ΚΘΒΕ, Τσακίρογλου, Μπενίνι, Χρονοπούλου, Καζανάς, τηλεόραση, Στεφανίδου κ.λπ.

• Το τέταρτο κουδούνι
  
• Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη
  
• ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

• Από μεσημερινάδικου εις μεσημεριανάδικον ο γέροντας Ποιμένας, ο πνευματικός της Μαίρης Χρονοπούλου. Αυτή τη φορά, πριν απολαύσουμε μια ανάλυση της προσωπικότητας του image maker, όπως τον λέμε στα ελληνικά, κ. Γιάννη Καζανίδη, στην οποία αποφασιστικά συνέβαλε με την προσωπική της γνώμη και η κ. Δήμητρα Παπανδρέου, ο γέροντας Ποιμένας μάς ενημέρωσε, από «παραθύρου», εκτός απ΄ την πορεία της υγείας της ηθοποιού που είναι καλύτερα και γύρισε σπίτι της και για τις προτάσεις που της έγιναν και για σκέψεις της για συμμετοχή σε σίριαλ. Υψώνοντας στο τέλος- ο γέροντας Ποιμένας- το εικόνισμα της Αναστάσεως. Ή μήπως ήταν το εικόνισμα της Χριστίνας Λαμπίρη; Έχω πια μπερδευτεί. Ο Θεός να μας φωτίσει. Κι εμένα και το γέροντα Ποιμένα.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… Απ΄ την πρώτη στιγμή που τον είδα στη σκηνή, το 1996, σ΄ ένα από δυο μονόπρακτα του Λίοναρντ Μέλφι, που ΄χε ανεβάσει η Ελένη Σκότη- πρώτη της σκηνοθεσία- στο «Πολιτεία» με τον τίτλο «Η νύχτα με τις μάσκες», τον ξεχώρισα τον Κώστα Καζανά: ηθοποιός ουσιαστικός, βαθύς, βασανισμένος. Απόφοιτος της Δραματικής του Εθνικού, ερχόταν απ΄ την Θεσσαλονίκη όπου τον έβγαλε στη σκηνή ο Νίκος Ναουμίδης στο έργο του Όρτον «Τα γούστα του κυρίου Σλόαν». Έκτοτε συνεχίζει διακριτικά μια καλή έως πολύ καλή πορεία- σε αρκετούς ρόλους εξαιρετικός. Φέτος, όμως, με τον ρόλο του Ουόλτερ στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον έργο του Βασίλη Χριστοφιλάκη «Ο κυνηγός»- ένας παιδεραστής που ύστερα από δώδεκα χρόνια φυλακή αγωνίζεται να προσαρμοστεί αλλά και να νικήσει το πάθος του- ο Κώστας Καζανάς, σε μια πολύ καλή παράσταση που υπογράφει ο ίδιος ο συγγραφέας, «φεύγει». Πρέπει να τον δείτε!

Βρε, πώς μου θύμισε η «παράσταση» του- συμπαθέστατου και τρισχαριτωμένου, ομολογώ- Ρομπέρτο Μπενίνι το μάθημα του κ. Κουτσοπίνα, του καλού φιλολόγου μου στην Τρίτη Γυμνασίου… Με πόσο κέφι μας δίδασκε Όμηρο και «Οδύσσεια»- λίγοι στίχοι και μετά ανάλυση. Διότι ακριβώς σα μάθημα φιλόλογου περί Δάντη και «Θείας κωμωδίας» μού φάνηκε το όλον πράγμα λίγοι στίχοι και μετά ανάλυση. Αλλά για μαθητές ιταλικών γυμνασίων που ομιλούν απταίστως την ιταλική- εμείς τι να καταλάβουμε; Κι αυτό ύστερα από σαράντα λεπτά σατιρικής- και μάλλον άσχετης με το θέμα του καταιγιστικής εισαγωγής όπου το μόνο που καταλάβαινα ήταν το «Μπερλουσκόνι».

