«Λήθη II» του Δημ. Δημητριάδη, με την Eκάβη Nτούμα…

 στο θέατρο «Πορεία», σε σκηνοθεσία Δημ. Tάρλοου

Hταν στη μαγική ώρα του ηλιοβασιλέματος αυτόν τον Mάρτιο στη Σαντορίνη όταν η νέα ηθοποιός, ήδη καταξιωμένη από κριτικούς και κοινό η Eκάβη Nτούμα μάς αποκάλυψε πως έχει την πρόκληση – τιμή να ερμηνεύσει, σε δεύτερη ανάγνωση, τη «Λήθη», τον υπαρξιακό μονόλογο του διεθνώς αναγνωρισμένου Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Tάρλοου, και αυτό «μέσα στην άνοιξη, στη σκηνή του θεάτρου Πορεία».

Tώρα, ήρθε η ώρα για τη «Λήθη II», να ερμηνευθεί από μια γυναίκα, την Eκάβη Nτούμα, γεγονός που προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον! H «πρώτη» τής «Λήθης II» δόθηκε την Πέμπτη 26 Aπριλίου στη σκηνή του θεάτρου «Πορεία», στην εαρινή περίοδο 2012. Hμέρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Kυριακή, ώρα 20.30 στο «Πορεία», Tρικόρφων 3-5 και 3ης Σεπτεμβρίου 69, πλατεία Bικτωρίας.

Tιμές εισιτηρίων 15 ευρώ και φοιτητικό 10 ευρώ. Για περισσότερες πληφορορίες στην κ. Στέλλα Γιοβάνη 6977-405.359 και 210-82.10.082, www. poreiatheatre.com. Kαλλιτεχνικοί συντελεστές: σκηνοθεσία Δημήτρης Tάρλοου, σκηνικά – κοστούμια Eλένη Mανωλοπούλου, φωτισμοί Felice Ross, μουσική – σύνθεση ήχων Blaine Reininger, βοηθός σκηνοθέτη Στέλλα Γιοβάνη – Δήμητρα Kουτσοκώστα, βοηθός φωτιστή Σοφία Aλεξιάδου, βοήθός σκηνογράφου: Tίνα Tζόκα.

Δίνουμε εδώ τη συγκλονιστική, ως εικόνα και ερμηνεία του ρόλου της «Λήθης» φωτογραφία της Eκάβης Nτούμα (με κοστούμι πρωτόπλαστης). Για τη «Λήθη II» γράφει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Tάρλοου: «H Λήθη είναι ένας άνθρωπος στο μεταίχμιο, όπως και η χώρα μας. Eνα βήμα ακόμα και βυθίζεται στην ευεργετική λησμονιά της. O θάνατος είναι ο φόβος του θανάτου και η κόρη της Eριδας, η αδελφή του Θανάτου και του Yπνου μάς αφηγείται πόσο σημαντικό είναι να αφήνεσαι στο τίποτα».
ΤΗΛΕΦΟΣ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28/4/2012

«Λήθη» μέσα από τη γύμνια των λέξεων

• Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος ερμηνεύει τον μονόλογο του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου

• Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, Σάββατο, 26 Φεβρουαρίου 2011

Ενας ακόμη μονόλογος σε αθηναϊκή θεατρική σκηνή ξεκίνησε αυτή την εβδομάδα. Στο θέατρο «Πορεία», ο ηθοποιός Δημοσθένης Παπαδόπουλος ερμηνεύει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τον μονόλογο του Δημήτρη Δημητριάδη, «Λήθη». Κι αυτή τη φορά ο Δημήτρης Τάρλοου βρίσκεται πίσω από τη σκηνή, στη θέση του σκηνοθέτη. Για δεύτερη φορά στη μέχρι τώρα διαδρομή του. Θεωρεί ότι είναι μια διαδικασία ωριμότητας και ενηλικίωσης στη συνολική πορεία του, και την ονομάζει «ανάληψη ευθύνης». Μια διαδικασία που, ομολογεί, δεν αφορά μόνο το θέατρο αλλά και τις ευθύνες της προσωπικής του ζωής.

• Η πρώτη επαφή

Δεν επέλεξε τον μονόλογο επειδή τείνει να γίνει θεατρική μόδα τα τελευταία χρόνια. Του έδωσε η μητέρα του, η Μαρίνα Καραγάτση, το βιβλίο του Δημήτρη Δημητριάδη, το διάβασε και τον ενθουσίασε. «Ξέρεις ποια ήταν η τελική ώθηση να το ανεβάσω; Το πρωτοδιάβασα στο καράβι που πήγαινα στην Ανδρο και το διάβαζα δυνατά σε μια φίλη μου. Είχαμε απομονωθεί σ’ ένα απόμερο αποθηκάκι του πλοίου. Ξαφνικά μπήκε ένα παιδάκι. Κάθισε μαζί μας, μας άκουγε και δεν έφευγε. Το κείμενο του Δημητριάδη δεν είναι ένα φιλοσοφικό κείμενο που χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να το καταλάβεις. Ισα ίσα. Είναι ένα κείμενο επαναλήψεων, και τόσο απογυμνωμένο και ωμό από οποιαδήποτε ποίηση ή πεποίθηση που γίνεται πάρα πολύ δυνατό μέσα απ’ τη γύμνια των λέξεων. Κι αυτό νομίζω ότι ένα παιδί μπορεί να το καταλάβει». Του αρέσει ο αρνητισμός του Δημ. Δημητριάδη, «παρ’ ότι για κάποιους μπορεί να είναι ενοχλητικός. Αυτό που λέει είναι πολύ αιρετικό και ταυτοχρόνως πολύ απελευθερωτικό. Τοποθετεί το ανθρώπινο σώμα στη θέση που του αρμόζει. Ούτε το αποθεώνει ούτε το καταδικάζει. Και λέει ότι είναι το μόνο που έχουμε. Για μένα αυτό το κείμενο είναι πιο κοντά σ’ αυτό που αντιλαμβάνομαι για την ορθοδοξία. Τα κείμενα μιλούν για το εδώ και το τώρα. Νομίζω ότι και η ορθοδοξία μιλάει γι’ αυτό το κατεπείγον της προσφοράς στον άνθρωπο εδώ και τώρα».

