πρόσωπο στο άλλο με απόλυτη φυσικότητα. Πρόκειται για μια τυπική κυριακάτικη επίσκεψη που κάνει ο ηθοποιός στην ανοϊκή μητέρα του, που βρίσκεται στο γηροκομείο του Ντελφτ. Ο διάλογός τους επιστρέφει διαρκώς προς το παρελθόν κι επανέρχεται στο παρόν, παλινδρομεί ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα, προβληματίζει και συγκινεί. Για τον Γιόοπ Άντμιρααλ είναι η ώρα για αποκαλύψεις, ομολογίες, παραδοχές. Πρόκειται για ένα άκρως συγκινητικό έργο που πραγματεύεται ένα θέμα που όλοι γνωρίζουμε: τη σχέση της μητέρας με το παιδί της, που δεν αλλάζει ακόμα και όταν και οι δύο γεράσουν. Καλογραμμένο, δίνει την αίσθηση ότι ο συγγραφέας μπήκε στο σπίτι σου, στο καθιστικό σου, στην κουζίνα σου και κατέγραψε τις συνομιλίες σου, τους τσακωμούς σου, τα ξεσπάσματα και τις χαρές σου. Μικρές λεπτομέρειες από τη σχέση μητέρας – παιδιού, της πιο δυνατής και απόλυτης αγάπης που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος. Η σκηνοθεσία είναι της Ασπασίας Κράλλη, τα σκηνικά της Κυριακής Τσίτσα και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη.

• Γυμνή ιστορία

Ο Γιώργος Χρονάς αναφέρει μεταξύ άλλων για τη «Γυναίκα της Πάτρας»: «Η ιστορία της δεν σημαδεύεται μόνο από τη φτώχεια ή από τη σάρκα και το σκάνδαλο, οι πρόστυχες φράσεις της πέφτουν σαν άσφαιρα πυρά – δεν πρέπει να θίγουν κανένα. Είναι τρόπος εκπνοής, ανθρώπινης λαλιάς. Η γυναίκα της Πάτρας είναι η πιο αληθινή -δηλαδή, γυμνή- ιστορία, στην ελληνική γλώσσα, από τη σταύρωση του Χριστού και τα διηγήματα τον Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ, Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 24 Δεκεμβριου 2009

Οι «επαναστάτες» έγιναν λογοκριτές

• Η ίδια η Κωνσταντίνα Κούνεβα, στο όνομα δήθεν της οποίας έγινε η εισβολή σε θέατρο και η ακύρωση παράστασης, δηλώνει: «Η τέχνη πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα». Ο Μισέλ Φάις, συγγραφέας του μονόλογου «Κίτρινο Σκυλί», καταγγέλλει τη «βάρβαρη κατάργηση της ελευθερίας της έκφρασης»

Η επίθεση με μπογιές και ο βανδαλισμός του θεάτρου «Από Μηχανής» (Ακαδήμου 13, Κεραμεικός), στο οποίο επρόκειτο να παρουσιαστεί το βράδυ της Κυριακής ο θεατρικός μονόλογος «Κίτρινο Σκυλί» για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, ακολουθεί μια σειρά από επιθέσεις που προηγήθηκαν… με στόχο «κουλτουριάρηδες» και «αλλοτριωμένους αστούς».

Οι εισβολείς στο θέατρο του Κεραμεικού δεν αρκέστηκαν στα συνθήματα έξω από αυτό. Βανδάλισαν και το εσωτερικό του

Μια ομάδα 20-25 ατόμων εισέβαλε στο θέατρο, έφτυσε στο πρόσωπο τον συγγραφέα Μισέλ Φάις, αποκαλώντας τον «κωλοαστό, που θέλει να βγάλει λεφτά από την Κούνεβα», και στη συνέχεια βανδάλισε το θέατρο. Ακύρωσε έτσι με την, απροκάλυπτα αντιδημοκρατική της πράξη, κάθε υπόνοια διαλόγου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι στιγμής οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί αρκούνταν στο να διακόπτουν παραστάσεις, σε λεκτικές επιθέσεις ή στο να γράφουν συνθήματα έξω από τα θέατρα. Αυτή τη φορά προχώρησαν σε βρισιές, φτυσίματα και βανδαλισμούς. Ελπίζουμε να μη συνεχίσουν με σωματικές επιθέσεις και… εκκαθαρίσεις των εκπροσώπων της «εκφυλισμένης» τέχνης.

