Χταποδάκια και άλλα διηγήματα στο Bios

Tα «Χταποδάκια» παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο πλαίσιο των Scratch Nights του Bob Theatre Festival 2012 στο ΒIOS και επιστρέφουν ως«Χταποδάκια και άλλα διηγήματα», σε μια σκηνική προσαρμογή του διηγήματος του Μ. Καραγάτση που ήταν και η αρχική παρουσίαση της παράστασης. Τρεις νέοι ηθοποιοί (Ηλίας Βογιατζηδάκης, Μυρτώ Πανάγου και Νατάσα Παπανδρέου) ξαναπιάνουν το νήμα της πρώτης παρουσίασης «Τα χταποδάκια». Η ομάδα επιστρέφει στο BIOS εμπλουτίζοντας το εγχείρημα δραματοποίησης κειμένων της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Στα «Χταποδάκια» του Μ. Καραγάτση προστίθενται άλλα τέσσερα διηγήματα εμβληματικών συγγραφέων της μεταπολεμικής γενιάς: «Τα ρέστα» του Κ. Ταχτσή, «Ένας χωρισμός» του Μ. Χάκκα, «Ο τάφος» του Δ. Χατζή και «Ο κ. Γαρύφαλλος» του Ντ. Χριστιανόπουλου.

BIOS: «Αμλετ» με έναν ηθοποιό

Η αυλαία σηκώνεται. Σάλα στο ανάκτορο. Είσοδος Αμλετ… O Αμλετ, εμπλεκόμενος στα γρανάζια της ομώνυμης τραγωδίας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που διαδραματίζεται σε μια χώρα όπου διαλύονται τα πάντα, βιώνει μια κρίση τόπου, μια κρίση ταυτότητας, στην παράσταση «Αμλετ, για ένα ηθοποιό και μία αυλαία» που παρουσιάζεται στο Bios Main, έως τις 22 του μήνα. Υπάρχει στη σκηνή ως το αρχέτυπο του «ανθρώπου εν κρίσει», με την αποστολή να μιλήσει, όπως μόνο αυτός -από όλους τους θεατρικούς ήρωες- μπορεί, εν είδει εξομολόγησης, για ζητήματα ουσίας του ανθρώπου και της ύπαρξης, όπως η έλλειψη της αίσθησης του ανήκειν, τα όρια μεταξύ αλήθειας και υπόκρισης, είναι και φαίνεσθαι, ζωής και θανάτου.

Η παράσταση εστιάζει στον ερμηνευτή και την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει με τον Αμλετ και επιδιώκει να ανασύρει μέσα από κάθε θεατή τις δικές του, κρυφές συγγένειες με τον ήρωα. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση από τον Πρόδρομο Τσινικόρη, που υπογράφει τη μετάφραση, τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία.

«Πεθαίνω λίγο λίγο κι όµως δεν µπορώ να σε µισήσω»

• ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟ BIOS: Ρούλα Γεωρακοπούλου, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Τριάντα άτοµα σε µια αίθουσα τριάντα θέσεων ισοδυναµεί µε απόλυτη επιτυχία. Οι παραστάσεις του «Bios» όµως δεν παίζουν µε τέτοιους όρους και το κοινό που κατηφορίζει στην Πειραιώς τα ∆ευτερότριτα δεν µοιάζει (ακριβώς) µε το κοινό των θεάτρων του κέντρου. Ούτε κι ο «Πελεκάνος» του Στρίντµπεργκ είναι ακριβώς «Στρίντµπεργκ», έτσι όπως τον ξέραµε από τα συχνά ανεβάσµατά του. Η σκηνοθέτρια Σύλβια Λιούλιου χρησιµοποίησε διακριτικά το βίντεο και τη φωτογραφία, και έλαβε σοβαρά υπόψη τους κραδασµούς από το µπαρ του πρώτου ορόφου. Με φόντο τον καφετί πέτρινο τοίχο, ντυµένοι µε καφετιά κοστούµια, ο Λαέρτης Βασιλείου και ο Μιλτιάδης Φιορέντζης ανεβοκατεβαίνουν πάνω σε δυο µαύρα βάθρα και οδηγούν το κοινό σε µια δεύτερη ανάγνωση του αυτοβιογραφικού έργου που ο µεγάλος Σουηδός έγραψε υπό την επήρεια του διαζυγίου του µε τη Σίρι φον Εσεν. Οι δυο ηθοποιοί που παίζουν τους γυναικείους και τους αντρικούς ρόλους χωρίς να υπολογίζουν στο παραξένισµα αλλά µάλλον στην ερµηνεία του κειµένου, µας έβαλαν αµέσως στo νόηµα µε τη βοήθεια της εξαιρετικής µετάφρασης της Ερις Κύργια απευθείας από τα σουηδικά.