• Ηθοποιός – εργάτης

Ο Δημήτρης Τάρλοου λέει ότι ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος είναι ένας «ακάματος εργάτης αυτού του μονολόγου». «Δεν είναι δήθεν, δεν καμώνεται τον σπουδαίο, δεν καμώνεται τον πολύ βαθύ. Ηρθε στην πρώτη πρόβα ξέροντας απ’ έξω όλο το κείμενο. Αυτό είναι μια πράξη. Η ίδια του η παρουσία επί σκηνής είναι μια πράξη εμπιστοσύνης και αυτοθυσίας. Γιατί δίνει ένα στίγμα, ότι ηθοποιός είναι αυτός που εκτίθεται. Είναι αυτός που δίνει κάτι απ’ τον εαυτό του που δεν είναι εύκολο να το αγγίξεις».

Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείψει το θολό τοπίο της θεατρικής σκηνής στη χώρα μας. «Δεν μας έχουν ζητήσει να υποβάλουμε αιτήσεις για την επιχορήγηση της ερχόμενης χρονιάς. Και με τον υπουργό δεν έχουμε καμιά επικοινωνία. Αρα πρέπει να βρω πώς μπορώ να λειτουργήσω με τους όρους που θέλω και χωρίς να κάνω εκπτώσεις στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα». Φοβάται ότι ίσως αναγκαστεί να κάνει εκπτώσεις; «Νομίζω ότι θα αναγκαστούμε να περιοριστούμε σε έργα που είναι πιο ευρείας αποδοχής, χωρίς να έχουν μεγάλους κινδύνους. Θα κάνω λοιπόν παραγωγές πιο εύπεπτες από τον πολύ κόσμο, με ηθοποιούς οι οποίοι είναι πιο γνωστοί και πιο εύκολο να φέρουν κόσμο στο ταμείο και θα προσπαθήσω αυτό να γίνει με τους καλύτερους δυνατούς καλλιτεχνικούς όρους. Θέλω να πω ότι δεν έκανα τώρα ένα θέαμα με πολλούς ηθοποιούς και με πολλούς άγνωστους ηθοποιούς. Και θα συνεχίσω, όσο γίνεται, τη λογική του ρεπερτορίου. Δηλαδή τη “Λήθη” θα τη συνεχίσω και του χρόνου, παρότι ο Δημοσθένης θα μας εγκαταλείψει για να εγκατασταθεί μόνιμα στο Βερολίνο. Θα έρθει όμως για τις παραστάσεις».

Κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στο θέατρο «Πορεία» (Τρικόρφων 3-5, κοντά στην πλ. Βικτωρίας). Παράλληλα συνεχίζονται στον ίδιο χώρο, «Η υπόθεση της οδού Λουρσίν» και το «Κτήνος στο φεγγάρι».

Κι άλλος Δημητριάδης και όχι επειδή είναι μόδα

• Θέατρο «Πορεία»

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

• Τη «Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη θα σκηνοθετήσει τον χειμώνα στο θέατρο «Πορεία» ο Δημήτρης Τάρλοου, με ερμηνευτή τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο.

Δ. Παπαδόπουλος

Μολονότι η νέα περίοδος θα ξεκινήσει με την επανάληψη δύο επιτυχιών, στις οποίες πρωταγωνιστεί, ο Τάρλοου δεν κρύβει την επιθυμία του να «διολισθήσει» μακροπρόθεσμα στη σκηνοθεσία. Η «Λήθη» θα ανεβεί τον Ιανουάριο στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου και θα είναι η δεύτερη, μετά την «Ολεάνα» του Μάμετ, σκηνοθεσία του. «Επανέρχομαι σκηνοθετικά», λέει ο Δ. Ταρλόοου, «κατ’ αρχάς, γιατί θεωρώ ότι η «Ολεάνα» δεν ήταν κακή παράσταση. Κατά δεύτερον, αν και είναι δύσκολο έργο η «Λήθη», νιώθω λίγο πιο έτοιμος, ύστερα από αυτά τα 5-6 χρόνια, για να ξανασκηνοθετήσω».

Γιατί ειδικά Δημητριάδη, σήμερα που, όπως ομολογεί κι ο ίδιος, «έγινε της μόδας»; «Δεν ισχύει το ίδιο για το συγκεκριμένο κείμενο, που είναι ένας θεολογικός, οντολογικός μονόλογος για το ανθρώπινο σώμα», υποστηρίζει. Τον έχει ανεβάσει, όχι αυτούσιο, αλλά «εμβολισμένο» διακειμενικά, πριν από χρόνια ο Θόδωρος Τερζόπουλος. «Στην ουσία πρώτη φορά παρουσιάζεται ολόκληρος. Εχω ήδη την έγκριση του Δημητριάδη και έχω πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το πώς θα ανεβεί», τονίζει ο Δ. Τάρλοου.

Επέλεξε τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο για τον ένα και μοναδικό ανδρικό χαρακτήρα. Εχουν συνεργαστεί ξανά στην παράστασή του «The man who» των Πίτερ Μπρουκ και Μαρί Ελέν Εστιέν, το 2005-6 (σκηνοθεσία της Ρενάτε Τζετ). Τον διάλεξε, αφενός γιατί τον θεωρεί «πολύ καλό ηθοποιό», αφετέρου «πολύ κατάλληλο για το συγκεκριμένο κείμενο». Υπάρχει και τρίτη παράμετρος. «Εχουμε την άνεση τής κατ’ ιδίαν πρόβας, κάτι που το συγκεκριμένο έργο το έχει ανάγκη. Η «Λήθη» είναι τολμηρό κείμενο. Προαπαιτεί απ’ τον ηθοποιό να έχει να πει κάτι προσωπικό από τη ζωή του. Ο Δημοσθένης διαθέτει αυτή τη σκηνική αμεσότητα και τόλμη για να μπορεί να καταθέσει κάτι προσωπικό», λέει ο Δ. Τάρλοου.

Γνωρίζει ότι έρχεται δύσκολη χρονιά. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνει από 14 Οκτωβρίου, σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, την εμπνευσμένη παράσταση της φάρσας του Λαμπίς «Υπόθεση της Οδού Λουρσίν», που σκηνοθέτησε η Μάρθα Φριντζήλα και στην οποία πρωταγωνιστούν ο ίδιος, η Ταμίλα Κουλίεβα, ο Ερρίκος Λίτσης κ.ά. και μια ακόμα επανάληψη, το «Κτήνος στο Φεγγάρι» του Ρίτσαρντ Καλινόσκι, επιτυχία αντοχής, με σκηνικό ζευγάρι τον ίδιο και την Κουλίεβα. «Με ενθουσίασε αυτή η εναλλαγή από πέρσι. Απλώς χρειάζεται σωστή διαχείριση ώστε να μην καταπονούνται οι ηθοποιοί», τονίζει.