Ο μονόλογος «Κίτρινο Σκυλί», αναφορά στη δολοφονική επίθεση με καυστικό υγρό εναντίον της Βουλγάρας συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, γράφτηκε πυρετωδώς από τον Μισέλ Φάις για να μεταφερθεί επίσης πυρετωδώς στη σκηνή με υποτυπώδη οικονομικά μέσα. Οι εισβολείς απαγόρευσαν με τσαμπουκά την παράσταση μισή ώρα πριν από την πρεμιέρα, τα έσοδα της οποίας επρόκειτο να κατατεθούν στον λογαριασμό της συνδικαλίστριας.

Η Αλεξία Καλτσίκη ερμηνεύει στο «Κίτρινο Σκυλί» τη μετανάστρια Ρούσα Ρούσεβα, μια ονειρική αντανάκλαση της Κούνεβα Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, που είχε δεχθεί με θέρμη τη δημιουργία της παράστασης, αντέδρασε άμεσα. Σε ιδιόχειρο σημείωμά της δηλώνει: «Η κοινωνία χρειάζεται σήμερα σκέψη και διάλογο. Η τέχνη πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα. Γι’ αυτό να συνεχιστούν οι παραστάσεις του έργου του Φάις».

Σε κείμενο, που υπογράφουν οι δημιουργοί της παράστασης, Δημήτρης Ισαρης, Αλεξία Καλτσίκη, Ηλίας Κοσίντας, Εύα Μανιδάκη, Λίλυ Μελεμέ, Λευτέρης Παυλόπουλος και Μισέλ Φάις, τονίζεται: «…Επιχείρησαν να καταστρέψουν την εργασία και τον κόπο κάποιων ανθρώπων, προσπαθώντας να αμαυρώσουν το ήθος αυτής της χειρονομίας. Δεν θα σταθούμε στα βάρβαρα καταργημένα αυτονόητα: το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα στην αλληλεγγύη (με ποιο δικαίωμα στερείς τη δυνατότητα σε κάποιον, που συμβαίνει να μην συμφωνεί με τα πιστεύω σου, να υπερασπιστεί ένα κοινό πρόβλημα;), το δικαίωμα στη διαφωνία κ.τ.λ. Και να αποσαφηνίσουμε κάτι κρίσιμο: εμείς δεν νιώθουμε ότι βοηθάμε την Κούνεβα, η Κούνεβα μας βοηθάει. Καμία συναυλία, καμιά παράσταση, κανένα βιβλίο δεν στέκεται πάνω από το ψυχικό σθένος της, την πολιτική της συγκρότηση, το ηθικό της έρμα. Για αυτό η τέχνη πρέπει να ξαναγίνει τέχνη (να μας ταράζει βαθιά -ελπίζουμε τα βιβλία που πήραν από το θέατρο, όσοι διέκοψαν τη χθεσινή παράσταση, να τα διαβάσουν: είναι κι αυτό ένα βήμα…). Η αστυνομία, αστυνομία (να συλλάβει τους ενόχους αυτού του ωμού εγκλήματος κατά της Κούνεβα). Η πολιτική, πολιτική (να βγει έξω από το μικρόκοσμο μιας αδιέξοδης φλυαρίας) και η κοινωνία, κοινωνία (ας συνομολογήσουμε, επιτέλους, τις επιθυμίες μας και τα όριά μας, ας υπερασπιστούμε επιτέλους τα δικαιώματά μας)».

Στη μακροσκελή επιστολή που άφησαν οι εισβολείς επιτίθενται προσωπικά στον συγγραφέα («στρατευμένο γραφιά της εξουσίας» κ.λπ.) λέγοντας ακόμα ότι με το θεατρικό του μονόλογο αποκόβει την Κούνεβα «από την καθημερινότητά της, από τον αγώνα της, από την κοινωνική της τάξη και τα βιώματά της. Της επιβάλλουν το πρόσωπο του εξιλαστηρίου θύματος και όχι της μετανάστριας-αγωνίστριας».

Τέλος, την πλήρη αντίθεσή του με την «τραμπούκικη επίθεση» στο θέατρο του Κεραμεικού εκφράζει με επιστολή του και ο ΣΥΡΙΖΑ και καταλήγει: «Οι αυτόκλητοι «αλληλέγγυοι επαναστάτες» μετατράπηκαν σε σκληρούς λογοκριτές». *

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 12/5/2009

Μπογιές εναντίον της θεατρικής Κούνεβα. ΣΤΟ «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ»

• Με μπογιές ομάδα νεαρών… έβαψε το θέατρο όπου θα παρουσιαζόταν το «Κίτρινο σκυλί», έργο του Μισέλ Φάις εμπνευσμένο από το δράμα της Κούνεβα

• 22 Δεκεμβρίου 2008. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα από τη Βουλγαρία, που εργάζεται ως καθαρίστρια στον ΗΣΑΠ, δέχεται επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο, το κεφάλι και τον ώμο. Από τις πορείες των εργαζομένων, τις τηλεοπτικές εκπομπές και το νοσοκομείο όπου η Κούνεβα δίνει μάχη ακόμη και σήμερα, η υπόθεση πέρασε στη γραφή του Μισέλ Ράις, με τον θεατρικό του μονόλογο «Το κίτρινο σκυλί».

