Το κύκνειο άσμα του Λάκη [Καραλή]…

• Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Ηταν μια βραδιά μοναδική. Από εκείνες που χαράζουν μνήμες στη σκληρή πέτρα της λήθης και γι’ αυτό τις λέμε αλησμόνητες.

Ολες οι νότες συγκίνησης στο απόγειο. Μια παλιά κιθάρα σαν μεστωμένο κρασί και ώριμος πόνος. Σε μια τριμμένη θήκη είχε γυρίσει όλη την Ευρώπη, έφτασε ώς τον Καναδά, στα δίσεχτα χρόνια της χούντας, χωρίς ιθαγένεια και με προσωρινές άδειες διαμονής. Την πήρε αγκαλιά ο κιθαρωδός και έπαιζε μόνη της το μέγα έπος των ταπεινών: τον έρωτα, το πάλεμα της ζωής με τη χαμοζωή, της ζωής με τον θάνατο, που έχει το αποκλειστικό προνόμιο να σε καθαιρεί σαν ασήμαντο ή να σε στεφανώνει σαν γενναίο…

Οπως οι τροβαδούροι του Μεσαίωνα και οι αρχαίοι ραψωδοί, εκείνη τη συντροφική βραδιά για λίγες και λίγους, με αμφιτρύωνα τον Περικλή Κοροβέση, ο Λάκης Καραλής πήρε αγκαλιά την ευωδιάζουσα χρόνο και ασίγαστο πάθος κιθάρα του, την ταξιδεμένη στα πέρατα ποθητής ελευθερίας και ασυμβίβαστης ευγένειας. Ξεπέζεψε για λίγο από το άρμα του προδιαγεγραμμένου θανάτου και φτερούγισε με όλη τη δύναμη της ψυχής του προς τους γαλαξίες των παιδιών που γεννήθηκαν για να μείνουν παιδιά…

«Το κακό με μένα», είπε, «είναι ότι θυμάμαι με λεπτομέρειες το κάθε τραγούδι μου: πότε, πώς και γιατί το έγραψα». Σοφίτες στο Παρίσι που έσταζαν. Ραντεβού στα λαϊκά προάστια του Λονδίνου με συνθηματικό χτύπημα στην πόρτα. Μαθήματα και αναζήτηση δουλειάς στη Στοκχόλμη. Επαφές στη Ρώμη. Παράνομες, εφήμερες είσοδοι και αποστολές στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα. Δέος και πίκρα για την Αριστερά. Αγωνία και χιούμορ για την επιβίωση. Συναυλίες, έρωτες, συνελεύσεις και προκηρύξεις. Η βραδιά έδυσε την αυγή. Ηταν το κύκνειο άσμα του Λάκη…