Μετά το Πάσχα θα ανεβεί για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το «Μικρό Λεξικό Ανωμάλων» των αδελφών Κούφαλη, που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Φιλίππων – Καβάλας, σε σκηνοθεσία Κοσμά Φοντούκη, με τους Ιωάννα Παππά, Ομηρο Πουλάκη και Ανέζα Παπαδοπούλου.

Η δεύτερη είδηση για το «Πορεία» είναι η οργάνωση μουσικών θεαμάτων στον επάνω χώρο, με guest ηθοποιούς που τραγουδούν. Καινοτομία του θεάτρου είναι και η online προπώληση εισιτηρίων. Θα ξεκινά τρεις εβδομάδες πριν από κάθε πρεμιέρα, δίνοντας στο θεατή τη δυνατότητα να επιλέξει ακόμη και συγκεκριμένη θέση.

Αιμομιξία και αποπληξία

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ

• ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Η ατμόσφαιρα στο πολυαναμενόμενο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη μύριζε «παλιακό», απ΄ την αρχή ως το τέλος του. Τέλος καθόλου ανατρεπτικό, αφού από τα πρώτα κιόλας λεπτά ήμασταν υποψιασμένοι για το τι θα επακολουθούσε στην πρεμιέρα της Πειραιώς 260. Πόσες φορές πρέπει να αναφέρονται σε ένα κείμενο οι λέξεις «πέος», «αιδοίο», «σπέρμα» μαζί με τα παράγωγά τους για να σε κάνουν να νιώσεις άβολα στο κάθισμά σου; Το νέο πόνημα του συγγραφέα έχει τίτλο «Τόκος» και θέμα το ανάθεμα της ελληνικής οικογένειας, σμίγοντας τους ήρωες σε ένα αφόρητο ερωτικό γαϊτανάκι, κατά το οποίο ο πατέρας βιάζει την κόρη και γλυκοκοιτάζει τον γαμπρό του, η κόρη κρυφοσυνουσιάζεται με τον περίεργο οικογενειακό φίλο, ο γαμπρός έχει γκαστρώσει εκτός από τη γυναίκα του και τη γυναίκα κάποιου άλλου, κ.ο.κ. Μισογυνισμός, απωθημένα, μια δυσωδία από παλιό βερμούτ, μπαγιάτικα σοκολατάκια και σωματικά υγρά. Εργο που έπαιξε με τις αντοχές του κοινού, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Κοινοτοπίες και συμβολισμοί από τον Αδάμ και την Εύα ως τις θεωρίες περί οιδιπόδειου του Φρόιντ, που αν ήταν ζωντανός θα αναφωνούσε «όχι άλλο!». Η αιμομιξία φαίνεται να είναι η μόνη κινητήρια δύναμη της πλοκής. Δύσκολα παιδικά χρόνια για τους ήρωες, δύσκολα sold-out βράδια για τους θεατές.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=67&artId=343830&dt=18/07/2010#ixzz0u340Htjo

Στον «Τόκο» θριάμβευσε το σκηνικό

• Το πολυαναμενόμενο θεατρικό έργο του εφετινού Φεστιβάλ Αθηνών απογοήτευσε το κοινό της πρεμιέρας

• ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Το όνομα του Λευτέρη Βογιατζή ήταν αρκετό για να συγκεντρωθεί όλη η καλλιτεχνική αθηναϊκή ελίτ στην πρεμιέρα του «Τόκου» του Δημήτρη Δημητριάδη, που δόθηκε την περασμένη Δευτέρα το βράδυ στην Αίθουσα Δ της οδού Πειραιώς 260. Η πολυαναμενόμενη ελληνική παραγωγή του εφετινού Φεστιβάλ Αθηνών, sold out από την πρώτη ημέρα της προπώλησης, τράβηξε σαν το μέλι σκηνοθέτες και ηθοποιούς, συγγραφείς και πνευματικούς ανθρώπους, και μαζί θεατές κάθε ηλικίας.

Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί από νωρίς, λίγα λεπτά πριν από τις εννέα άρχισε να συρρέει εντός του θεάτρου, όπου το σκηνικό της Χλόης Ομπολένσκι ικανοποιούσε και τον πιο απαιτητικό θεατή: στρωμένο με κοκκινόχωμα, δεξιά και αριστερά, στην αρχή χωρίς άλλα αντικείμενα ή στοιχεία, πέραν του επιβλητικού δένδρου στη μέση της σκηνής, πήρε σιγά-σιγά τη μορφή μιας αυλής, ή καλύτερα ενός κτήματος. Πίσω το σπίτι, με τα παράθυρα και τις πόρτες του. Οι οκτώ ηθοποιοί, ένας κι ένας, χάρισαν μερικά ενσταντανέ στο κοινό σε ένα παιχνίδι με τους προβολείς: Ρένη Πιττακή, Γιάννης Νταλιάνης, Αλεξία Καλτσίκη, Δημήτρης Ημελλος, Αγγελική Παπαθεμελή, Γιώργος Γάλλος, Λουκία Μιχαλοπούλου, Παντελής Δεντάκης.

Ολα αυτά προτού αρχίσει η παράσταση και προτού ο θίασος πάρει τις θέσεις και τους ρόλους του. Προτού το κείμενο του Δημητριάδη γίνει ατάκα και διάλογος. Ο Πετρής Καπλάνης, ο Χρυσάφης Μπίνης, ο Ζήσης Ρούκουνας, ο Μέρλος. Η Ποπλίνα, η Νάρα, η Τέσσα, η Κλείτα… Ονόματα που το καθένα κάπου παρέπεμπε, γοητευτικά στον ήχο τους.

