«Απόψε τρώμε…» στη Νεμέα

Με μία από τις πλέον επιτυχημένες νεοελληνικές κωμωδίες των τελευταίων ετών, το Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης, του Άκη Δήμου, συνεχίζονται απόψε, Δευτέρα 28 Ιουνίου, στις 9.30 μ.μ., οι καλοκαιρινές παραστάσεις στο καινούργιο απόκτημα της Νεμέας, το υπαίθριο Green Theater στις Αρχαίες Κλεωνές.

Η κωμωδία του Άκη Δήμου, που κέρδισε το βραβείο καλύτερου νεοελληνικού έργου του περιοδικού Αθηνόραμα και παιζόταν κατά τη χειμερινή περίοδο για δεύτερη συνεχή χρονιά, ένα έργο για μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι μια χαριτωμένη εκκεντρική, αν δεν ήταν τόσο απελπισμένη, και το δείπνο στο οποίο καλούνται να παρευρεθούν μια σειρά πρόσωπα τα οποία, μέσα από απανωτές κωμικές καταστάσεις, καταλήγουν να μην ξέρουν ούτε ποια είναι είναι πού βρίσκονται.

Το Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, με τη Σοφία Φιλιππίδου στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παίρνουν μέρος ακόμη οι ηθοποιοί: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Βάλια Καράγιωργα, Νάντια Κοντογεώργη, Φοίβος Ριμένας, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος. Τα σκηνικά είναι της Mαργαρίτας Χατζηιωάννου, τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα.

<!–

"Απόψε τρώμε…" στη Νεμέα

–>

Βάργκας Λιόσα για τον χειμώνα

• Το τέταρτο κουδούνι
• Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη,ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

• Το ξέρω, έχει τις μουσικές και τις συναυλίες του να νοιαστεί. Έχει και την καριέρα της συζύγου του, της Φωτεινής Δάρρα, να φροντίσει. Αλλά μήπως ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου πρέπει λίγο να ασχοληθεί και με το Τρίτο Πρόγραμμα της «δημόσιας» ΕΡΑ που διευθύνει; (Αλήθεια, ακούει καθόλου Τρίτο;). Διότι το Τρίτο, που εγώ συστηματικά ακούω, έχει κουτρουβαλήσει απ΄ τη σκάλα στα πολύ χαμηλά πια. Ειδικά εκεί, απ΄ το απογευματάκι, που αρχίζουν οι εκπομπές λόγου… Τόσο χαμηλά, που ΄χει πια συναντηθεί με το γεροντόφιλο και γεροντοκρατούμενο Τρίτο π.Χ.- προ Χατζιδάκι δηλαδή. Δηλαδή τις ακούς τις μασέλες… Οι τέσσερις, πέντε εξαιρέσεις που κάνουν μπαμ ανάμεσα στις εκπομπές επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και νομίζω πως αυτή δεν είναι μόνον η δική μου γνώμη…

• Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, πάντα ανήσυχη και τολμηρή στις επιλογές της, θα κρατήσει τον επώνυμο ρόλο τον επόμενο χειμώνα στο έργο τού πολύ γνωστού στην Ελλάδα ως πεζογράφου αλλά εντελώς άγνωστου ως θεατρικού συγγραφέα, σπουδαίου Περουβιανού Μάριο Βάργκας Λιόσα «La Chunga» που θ΄ ανεβάσει η Ελένη Σκότη με την Ομάδα «Νάμα» στο θέατρο «Επί Κολωνώ».