Σε ένα διαµέρισµα που µυρίζει φαινόλη από τον πεθαµένο πατέρα, η µάνα, η κόρη, ο γαµπρός, ο γιος και η υπηρέτρια αποκαλύπτουν ή παραποιούν την αλήθεια για τον µυστηριώδη θάνατο φτιάχνοντας ταυτόχρονα τη ζοφερή εικόνα του πιο ζοφερού έγγαµου βίου. Ο γιος µετατρέπει τον θρήνο για τον πατέρα σε ένα βαρύ κατηγορώ προς τη µάνα του που επεκτείνεται προς όλο το γυναικείο φύλο. «Ποτέ σου δεν µ’ αγάπησες, ποτέ σου δεν µε θήλασες. Παραµάνα είχα κι ένα γυάλινο µπουκάλι». Από τη µεριά της η νιόπαντρη κόρη όσο κι αν κάνει τα στραβά µάτια, αναγκάζεται να οµολογήσει ότι ο γάµος της δηλητηριάστηκε από το ασύστολο φλερτ της µητέρας της µε τον αρραβωνιαστικό της.

Και η γυναίκα – τέρας; Ή η Σίρι φον Εσεν µε την οποία ο Στρίντµπεργκ µοιράστηκε µερικά χρόνια γαµήλιας ευτυχίας και ένα οδυνηρό διαζύγιο; Τα αποσπάσµατα από την αλληλογραφία του που προβάλλονται στο φόντο δεν αφήνουν αµφιβολία. Ενώπιόν µας δεν έχουµε έναν σύζυγο – τιµωρό, αλλά ένα παρατηµένο παιδί που διαδηλώνει την αιώνια πείνα του και την ανεστιότητά του. «Σίρι λίγο λίγο πεθαίνω κι όµως δεν µπορώ να σε µισήσω». Μετά το ασταµάτητο χειροκρότηµα, το οποίο αναγκάστηκε να διακόψει µε ευγενικό νεύµα ο Λαέρτης Βασιλείου, ένα ποτό στον επάνω όροφο ήταν ό,τι έπρεπε.

• INFO Ο «Πελεκάνος» του Αύγουστου Στρίντµπεργκ, στο «Bios Basement» (Πειραιώς 84, Αθήνα), τηλ. 210-3425.335.
  
• Κάθε Δευτέρα και Τρίτη µέχρι τις 29 Μαρτίου στις 21.30.
• Εισιτήρια 15 και 10 ευρώ (φοιτητικό)

Ο Πελεκάνος

Πρόκειται για το Opus 4 από τα Έργα Δωματίου που ο σκανδιναβός συγγραφέας έγραψε όταν βρέθηκε στα πρόθυρα της τρέλας έπειτα από το τρίτο οδυνηρό του διαζύγιο. Στο έργο αυτό ο Στρίντμπεργκ κωδικοποιεί αυτοβιογραφικά μυστικά κι επαναφέρει θέματα που απασχόλησαν την τρίτη κυρίως περίοδο της δραματουργίας του: τον θάνατο, τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα, τη ζοφερότητα και την βιαιότητα των οικογενειακών σχέσεων.

Άξονα της παράστασης αποτελεί η προσωπικότητα του συγγραφέα, όπως αυτή διαφαίνεται μέσα από το ίδιο το έργο αλλά και την αλληλογραφία του. Δύο άνδρες ηθοποιοί επιχειρούν να αφηγηθούν την ιστορία μιας οικογένειας: μετά τον θάνατο του πατέρα, μέσα σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας, σε μια στιγμή αποκάλυψης, οι χαρακτήρες (μάνα, κόρη, γιος, γαμπρός, υπηρέτρια) βρίσκονται αντιμέτωποι με την αλήθεια για τον εαυτό τους και τους άλλους. Αμαρτίες, εγκλήματα, μυστικά και ψέμματα έρχονται στην επιφάνεια για να αφήσουν τα πρόσωπα γυμνά κι απελπισμένα.

Οι ηθοποιοί παίζουν με τις υποκριτικές ισορροπίες καθώς βυθίζονται στον πυρήνα των σχέσεων και εφευρίσκουν αναπαραστατικούς τρόπους προκειμένου να φέρουν στην επιφάνεια τα κωδικοποιημένα μυστικά του κειμένου και να αποκαλύψουν τις προθέσεις των ηρώων ακολουθώντας τις σκέψεις, τις μνήμες και τις εξάρσεις των προσώπων του έργου και του συγγραφέα. Την παράσταση συμπληρώνουν η μουσική και τα video συνδέοντας μαγικά την τεχνολογία με το σώμα του ηθοποιού, το μπαρόκ με το άδειο, τον ρεαλισμό με τη φαντασία.

Συντελεστές:

• Μετάφραση: Έρι Κύργια
• Σκηνοθεσία: Σύλβια Λιούλιου
• Σκηνικά/ Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
• Μουσική: Δημοσθένης Γρίβας
• Video: Χρήστος Δήμας
• Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδη
• Παίζουν : Λαέρτης Βασιλείου,  Μιλτιάδης Φιορέντζης

Bios

• Πειραιώς 84, 16354 Αθήνα   Τηλ: +302103425335

Τιμές: Είσοδος 10 – 15 ευρώ

Στην Μοναξιά των Κάμπων με Βαμβάκι

Στις παρυφές μιας πόλης, σε κάποια χώρα της δύσης, συναντιούνται ένας Ντήλερ ικανός να πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία και αποφασισμένος να πουλήσει οπωσδήποτε κάποιο πράγμα κι ένας υποψήφιος Πελάτης που ισχυρίζεται ότι δεν επιθυμεί απολύτως τίποτε και ούτε είναι διατεθειμένος κάτι να αγοράσει. Έτσι αρχίζει μια μονομαχία λόγου και επιχειρημάτων για το δίκαιο του καθενός, ένα παζάρι για το ποιος θα υποχωρήσει πρώτος και ένα κωμικό παιχνίδι πάνω στην έννοια της Αγοράς, που θα φτάσει μέχρι τα πρόθυρα πολέμου.