Οι πρώτες φράσεις παρέπεμπαν σε αστυνομική πλοκή με λίγες δόσεις μαύρου χιούμορ. Ο γιος της Ποπλίνας που μαχαίρωσε τη γυναίκα του, επειδή δεν άντεχε άλλα παιδιά. Είχαν 12 και εκείνη ήταν έγκυος στο δέκατο τρίτο… Το πρόβλημα με τα μικρόφωνα, όμως, που έκανε από την αρχή την εμφάνισή του, γινόταν όλο και πιο ενοχλητικό καθώς προχωρούσε η παράσταση. Οι λέξεις δεν έφθαναν στο κοινό, ο ένας ρωτούσε τον άλλον και αγανακτούσε καθώς οι φωνές «μικροφώνιζαν», χάνονταν μέσα στην ηχώ του χώρου προκαλώντας σούσουρο. Με εξαίρεση το μικρόφωνο της Ρένης Πιττακή, οι υπόλοιπες τρεις γυναίκες του θιάσου δεινοπάθησαν κυριολεκτικά- μαζί τους κι εμείς. Από τους άρρενες ηθοποιούς «καλύτερο μικρόφωνο» ψηφίστηκε αυτό του Γιάννη Νταλιάνη…

«Δικαιολογημένο» ήταν για τους ηθοποιούς το πρόβλημα με τα μικρόφωνα, όπως έλεγαν μετά στα πηγαδάκια που σχηματίστηκαν στην αυλή της Πειραιώς, μια που μπήκαν στην Αίθουσα Δ μόλις την παραμονή της πρεμιέρας- οι προηγούμενες πρόβες είχαν γίνει στο θέατρο Χώρα. Γι΄ αυτό μόλις ο Λευτέρης Βογιατζής αντιλήφθηκε το θέμα, ανέβηκε στο ηλεκτρολογείο για να μπορέσει να συμβάλει και ο ίδιος στην αντιμετώπισή του. Δυστυχώς το πρόβλημα παρέμεινε ως το τέλος.

Ο «Τόκος» με τη θεματολογία και την ορολογία του, τα παρωχημένα σεξουαλικά του εννοούμενα και υπονοούμενα αποδείχθηκε έργο ξεπερασμένο, το οποίο όχι μόνο δεν άγγιξε το κοινό, αλλά το έκανε και να δυσανασχετήσει. Κραυγές και χειρονομίες, γέννες, εγκυμοσύνες και χρωστούμενα, παιδιά που υιοθετούνται και παιδιά που δεν γεννιούνται δημιούργησαν έναν κόσμο άρρωστο, ακατανόητο(;), όπου το ανδρικό μόριο ερχόταν και επανερχόταν στην κουβέντα…

«Επρεπε να το είχες διαβάσει» μου είπε μια συνάδελφος, κρατώντας το πρόγραμμα με όλο το έργο στο χέρι. «Μα αυτό δεν είναι θέατρο» παρενέβη ενοχλημένη μια κυρία που συνοδευόταν από τον σύζυγό της και αναρωτιόταν, μαζί με πολλούς ακόμη από τους εκατοντάδες θεατές, «γιατί ο Λευτέρης Βογιατζής να επιλέξει αυτό το έργο». Η μιάμισης ώρας θερινή παραγωγή της Νέας Σκηνής απογοήτευσε. Εντονη ήταν η κριτική που ασκήθηκε στο θεατρικό έργο του Δημητριάδη, το οποίο «δεν διέθετε δραματουργικά στοιχεία», και η έλλειψη ενθουσιασμού αποδείχθηκε στο χλιαρό χειροκρότημα που χάρισαν στον συγγραφέα όταν ανέβηκε επί σκηνής για την υπόκλιση. Οσο για τον σκηνοθέτη, αν και δεν συνηθίζει να εμφανίζεται, εντυπωσίασε με την πλήρη «εξαφάνισή» του- από σκηνής και παρασκηνίων. Ηταν εμφανές ότι την είχε δουλέψει την παράσταση μαζί με τους ηθοποιούς- των οποίων η ερμηνεία κινήθηκε από ένα επίπεδο και πάνω. Δεν ήταν όμως αρκετή για να κάνει το κοινό να προσπεράσει τον σκόπελο του κειμένου.

Ηταν μια δύσκολη βραδιά για όλους…

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=342974&dt=14/07/2010#ixzz0tfheoAUv

Οι «ψείρες» έφαγαν τους βρεφοκτόνους

• ΣΟΚΑΡΕ Ο «ΤΟΚΟΣ» ΤΟΥ Δ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

• Ο Δημήτρης Δημητριάδης μπήκε τελευταίος στην Αίθουσα Δ’ της «Πειραιώς 260» προχθές. Δεν κρύβονταν η αδημονία αλλά και η αγωνία για την πρώτη παρουσίαση του απαιτητικού «Τόκου» του απ’ τον Λευτέρη Βογιατζή, το πολυαναμενόμενο καλλιτεχνικό γεγονός που συγκέντρωσε σχεδόν το σύνολο της καλλιτεχνικής Αθήνας.

Γιάννης Νταλιάνης, Αλεξία Καλτσίκη, Αγγελική Παπαθεμελή, Δημήτρης Ημελλος, Ρένη Πιττακή

Μέσα πια στον χώρο Δ’ μας περίμενε η σκηνή ανοιχτή. Ηταν, δηλαδή, ορατό το κέλυφος του βιομηχανικού κτιρίου. Το δάπεδο είχε καλυφθεί με πατημένο χώμα, ενώ στο βάθος υπήρχε μια τσιμεντένια μικρή «πίστα», από αυτές που συχνά συναντάς στα κτήματα. Πάνω σ’ αυτή οι νοικοκυραίοι βάζουν ένα τραπέζι για να κάθονται. Δεξιά και αριστερά, διάσπαρτοι τσιμεντόλιθοι, πάνω στους οποίους ξεχώριζε ένα γραμμόφωνο. Και παντού καρέκλες, τραπέζια, τραπεζάκια και καναπεδάκια από μπαμπού. Οι τσιμεντόλιθοι ήταν το όριο απ’ το οποίο ξεκινούσαν τα σκάμματα και οι λόφοι από χώμα. Κάποιες χωματουργικές εργασίες είτε βρίσκονταν εν εξελίξει είτε εγκαταλείφθηκαν.

Ο τοίχος με τα τζαμάκια της Πειραιώς επαναλαμβανόταν στο βάθος του σκηνικού της Χλόης Ομπολένσκι απέναντι απ’ το κοινό. Μέσα απ’ αυτόν ξετρύπωνε ένα θεόρατο πεύκο, μοναδική υπόμνηση ότι η δράση εκτυλίσσεται μακριά απ’ το αστικό τοπίο, σε ένα κτήμα «ριγμένο» στο πουθενά.

• Ανθρωποι σε στάση πιθήκου

Οι ηθοποιοί του «Τόκου» εισήλθαν σιωπηροί και σκόρπισαν στο χωμάτινο πεδίο. Πεσμένοι στα τέσσερα, σε στάση πιθήκου ή σαν να έκαναν την ανάγκη τους, μασούσαν μηχανικά τσίχλα. Σηκώθηκαν και στάθηκαν όρθιοι, στάση στην οποία παρέμειναν για λίγα δευτερόλεπτα με τα μάτια κλειστά. Στη δράση μπήκαν σε slow motion. «Κουρδισμένοι» αργόσυρτα κατέφθασαν στο κτήμα με τα καλούδια τους για τον εορτασμό του νεογέννητου της οικίας.

