«Αττική Οδός» των Ρέππα- Παπαθανασίου στο θέατρο Εμπορικόν

Δεύτερος χρόνος για τη θεατρική παράσταση «Αττική οδός» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα στο θέατρο Εμπορικόν, η οποία παίζεται σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με την παράσταση «Φουρκέτα».

Η «Αττική οδός» είναι ένα έργο συνόλου για δέκα ρολίστες. Είναι η ιστορία δυο σύγχρονων ελληνικών οικογενειών όπως ξετυλίγεται στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης κρίσης και ταυτόχρονα είναι και μια αστυνομική περιπέτεια που καταλήγει σε ένα προσυμφωνημένο φόνο.

Το έργο διαπερνούν δυο μεγάλοι ρόλοι η κυρία Αθηνά (ΤΖΕΝΗ ΡΟΥΣΣΕΑ) και η υπηρέτρια της η Ντίνα (ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΥΛΙΝΑΚΗ) που είναι οι μητέρες των δυο οικογενειών αντίστοιχα. Αυτές συνέχουν το έργο, συγκρατούν τη συνοχή των δυο οικογενειών και οδηγούν την υπόθεση στην τελική έκβαση συναποφασίζοντας να χρησιμοποιήσουν τα πάντα για να επιβιώσουν οι οικογένειες τους. Ακόμα και το θάνατο. Οι δυο μητέρες στην προσπάθεια τους να λύσουν τα πολλαπλά προβλήματα των οικογενειών τους, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες φτάνουν μέχρι τη θυσία. Για να ζήσουν όλοι όσο καλύτερα γίνεται, κάποιος από τους δέκα πρέπει να θυσιαστεί. Η απόφαση των δυο γυναικών είναι το επίκεντρο της πλοκής του έργου. Ένα έργο που έχει το ρεαλισμό του έργου «Ο Έβρος απέναντι» αλλά και το χιούμορ και την τρυφερότητα του έργου «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός».

Πρωταγωνιστούν: Τζένη Ρουσσέα, Γιώργος Τζώρτζης, Σταύρος Ζαλμάς, Ράνια Σχίζα, Σταύρος Μερμήγκης, Μαρία Αντουλινάκη, Σταύρος Καραγιάννης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Κατερίνα Τσάβαλου, Αλεξάνδρα Κουλούρη

ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ
Σαρρή 11, Ψυρρή
τηλ.: 210 3211750

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010 ΣΤΙΣ 21.15
ΠΑΡΑΓΩΓΗ : ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ

«Φουντώνει» ο θεατρικός χειμώνας

«Αλέξης Ζορμπάς, η πραγματική ιστορία»

Το έργο του Τσέζαρις Γκραουζίνις «Αλέξης Ζορμπάς, η πραγματική ιστορία», που βασίζεται στο διάσημο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» θα παρουσιάσει (29/10-3/1/2010), η Νέα Σκηνή – «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου. Εννιά πρόσωπα ανακαλύπτουν έναν απίθανο χώρο, όπου όλα είναι πιθανά: Διαφορετικές ιδεολογίες συνυπάρχουν αρμονικά, όνειρα και παρορμήσεις υλοποιούνται και το αίνιγμα της ζωής αποκαλύπτεται. Ο Λιθουανός σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις, γνωστός από τις παραστάσεις «Δάφνις και Χλόη» και «Περιμένοντας τον Γκοντό» που σκηνοθέτησε στην Αθήνα, ασχολείται με την ελληνική λογοτεχνική παράδοση, δημιουργώντας γέφυρες ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Στην παράσταση αυτή, το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη αποτελεί «πηγή» μιας πρωτότυπης δραματουργικής σύνθεσης, που διαμορφώθηκε στις πρόβες, με τη συνεργασία σκηνοθέτη – ηθοποιών. Σκηνικά – κοστούμια: Βίταουτας Ναρμπούτας. Μουσική: Μαρτίνας Μπιαλομπζέσκις. Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας. Παίζουν: Πολυξένη Ακλίδη, Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Εύα Κεχαγιά, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Δέσποινα Κούρτη, Μανώλης Μαυροματάκης, Μάρω Παπαδοπούλου, Δημήτρης Πασσάς, Απόστολος Πελεκάνος.