Γραμμένο το 1987 το θρυλικό αυτό κείμενο αποτελεί ένα από τα διασημότερα και πιο αγαπημένα στην Ελλάδα έργα του Γάλλου συγγραφέα. Στο θέατρο ΧΩΡΑ μια ομάδα νέων καλλιτεχνών αναλαμβάνει να ανεβάσει το έργο ως μια τραγικωμωδία της Αγοράς. Αντικείμενο προς πώληση δεν υπάρχει αλλά δεν έχει και σημασία, αυτό που μετράει είναι η συμμετοχή στο παιχνίδι, αυτό που δίνει νόημα στον κόσμο είναι η συναλλαγή και η διαιώνισή της ως γενεσιουργός δύναμη της ανάπτυξης. Το έργο σκηνοθετεί για δεύτερη φορά μετά το 2005 (Βερολίνο, Θέατρο ΒΑΤ) ο Ανέστης Αζάς, αυτή τη φορά με δύο εξαιρετικούς Έλληνες ηθοποιούς, τον Άρη Τσαμπαλίκα και τον Στάθη Κόκκορη, που αναλαμβάνουν τους αρχετυπικούς για τον πολιτισμό μας ρόλους του Πωλητή και του Πελάτη αντίστοιχα.

Συντελεστές:

• Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
• Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς
• Σκηνογραφία/ Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
• Φωτισμοί: Ανέστης Αζάς- Ελένη Στρούλια
• Δραματουργική Συνεργασία: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου
• Βοηθός Σκηνογράφου: Ζαϊρα Φαληρέα
• Φωτογραφίες: Χρήστος-Σταύρος Βλαχάκης
• Πρωταγωνιστούν: Άρης Τσαμπαλίκας (Ντήλερ) – Στάθης Κόκκορης (Πελάτης)

Bios
Πειραιώς 84, 16354 Αθήνα   Τηλ: +302103425335

Τιμές: Είσοδος 10 – 15 ευρώ

Bios Basement: Όγκουστ Στρίντμπεργκ Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ

• (πρεμιέρα 7 Φεβρουαρίου 2011)
• για 16 παραστάσεις
• Μετάφραση: Έρι Κύργια
• Σκηνοθεσία: Σύλβια Λιούλιου
• Σκηνικά/ Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
• Μουσική: Δημοσθένης Γρίβας
• Video: Χρήστος Δήμας
• Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδη
• Παίζουν οι Ηθοποιοί: Λαέρτης Βασιλείου,  Μιλτιάδης Φιορέντζης
• Hμέρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη
• Τιμή Εισιτηρίου: 15 ευρώ, 10 ευρώ

Ο «Πελεκάνος», το αυτοβιογραφικό έργο του Όγκουστ Στρίντμπεργκ, παρουσιάζεται στο Bios Basement από τις 7 Φεβρουαρίου σε μια παράσταση με δύο άνδρες ηθοποιούς.

Πρόκειται για το Opus 4 από τα Έργα Δωματίου που ο σκανδιναβός συγγραφέας έγραψε όταν βρέθηκε στα πρόθυρα της τρέλας έπειτα από το τρίτο οδυνηρό του διαζύγιο. Στο έργο αυτό ο Στρίντμπεργκ κωδικοποιεί αυτοβιογραφικά μυστικά κι επαναφέρει θέματα που απασχόλησαν την τρίτη κυρίως περίοδο της δραματουργίας του: τον θάνατο, τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα, τη ζοφερότητα και την βιαιότητα των οικογενειακών σχέσεων.

Άξονα της παράστασης αποτελεί η προσωπικότητα του συγγραφέα, όπως αυτή διαφαίνεται μέσα από το ίδιο το έργο αλλά και την αλληλογραφία του. Δύο άνδρες ηθοποιοί επιχειρούν να αφηγηθούν την ιστορία μιας οικογένειας: μετά τον θάνατο του πατέρα, μέσα σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας, σε μια στιγμή αποκάλυψης, οι χαρακτήρες (μάνα, κόρη, γιος, γαμπρός, υπηρέτρια) βρίσκονται αντιμέτωποι με την αλήθεια για τον εαυτό τους και τους άλλους. Αμαρτίες, εγκλήματα, μυστικά και ψέμματα έρχονται στην επιφάνεια για να αφήσουν τα πρόσωπα γυμνά κι απελπισμένα.

Οι ηθοποιοί παίζουν με τις υποκριτικές ισορροπίες καθώς βυθίζονται στον πυρήνα των σχέσεων και εφευρίσκουν αναπαραστατικούς τρόπους προκειμένου να φέρουν στην επιφάνεια τα κωδικοποιημένα μυστικά του κειμένου και να αποκαλύψουν τις προθέσεις των ηρώων ακολουθώντας τις σκέψεις, τις μνήμες και τις εξάρσεις των προσώπων του έργου και του συγγραφέα. Την παράσταση συμπληρώνουν η μουσική και τα video συνδέοντας μαγικά την τεχνολογία με το σώμα του ηθοποιού, το μπαρόκ με το άδειο, τον ρεαλισμό με τη φαντασία.