Απ’ το σημείο αυτό ξεκίνησαν τα σοβαρά προβλήματα μιας παράστασης που δίχασε το κοινό κυρίως ως προς το κείμενο, το οποίο έτσι κι αλλιώς μετά βίας ακούστηκε, παρότι φάνηκε να αρθρώνεται σωστά απ’ τους ηθοποιούς του. Το κακό οφειλόταν στις μικροφωνικές ψείρες, οι οποίες απορροφούσαν τις φωνές, ενώ συχνά τις κάλυπταν με βόμβο. Η κάκιστη ηχοληψία κατάπινε αβυσσαλέα το εύθραυστο σκηνικό γεγονός. Εξ ου, εξερχόμενοι οι θεατές από τον χώρο αναζητούσαν τη φρεσκοτυπωμένη έκδοση με το κείμενο του Δημητριάδη. «Ποια ήταν η τελευταία φράση της Ρένης Πιττακή; Την ακούσατε;», ρωτούσε με αγωνία ένας θεατρόφιλος που πάσχιζε να βγάλει μια άκρη για το φινάλε.

• Ακραίος ρεαλισμός

Η παράσταση, πάντως, του Βογιατζή, ο οποίος φάνηκε εν προκειμένω ότι στο στενό περίγραμμα ενός φεστιβάλ ασφυκτιά χρονικά, σε σημεία απογείωνε -όπως απαιτούσε το ίδιο το κείμενο- τον ρεαλισμό. Στις σκηνές των παραληρηματικών κρίσεων της Τέσσας – Λουκίας Μιχαλοπούλου, τότε που γυμνώθηκε μαζί με τον Μέρλο – Περικλή Δεντάκη κ.ά.

Το κείμενο, όσο ακούστηκε, έθεσε στο κοινό σοβαρά ζητήματα. Σόκαρε που η βρεφοκτόνος Τέσσα βρίσκει τον σίριαλ κίλερ εγκύων Μέρλο για τα εγκλήματά του «σοβαρό, βαθυστόχαστο, απελπισμένο και απόλυτα όμορφο». Σόκαρε που αναρωτιόταν για τη γέννα: «Γιατί να γίνεται έτσι; Γιατί να μη γίνεται αλλιώς; Και αφού δεν γίνεται αλλιώς, να μη γίνεται καθόλου;». Σόκαρε που σκότωσε τελικά τον δικό της «καρπό». Το έργο έθετε και τη θέση ενός ιδανικού, χωρίς γυναίκες, κόσμου, οι μισοί άνδρες του οποίου θα κάνουν παιδιά με τους άλλους μισούς. Ενα κείμενο-τροφή για πολλές αναγνώσεις, ένα επί σκηνής δοκίμιο για τη γέννα, τον θάνατο, τον φόνο, τις σχέσεις, τα φύλα.

Στο τέλος της παράστασης υπήρχαν θεατές που έσπευδαν να συγχαρούν τον Δ. Δημητριάδη για το «συγκλονιστικό» θεατρικό του. Υπήρχαν κι εκείνοι που έφευγαν κακήν κακώς, σοκαρισμένοι απ’ τη «βιαιότητα» και «νοσηρότητά» του.

Το γεγονός ότι ο Λευτέρης Βογιατζής δεν εμφανίστηκε στην υπόκλιση λέει πολλά. Η τεχνολογία κατέστρεψε την παράστασή του. Στο σημείο αυτό εγείρονται τα ερωτήματα σε σχέση με τις παροχές του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Κριστόφ Βαρλικόφκσι έφερε τον δικό του ηχολήπτη και αποφεύχθηκε το «βατερλό» του Βογιατζή. Οι Ελληνες με τα δικά τους μέσα τα έκαναν μαντάρα. Είναι στοιχειώδες για ένα φεστιβάλ να μπορεί να παράσχει ένα μίνιμουμ εχέγγυων για την εύρυθμη λειτουργία των υποδομών του. Ας αναλάβει, λοιπόν, τις ευθύνες του.

* Εως και την Πέμπτη. *

Εκρηξη «Τόκου» επί σκηνής…

• Ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης και η Ρένη Πιττακή μιλούν για το νέο του αλληγορικό έργο που σκηνοθετεί ο Λευτέρης Βογιατζής για το Ελληνικό Φεστιβάλ

Η Ρένη Πιττακή πρωταγωνιστεί στον «Τόκο» του Δημήτρη Δημητριάδη που θα παιχτεί σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή από 12-15 Ιουλίου στο «Πειραιώς 260» (Χώρος Δ΄.)

• Μια ιδιαίτερη πνευματική προσωπικότητα της χώρας μας, που χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και στο εξωτερικό, έχει γράψει τον «Τόκο» που θα δούμε στο «Πειραιώς 260» και αυτός δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη Δημητριάδη. Σκηνοθέτης της παράστασης ο Λευτέρης Βογιατζής. Το «πάντρεμά» τους κάνει πολλούς να μιλούν για έναν από τους πιο φιλόδοξους «άσους» του φετινού Ελληνικού Φεστιβάλ – πόσω δε μάλλον που η παράσταση υποστηρίζεται από μια ισχυρή ομάδα ηθοποιών. Τι είναι όμως ο «Τόκος»;

Η Ρένη Πιττακή, που κρατάει τον ρόλο-κλειδί της Ποπλίνας Βέλλα, μας συστήνει τους ήρωες του έργου:

• 4 γυναίκες – 4 άνδρες

«Τέσσερις γυναίκες και τέσσερις άντρες είναι οι ήρωες του εξαιρετικά ενδιαφέροντος έργου του Δημητριάδη.

Γιορτάζουν τη γέννηση ενός παιδιού αλλά και τα γενέθλια της μητέρας του, της Τέσσας: ο Χρυσάφης Μπίνης και η γυναίκα του Νόρα, ο Πετρής Καπλάνης, άντρας της Τέσσας, πρώην προστατευόμενος του Χρυσάφη και νυν συνεργάτης του Ζήση Ρούκουνα, υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους, η Κλείτα, σύζυγος του Ζήση, ο Μέρλος, φίλος του Πετρή, και η Ποπλίνα Βέλλα που υποδύομαι εγώ και που είναι η μόνη που μένει άθικτη από όσα τρομερά συμβαίνουν, ίσως επειδή της έχουν συμβεί όλα από πριν και δεν της μένει να πάθει τίποτα άλλο».