• Το «Νέο Ελληνικό Θέατρο» παρουσιάζει (30/10) το αριστούργημα του Λουίτζι Πιραντέλο «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή», σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη, μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, σκηνικά – κοστούμια Ελένης Δουνδουλάκη, μουσική Δημήτρη Ιατρόπουλου, φωτισμούς Παναγιώτη Μανούση. Παίζουν: Γιώργος Αρμένης, Αριέττα Μουτούση, Πασχάλης Τσαρούχας, Χριστίνα Βαρζοπούλου, κ.ά. Είναι η μοναδική φάρσα του Ιταλού δραματουργού, που διεύρυνε τα όρια της ευρωπαϊκής δραματουργίας, φέρνοντας στη σκηνή τις πνευματικές και ψυχολογικές ανησυχίες του καιρού του. Τα ιλαροτραγικά γεγονότα δημιουργούν φαινομενικά αδιέξοδα, ενώ ταυτόχρονα τα έντονα ηθογραφικά στοιχεία δημιουργούν κλίμα ψυχικής ευφορίας, χωρίς να χάνονται τα βασικά θέματα του πιραντελικού ερωτήματος για την υποκειμενικότητα της αλήθειας.

Το έργο των Παπαθανασίου – Ρέππα «Αττική οδός» ανεβαίνει (30/10), στο θέατρο «Εμπορικόν». Είναι ένα έργο συνόλου για δέκα ρολίστες. Είναι η ιστορία δυο σημερινών ελληνικών οικογενειών και ταυτόχρονα μια αστυνομική περιπέτεια που καταλήγει σε έναν προσυμφωνημένο φόνο. Το έργο διαπερνούν οι ρόλοι της κυρίας Αθηνάς, της υπηρέτριας Ντίνας, μητέρες των δυο οικογενειών, αντίστοιχα. Αυτές συγκρατούν τη συνοχή των δυο οικογενειών και χρησιμοποιούν τα πάντα για να επιβιώσουν οι οικογένειές τους. Για να λύσουν τα πολλαπλά προβλήματα των οικογενειών τους, φτάνουν μέχρι τη θυσία. Για να ζήσουν όλοι καλύτερα, κάποιος πρέπει να θυσιαστεί. Ενα έργο με το ρεαλισμό του έργου «Ο Εβρος απέναντι», αλλά και το χιούμορ και την τρυφερότητα του έργου «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός». Παίζουν: Τζένη Ρουσσέα, Ελένη Γερασιμίδου, Γιώργος Τζώρτζης, Σταύρος Ζαλμάς, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Σταύρος Μερμήγκης, Σταύρος Καραγιάννης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Βίβιαν Κοντομάρη, Κατερίνα Τσάβαλου.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

28/10/2009– «Φουντώνει» ο θεατρικός χειμώνας

28/10/2006– ΑΤΙΤΛΟ

Οι καλύτερες της τάξης τους

• Πού να φανταζόταν η Ελένη Γερασιμίδου ότι θα δούλευε υπηρέτρια σ’ ένα πλουσιόσπιτο και όχι μόνο ταξική συνείδηση δεν θα είχε, αλλά θ’ αγαπούσε σαν συγγενείς τα αφεντικά της;

Θα σκεφτόταν ποτέ ότι με την κυρία της, την Τζένη Ρουσσέα, θα ήταν φίλη κι ότι η δική της οικογένεια θα συμβίωνε μ’ αυτήν του εργοδότη της; Αν τα πράγματα στη ζωή είναι διαφορετικά, στη σκηνή έτσι μοίρασαν τους ρόλους για τις δύο ηθοποιούς οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου στο καινούριο τους έργο «Αττική Οδός», που κάνει πρεμιέρα στο θέατρο «Εμπορικόν».

Η Ελένη Γερασιμίδου, εκτός από καλή ηθοποιός, είναι γνωστή και για τη σταθερή προτίμησή της στο ΚΚΕ, με το οποίο έχει κατέβει και στις εκλογές.

Αστικής καταγωγής, η ντελικάτη Ζακυνθινή Ρουσσέα μάς παραπέμπει στις παλιές κοντέσες.

Οι δυο τους, ωστόσο, περπάτησαν αρμονικά στην «Αττική Οδό». Τις συναντήσαμε σ’ ένα διάλειμμα των δοκιμών και τους ζητήσαμε να μας μιλήσουν για τους ρόλους τους και πώς διασταυρώνονται με τη ζωή τους.

Τ. Ρουσσέα: «Η Ντίνα που υποδύεται η Ελένη είναι το αφεντικό μέσα στο σπίτι. Ελέγχει τα πάντα, κρατά τις ισορροπίες με τη λογική, τη λαϊκή σοφία της, την καλοσύνη της. Οσο για την Αθηνά, που υποδύομαι, συμβολίζει τη βέρα Αθηναία και συγχρόνως την κοινωνία της παλιάς Αθήνας που πεθαίνει. Καθόλου δήθεν, ουσιαστική, ευαίσθητη, καρτερική. Δεν καταπιέζει κανέναν, αλλά συμβουλεύει τα παιδιά της σύμφωνα με την αγωγή της. Εκείνα αντιπροσωπεύουν τη σύγχρονη κοινωνία. Μια σταλίτσα τους λείπει η ηθική, μια σταλίτσα κυριαρχεί το συμφέρον. Θεωρούν τις παρεμβάσεις της άχρηστες, την ηθική της παρωχημένη.