Η Σύλβια Λιούλιου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε θεατρολογία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Royal Holloway University of London, υποκριτική στην  Ανωτέρα Δραματική Σχολή Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας-Γιώργου Κιμούλη και σκηνοθεσία στη Royal Academy of Dramatic Art από όπου αποφοίτησε με διάκριση τον Σεπτέμβριο του 2010 (RADA: ΜΑ Text and Performance).

Από το 2003 μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη με τους Ρούλα Πατεράκη, Jossi Wieler, Δημήτρη Λιγνάδη, Έφη Θεοδώρου, Γιώργο Κιμούλη. Από το 2007 έως το 2009 εργάστηκε ως υπεύθυνη παραγωγής στο Εθνικό Θέατρο. Από το 2008 έως το 2009 δίδαξε υποκριτική στο Θεατρικό Εργαστήρι «Άκης Δαβής». Από το 2005 έως το 2010 συνεργάστηκε με το περιοδικό Highlights ως θεατρική συντάκτης. Από το 2002 έως το 2009 συνεργάστηκε με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο στις τηλεοπτικές εκπομπές Παράβαση και Ελληνικά Μονόπρακτα. Το 2007 συνεργάστηκε με το Λαέρτη Βασιλείου στη Δραματουργική επεξεργασία της παράστασης Ένας στους Δέκα που το 2008 συμμετείχε στο Θεατρικό Φεστιβάλ Mess Serajevo και απέσπασε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Μέλλοντος».

Το 2009 σκηνοθέτησε στο Εθνικό Θέατρο την πρώτη της παράσταση. Ένα θεατρικό αναλόγιο βασισμένο στο έργο Πέφτοντας από τις Σκάλες του Χαράλαμπου Γιάννου. Συμμετείχαν οι ηθοποιοί: Ρούλα Πατεράκη, Δημήτρης Λιγνάδης, Λαέρτης Βασιλείου, Στεφανία Γουλιώτη και Δημήτρης Μοθωναίος. Φέτος συνεργάζεται επίσης με τον Αντώνη Αντύπα στο ανέβασμα της παράστασης Οι Ευτυχισμένες Μέρες.

Το Bios γίνεται μητρόπολη των εναλλακτικών

• Ο ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΜΕ ΦΙΛΟΔΟΞΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ

• Τη στιγμή που οι περισσότερες ανακοινώσεις ρεπερτορίων που καταφτάνουν σιγά σιγά στα δημοσιογραφικά γραφεία μοιάζουν συγκρατημένες και φειδωλές, το Bios κάνει την έκπληξη.

Η ομάδα Blitz θα επαναλάβει το «Cinemascope», την τόσο επιτυχημένη παράσταση που είδαμε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών

Ο εναλλακτικός πολυχώρος της οδού Πειραιώς, που φέτος συμπληρώνει οκτώ χρόνια λειτουργίας, κάτω από τον ευσύνοπτο τίτλο «2+ΟΚΤΩ+3» περιλαμβάνει τον προγραμματισμό του για την ερχόμενη σεζόν: 2 σκηνοθεσίες της δικής του ομάδας, 8 παραγωγές και συμπαραγωγές και 3 φιλοξενίες!

Καθόλου άσχημα. Ειδικά όταν εντάσσονται στο Bios μερικές από τις πιο πρωτοποριακές και ανήσυχες ομάδες της πόλης, όπως οι blitz, οι AbOvo, οι Sforaris και οι Οπερες των ζητιάνων. Και ονόματα όπως αυτό του κινηματογραφιστή Αλέξανδρου Βούλγαρη στη δεύτερη θεατρική του απόπειρα. Αλλά και επαναλήψεις δύο πολυσυζητημένων παραστάσεων του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών: «Cinemascope» (των Blitz) και «Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες» του Γιάννη Καλαβριανού.

• Σκηνοθεσίες

Συμπληρώνοντας τον όγδοο χρόνο λειτουργίας της, καιρός ήταν για την ομάδα θεάτρου τού Bios να παρουσιάσει τις δικές της σκηνοθεσίες, που δεν θα μπορούσαν παρά να ανήκουν στο είδος του θεάτρου της επινόησης (devised theatre). Το «Play» (από τον Νοέμβριο) εξερευνά τη θεατρική πράξη και τον θεατρικό χρόνο κάτω από το πρίσμα των κανόνων ενός παιχνιδιού, με τους θεατές σε ρόλο κριτή. Θα συμμετέχουν ηθοποιοί που στο παρελθόν έχουν δουλέψει στο Bios σε διάφορα πόστα πλήν αυτό του… ηθοποιού. Ενώ στο «Aktion» (Απρίλιος) οι θεατές είναι αυτοί που θα καλούνται να αναλάβουν δράση, καθοδηγούμενοι από τους ηθοποιούς που πλέον θα παρακολουθούν το νέο παιχνίδι από την μεριά του κριτή. Τη σκηνοθεσία συνυπογράφουν και στις δύο περιπτώσεις ο Βασίλης Χαραλαμπίδης με τη θεατρική ομάδα Bios.