• Λίγα λεπτά πριν από την πρεμιέρα της παράστασης, ομάδα νεαρών ηλικίας 20-30 ετών, κατέβαιναν την οδό Ακαδήμου κατευθυνόμενοι προς το «Από Μηχανής Θέατρο». Με μπογιές και πινέλα στα χέρια πλησίασαν τον Μισέλ Φάις, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Προσπαθείς να βγάλεις χρήματα από την υπόθεση της Κούνεβα». Στα επόμενα πέντε λεπτά πέταγαν μπογιές στα καθίσματα και βανδάλιζαν τη σκηνή του θεάτρου.

• «Φίμωσαν βιαίως μια παράσταση. Έκπληκτος είδα μπροστά μου μια ομάδα οργισμένων νέων. Θέλησα να συζητήσω μαζί τους αλλά δεν τα κατάφερα», σχολίασε χθες στα «ΝΕΑ» ο Μισέλ Φάις. Οι παραστάσεις της εβδομάδας ακυρώθηκαν ώστε να αποκατασταθούν οι ζημιές.  Η Κωνσταντίνα Κούνεβα είχε αρχίσει αγώνα απέναντι στην «εργοδοτική τρομοκρατία», ενώ είχε αρνηθεί να υπογράψει για μειωμένο δώρο Χριστουγέννων. Η απόλυση της μητέρας της που εργαζόταν στην ίδια εταιρεία, αλλά και η μετάθεση της ίδιας σε σταθμό μακριά από το σπίτι της δεν τη σταμάτησαν.

• Η ηρωίδα του θεατρικού μονολόγου «Το κίτρινο σκυλί» Ρούσκα Ρούσεβα- ρόλο που ερμηνεύει η Αλεξία Καλτσίκη- «βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν άδικο κόσμο και σε μια θλιβερή καθημερινότητα». Το θέατρο έρχεται να συνδεθεί με την πραγματικότητα μέσα από τα συναισθήματα που μοιράζονται η Ρούσεβα και η Κούνεβα, που άφησε την πατρίδα της για να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη για εκείνη και το παιδί της στην Ελλάδα.
• «Στο θεατρικό έργο η Κωνσταντίνα Κούνεβα αποκόβεται από την καθημερινότητά της, από τον αγώνα της, από την κοινωνική της τάξη και τα βιώματά της, από τον κόσμο της», υποστήριζαν στην προκήρυξη- με την υπογραφή «Αλληλέγγυες- Αλληλέγγυοι»- οι νεαροί που «έβαψαν» το θέατρο σε ένδειξη διαμαρτυρίας. «Της επιβάλλουν το πρόσωπο του εξιλαστήριου θύματος και όχι της μετανάστριας- αγωνίστριας. Επιβάλλουν την εμπειρία του λιθοβολημένου που συγχωρεί. Περιφρονούν και απαξιώνουν τον κόσμο της, που θέλουν να παραμείνει αόρατος».
• Για «ιδεολογική θολούρα από μεριά των δραστών» μιλάει ο Μισέλ Φάις. «Είχαμε δηλώσει ότι τα έσοδα της πρώτης (σ.σ.: δηλαδή της ημέρας της επίθεσης) και της τελευταίας παράστασης, θα κατατεθούν στον τραπεζικό λογαριασμό της Κούνεβα. Δεν θέλησα να εκμεταλλευτώ το δράμα της. Αντιθέτως, με ευαισθητοποίησε και θεωρώ πως το σεβάστηκα».  Με χειρόγραφο σημείωμά της που έστειλε από το νοσοκομείο η Κωνσταντίνα Κούνεβα έπαιρνε χθες το απόγευμα θέση: «Η κοινωνία χρειάζεται σήμερα σκέψη και διάλογο. Η τέχνη πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα. Γι΄ αυτό να συνεχιστούν οι παραστάσεις του έργου Φάις».