• Γραμμένο το 1986 απ΄ τον 73χρονο σήμερα, πολυγραφότατο συγγραφέα, τέταρτο απ΄ τα οκτώ θεατρικά του, το «La Chunga», που κινείται στα όρια του μαγικού ρεαλισμού, διαδραματίζεται σ΄ ένα καφενείο μιας παραγκούπολης της Λίμα το 1945- ατμόσφαιρα περιθωριακή. Ήρωες, η ιδιοκτήτρια La Chunga, μια προσωπικότητα αινιγματική, και τέσσερις τακτικοί πελάτες της που μπεκροπίνουν και παίζουν ζάρια. Ο ένας τους, ο Γιοσεφίνο, φέρνει μαζί του ένα ωραίο κορίτσι, την Μέτσε που γίνεται το αντικείμενο του πόθου όλων και που ο Γιοζεφίνο αποφασίζει, όταν χάνει ένα μεγάλο ποσό στα ζάρια, με τη συγκατάθεσή της, να την «εκποιήσει». Αλλά η Chunga θα πάρει μαζί της το κορίτσι που εξαφανίζεται. Στη δεύτερη πράξη οι άντρες προσπαθούν ο καθένας να δώσει τη δική του εκδοχή, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, για την τύχη της Μέτσε.

• Το έργο θα παρουσιαστεί σε μετάφραση απ΄ τα ισπανικά Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και με σκηνικά και κοστούμια Γιώργου Χατζηνικολάου. Στη διανομή, Δημήτρης Λάλος (Γιοσεφίνο), Γιάννης Λεάκος, Στάθης Σταμουλακάτος, Δημήτρης Καπετανάκος ενώ γίνονται ακροάσεις για την ηθοποιό που θα παίξει την Μέτσε. Η πρεμιέρα υπολογίζεται γύρω στα Χριστούγεννα στην Κεντρική Σκηνή του «Επί Κολωνώ» αφού επαναληφθεί το «Ροτβάιλερ» του Γκιγιέρμο Έρας.

• Ένας νέος Έλληνας συγγραφέας, ο Μανώλης Τσίπος, ένας νέος Έλληνας σκηνοθέτης, ο Ανέστης Αζάς, ένας πολύ καλός θίασος με επικεφαλής την εξαίρετη Μαρία Τσιμά και το Εθνικό πολύ καλά κλείνει τη φετινή σεζόν του και στην Α΄ Σκηνή του «Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας» την Κυριακή με το «Sabine Χ.». Πόσω μάλλον όταν το έργο προέκυψε ως Πρώτο Βραβείο απ΄ το Διαγωνισμό Συγγραφής Ελληνικού Έργου από νέους έως 35 χρόνων που το ίδιο το Εθνικό οργάνωσε σε συνεργασία με την Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς. Σας συνιστώ να δείτε την παράσταση.

• Άλλη μόδα κι αυτή…: τα προγράμματα των παραστάσεων- μερικά, μάλιστα, πολύ προσεγμένα- στα οποία αραδιάζονται τα ονόματα των ηθοποιών που παίζουν- αλφαβητικά ή κατά σειρά «σπουδαιότητας»- αλλά αποφεύγεται πάσα… αναφορά στη διανομή- ποιος ηθοποιός παίζει ποιο ρόλο. Ώστε ο ενδιαφερόμενος θεατής να μην ξέρει ποιος είναι ο ηθοποιός που βλέπει.
  

• Το ΄χα εντοπίσει για πρώτη φορά πρόπερσι στο πρόγραμμα της «Θείας από το Σικάγο» που ΄χε παιχτεί στο «Ήβη» και όλο και τακτικότερα το βλέπω τελευταία- από παραστάσεις «τρέντι» έως εναλλακτικές. Και καλά, σε κάποια έργα ιδιαίτερα, όπου ρόλοι διακριτοί δεν υπάρχουν. Ή σε κάποιες δουλειές ομαδικές, κολεκτιβίστικες, όπου όλοι τα παίζουν όλα- θυμάμαι το ΄κανε το «Ελεύθερο Θέατρο» απ΄ το ξεκίνημά του και για αρκετά χρόνια, τη δεκαετία του ΄70. Το βλέπω και σε έργα με σαφείς τούς ρόλους. Απορώ, οι ηθοποιοί δε διαμαρτύρονται; Ή είναι τόσο σίγουροι για την αναγνωρισιμότητά τους;