• Παραγωγές

Αφού πέρυσι θεατροποίησε την «Πτώση» του Καμί, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) φέτος καταπιάνεται με ένα πρόσωπο της καυτής επικαιρότητας, τον «Πολάνσκι»! Οχι για να τον αγιοποιήσει, ούτε να τον κριτικάρει. Αλλά με στόχο να δημιουργήσει ένα πολανσκικό σύμπαν και να καταφέρει μια έρευνα πάνω στην προβληματική του σκηνοθέτη ως φυσικού προσώπου αλλά και ως καλλιτέχνη. Οι ήρωες των ταινιών του συναντούν στην παράσταση τους ανθρώπους της ζωής του! (Φεβρουάριος – Απρίλιος 2011).

– Η ομάδα MKultra μετά το «Restricted Area» (2004) επιστρέφει στον πρώτο όροφο του Bios για να δημιουργήσει μια ακόμη site specific παράσταση-διαδρομή σε γνωστούς αλλά και άγνωστους χώρους του πολυχώρου. Το «Μανιφέστο 1.0», σε σκηνοθεσία Γκίγκης Αργυροπούλου, επιχειρεί να ξαναζωντανέψει τις μυστικές τοποθεσίες της πόλης και της μνήμης και να δημιουργήσει ένα μοντάζ πέρα από το θεατρικό χρόνο (Νοέμβριος 2010 – Ιανουάριος 2011).

– Η ομάδα MAG στην τέταρτη περφόρμανς της εξερευνά τα όρια ανάμεσα στο παιχνίδι και στην πραγματικότητα, τη μαγεία και τον ρεαλισμό. Το «Νο, Ι am not afraid» σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσολέλου είναι ένα παράξενο παιχνίδι ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα που παίζεται σε ένα σκοτεινό υπόγειο μπροστά στα μάτια των θεατών (Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2010).

• Συμπαραγωγές

Από τον Οκτώβριο, η ομάδα Blitz επιστρέφει με το «Cinemascope 2, ένα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου», την παράσταση δηλαδή του Φεστιβάλ Αθηνών ανανεωμένη. Πρόκειται για τις τελευταίες εννέα ημέρες του κόσμου μέσα από τις ιστορίες 12 αυτή τη φορά ηρώων, που περνούν από τον πεζόδρομο του Bios και οι θεατές τούς παρακολουθούν μέσα από τη μεγάλη τζαμαρία φορώντας ασύρματα ακουστικά.

– Το μιούζικαλ των Νίκου Κυπουργού-Θωμά Μοσχόπουλου «Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει» σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά (Οκτώβριος – Απρίλιος) με λιτά μέσα από τις «Οπερες των ζητιάνων».

– Μετακομίζουν από τον Ιανουάριο στο Bios με τη νέα τους παράσταση και οι AbOvo, που μας κάνουν πια και διεθνώς υπερήφανους (βλέπε πρώτο βραβείο Judges Exposure Grand Prize στο BEfestival του Birmingham με τον «Πλανήτη» και πρόσκληση από το ACT festival 2011 του Bilbao και δυνατότητα για περιοδεία στη Μεγάλη Βρετανία.

– Αλλά και η ομάδα «Χορίαμβος» εντάσσεται στο δυναμικό. Παρουσιάζει (Φεβρουάριος ώς Απρίλιος) το «Μαμ…» σε σκηνοθεσία Αρη Μπινιάρη, ένα σύγχρονο χορικό για τα ερωτήματα που γεννάει η ζωή και η δράση της πόλης.

– Ο Δημήτρης Δημόπουλος, γνωστός από το «Αντί διδακτορικού», παρουσιάζει τη νέα του σταντ απ κόμεντι με τίτλο «Υπερπαραγωγή» από τον Οκτώβριο. Ενα πρώτο δείγμα της είχε παρουσιαστεί πέρσι στο Bob theatre festival.

• Φιλοξενίες

Εκτός από τις «Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες» της εταιρείας Θεάτρου Sforaris σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού (Οκτώβριος – Δεκέμβριος), η νεοσύστατη ομάδα blue plaque παρουσιάζει τον «Πελεκάνο [για 2]» σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λούλιου (Φεβρουάριος). Μια παράσταση για 2 άνδρες ηθοποιούς (Λαέρτης Βασιλείου, Μιλτιάδης Φιορέντζης) που εναλλάσσονται σε όλους τους ρόλους. Αλλά και την «Κατάσταση εξαίρεσης» σε σκηνοθεσία Νίκου Καμόντου (Μάιος) που ερευνά τις μεθόδους εκφοβισμού που υφίσταται ο σύγχρονος άνθρωπος. Με τους: Πέτρο Αλατζά, Ρηνιώ Κυριαζή και Σοφία Γεωργοβασίλη.

• ΕΛΕΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Οι θεατές πίσω από το τζάμι, οι ηθοποιοί στον δρόμο

• Παράσταση σαν σινεμά. Εμείς μέσα στο κτίριο του Bios στην Πειραιώς. Οι πρωταγωνιστές, έξω στον δρόμο. Τα πρώτα πέντε λεπτά πάνω στη λεωφόρο, ανάμεσα στη βραδινή κίνηση. Για το υπόλοιπο της παράστασης, πάνω στον κάθετο πεζόδρομο, εκεί που «δείχνει» η τζαμαρία της κεντρικής αίθουσας του πολυχώρου. Εμείς μέσα. Εκείνοι έξω. Ευτυχώς για εκείνους, η βροχή άρχισε ακριβώς τη στιγμή που η παράσταση τελείωσε…

Το Cinemascope -μια συνεργασία της ομάδας Blitz και του Bios- έχει επιτυχία. Απόδειξη ότι πήρε παράταση μία εβδομάδα, έως και τις 4 Ιουλίου (www.greekfestival.gr, τηλ. 210-32.72.000). Είναι διαφορετικό: για να ακούσεις τι λένε οι ηθοποιοί έξω στον δρόμο, σου δίνουν να φορέσεις αναγκαστικά μεγάλα ακουστικά. Είναι γρήγορο: αποτελείται από μικρές ιστορίες που παρουσιάζονται σε μορφή αντίστροφης μέτρησης, μία μέρα τη φορά, μέχρι να έρθει το «τέλος του κόσμου». Σε κάνει να ξεχάσεις ότι είναι καλοκαίρι και ότι βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας.

Από εικαστικής απόψεως, η παράσταση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το κάδρο που σχηματίζεται διατηρεί μια ομορφιά καθόλη τη διάρκεια του έργου, μεταμορφώνοντας το τζάμι του Bios σε μια αλλιώτικη «οθόνη» του σινεμά. Οι φωτισμοί είναι ευρηματικοί. Τα εφέ έξυπνα. Ακόμα και οι περαστικοί προσθέτουν κάτι το απρόσμενο σε αυτό το tableau vivant: ένας υπάλληλος του απέναντι ξενοδοχείου βγάζει τα σκουπίδια έξω κάποια στιγμή, περπατώντας ανέμελα ανάμεσα στους ηθοποιούς – δεν αναρωτιέται άραγε για τα χειμωνιάτικα ρούχα τους ή για το ψεύτικο χιόνι; Ισως βγάζει τα σκουπίδια κάθε βράδυ κατά τις 10 μ.μ. και τους έχει ξαναδεί…

Μέχρι εδώ καλά. Οταν όμως έρχεται το τέλος, κανείς δεν ξέρει πραγματικά αν έχει έρθει το τέλος, παρόλο που ο αφηγητής μάς διαβάζει σαφέστατα τα ονόματα των ηθοποιών και των λοιπών συντελεστών. Το κοινό διστάζει να βγάλει τα ακουστικά, σαν να περιμένει ακόμα την κορύφωση που δεν έχει έρθει. Κοιτάει ο ένας τον άλλον. Εξω, στον πεζόδρομο όλα έχουν ησυχάσει. Ο φωτισμός έχει χαμηλώσει. Οι ηθοποιοί δεν έχουν υποκλιθεί -όπως είπαμε, σαν σινεμά, όχι σαν θέατρο- και οι πρώτες σταγόνες πέφτουν. Κάτι λείπει. Ισως οι μικρές ιστορίες δεν έχουν καταφέρει να μας πουν μια μεγάλη, κι επειδή ακριβώς είναι τόσο όμορφο το κάδρο, του αξίζει μια πιο μεγάλη ιστορία. Της Νελλης Αμπραβανελ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29/06/2010

Ουρές για το «τέλος του κόσμου» στο Βios

• Ο Γιώργος Βαλαής της ομάδας Βlitz μιλάει για την επιτυχία της παράστασης «Cinemascope και τον «μπαμπούλα» της κρίσης

ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Είναι κάτι μαγικά βράδια στο Βios όπου, παρά την αιωρούμενη οικονομική κρίση, δεν υπάρχουν διαθέσιμα ούτε… μαξιλάρια για τους θεατές της παράστασης «Cinemascope. Ενα ντοκιμαντέρ για το τέλος του κόσμου». Το κοινό συρρέει προκειμένου να παρακολουθήσει τη νέα δουλειά της ομάδας Βlitz (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής) η οποία κέρδισε επάξια παράταση ως τις 4 Ιουλίου.

Πρόκειται για άκρως ενδιαφέρουσα θεατρική εμπειρία, με τους θεατές να φορούν ακουστικά και να παρακολουθούν τη δράση πίσω από το τζάμι, την ίδια στιγμή που οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν ως σκηνικό τον πεζόδρομο στη Σαλαμίνος, που γειτνιάζει με το Βios. Ενα θέατρο που φλερτάρει ασύστολα με το σινεμά, με τις μαγνητοφωνημένες σκέψεις των ηρώων να αντηχούν στα αφτιά σου, αλλά και τη δράση να εξελίσσεται μπροστά σου και να εκπέμπεται χάρη στα φορητά μικρόφωνα των ηθοποιών. Κάπως έτσι το τέλος του κόσμου δεν μοιάζει και τόσο άσχημο…