• «Το έργο γράφτηκε πυρετωδώς και μεταφέρθηκε επί σκηνής πυρετωδώς. Εν μέσω αλυσιδωτών σκανδάλων, βίαιης καταστολής και τυφλής κοινωνικής οργής. Με υποτυπώδη οικονομικά και όλοι οι συντελεστές δούλεψαν αφοσιωμένα», σημειώνουν σε κείμενό τους με αφορμή την προχθεσινή επίθεση, οι συντελεστές της παράστασης Δημήτρης Ίσαρης, Αλεξία Καλτσίκη, Ηλίας, Κοσίντας, Εύα Μανιδάκη, Λίλυ Μελεμέ (σκηνοθέτις), Λευτέρης Παυλόπουλος, Μισέλ Φάις.

Links

Αναβάλλονται οι παραστάσεις του έργου «Το κίτρινο σκυλί» του Μισέλ Φάις γι΄ αυτή την εβδομάδα στο «Από Μηχανής Θέατρο» (Ακαδήμου 13, Κεραμεικός, τηλ. 210-5231.131).

Δικαιώματα και «ζωντανή μνήμη»

• «Η τέχνη πρέπει να ξαναγίνει τέχνη (να μας ταράζει βαθιά). Η αστυνομία, αστυνομία (να συλλάβει τους ενόχους του ωμού εγκλήματος κατά της Κούνεβα). Η πολιτική, πολιτική. Η κοινωνία, κοινωνία (ας υπερασπιστούμε επιτέλους τα δικαιώματά μας)», υποστηρίζουν οι συντελεστές της παράστασης «Το κίτρινο σκυλί». «Η περιπέτεια της γραφής και η περιπέτεια της σκηνής ελπίζω να ανακουφίσουν την περιπέτεια της ζωής», προσθέτει ο Μισέλ Φάις.

• Διαφορετική άποψη για τον ρόλο της τέχνης είχαν οι «Αλληλέγγυες- Αλληλέγγυοι» νεαροί της επίθεσης στην προκήρυξή τους: «Εμείς ως κομμάτια των κοινωνικών διεργασιών που έχουν γεννήσει αλλά και εγκυμονούν εξεγέρσεις, κρατάμε ακόμα και τη ζωή που γέννησε ο θάνατος, κρατάμε την εξεγερμένη αξιοπρέπεια της Κωνσταντίνας Κούνεβα». Και καταλήγουν: «Αυτό που λέτε τέχνη, το λέμε προσβολή. Με αγώνες θα κρατήσουμε τη μνήμη ζωντανή».

• Δάφνη Κοντοδήμα, TA NEA: Τρίτη 12 Μαΐου 2009

«Η τεχνη να εκφραζετε ελεφτερα»

• Αντιδράσεις για την επίθεση με μπογιές στο «Κίτρινο σκυλί», που ανεβαίνει στο «Από Μηχανής Θέατρο»

• «Η κοινωνια χριαζετε σημερα σκεψη και διαλογο, η τεχνη πρεπει να εκφραζετε ελεφτερα. Για αυτο να συνεχιστουν οι παραστασεις του εργου του Φαϊς».

• Η ιδιόχειρη επιστολή της Κωνσταντίνας Κούνεβα με χθεσινή ημερομηνία δίνει μια άλλη διάσταση του θέματος που προέκυψε ύστερα από την επίθεση αγνώστων με μπογιές λίγο πριν από την πρεμιέρα της παράστασης «Το κίτρινο σκυλί» του Μισέλ Φάις, την Κυριακή το βράδυ, στο «Από Μηχανής Θέατρο».

  

  Η παράσταση που ήταν αφιερωμένη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα (το έργο είναι εμπνευσμένο από την επίθεση που δέχθηκε η Βουλγάρα καθαρίστρια με καυστικό οξύ στο πρόσωπο, το κεφάλι και τον ώμο) ακυρώθηκε.

  

  Μια ομάδα που την αποτελούσαν περίπου είκοσι άτομα μπήκε στην αίθουσα του θεάτρου, πέταξε μπογιές στους τοίχους και τα καθίσματα, φωνάζοντας συνθήματα κατά της παράστασης του έργου «Το κίτρινο σκυλί».

  «Η τέχνη σας βρωμάει θάνατο, αλληλεγγύη στην Κούνεβα», έγραψαν οι νεαροί στον εξωτερικό τοίχο του θεάτρου, υπογράφοντας με το σήμα των αναρχικών. Οι δράστες της επίθεσης απομακρύνθηκαν πεζή από τον χώρο του θεάτρου.

  «Το έργο θα ανέβει. Συνεχίζουμε. Το ιδιωτεύειν δεν μας ταιριάζει…» αναφέρουν οι συντελεστές της παράστασης, η οποία δεν θα παιχτεί και σήμερα (δεν παίχτηκε ούτε χθες).