Πάντως, ο κ. Κουτσοπίνας δε μας χρέωνε προς 110- άντε, το λιγότερο, 50 ευρώ- το κεφάλι για το μάθημα… Διότι, βέβαια, ούτε Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες είχε κερδίσει ούτε Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και Καλύτερου Πρώτου Ανδρικού Ρόλου. Οπότε, τι να εξαργυρώσει;…

«Είναι άντρες οι άντρες που κάνουν αποτρίχωση;»: το θέμα της εκπομπής. Και να, από ΄δώ οι ξυρισμένοι, και να από ΄κεί ένας κύριος Στέφανος με την τρίχα κάγκελο στο ευρύ, που να σπάνε τα κουμπιά του πουκαμίσου, στέρνο, συγχυσμένος- «πού θα φτάσουμε οι άντρες αν αρχίσουμε να ξυρίζουμε τις τρίχες όπως ο Μπέκαμ που κατάντησε να φοράει στριγκάκι;»-, και να μια διαφωνούσα με τον κ. Στέφανο- ο οποίος, δεν κατάλαβα καλά, έχει βγάλει και βιβλίο για τις τρίχες και πώς να μην τις ξυρίζετε;να λέει «μα με τις τρίχες ο άντρας ιδρώνει και μυρίζει», και «όχι», να λέει ο κ. Στέφανος, «εγώ πλένομαι και πλένω και το μόριό μου και βάζω αρώματα και δε βρωμάνε οι τρίχες»…

Ε, λοιπόν, η εκπομπή της κ. Τατιάνας Στεφανίδου «Αξίζει να το δεις» συναντήθηκε για πρώτη φορά ευθέως με το βασικό της αντικείμενο: τις τρίχες.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… Ε, δε θα ΄λεγα πως η θητεία Τσακίρογλου στο ΚΘΒΕ ήταν κι ό,τι το επιτυχέστερο… Αλλά, παρά ταύτα, ο Νικήτας Τσακίρογλου, έτσι κι αλλιώς, παραμένει και θα παραμείνει για το θέατρό μας Μέγας Ηθοποιός. Αυτού του κ. Γαρούφα, προέδρου, παρακαλώ, του Δ.Σ. του ίδιου Θεάτρου, πείτε μου, ποία ακριβώς η σχέση του με το θέατρο;

Δεν αντέχεται. Θα πρέπει να ΄ναι το ισχυρότερο πλήγμα που δέχτηκε το ελληνικό θέατρο τα τελευταία χρόνια: δε θα δούμε τον Αλέξανδρο Παρθένη- γνωστόν ως μοντέλο και για τους διάσημους δεσμούς του- να ερμηνεύει επί σκηνής Ζαν στο «Δεσποινίς Julie» του Στρίντμπεργκ – μάλιστα!- που θα παρουσίαζε η Μαίρη Βιδάλη κρατώντας τον επώνυμο ρόλο.

Αποχώρησε απ΄ τις δοκιμές (μήπως σε κρίση αυτογνωσίας;), αντάλλαξαν εξώδικα με την έξαλλη απ΄ τη στάση του θιασάρχιδα που δεν άντεξε μια απώλεια τοιούτου μεγέθους κι αντιλαλούν οι κάμποι των καθ΄ ύλην αρμόδιων πρωινάδικων και μεσημεριανάδικων. Ήτοι ο άτυχος Στρίντμπεργκ φτηνά τη γλίτωσε απ΄ τον Παρθένη όχι όμως κι απ΄ τις γλώσσες της Μελέτη, της Λαμπίρη και λοιπών συμμαχικών δυνάμεων που, ως γνωστόν, ξεσκολισμένες είναι στον Στρίντμπεργκ στα δάχτυλα τον παίζουν.

(Όχι, τίποτα δεν έχω με τα μοντέλα που στρέφονται στο θέατρο- ή στην ποίηση.  Απλώς τον περί ου ο λόγος κύριο τον είδα να παίζει- και ΠΩΣ…- στο καθημερινό «Λόλα» του Αnt1).

Δε θα ΄ναι, τελικά, ο Μάνος Βακούσης ο Ταλθύβιος στις «Τρωάδες» του ΚΘΒΕ που θα δούμε στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, όπως σας έγραφα. Αλλά ο Φαίδων Καστρής.

Ούτε η Άννα Μάσχα θα σηκώσει τον επώνυμο ρόλο στην «Άλκηστι» του Ευριπίδη που θα κάνει ο Θωμάς Μοσχόπουλος με το Εθνικό στο Φεστιβάλ. Στη ζωή της πρόκειται να προκύψει- με το καλό!- κάτι πολύ πιο ωραίο και σημαντικότερο απ΄ τον οποιοδήποτε ρόλο και την οποιαδήποτε Επίδαυρο. Στη θέση της, η Μαρία Σκουλά (φωτογραφία).

Η τελευταία μόδα στο ελληνικό θέατρο: οι σκηνικές οδηγίες των έργων γίνονται στην παράσταση κείμενο. Που το παίζουν οι ηθοποιοί. «Ευρηματικό» σκέφτηκα στην αρχή. «Θα ΄ναι στυλ» είπα όταν το ξανάδα. Αλλά όλο και τακτικότερα το συναντώ πια. Και λίγο το βαρέθηκα.