• Πάντως, εμένα, αυτό μου θυμίζει εκείνες τις γιγαντοαφίσες νυχτερινών κέντρων με κάτι φάτσες τις οποίες- εγώ τουλάχιστον, που δεν πολυξέρω το χώρο- ποτέ δεν έχω ξαναδεί, χωρίς τα ονόματά τους. Τόσο πια διάσημοι, που είναι αυτονόητοι;

• Με τις παραστάσεις να πέφτουν σαν το χαλάζι τη σεζόν που κλείνει, λογικά ήταν τα νταμπλ και τα… τριπλ. Κι αν το γκογκολικό «Ημερολόγιο ενός τρελού» παίχτηκε- σε διαφορετικές διασκευές για το θέατρο- και απ΄ τον Γιώργο Μεσσάλα στο «Αλκυονίς»- για ένατη χρονιά!!!- και απ΄ τον Δημήτρη Κωνσταντίνου για δεύτερη στο «Κέλυφος» αλλά και απ΄ τον Κώστα Αποστόλου στην Θεσσαλονίκη, στο «Σοφούλη», κι αν «Το μάθημα» του Ιονέσκο παρουσιάζεται ή παρουσιάστηκε επίσης σε τρεις Σκηνές- «Νέο Ελληνικό Θέατρο» απ΄ τον Γιώργο Αρμένη μαζί με τις «Καρέκλες» επίσης του Ιονέσκο, «Άλμα» απ΄ το θίασο «Μοντέρνοι Καιροί» σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη και «Εξ Αρχής» σε σκηνοθεσία Σταύρου Καλού-, κι αν η «Τριλογία της Μήδειας» του Χάινερ Μίλερ ανέβηκε και απ΄ τον Δημήτρη Μπίτο και την Ομάδα «Ασίπκα» ως «Τρίπτυχο» στις τουαλέτες του «Βios» και απ΄ τον Νίκο Σακαλίδη στην Θεσσαλονίκη για την Ομάδα «Ακτίς Αελίου»- η παράσταση μόλις παίχτηκε και στην Αθήνα- το ιδιαίτερο είναι πως διπλοπαρουσιάστηκαν και τρία σύγχρονα ελληνικά έργα και μάλιστα ζώντων συγγραφέων:

• «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» του Άκη Δήμου που παιζόταν ταυτόχρονα σε Αθήνα- στο «Χορν» όπου έσκισε και θα πάει για δεύτερη χρονιά- και σε Θεσσαλονίκη- απ΄ την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» που το ανέβασε πρώτη στο «Αμαλία» όπου παίχτηκε, διότι και εκεί έσκισε, και φέτος, για δεύτερη σεζόν. «Η πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη – και απ΄ την ομάδα «Fabrica» στο «Βαφείο» και απ΄ την ομάδα «Βραδινοί Επισκέπτες» στο «104». Και το «Ωχ, τα νεφρά μου» του Μπάμπη Τσικληρόπουλου απ΄ τις Δεύτερες Σκηνές των θεάτρων «Μπροντγουαίη» και «Μαίρη Αρώνη».

«Το Τέταρτο Κουδούνι» με βαθύτατο σεβασμό και ακόμα βαθύτερη εκτίμηση αποχαιρετάει τον Αλέξανδρο Αργυρίου που με τον τρόπο του φώτισε τον ελληνικό πολιτισμό και όλους μας.

Θαλερή «Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»»

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ

«Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης»

Η «Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»» καταξιωμένη στη συνείδηση των ανθρώπων του θεάτρου, εδώ και πολλά χρόνια, λογίζεται ως η «καρδιά» της θεατρικής Θεσσαλονίκης. Ως μια «εστία» ανθεκτική απέναντι στα οικονομικά και άλλα προβλήματα, πεισματικά και παραγωγικότατα αφοσιωμένη στο ποιοτικό ρεπερτόριο (θεματολογικά και μορφολογικά), αλλά και ανοιχτή, πειραματιζόμενη και «εισηγούμενη» συνεχώς το καινούριο. Αγνωστα και άπαιχτα στην Ελλάδα σημαντικά έργα παλιών σπουδαίων αλλά και άγνωστων ξένων δραματουργών, έργα δοκίμων και πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων, καθώς και νέες κειμενικές και αισθητικές τάσεις. Συμπληρώνοντας το 2009 τριάντα χρόνια λειτουργίας της, η «Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»» παραμένει ποιοτικά και καινοτόμα θαλερή. Μια ακόμη περί αυτού απόδειξη είναι οι παρακάτω παραστάσεις της, στο θέατρο «Αμαλία».