  «Επιχείρησαν να καταργήσουν το δικαίωμα ενός συγγραφέα, μιας ηθοποιού, μιας σκηνοθέτριας, μιας σκηνογράφου, ενός φωτιστή, ενός μουσικού κι ενός ολόκληρου θεάτρου να διατυπώσουν τη θέση τους γι αυτό που μας συγκλόνισε όλους τη νύχτα της 22 Δεκεμβρίου 2008» τονίζουν σε ανακοίνωσή τους οι ίδιοι. «Επιχείρησαν να στερήσουν το δικαίωμα της Ρούσκα Ρούσεβα (σκηνική αντανάκλαση της Κωνσταντίνα Κούνεβα) να πει: «Η αγάπη ανταλλάσσεται μόνο με αγάπη». Επιχείρησαν να καταστρέψουν την εργασία και τον κόπο κάποιων ανθρώπων, προσπαθώντας να αμαυρώσουν το ήθος αυτής της χειρονομίας».

  «Θέλουμε να εκφράσουμε σε όλους τους τόνους την πλήρη αντίθεσή μας στην τραμπούκικη επίθεση που δέχτηκε, από τριάντα περίπου δήθεν υπερεπαναστάτες, η παράσταση «Το κίτρινο σκυλί» του συγγραφέα Μισέλ Φάις, το βράδυ της Κυριακής. Η παράσταση, της οποίας τα έσοδα θα δίνονταν στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, η οποία ήταν σύμφωνη με τη διεξαγωγή της, τελικώς ματαιώθηκε. Οι αυτόκλητοι αλληλέγγυοι επαναστάτες μετατράπηκαν σε σκληρούς αδίστακτους λογοκριτές», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ.

Νέα «επίθεση» κατά της Κούνεβα. Από ομάδα διαφωνούντων με τον πολιτικό ρόλο του έργου «Το κίτρινο σκυλί» του Μισέλ Φάις

• ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΙ. Τις δύο όψεις του φασισμού ζήσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο κέντρο της Αθήνας: στην Ομόνοια, ακροδεξιά στοιχεία εξαπέλυαν επιθέσεις εναντίον μεταναστών, ενώ την Κυριακή, στον Κεραμεικό, ακροαριστερά στοιχεία εισέβαλαν σε θέατρο και επέβαλαν τη ματαίωση της παράστασης. Συγκεκριμένα: στο θέατρο «Από Μηχανής» (Ακαδήμου 13) είχε προγραμματιστεί η πρεμιέρα του θεατρικού έργου «Το κίτρινο σκυλί» του Μισέλ Φάις, σε σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ και με ερμηνεύτρια την Αλεξία Καλτσίκη. Το έργο ήταν εμπνευσμένο από την επίθεση αγνώστων εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα, ενώ είχε αποφασιστεί, από τις δώδεκα παραστάσεις που είχαν προγραμματιστεί, οι εισπράξεις από την πρώτη και την τελευταία να διατεθούν στην Κ. Κούνεβα. Σημειωτέον, η τελευταία ήταν ενήμερη για το επικείμενο ανέβασμα της παράστασης και ήταν θετικά προδιατεθειμένη. Ωστόσο, τη νύχτα της πρεμιέρας τριάντα περίπου άτομα εισέβαλαν στο θέατρο, διέπραξαν βανδαλισμούς, προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στη σκηνή και στην πλατεία και μοίρασαν προκηρύξεις. Οπως μας είπε χθες το πρωί ο Μισέλ Φάις: «Προσπάθησα να ανοίξω διάλογο μαζί τους, στάθηκε αδύνατον. Με έφτυσαν, με απώθησαν, όπως και άλλους συνεργάτες, πήραν τον πυροσβεστήρα και τον άνοιξαν μέσα στο θέατρο, ενώ πέταξαν μπογιές στις καρέκλες. Αναγκαστήκαμε να ματαιώσουμε την πρεμιέρα». Οι εισβολείς αναφέρουν, μεταξύ των άλλων, στην προκήρυξή τους: «Τις προσπάθειες της εξουσίας να κλείσει τις ρωγμές που άνοιξαν, να απαλύνει τις πληγές και να ξαναγράψει την ιστορία, έρχεται να υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων “Το κίτρινο σκυλί” ή αλλιώς Δολοφονώντας την Κωνσταντίνα Κούνεβα».