Οταν η παράσταση τελειώνει και δεν υπάρχει πια το τζάμι που χωρίζει τους ηθοποιούς από τους θεατές, ο Γιώργος Βαλαής εισπράττει μπόλικη θετική ενέργεια από το κοινό. «Κάποιοι έγραψαν ότι το κείμενο της παράστασης είναι απλουστευτικό, επειδή μιλάει για μύχιους φόβους όπως μοναξιά, εγκατάλειψη, ερωτική απογοήτευση. Δεν θέλαμε να περνούν οι ήρωες και να ακούγονται σαν αρχιδιδάσκαλοι- μερικές φορές ακόμη και τα κλισέ έχουν τη γοητεία τους. Οταν, για παράδειγμα, ο αστροφυσικός λέει “είμαστε μόνοι στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτε άλλο”, θεωρώ ότι αγγίζει πολλούς. Μέσα από την παράσταση φορέσαμε στην πραγματικότητα ένα όνειρο που έχουμε ράψει εμείς, με δικά μας υλικά» τονίζει.

Πόσο αισιόδοξος και δημιουργικός όμως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος γύρω στα 30, όταν από παντού ακούει ότι δεν πρόκειται να πάρει σύνταξη στα 60; «Ούτε το 2004 ήμουν αισιόδοξοςούτε το 2010 είμαι απαισιόδοξος. Πριν από έξι χρόνια, μετά το μεγάλο μπαμ με το Εuro και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπήρχε ξαφνικά μια υπεραισιοδοξία. Θυμάμαι δηλώσεις από τον εγχώριο πνευματικό κόσμο του τύπου “αρχίζει ο νέος χρυσός αιώνας των Ελλήνων” κτλ. Λίγα χρόνια αργότερα, όλα αυτά χάθηκαν. Τουλάχιστον, όλοι έχουμε πια καταλάβει ότι η σημερινή κρίση είναι αληθινή, σε σχέση με την προηγούμενη ευμάρεια που ήταν πλαστή».

Ο ίδιος θεωρεί ότι η τέχνη σε κάτι τέτοιες εποχές ανθεί: «Σίγουρα θα γίνει ξεσκαρτάρισμα, σίγουρα κάποιοι θα σταματήσουν να κάνουν θέατρο επειδή δεν θα έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα, είμαι βέβαιος όμως ότι, όποιος έχει κάτι να πει, θα συνεχίσει να το κάνει. Δεν ξέρω αν τον επόμενο χειμώνα ο κόσμος θα έχει λεφτά να πηγαίνει σε παραστάσεις. Αν όμως στηρίξει την ψυχαγωγία του αποκλειστικά στην τηλεόραση, το μυαλό του θα νεκρώσει. Κακά τα ψέματα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις έφαγαν τα πάντα. Εχουν φάει χρήματα ακόμη και από τις γενιές που τώρα πηγαίνουν στο δημοτικό σχολείο. Σε τελική ανάλυση, όμως, καλύτερα να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά στο τι συμβαίνει γύρω σου. Από το να είμαστε μαλθακοί και παχύσαρκοι, καλύτερα σε δίαιτα και σε ετοιμότητα».

• ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
• Βios, Πειραιώς 84, τηλ. 210 3425.335
• Ως τις 4 Ιουλίου
• Συμπαραγωγή με το Βios (powered by Sssh!), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=340493&dt=29/06/2010#ixzz0sDDIRIIQ

Μουσικό παραμύθι σε εναλλακτικό μπαρ

• «ΣΙΩΠΗ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΚΟΥΕΙ», ΤΩΝ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΣΤΟ BIOS

• Τι συμβαίνει όταν ένας φιλόμουσος Βασιλιάς που δεν έχει ιδέα από μουσική, καυχιέται για το αντίθετο; Τι συμβαίνει όταν η Μούσα μαζί με τον Μουσικό της Αυλής αποφασίσουν να παίξουν μια φάρσα εναντίον του;

Ο Ζαφείρης Κουτελιέρης υποδύεται τον φιλόμουσο βασιλιά, στην πλάτη του οποίου συνωμοτούν οι υπόλοιποι ήρωες του έργου: «Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει»

«Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει», λένε ο ένας στον άλλον συνωμοτικά, χαρίζοντας παράλληλα τον τίτλο στην παιδική παράσταση μουσικού θεάτρου που έγραψαν πριν από 15 χρόνια ο Θωμάς Μοσχόπουλος (λιμπρέτο) μαζί με τον Νίκο Κυπουργό (μουσική).

Το έργο, που με πολύ κέφι ετοίμασαν οι δύο καλλιτέχνες, έπειτα από παραγγελία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ανέβηκε τον Ιανουάριο του 1994, υπό τη μουσική διεύθυνση του Θόδωρου Αντωνίου, για δύο μόνο βραδιές. Η μουσική και τα τραγούδια κυκλοφόρησαν σε cd, αλλά από εκεί και πέρα ένα παχύ στρώμα λήθης άρχισε να σκεπάζει το τόσο φρέσκο, δυναμικό, αξιόλογο και «ζωντανό» έργο.