• «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης»

Στην «Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»» οφείλεται η «ανακάλυψη», το ανέβασμα πέρσι και η συνεχιζόμενη και φέτος μεγάλη παραστασιακή επιτυχία του τελευταίου έργου του Ακη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου. Επιτυχία τόση, που το έργο να ανεβαστεί, με εξίσου μεγάλη επιτυχία, φέτος και στο αθηναϊκό θέατρο «Δημήτρης Χορν». Η στήλη έγραψε για την παράσταση στο «Δημήτρης Χορν», στις 5/11/2008, και σχετικά με το έργο ανέφερε τα εξής:

«Τα σαράντα κλειδιά»

Έργο δραματουργικής ωριμότητας, «γέννημα» σε ώρα μιας πολύ εύφορης σατιρικής διάθεσης, οργιαστικά ευρηματικής μυθοπλοκής με φαρσικές καταστάσεις, «βιτριολικά» ετοιμόλογης γλώσσας (ιδιαίτερα στους διαλόγους) και μιας «διαβολικής» γελοιοποίησης χαρακτήρων, αντιλήψεων, ελευθερίων ηθών, συμπεριφορών, του εγωτισμού, της ασύλληπτης αμορφωσιάς, της ξενομανίας, της τηλεοπτικής αποχαύνωσης που «ανθούν» στην «τάξη» των κάθε λογής νεόπλουτων, «μολύνοντας» και τους μετανάστες – «υπηρέτες» τους, και όλη τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, είναι το έργο του Ακη Δήμου. Ο Δήμου με τους χαρακτήρες, την πλοκή, τις φαρσικές καταστάσεις και τα διαλογικά «γκανγκς», κυριολεκτικά «κάνει με τα κρεμμυδάκια» τα «νέα τζάκια». Τη σάρα και μάρα, τα λαμόγια, τα πανούργα – ενδοελληνικά και ευρωενωσιακά – κόλπα για πλουτισμό, τις ελευθεριάζουσες ερωτοδουλειές, τον κακόγουστο, μιμητικό κοσμοπολιτισμό τους. Κεντρικό πρόσωπο της καυστικότατης κοινωνικής σάτιρας είναι η Ιοκάστη. Μια θεοπάλαβη, αμόρφωτη, τηλεορασόπληκτη, ατομίστρια, μεσήλικη «χήρα» εργοστασιάρχη, που μαϊμουδίζει παριστάνοντας την «αριστοκράτισσα», τη «μορφωμένη», τη «γλωσσομαθή», αδιάφορη που ο γιος της δηλώνει ομοφυλόφιλος κι η κόρη της θέλει να γεννήσει εξώγαμο με όποιον βρει. Ολα τα «άπλυτα» των μελών της οικογένειας και των «δορυφόρων» της θα αποκαλυφθούν με ένα δείπνο «εργασίας» μεταξύ των κληρονόμων του «πεθαμένου» εργοστασιάρχη και του «έμπιστου» και «τίμιου» διαχειριστή – λαμόγια του εργοστασίου και με τη «νεκρανάσταση» του (διόλου αναμάρτητου επιχειρηματικά και συζυγικά) εργοστασιάρχη.

