Ενας κλόουν παίζει με το χρόνο

Ο μονόλογος στο θεατρικό σανίδι είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για έναν ηθοποιό. Πόσο μάλλον, όταν τα βάζεις με δύο διαφορετικά κείμενα που ενσωματώνονται στην ίδια παράσταση. Αυτό κάνει ο ηθοποιός Μανώλης Δεστούνης. Μόνος στη σκηνή, ερμηνεύει «Τα ρολόγια της ζωής μου» της Τούλας Μπούτου και «Το όνειρο του κλόουν», που υπογράφει ο ίδιος. Ανεβαίνουν σε σκηνοθεσία Μιχάλη Αχουριώτη, στο θέατρο «Αργώ», κάθε Δευτέρα και Τρίτη (9 μ.μ.).

Στο πρώτο υποδύεται έναν συνταξιούχο ναυτικό, ο οποίος αγόραζε ένα ρολόι από κάθε λιμάνι όπου έπιανε άγκυρα. Εχει τόσο πάθος με τα ρολόγια του που συνομιλεί μαζί τους και εξομολογείται όλες τις σκέψεις του για τις γυναίκες της ζωής του.

Το «Ονειρο του κλόουν» είναι απόσπασμα από ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του που θα εκδοθεί στο μέλλον. Στο απόσπασμα που επέλεξε για την παράσταση, ερμηνεύει έναν κλοσάρ. Εναν άνθρωπο, ο οποίος αν και ήταν συνηθισμένος στην καλή ζωή και τα ωραία ρούχα, εγκατέλειψε όλες τις ανέσεις. Κοιμάται στο δρόμο δίπλα στα σκουπίδια και… ονειρεύεται. Μέσα από τον λογοτεχνικό του ήρωα, ο Μανώλης Δεστούνης, όπως εξηγεί, «καταγγέλλει την αδιαφορία στον άνθρωπο που επιδεικνύουν καθημερινά οι μεγάλες δυνάμεις, Αμερικάνοι, Αγγλοι, Γάλλοι, κ.ά.».

Το πέρασμα του χρόνου και τα σημάδια που αφήνει αλλά και η έννοια της διαχρονικότητας συναντιούνται στην καρδιά των δύο κειμένων. «Εμείς κινούμαστε και περνάει ο χρόνος ή ο χρόνος κινείται και περνάμε εμείς; Ιδού η απορία», αναρωτιέται ο Μανώλης Δεστούνης, δανειζόμενος τη φράση του Αϊνστάιν. Νιώθει πιο κοντά του το «Ονειρο του κλόουν». Οχι μόνο γιατί είναι γραμμένο από τη δική του πένα και γεννημένο από τους προσωπικούς του προβληματισμούς. Αλλά και γιατί έπαιζε τον κλόουν «Μπόζο» στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά (1973 έως 1977). «Αγαπώ αυτές τις φιγούρες. Μεγάλωσα πολλά παιδιά ως Μπόζος», ομολογεί ο ηθοποιός. Ο κλόουν πάντως, της παράστασης, καταλήγει στο φινάλε να αναρωτιέται για τη φύση του θεάτρου, που τόσο αγαπάει ο Μανώλης Δεστούνης.

«Λατρεύω όλα τα είδη, αλλά έχω αδυναμία στην επιθεώρηση», λέει. Από τα πενήντα χρόνια της καριέρας του, τα 35 τα έχει αφιερώσει σε αυτή, κοντά σε «κολοσσούς» όπως οι Ρένα Ντορ, Αννα Καλουτά, Ντίνος Ηλιόπουλος, Μίμης Φωτόπουλος, Λάμπρος Κωνσταντάρας.

«Είναι το δυσκολότερο είδος γιατί είναι πολυσύνθετο. Πρέπει να χορεύεις, να τραγουδάς, να προζάρεις. Αν δεν τα κάνεις όλα… σε πετάει έξω», λέει. Το ίδιο κάνει, όμως, και η τηλεόραση. «Από τότε που εμφανίστηκε, μας έκαψε. Η επιτυχία στην τηλεόραση είναι παροδική. Μόλις τελειώσει ένα σίριαλ, που μπορεί να έχει τεράστια επιτυχία, δεν σε θυμάται κανείς, αν δεν κάνεις κάτι άλλο. Το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι αλλιώς…», λέει. Εχει παίξει σε περισσότερες από 150 ταινίες. Στις επαγγελματικές του αποσκευές κουβαλάει με αγάπη μια ξεχωριστή συνεργασία. Είχε συμμετάσχει στην ταινία «Οιδίπους ο Βασιλιάς» (1968) του Φίλιπ Σαβίλ, όπου πρωταγωνιστούσαν οι Ορσον Γουέλς και Κρίστοφερ Πλάμερ. Είχε γυριστεί στη Δωδώνη. Το ελληνικό κάστ εκπροσωπούσαν και οι Γιώργος Διαλεγμένος, Μίνως Αργυράκης, Δήμος Σταρένιος. «Ηταν καταπληκτική εμπειρία», θυμάται. «Μας υπολόγιζαν πολύ. Επειδή σέβονται τους ανθρώπους που κουβαλούν στο DNA τους τον Σοφοκλή και τον Αισχύλο. Αναγνωρίζουν το μέγεθος των αρχαίων τραγικών. Εμείς καμιά φορά το ξεχνάμε…».

• ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

«Τα ρολόγια της ζωής μου» στο «Αργώ»

Ο Μανώλης Δεστούνης ερμηνεύει τον μονόλογο της Τούλας Μπούτου «Τα ρολόγια της ζωής μου», από τις 16 του μήνα στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου «Αργώ», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Αχουριώτη. Το έργο αποτελεί μια συνομιλία με τον χρόνο και με όλα αυτά που παρασύρει στο πέρασμά του και που δεν έχει ποτέ τέλος και ας ορίζει τον κύκλο της ζωής μας. Η παράσταση αποτελείται από δύο μέρη: στο πρώτο μέρος, ένας παλαίμαχος ναυτικός ξετυλίγει την ιστορία του, μέσα από τα εκατοντάδες λιμάνια που έχει πάει και τις εκατοντάδες γυναίκες που έχει ξαπλώσει σε βιαστικά κρεβάτια. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται ο μονόλογος ενός κλόουν, που κρύβεται στις γωνιές, κοιμάται στα σκουπίδια, είναι λίγο «βαρεμένος» και «τα βάζει» με τα ατσάλινα δίχτυα των «μεγάλων» και τα νεοαποκτημένα πλούτη.