Η Πιττακή, που έχει συνεργαστεί επιτυχώς κι άλλες φορές με τον Βογιατζή, ενθουσιάστηκε όταν της έκανε νέα πρόταση συνεργασίας και μάλιστα σε έργο του Δημήτρη Δημητριάδη.

«Θίγει πολλά από τα ζητήματα που πρωταγωνιστούν γύρω μας -την πολιτική αδιαφορία και αδιαφάνεια, τα διαπλεκόμενα, την απόλυτη διαφθορά και τις ρεμούλες, τη σήψη φτάνοντας σε μια έκρηξη από την οποία γλιτώνει μόνο η Ποπλίνα, σαν άλλη Εκάβη, του Ευριπίδη ή του Ταχτσή.

Το έργο ξεκινά με εκείνη να διηγείται πως ο άντρας της σκότωσε τη νύφη της που ‘ταν έγκυος στο δέκατο τρίτο εγγόνι της. Σαν να λέει παραμύθι… Παλιά ρεμπέτισσα η ίδια, πέρασε διά πυρός και σιδήρου, μια ζωή σκληρή, με ορφανοτροφεία, πόνο, θανάτους και επιζεί όπως μια τραγική ηρωίδα για να διηγηθεί όσα συνέβησαν κι όσα οδήγησαν στο τέλος – ανθρώπους και εποχές ολόκληρες!».

Οι πρόβες είναι εντατικές, πολύωρες και απαιτητικές, μα η Πιττακή γοητεύεται από το «ταξίδι»του «Τόκου», ενώ την περιμένει και ένα θεατρικό αναλόγιο που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Καβάλας.

«Κλείνουν δέκα χρόνια από τον θάνατο του αγαπημένου Γιώργου Χειμωνά και μου ζήτησαν να συμμετάσχω σ’ αυτό σε ένα αναλόγιο για εκείνον τον «Αμλετ του θεάτρου», τον ξεχωριστό Πρίγκιπά μας σε κείμενα-σπαράγματα για αυτόν, από τη Λούλα Αναγνωστάκη, τη σύντροφο της ζωής του. Θα παρουσιαστεί στις 2 Αυγούστου στο Ιμαρέτ της Καβάλας και θα έχει τίτλο «Ο Γιώργος ως Αμλετ»!

Πάντως, όσοι μείνατε εκτός και δεν βρήκατε εισιτήρια για την παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή παρηγορηθείτε γιατί πρόκειται να επανέλθει τέλη Σεπτέμβρη με αρχές του Οκτωβρίου…

• Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Ο «Τόκος» του Δημήτρη Δημητριάδη θα παρουσιαστεί στο «Πειραιώς 260» [Χώρος Δ] 12 με 15 Ιουλίου από τη «Νέα Σκηνή» του Λευτέρη Βογιατζή. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Βογιατζής, τα σκηνικά και τα κοστούμια η Χλόη Ομπολένσκι, τη μουσική ο Δημήτρης Καμαρωτός, την επιμέλεια κίνησης η Αγγελική Στελλάτου και τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος. Ερμηνεύουν -με αλφαβητική σειρά οι Γιώργος Γάλλος, Παντελής Δεντάκης, Δημήτρης Ημελλος, Αλεξία Καλτσίκη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Νταλιάνης, Αγγελική Παπαθεμελή και Ρένη Πιττακή.

• Δ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ: «Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΕΝΟΣ ΑΓΕΝΝΗΤΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΟΣΜΟΥ»

Ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Δημήτρης Δημητριάδης, τονίζει για το έργο του: «Σε έναν τόπο όπου οι γεννήσεις είναι συνεχείς, τα νεογέννητα μωρά βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ομως, η ευημερία που σηματοδοτούν οι γεννήσεις είναι πλασματική. Τα μωρά στην αλληγορία αυτή είναι στην πραγματικότητα ένα προϊόν διαφθοράς και δεν μπορούν να σημάνουν παρά μόνο την εξάπλωση μιας ηθικής σήψης…».

Η έννοια της γονιμότητας έχει απασχολήσει και σε άλλα έργα του τον Δημητριάδη. Σε αυτό ο συγγραφέας αναρωτιέται πάνω στο φαινόμενο της γέννησης, στοχαζόμενος όχι μόνο σε τι κόσμο έρχεται το νεογέννητο, αλλά τι είναι αυτό το νεογέννητο και γιατί πρέπει να έρχεται. Οι ήρωες του έργου υποδέχονται τα μωρά σαν μια λύση στο αδιέξοδό τους, καταλήγοντας τελικά σε ακόμα βαθύτερα αδιέξοδα. Οπως λέει και ο ίδιος, «εκείνο που απομένει είναι η προοπτική ενός αγέννητου ακόμα κόσμου τον οποίο ίσως μόνο το θέατρο είναι, φύσει και θέσει, ικανό να τον υποσχεθεί».

Ο «Τόκος» διαδραματίζεται στην αυλή ενός διώροφου σπιτιού, που είναι εκτός πόλης, και μια ομάδα ανθρώπων γιορτάζουν τη γέννηση ενός παιδιού… Μια αλληλουχία γεγονότων συμβαίνει μέσα στη νύχτα και προχωρεί προς το ξημέρωμα, «με τον ουρανό», όπως τονίζει ο Δημητριάδης, «να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο».

Βασίλης Μπουζιώτης, ΕΘΝΟΣ, 11/07/2010

«Η ελπίδα είναι μονόδρομος»

• Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ – φωτ.: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, Επτά, Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

• Σε τι κόσμο έρχεται ένας νεογέννητος άνθρωπος, αλλά κυρίως τι είναι αυτός ο νεογέννητος, γιατί έρχεται και γιατί πρέπει να έρχεται;»… Σ’ αυτό το ερώτημα προσπαθεί ν’ απαντήσει ο Δημήτρης Δημητριάδης με το έργο του «Ο τόκος» που παρουσιάζεται από τη Δευτέρα μέχρι και την Πέμπτη στην Πειραιώς 260 σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή και με μια πλειάδα ταλαντούχων ηθοποιών.

Ο Λευτέρης Βογιατζής ανάμεσα στον Γιώργο Γάλλο και τον Δημήτρη Ημελλο κατά τη διάρκεια της πρόβας για τον «Τόκο» του Δημήτρη Δημητριάδη που ανεβαίνει στην Πειραιώς 260.