Ωσπου μια ομάδα νέων δημιουργών, «Οι όπερες των ζητιάνων», αποφασίζουν να το βγάλουν και πάλι στο φως. Οχι, όμως, μέσα από κάποια μεγαλόπρεπη αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ή έστω της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, αλλά με τους δικούς τους, απλοποιημένους όρους, σε μια βιομηχανικής αισθητικής αίθουσα, στο main του εναλλακτικού πολυχώρου Bios. Εκεί όπου δύο χρόνια νωρίτερα κατέθεσαν μια ανάλογη πρόταση πάνω στον «Τροβατόρε» του Βέρντι, σημειώνοντας και την πρώτη επιτυχία τους. Ετσι και τώρα. Με ένα μικρό σύνολο οργάνων (κλαρινέτο, τρομπέτα, πιάνο, βιολοντσέλο και ηλεκτρονικά), απελευθερωμένοι από τη μεσολάβηση του μαέστρου και με ελάχιστα ευέλικτα σκηνικά μέσα, αλλά και με μια εντελώς νέα δυναμική. «Η πρόσληψη των μουσικών οργάνων και της λυρικής φωνής από τόσο κοντά, χωρίς τη μεσολάβηση μικροφώνων και ενισχυτή, έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει», λέει ο Χαράλαμπος Γωγιός, που ανέλαβε τη μουσική διδασκαλία και την ενορχήστρωση στη νέα παράσταση.

«Τότε, με τον Θωμά Μοσχόπουλο κάναμε το κέφι μας, και μάλιστα με συνθήκες ιδανικές. Τώρα, εμπιστεύτηκα τον Χαράλαμπο Γωγιό και τις «Οπερες των ζητιάνων» τόσο για το ταλέντο τους όσο και γιατί με ενδιέφερε να δω το έργο μου μέσα από μια νέα ματιά. Το θαυμάσιο νέο αποτέλεσμα τους ανήκει», μας λέει ο Νίκος Κυπουργός που πάντα ήλπιζε να δει το έργο του να αναβιώνει.

Γι’ αυτό ακριβώς δηλώνει υπερήφανος ο Χαράλαμπος Γωγιός. «Για το ότι αναβιώνουμε έργο Ελληνα δημιουργού. Καλώς ή κακώς, οι παραγγελίες δεν έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια. Αυτό που έχει λείψει, είναι οι επαναλήψεις», λέει. «Κι όμως. Η προσέλευση και οι ειλικρινείς και ενθουσιώδεις αντιδράσεις δείχνουν ότι το κοινό διψάει για κάτι τέτοιο». Τι φταίει τότε που δεν βλέπουμε συχνά μουσικό θέατρο στην Αθήνα; «Ισως επειδή είναι ένα πολύ ακριβό «σπορ». Το κόστος, ακόμα και στο δικό μας ανέβασμα, είναι δυσβάστακτο», απαντά.

Το σκηνικό έπρεπε να είναι ιδιαίτερα ευέλικτο. Ο σκηνογράφος Κωνσταντίνος Ζαμάνης εμπνεύστηκε μια… θολωμένη παρτιτούρα και δημιούργησε ένα σχεδόν ασπρόμαυρο περιβάλλον. Οι νότες, τα πεντάγραμμα έχουν αναμειχθεί σε ένα… «μπλέντερ» και έχουν πλημμυρίσει την κεντρική αίθουσα του Bios.

Ο Χαράλαμπος Γωγιός μετέγγραψε το έργο του Νίκου Κυπουργού για μικρότερο μουσικό σύνολο. Δεν αλλάζει την αμεσότητα του Bios, ούτε με την πιο άνετη αίθουσα Λυρικού Θεάτρου, μας λέει

Είναι η πρώτη φορά που η ομάδα δημιουργεί για το παιδικό κοινό. Αντίθετα, για τον Νίκο Κυπουργό η σχέση κρατά από την εποχή της «Λιλιπούπολης». Μέχρι σήμερα έχει γράψει πολλές φορές μουσική για παιδικές θεατρικές παραστάσεις, κυρίως της Ξένιας Καλογεροπούλου. «Σπουδαία εμπειρία. Και τεράστια ευθύνη. Και κάτι περισσότερο από δύσκολο. Είναι σαν να αναζητάς έναν τρόπο ώστε τα παιδιά να μη γίνουν μεγάλοι ή οι μεγάλοι να παραμείνουν παιδιά», εκτιμά.

Ποια είναι η άποψή του για τον εναλλακτικό τρόπο ανεβάσματος που προτείνουν «Οι όπερες των ζητιάνων»; «Εξαρτάται από την αγάπη και το ταλέντο με τα οποία κάνεις το καθετί», μας λέει. «Είχα την τύχη να δω την «Κάρμεν» του Μπιζέ από τον Πίτερ Μπρουκ με πολύ λιτά μέσα και ήταν τρεις φορές καλύτερη από κάθε «Κάρμεν» που έχω δει ποτέ». *

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Info: Σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη. Παίζουν οι ηθοποιοί: Ιωάννα Φόρτη, Μυρτώ Μποκολίνη, Δημήτρης Δημόπουλος, Αρκάδιος Ρακόπουλος, Ζαφείρης Κουτελιέρης, Μπάμπης Αλεξανδρόπουλος. Συμμετέχει το μουσικό σύνολο ARTefacts Ensemble. BIOS (Πειραιώς 84, τηλ. 210-3425335). Κάθε Δευτέρα στις 9 μ.μ., Σάββατο στις 3.30 μ.μ. και Κυριακή 11 π.μ. και 3.30 μ.μ.