Υπέρ Φάις η Κούνεβα

• Η ίδια η Κ. Κούνεβα, με επιστολή της προς το συγγραφέα, κατέστησε γνωστό το εξής: «Η κοινωνία χρειάζεται σήμερα σκέψη και διάλογο. Η τέχνη πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα. Γι’ αυτό να συνεχιστούν οι παραστάσεις του έργου του Φάις». Ο συγγραφέας και οι λοιποί συντελεστές της παράστασης εξέδωσαν δελτίο Τύπου, στο οποίο αναφέρουν: «Επιχείρησαν να καταστρέψουν την εργασία και τον κόπο κάποιων ανθρώπων προσπαθώντας να αμαυρώσουν το ήθος αυτής της χειρονομίας. […]» Το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε την επίθεση χαρακτηρίζοντάς τους τριάντα εισβολείς «δήθεν “υπερεπαναστάτες”». Πάντως, ο Μ. Φάις και οι άλλοι συντελεστές δηλώνουν ότι «το έργο θα ανέβει. Συνεχίζουμε. Το ιδιωτεύειν δεν μας ταιριάζει…».

• Του Ηλια Mαγκλινη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 12/5/2009

Μπογιές κατά παράστασης

• Επίθεση με μπογιές στο «Από Μηχανής Θέατρο» πραγματοποίησε ομάδα 20-25 νεαρών, το βράδυ της Κυριακής, μισή ώρα πριν από την έναρξη της παράστασης, «Το κίτρινο σκυλί», έργο του Μισέλ Φάις επηρεασμένο από τη δολοφονική επίθεση κατά της μετανάστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα.

• Η παράσταση, που τελικά αναβλήθηκε λόγω της επίθεσης, ξεκινούσε στις 10.15 το βράδυ. Στις 9.45 οι δράστες της επίθεσης, μπήκαν στο θέατρο, πέταξαν μπογιές και έγραψαν συνθήματα φωνάζοντας «βγάζετε λεφτά από τον πόνο της Κούνεβα», «κάνατε αστικό θέμα την Κούνεβα» και άλλα, όπως ανέφερε χαρακρητιστικά στην «Ε», ο Μισέλ Φάις.

• Ο Μισέλ Φάις χαρακτήρισε «αδιανόητο» ό,τι συνέβη, επισήμανε ότι τα χθεσινοβραδινά έσοδα προορίζονταν για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, η οποία «έχει ενημερωθεί και έχει δεχθεί με θέρμη την παράσταση και μάλιστα θέλει να την παρακολουθήσει και η μητέρα της και οι γιατροί που τη φροντίζουν» και τόνισε ότι οι δράστες της επίθεσης οικοποιήθηκαν έννοιες και λέξεις που χρησιμοποιούν άνθρωποι του αναρχικού χώρου. Μετά την επίθεση στο θέατρο της οδού Ακαδήμου 13, στον Κεραμεικό, οι δράστες διέφυγαν πεζή.

• Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Ο Κώστας Μπερικόπουλος πετά τη μάσκα

• Mια μαύρη φάρσα, από τις αντιπροσωπευτικότερες του γαλλικού 19ου αιώνα, γραμμένη από το μετρ του είδους Ευγένιο Μαρίν Λαμπίς, ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου. Η γαμήλια προοπτική της σχέσης της κόρης των Μαλενζάρ με ένα νέο του «καλού κόσμου» προκαλεί στην οικογένεια ανησυχία για το αν αρμόζουν στην κοινωνική θέση των υποψήφιων συμπέθερων. Αποφασίζουν, λοιπόν, να παραπλανήσουν τους Ρατινουά, να τους ρίξουν «στάχτη στα μάτια» υποδυόμενοι τους αριστοκράτες. Η ίδια ακριβώς ιστορία εκτυλίσσεται και στο σπίτι των Ρατινουά.