Μια παράξενη σύναξη ανθρώπων με ονόματα που έρχονται από τον κόσμο της νύχτας και της πίστας της παλιάς εποχής: Ποπλίνα Βέλα, Χρυσάφης Μπίνης, Νάρα, Τέσσα, Ρούκουνας, Κλείττα… Υποτίθεται ότι όλα συμβαίνουν σ’ έναν ανοιχτό χώρο στην άκρη ενός προαστίου (σκηνικό Χλόης Ομπολένσκι). Συγγενείς και φίλοι (Γιώργος Γάλλος, Παντελής Δεντάκης, Δημήτρης Ημελλος, Αλεξία Καλτσίκη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Νταλιάνης, Αγγελική Παπαθεμελή, Ρένη Πιττακή) έχουν μαζευτεί για να γιορτάσουν τα γενέθλια της Τέσσας και τη γέννηση του παιδιού της. Ωστόσο στην ατμόσφαιρα υπερίπταται ο τρόμος από τη δράση ενός σίριαλ κίλερ εγκύων γυναικών. Και η παρουσία ενός αινιγματικού προσκεκλημένου ονόματι Μέρλο κάνει την απειλή περισσότερο έντονη.

• Τα μυστικά παραμένουν

Η γιορταστική βραδιά όλο πάει να χαλάσει κι όλο παίρνει μπρος μέχρι να οδηγηθεί στην τελική καταστροφή. Τα πράγματα αποκαλύπτονται σταδιακά με τρόπο πλάγιο, ελλειπτικό. Κάποια στοιχεία μένουν ανεξιχνίαστα.

«Σπόντες αναφέρονται σε παλιές πληγές, γεγονότα που δεν θα μάθουμε μισολέγονται», λέει ο Λ. Βογιατζής. «Ηθελα να διατηρηθεί μια ουδετερότητα, όπως γίνεται και στη ζωή. Συχνά υποπτεύεσαι ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι για το οποίο όμως δεν θα σιγουρευτείς ποτέ. Αν ο λόγος, το περιβάλλον μέσα στο οποίο εξελίσσονται τα γεγονότα ρέπουν προς το λαϊκό, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα θέματα που θίγονται: γέννηση, δημιουργία αλλά και δολοφονική στάση απέναντι στη ζωή έτσι όπως βιώνεται στη βρόμικη, τη χαλασμένη διάστασή της. Ο συγγραφέας μιλά για σκοτεινές σκέψεις, όπως ο θάνατος, που κατά καιρούς απασχολούν όλους, όμως βρίσκουμε τρόπους να ξορκίζουμε, να απωθούμε για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την καθημερινότητα της ζωής».

Κομβικό σημείο του έργου αποτελεί η συνάντηση του κόσμου της πολιτικής μ’ αυτόν της νύχτας. Ενας παλιός σωματέμπορος κι ένας ανώτερος υπάλληλος κρατικής υπηρεσίας με δεσμούς παλιάς, κραταιής φιλίας, συνεορτάζουν τον ερχομό της καινούριας ζωής…

«Το έργο μοιάζει με συμπαντικό θρίλερ» συνεχίζει ο σκηνοθέτης. «Τι σημαίνει για μια γυναίκα η γέννα, το παιδί; Κάποιοι θεωρούν τα παιδιά ευλογία κι άλλοι το αντίθετο. Ο Δημητριάδης σ’ αυτό το έργο είναι κυνικά ρομαντικός. Με τρόπο ακραίο αντιτίθεται στη βρομιά της ζωής. Διατείνεται ότι, αν στοχαστούμε πραγματικά πάνω στο θάνατο, αν αντιληφθούμε τη θνητότητά μας και συμφιλιωθούμε, θ’ αλλάξει η συμπεριφορά μας, άρα και η ζωή. Αυτό είναι σωστό, αλλά άδικο επίσης για κείνον που παλεύει να βρει τρόπους να ζήσει. Κανένας δεν είναι πραγματικά συμφιλιωμένος με το τέλος. Δεν βοηθά ο πολιτισμός τόσων αιώνων, οι θρησκείες, ο τρόπος που μεγαλώνουμε, εκπαιδευόμαστε».

• «Οι δυσκολίες έχουν αξία»

Ο Λ. Βογιατζής βαρέθηκε ν’ ακούει για το πόσο δύσκολος, απαιτητικός είναι:

«Ολα αυτά είναι ψέματα, σαχλαμάρες. Είναι κουραστικό πια να ανακυκλώνουμε συνεχώς αυτό το μη θέμα. Δηλαδή, αν αύριο πεθάνω, θα συζητούσαν για την ουσία του έργου μου ή για το πόσο «παράξενος» ήμουν; Κι έπειτα, γιατί είναι κακό πράγμα οι δυσκολίες; Τι αξία έχει το θέατρο χωρίς αυτές; Αλλά έχουμε συνηθίσει σ’ ένα σύστημα παιδείας που, αντί να εκπαιδεύει στη διαδικασία επίλυσης προβλημάτων, διδάσκει πώς να μην τα βλέπεις. Δεν είναι φυσιολογικό, δικαιολογημένο, να παλεύεις στη δουλειά σου; Αλλος ευτυχεί μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία κι άλλος δυστυχεί. Το να επιμένεις σε λύσεις μπορεί να σημαίνει κάτι και συγχρόνως να μην σημαίνει τίποτα. Ασχολούμενος με τον «Τόκο», εδραιώθηκε η άγνοιά μου σχετικά με πράγματα που πρέπει να προσπαθήσω. Αγάπησα, συνειδητά πια, σκοτεινές πλευρές της ύπαρξης».

Μετά την παράσταση ο Λευτέρης Βογιατζής θα ξεκινήσει γυρίσματα στο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Σκεύα με θέμα τη ζωή του Δημήτρη Μητρόπουλου και συμπρωταγωνίστρια την Κάθριν Χάντερ. Και μετά διακοπές στην Ανδρο. Ισως παρακολουθήσει τον «Οθέλο» του Οστερμάγερ στην Επίδαυρο. Οσο για την πολιτικοκοινωνική κατάσταση, επιλέγει ψύχραιμη στάση:

«Μέσα από τη φρίκη που ζούμε, μακάρι να βγει κάτι καλό. Τώρα, μπροστά στο μαύρο, το κατάμαυρο, δεν μας παίρνει για πολυτέλειες. Οφείλω να έχω καλή πίστη σ’ αυτόν που προσπαθεί να με βγάλει από την τελική καταστροφή. Η ελπίδα είναι μονόδρομος».*