»Το έργο βγάζει συγκίνηση, γέλιο κι έχει πολύ ωραίους ρόλους. Με πρώτη ματιά φαίνεται να αφορά την ιστορία μιας οικογένειας, αλλά στην πραγματικότητα μιλά για μια κοινωνία που φεύγει και μια άλλη που έρχεται με ρευστό σύστημα αξιών. Το έργο είναι δοσμένο μέσα από την καθημερινότητα απλά, χωρίς φανφάρες. Στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά και στο μυαλό σου».

• Με αφεντικό μια αριστερή

Ε. Γερασιμίδου: «Η Αθηνά είναι μια πραγματική αρχόντισσα, με ανθρώπινη συμπεριφορά που φέρει όλα εκείνα τα στοιχεία της παλιάς αστικής τάξης που σήμερα φυλλορροούν. Αγαπιόμαστε και μιλάμε μαζί για τα πάντα. Εγώ δεν έχω καμιά πολιτική συνείδηση. Ζω στο σπίτι εξαιρετικά γενναιόδωρων ανθρώπων και τους ευγνωμονώ που μου προσφέρουν δουλειά. Ο αριστερός εδώ είναι το αφεντικό μου. Δεν τον καταλαβαίνω όταν μιλά, αλλά τον αγαπώ. Εχω μια πολύ αστεία σκηνή με την Αθηνά, αφού έχει πεθάνει ο άντρας της. Της εξομολογούμαι ότι του έλεγα ψέματα ότι τρώω κι εγώ ταχίνι όπως με είχε συμβουλεύσει. «Δεν πειράζει» μου απαντά εκείνη. «Ναι, αλλά του έχω πει κι ένα μεγαλύτερο ψέμα», συνεχίζω: «Οτι ψήφιζα ΚΚΕ, ενώ δεν το έκανα ποτέ». Η Ντίνα αγωνίζεται για τη ζωή της και των παιδιών της όπως και η Αθηνά με άλλο τρόπο. Οι Ρέππας-Παπαθανασίου γράφουν βαθιά πολιτικό θέατρο. Η «Αττική Οδός» δεν είναι κωμωδία, αλλά έργο κοινωνικό με κωμικές καταστάσεις».

Τ. Ρ.: «Εχω κι εγώ τη μανία να είμαι προστατευτική, συμβουλευτική. Θέλω να βλέπω τους ανθρώπους δεμένους, να μπορούν να συζητούν, να κατανοούνται. Η αλήθεια είναι ότι η ζακυνθινή καταγωγή μου ακουμπάει στο ρόλο. Θυμάμαι τη νόνα και τη μητέρα μου, που ήταν σαν την Αθηνά. Είχε παντρέψει όλα τα ανύπαντρα κορίτσια της γειτονιάς. Εζησα σ’ αυτή την παλιά τάξη, ανάμεσα σε παρέες με κόντηδες αλλά και διανοούμενους όπως τον Καρέρ, τον Ρώμα, φίλους του πατέρα μου που μιλούσαν για τέχνη, μουσική, βιβλία. Ομως η μητέρα μου ποτέ δεν με αποξένωσε από τον κόσμο. Η κοπέλα του σπιτιού, ο άνθρωπος που δούλευε στο κήπο, ήταν το μεσημέρι μαζί μας στο τραπέζι. Και σήμερα έτσι γίνεται: Αν δεν έρθει ο Φώτης να φάμε ριγανάδα, δεν μπορώ να ζήσω στη Ζάκυνθο. Οσον αφορά τώρα την πολιτική, κατά καιρούς έχω ψηφίσει διαφορετικά πράγματα, συχνά από ένστικτο. Είμαι με όποιον πιστέψω ότι θα κάνει καλό στην Ελλάδα».

Ε. Γ.: «Μη φανταστείτε ότι κάνω προπαγάνδα όπου βρεθώ κι όπου σταθώ. Μ’ ενδιαφέρουν οι άνθρωποι σαν την Τζένη. Είχα έναν κουμπάρο που έλεγε ότι είναι νεοδημοκράτης, αλλά η στάση ζωής του ήταν αριστερή. Εγώ είμαι εκεί γιατί αυτή είναι η κοσμοθεωρία μου. Κι έπειτα ο σοσιαλισμός δεν είναι ουτοπία, αλλά νομοτέλεια. Θα τον υποστηρίζω μέχρι να πεθάνω. Θέλω ο άνθρωπος να ζήσει κάποτε σε κοινωνία δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας».

Τ. Ρ.: «Α, αυτό δεν είναι κόμμα, είναι ανθρωπισμός. Αυτό θέλω κι εγώ, ψυχή μου…».*

• Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ – φωτ.: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009