• Ο Κώστας Μπερικόπουλος, που παίζει το ρόλο του κυρίου Μαλενζάρ, θεωρεί πως «είναι μία “αθώα” ανθρώπινη αδυναμία το να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια των άλλων. Για παράδειγμα, όταν ερωτευόμαστε, πάντα δείχνουμε κάτι παραπάνω από αυτό που είμαστε και νιώθουμε για να πείσουμε και να κερδίσουμε τον άλλο. Ή όταν δεν αισθανόμαστε άνετα σε ένα καινούργιο κοινωνικό περιβάλλον, δεν ανοίγουμε 100% τα χαρτιά μας. Το βρίσκω τρυφερό, ανθρώπινο. Αλλά μέχρι εκεί. Πιο πέρα χάνεται αυτή η τρυφερότητα και το όλο παιχνίδι γίνεται άγριο κι επικίνδυνο. Οταν παίρνεις δάνεια για να ζήσεις μια ζωή πέρα από τις δυνατότητές σου, για να ρίξεις “στάχτη στα μάτια” των άλλων, αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα βρεθείς σε αδιέξοδο και θα κληθείς να δεις τις πραγματικές σου ανάγκες». Τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, άλλωστε, είναι πολύ νωπά και η οικονομική ύφεση μαζί με τη συνεπακόλουθη κοινωνική κρίση έχουν φέρει όλους μας προ των επιλογών μας. Ο Κ. Μπερικόπουλος είναι αφοπλιστικός: «Η στάχτη που έπεσε στα μάτια μου το Δεκέμβρη νομίζω ότι έγινε λάσπη και η λάσπη πέτρωσε και έγινε τσιμέντο. Ετσι, δεν “βλέπω” πια. Εκεί όπου πήγε κάτι να γίνει –δεν μιλάω για τις καταστροφές αλλά για μια γενικότερη πολιτική και κοινωνική αντίδραση– σαν να μου φαίνεται ότι το αφήσαμε πάλι στην άκρη το θέμα. Μεσολάβησαν τα Χριστούγεννα και οι γιορτές, φάγαμε γεμιστή γαλοπούλα, βάρυνε το στομάχι και περιμέναμε να χωνέψουμε για να συνεχίσουμε. Ηλθαν καπάκι κι οι Αποκριές, ‘’μασκαρευτήκαμε’’ και το θέμα έγινε πια παρελθόν. Νομίζω πως αν δεν αποκτήσουμε συλλογική συνείδηση, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αλλάξουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο. Νιώθω ότι πρέπει να ωριμάσουμε και να οργανωθούμε καλύτερα».

Από Μηχανής Θέατρο, Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, τηλ. 210-5237297. Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ. – Σάβ. 21.00, Κυρ. 19.00. Τιμές εισιτηρίων: €20, €14 (φοιτ.).

• [Ι.Μπ., ET AGENDA, Σάββατο, 28.03.09]

Ορκισμένοι εχθροί

Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ

«Είναι τόσο κακούργοι και αιμοβόροι αυτοί οι Λονδρέζοι, που η αγαπημένη τους ασχολία είναι να γδέρνουν Ιρλανδούς την ώρα που πίνουν αμέριμνοι το ποτάκι τους»… Αυτή η αθάνατη έχθρα Βρετανών – Ιρλανδών, αν μη τι άλλο, συντηρεί με ευφάνταστο τρόπο τη σύγχρονη θεατρική γραφή. Ενα τέτοιο έργο, πανέξυπνο, αλληγορικό, με κατάμαυρο ιρλανδικό χιούμορ είναι «Η φάρσα της Οδού Γουόλγορθ» του πολυγραφότατου Ιρλανδού Εντα Γουόλς, που παίζεται στο «Από Μηχανής» θέατρο σε σκηνοθεσία Εκτορα Λυγίζου.

Ο Ντίνι (Γιώργος Ζιόβας) βρίσκεται είκοσι χρόνια μετανάστης στο Λονδίνο αλλά τι μ’ αυτό; Η καρδιά και το μυαλό του βρίσκονται ακόμα στην Ιρλανδία… Είναι μάλιστα νοσηρά καρφωμένο στο τελευταίο 24ωρο του βιαστικού ξεριζωμού απ’ το λατρεμένο του Κορκ, ύστερα από ένα δραματικό σερί θανατικών… Στο ίδιο σπίτι ζουν και οι δυο μεγάλοι γιοι του, ο Μπλέικ (Θύμιος Κούκιος) και ο Σον (Νίκος Γιαλελής), αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και εξαναγκασμένοι να παίζουν μαζί με τον πατέρα τους κάθε μέρα το ίδιο έργο: την αναπαράσταση της περιπετειώδους τελευταίας μέρας του Ντίνι στην Ιρλανδία λίγο πριν δραπετεύσει τρέχοντας στην Αγγλία. Τότε που η μαμά του πέθανε όταν ένα πελώριο ψόφιο άλογο έπεσε στο κεφάλι της την ώρα που εκείνη μάζευε αμέριμνη στην εξοχή φραγκοστάφυλα…

Ενα αλλόκοτο τρίο Στούτζες, με βαριά προφορά από το Κορκ της Ιρλανδίας, ετοιμάζει την πρώτη εικόνα της παράστασης κρατώντας στους ώμους το φέρετρο της καημένης της μαμάς. Ο Ντίνι μ’ ένα στενό, παλιομοδίτικο κοστούμι παίζει τον εαυτό του, ενώ τα παιδιά δεκάδες ρόλους αντρικούς και γυναικείους. Ρεσιτάλ μεταμόρφωσης δίνει ο Θύμιος Κούκιος, αλλάζοντας πρόσωπα και παίξιμο σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς, φορώντας διαφορετικές φούστες-μπλούζες και στραπατσαρισμένες περούκες.