Μια ανατρεπτική αλληγορία

Η «νέα Σκηνή» του Λευτέρη Βογιατζή, ανεβάζει, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στην Περαιώς 260 (Δ), από αύριο μέχρι και τις 15 Ιούλη, το τελευταίο έργο του ανατρεπτικού Δημήτρη Δημητριάδη «Τόκος», με μια δυνατή ομάδα ηθοποιών. Σε έναν τόπο, όπου οι γεννήσεις είναι συνεχείς, τα νεογέννητα μωρά βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ομως, η ευημερία που σηματοδοτούν οι γεννήσεις είναι πλασματική. Τα μωρά, στην αλληγορία αυτή του Δημητριάδη, είναι στην πραγματικότητα προϊόν διαφθοράς και δεν μπορούν να σημάνουν παρά μόνο την εξάπλωση μιας ηθικής σήψης.Η έννοια της γονιμότητας έχει απασχολήσει και σε άλλα έργα του τον Δημητριάδη. Στον «Τόκο» ο συγγραφέας αναρωτιέται πάνω στο φαινόμενο της γέννησης, στοχαζόμενος όχι μόνο σε τι κόσμο έρχεται το νεογέννητο, αλλά τι είναι αυτό το νεογέννητο και γιατί πρέπει να έρχεται. Οι ήρωες του έργου υποδέχονται τα μωρά σαν μια λύση στο αδιέξοδό τους, καταλήγοντας τελικά σε ακόμα βαθύτερα αδιέξοδα. Οπως λέει και ο ίδιος ο Δημητριάδης «εκείνο που απομένει είναι η προοπτική ενός αγέννητου ακόμα κόσμου τον οποίο ίσως μόνο το θέατρο είναι, φύσει και θέσει, ικανό να τον υποσχεθεί».

Σκηνοθεσία Λευτέρης Βογιατζής. Σκηνικά – Κοστούμια Χλόη Ομπολένσκι. Μουσική Δημήτρης Καμαρωτός. Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου. Φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος. Παίζουν: Γιώργος Γάλλος, Παντελής Δεντάκης, Δημήτρης Ημελλος, Αλεξία Καλτσίκη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Νταλιάνης, Αγγελική Παπαθεμελή, Ρένη Πιττακή.

Η «Ανάθεση» του Δημήτρη Δημητριάδη

• Για τρεις παραστάσεις στο Σοφούλη

Ο μηδενισμός, πρωταγωνιστής στο σήμερα και η κάθε μορφή εξουσίας να αποδεικνύεται ανίσχυρη τελικά απέναντί του. Με μόνο αντίδωρο να φαντάζουν τα πέντε δάχτυλα ενός χεριού. Ή, αλλιώς, η «Ανάθεση» του Δημήτρη Δημητριάδη -από το βιβλίο «Ανθρωπωδία. Η Ανάθεση»- με την οποία αναμετριέται η Εταιρεία Θεάτρου «Τελεία» σε μια ανατρεπτική, ανθρώπινη παράσταση, στις 5, 6 και 7 Φεβρουαρίου, στο θέατρο «Σοφούλη» (Τραπεζούντος 5 και Σοφούλη).

Ο Μανώλης Ιωνάς -που υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία- δηλώνει στον «Α» ότι αφορμή για το ανέβασμα αυτής της παράστασης ήταν η περίηγησή του στις σελίδες του βιβλίου αυτού: «Είναι ένα κείμενο με πολύ έντονο το στοιχείο του μηδενισμού, που μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρος παρά ποτέ. Ενα κείμενο, απ’ όπου αναδύονται οι αιώνιες αναζητήσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, τα αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο. Με το δίπολο αρσενικού – θηλυκού, φωτός – σκότους, εξουσίας – υποταγής και κυρίως με το δίπολο ζωής – θανάτου».

• 4 εξουσίες

Οσον αφορά στο κλειδί της σκηνοθετικής προσέγγισης ο ίδιος εξηγεί: «Οπως και στις προηγούμενες δουλειές μας -Ρίτσο και Ροΐδη- συνήθως κάνουμε ένα μοντάζ κειμένων και ποιημάτων. Χρησιμοποιούμε αυτούσια τα κείμενα και τα ποιήματα, αν και μπορεί να υπάρχει ένα μπρος πίσω στη σειρά των κειμένων -με την άδεια φυσικά των δικαιούχων. Στην παράσταση έχουμε τέσσερις προσωποιημένες εξουσίες του χρήματος, της θρησκείας, της τέχνης και της γνώσης. Παρ’ όλ’ αυτά ό,τι και αν κάνουν το «μηδέν» αποδεικνύεται πιο ισχυρό από αυτές. Ο θάνατος είναι τόσο δυνατός που καταργεί τελικά την όποια εξουσία. Και υπάρχει ένα χαρακτηριστικό σημείο του κειμένου όπου λέει: «Και δεν έχεις παρά μόνο το χέρι σου. Πέντε δάχτυλα. Σάρκα νωπή ευπαθής γυμνή ανάμεσα στην ζέστη και στο κρύο της, κόκαλα φλέβες ραβδώσεις, νύχια μασημένα, άκρες δαχτύλων ερεθισμένες πονεμένες, τρίχωμα λείο αραιό ασθενικό, μία παλάμη ιδρωμένη ούτε πολύ δυνατή, ούτε πολύ επιτήδεια, κλειδώσεις, συσπάσεις κλειδώσεων, δάχτυλα απλωμένα κοντά, μαζεμένα, σφιγμένα, βασανισμένα από μια νευραλγία που τα τινάζει και πάλι ηρεμούν και πάλι τα τινάζει με πόνο, αυτά τα πέντε δάχτυλα, δεν έχεις άλλα». Και εδώ ακριβώς είναι νομίζω που υπογραμμίζει ότι μπορείς να μην αναλώνεσαι από τη ματαιότητα των πραγμάτων, αλλά να ενεργοποιηθείς και να πράττεις».

Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Νίκου Κασαπάκη, η κίνηση – χορογραφία της Μπέτυς Δραμισιώτη, ο σχεδιασμός κοστουμιών των Ιωάννας Μαθοπούλου, Αφροδίτης Δήμα και Αθηνάς Σοφού. Παίζουν οι Νίκος Μαυρουδής, Γιάννης Μυτιληνός, Δώρα Αθανασοπούλου και Βασιλική Καραγιαννάκη. Παραστάσεις θα δίνονται Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 20:00. Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310/423.925. Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ και 10 ευρώ φοιτητικό.

• ΓΙΩΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Σάββατο, 30 Ιανουαρίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Οι τέσσερις εξουσίες του χρήματος, της θρησκείας, της τέχνης και της γνώσης ανμετριούνται επί σκηνής