«Οι έμποροι»

Η ευρηματική, γοργόρυθμα κουρδισμένη, με βιτριολικό σατιρικό χιούμορ, αλλά και μπρεχτικά σχολιαστική, με χωρισμό του έργου σε σκηνές, σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου, αντιμετώπισε το έργο σαν σουρεαλιστική «οπερέτα», σαν «κωμωδία του παραλόγου» -ατομικού και κοινωνικού – με συνειδητό και ασυνείδητο, αλληλοαποκαλυπτικό, πλήρη εκτροχιασμό των προσώπων και καταστάσεων, στήνοντας μια καυστικότατα κωμική παράσταση. Στο εξαιρετικό παραστασιακό αποτέλεσμα συνέβαλαν εύστοχα οι Νίκος Βίττης (επέλεξε τις «οπερετικές» μουσικές), Απόστολος Βέττας (σκόπιμα μεταμοντέρνας κακογουστιάς σκηνικό και κοστούμια), Στέλλα Μιχαηλίδου (κινησιολογία αρμόζουσα στα πρόσωπα), Χρήστος Γιαλαβούζης (φωτισμοί). Προπάντων συνέβαλαν η σπαρταριστά σατιρική, υπογείως σχολιαστική, ερμηνεία της Εφη Σταμούλη (Ιοκάστη) και οι αψεγάδιαστοι υποκριτικά Δημήτρης Ναζίρης, Χριστίνα Γιαγκούλη, Δημήτρης Βάρκας, Νίκος Λύτρας, Πρόδρομος Τσινικόρης, Μαριέττα Σπηλιοπούλου.

• «Οι έμποροι»

Ο θίασος μας συστήνει τον άγνωστο, στην Ελλάδα και διεθνώς, Γάλλο, πρώην ερασιτέχνη ηθοποιό, δημιουργό της θεατρικής ομάδας «Louis Broyillard», σκηνοθέτη και δραματουργό της, Ζοέλ Πομερά, ανεβάζοντας το έργο του «Οι έμποροι» (το τρίτο σκέλος μια τριλογίας), σε λιτή γλωσσικά μετάφραση και εξίσου λιτή, σεβαστικά και πειθαρχικά ακολουθούσα τη δραματουργική και αισθητική άποψη του συγγραφέα, σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη.

«Οι έμποροι» του Πομερά, είναι ένα απολύτως πολιτικό, χωρίς ίχνος πολιτικολογίας έργο και με άκρως ιδιόμορφη γραφή. Ενώ είναι ένας απόλυτα αφηγηματικός μονόλογος, εμπεριέχει τη βουβή δράση – δράση αναπαραστατική ή αντιστικτική – άλλων επτά προσώπων, τα οποία αναφέρει η μονολογούσα αφηγήτρια. Στην αφηγήτρια όπως και στα άλλα αναφερόμενα από αυτήν πρόσωπα, ο συγγραφέας δε δίνει όνομα, τόπο γέννησης, διαμονής, εθνικότητα, αφού πολύμορφα δύστυχοι άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι πια διεθνώς αμέτρητοι στους καιρούς μας. Το έργο, αποτέλεσμα έρευνας, αποτυπώνει «εικόνες» της εφιαλτικής εργασιακής – κατ’ επέκταση και της κοινωνικής – πραγματικότητας στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο. Η πολιτικά ανίδεη αφηγήτρια, κάτοικος μιας μικρής πόλης, εργάτρια – όπως και οι 20 χιλιάδες ενεργών κατοίκων στο μοναδικό εργοστάσιο της πόλης, το οποίο παράγει υλικό για σύγχρονους πολέμους, με το κορμί της τσακισμένο και πονεμένο από τη μονότονα και εξαντλητικά μηχανοποιημένη χρήση των χεριών της στο εργοστάσιο, διηγείται – σχεδόν ψυχρά – το δράμα μιας «φίλης» της. Η «φίλη» είναι μια αβοήθητη από την οικογένειά της απολυμένη εργάτρια, ανήμπορη να ζήσει το μικρό παιδί της και να πληρώσει τα δάνεια για αγορά διαμερίσματος και αυτοκινήτου. Ψυχολογικά συντριμμένη, μετά από μια έκρηξη στο εργοστάσιο, που με άνωθεν αποφάσεις οδηγείται στο κλείσιμο, για να μη βρεθούν στη θέση της 20 χιλιάδες εργατών, για να συγκινήσει τους «αρμοδίους» προσφέρει θυσία την έτσι κι αλλιώς καταδικασμένη ζωή του παιδιού της, ρίχνοντάς το από το σπίτι της στο κενό. Ο Πομερά πονά, ανησυχεί για το αύριο του ανίσχυρου, παθητικού, κοινωνικά ασυνειδητοποίητου εργαζόμενου ανθρώπου, που όπως η αφηγήτρια έχει καταντήσει να μη θεωρεί απαράβατο κοινωνικό και δημοκρατικό δικαίωμά του για εργασία αλλά «μεγάλη τύχη» και να μη νιώθει οργή και αλληλεγγύη, αλλά οίκτο για τον άνεργο θεωρώντας τον «ανίκανο», «ανύπαρκτο», «μηδαμινό». Ο Πομμερά διά στόματος της αφηγήτριας τονίζει: «πουλάμε την εργασία μας, πουλάμε το χρόνο μας. Οτιδήποτε πολύτιμο διαθέτουμε. Την ίδια τη ζωή μας. Είμαστε έμποροι της ζωής μας». Το ιδιόμορφο αλλά πολύ ενδιαφέρον και θεματολογικά σπουδαίο έργο, υπηρετήθηκε απολύτως από τη σκηνοθεσία, από το λιτά συμβολικό σκηνικό και τα κοστούμια της Μαρίας Καβαλιώτη, τους «σκοτεινούς» φωτισμούς του Χρήστου Γιαλαβούζη, τη βουβά εκφραστική υποκριτική όλων των ηθοποιών, με κορυφαία τη λιτότατου, εσώτατα αληθινού, δυναμικά υπονοηματικού ερμηνευτικού λόγου της Εφης Σταμούλη (αφηγήτρια).