Ολ’ αυτά συμβαίνουν σ’ ένα διαμέρισμα εργατικής πολυκατοικίας στην οδό Γουόλγορθ στο νότιο Λονδίνο (σκηνικό-κοστούμια Μαγιού Τρικεριώτη). Το ακατάστατο σπίτι που αποτελείται από σαλόνι, κρεβατοκάμαρα με δυο μονά κρεβάτια το ένα πάνω στο άλλο και κουζίνα, έχει γίνει ένας ενιαίος χώρος, αφού έχουν αφαιρεθεί οι πόρτες. Δύο ντουλάπες χρησιμοποιούνται ως έξοδοι-είσοδοι των «ηθοποιών» και για τις ταχύτατες αλλαγές των δεκάδων ρόλων που υποδύονται. Τα έπιπλα και τα αντικείμενα της δεκαετίας του ’70 είναι φθαρμένα.

• Η ζωή, ένα σκηνικό

Θέατρο μέσα στο θέατρο, μια αενάως επαναλαμβανόμενη φάρσα με κυρίαρχο το στοιχείο της παρενδυσίας αποτελούν τον βασικό κορμό του έργου. Στις διακοπές της «παράστασης» οι παραζαλισμένοι απ’ το παράλογο θεατρικό παιχνίδι γιοι προσπαθούν να βρουν τα ίσα τους αλλά δεν ξέρουν ούτε πώς ούτε πού. Γνωρίζουν τόσο καλά τους ρόλους του έργου, τις καταστάσεις που στοιχειώνουν το μυαλό του πατέρα, δεν έχουν όμως ιδέα για τον ρόλο τους στη ζωή, στον κόσμο. Για τον Μπλέικ δεν υπάρχουν πια ούτε εικόνες πίσω από το κείμενο που παίζει. Το μόνο που βλέπει είναι λέξεις. Ολος ο κόσμος είναι το σπίτι και η παράστασή τους. Ο,τι βρίσκεται έξω από το σκηνικό της Οδού Γουόλγορθ είναι ψεύτικο, απειλητικό, εχθρικό. Είναι το αποτρόπαιο Λονδίνο και οι Ιρλανδοφάγοι Λονδρέζοι…

Ο «σκηνοθέτης»-«ηθοποιός» είναι αυστηρός στην πιστή αναπαράσταση γεγονότων, διαλόγων, τοπίων ακόμα και σκηνικών αντικειμένων. Απαιτεί από τη «θεατρική ομάδα» -που έχει αναλάβει και την εκτέλεση παραγωγής- το σάντουιτς με το σωστό τυρί, το κοτόπουλο στο φούρνο, μια ντουζίνα ιρλανδέζικες μπίρες, πράγματα που εφοδιάζεται κάθε μέρα από το σούπερ μάρκετ ο Σον. Μέχρι που θα κάνει το μοιραίο λάθος. Γοητευμένος απ’ την ταμία θα πάρει μια ξένη σακούλα και η παράσταση δεν θα λειτουργήσει χωρίς τα σκηνικά της αντικείμενα. Κι όταν το κορίτσι έρθει στο σπίτι με τη σωστή σακούλα, θα γίνει θεατής και αργότερα το μοιραίο πρόσωπο αυτής της μακάβριας φάρσας.

Ενα δύσκολο στο ανέβασμά του έργο που ο Εκτορας Λυγίζος κατάφερε ν’ αναδείξει, προβάλλοντας την παράλληλη δράση, την πλοκή, το μαύρο χιούμορ, αλλά και τους συμβολισμούς του. Πρόθεση του συγγραφέα ήταν να γράψει μ’ έναν διαφορετικό τρόπο για τον ιρλανδό μετανάστη: «Ηθελα να γράψω για τη μοναξιά και τη νοσταλγία του. Να θέλεις να γυρίσεις πίσω και να μην μπορείς. Μισώ τα έργα που διαδραματίζονται σε μια παμπ με ανθρώπους που κλαίνε τη μοίρα τους… Επρεπε να βρω ένα πλαίσιο. Αλλά ποτέ δεν περίμενα να χρησιμοποιήσω τις δομές της φάρσας γιατί στην Ιρλανδία το είδος δεν υπάρχει».

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 – 11/01/2009