• «Τα σαράντα κλειδιά»

Η παιδική σκηνή του θιάσου συνεχίζοντας την ποιοτική της παράδοση διασκεύασε και ανέβασε το υπέροχο παραδοσιακό σκυριανό παραμύθι «Μαρδίτσα» (διασώζεται χάρη στην καταγραφή της Νίκης Λ. Πέρδικα και την έκδοσή του από τον αλησμόνητο Γιώργο Ιωάννου), τιτλοφορώντας το «Τα σαράντα κλειδιά». Ενα παραμύθι – ύμνος για το μητρικό φίλτρο, την αδελφική αγάπη, τη δύναμη του έρωτα, που δεν παραλείπει να αλληγορήσει για τα απρόβλεπτα βάσανα της ζωής, για το θάνατο, για το καλό και το κακό, αλλά και την τελική νίκη του καλού και του αέναου κύκλου της ζωής. Η Ελένη Δημοπούλου με λιτά μέσα αλλά πολύ φαντασία και κέφι σκηνοθέτησε μια ευφρόσυνη, παιγνιώδη παράσταση, με καθοριστικό στήριγμα το πανέμορφο, ευφυούς απλότητας αλλά και λειτουργικότητας σκηνικό, τα ευρηματικότατα κοστούμια και τους φωτισμούς του Ρίτσαρντ Αντονυ. Χυμώδης η μουσική του Κώστα Βόμβολου υπηρετεί το μυθοπλοκή και υπηρετείται από το υποκριτικό κέφι όλων των ηθοποιών: Ελένης Βλαχοπούλου, Μομώς Βλάχου, Κυριάκου Δανιηλίδη, Σταύρου Ευκολίδη, Μάριου Μεβουλιώτη, Νανάς Παπαγαβριήλ, Τάσου Τσουκάλη.

ΘΥΜΕΛΗ, Ριζοσπάστης, Τετάρτη 10 Δεκέμβρη 2008

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

19/11/2008

— «Πωλητές» της ζωής μας

1/2/2008

— Αυλαίες σε Θεσσαλονίκη – Αθήνα

18/5/2005

— Ανοιξιάτικες παραστάσεις

26/5/2004

— «Ανοιξη» έργων και παραστάσεων

7/5/2003

— Νέες σκηνικές δυνάμεις