Σπύρος Παπαδόπουλος: "Στην υγειά μας, βρε παιδιά"!
Συνεχίζει για πέμπτη χρονιά να εύχεται «Στην υγειά μας» από τη ΝΕΤ, πρωταγωνιστεί σε σίριαλ του Αntenna και επαναλαμβάνει στο θέατρο την περυσινή του επιτυχία με το «Φιόρο του Λεβάντε». Γυρίζει την πλάτη του στο lifestyle και δηλώνει ότι εργάζεται ακατάπαυστα, επειδή κάτι του λείπει
ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ, Ολυμπιακός, χαμηλών τόνων, καλός παίκτης, καλλιτέχνης. Στοιχεία του παζλ της εικόνας του Σπύρου Παπαδόπουλου όπως τον ήξερα και απ΄ όσα έμαθα από την κουβέντα μας. Λίγες οι συνεντεύξεις που έχει δώσει, πολλά αυτά που έχει να πει, αρκετά χρόνια στο σανίδι και στην τηλεόραση, με το πρώτο να κλέβει την καρδιά του και το μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου του. Εφέτος κάνει μια υποχώρηση και δίνει το «παρών» με διπλή τηλεοπτική εμφάνιση:στη σειρά του ΑΝΤ1 το «Κλειδί του Παραδείσου» ενώ από τη συχνότητα της ΝΕΤ συνεχίζει να λέει για πέμπτη συνεχή χρονιά «Στην υγειά μας».
– Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Παλιά Κοκκινιά. Η λαϊκή καταγωγή σας λειτούργησε ως έναυσμα για να κυνηγήσετε με μεγαλύτερο πάθος τα όνειρά σας;
«Οχι, καθόλου. Κι αυτό γιατί ποτέ δεν είχα όνειρα και δεν κυνήγησα τίποτε και ποτέ».
– Δεν επιθυμήσατε δηλαδή μια καλύτερη ζωή;
«Όχι, γιατί ήταν πολύ περίεργα τότε τα πράγματα· λόγω των πολιτικών φρονημάτων του πατέρα μου μας κυνηγούσαν. Ζούσαμε για το σήμερα. Αυτό μας πέρασαν, να ζούμε για το σήμερα. Γι΄ αυτό και εγώ δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου σχέδια και όνειρα. Όλα έγιναν συμπτωματικά. Όπως μου φέρνει η ζωή τα πράγματα, τα διαχειρίζομαι. Και αυτό ισχύει ως σήμερα».
– Πώς είναι δυνατόν να μην κάνετε management; Συμμετέχετε και σε μια εταιρεία παραγωγής…
«Αν το πείτε αυτό σε φίλους μου θα γελάνε! Δεν λειτουργώ καθόλου καλά. Είναι τελείως συμπτωματικό. Στη Νoir ήταν δύο σαΐνια του χώρου τα οποία όταν με γνώρισαν μου πρότειναν να κάνουμε εταιρεία αλλά από την αρχή τους ξεκαθάρισα ότι δεν θα είχα καμία ενεργό ανάμειξη επειδή είμαι άσχετος».
– Μοιράζεστε σε διάφορα και διαφορετικά πράγματα επαγγελματικά.Είναι εύκολο να πετύχεις όταν δεν είσαι αφοσιωμένος σε ένα και μόνο είδος;
«Οι δυνατότητες του μυαλού είναι πολύ μεγαλύτερες απ΄ ό,τι νομίζουμε. Έχουμε μάθει στον δυτικό τρόπο σκέψης να κλειδώνουμε μέχρι κάποιο σημείο. Εγώ απλώς τυχαίνει ό,τι κάνω, ακόμη και όταν δεν μου αρέσει- γιατί έχει συμβεί και αυτό- να το υπερασπίζομαι με φανατισμό ηλιθίου. Έχω αυτή τη δύναμη. Στο θέατρο σκέφτομαι ακόμη και όταν είμαι κουρασμένος ότι ξεκίνησαν κάποιοι άνθρωποι, έβαλαν τα καλά τους και ήλθαν να με δουν. Με πιάνει και το κομμουνιστικό μου…».
– Γιατί κάνατε πράγματα που δεν σας άρεσαν;
«Για βιοποριστικούς λόγους. Είχα ανάγκη τα λεφτά και έτσι δέχτηκα να τα κάνω».
– Κάποια στιγμή όμως βγάλατε χρήματα. Οπότε δεν υπήρχε λόγος για υποχωρήσεις…
«Ποτέ δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αυτό θέλει ταλέντο και εγώ δεν το έχω. Για να μιλήσω ρεαλιστικά, αν αύριο πάθω κάτι με τη μοτοσικλέτα θα υπάρχει πρόβλημα».
– Το οικονομικό τι ρόλο παίζει στις επιλογές σας;
«Κανέναν ρόλο. Δεν έχω χαλάσει ποτέ δουλειά για λεφτά. Απλά μου αρέσει να παίζω. Είμαι παίκτης. Εκεί όπου ο άλλος περιμένει ότι θα του ζητήσω δέκα, άντε δεκαπέντε, του ζητάω εβδομήντα. Το κάνω γιατί είμαι παίκτης και τις εννέα από τις δέκα φορές τα έχω πάρει. Και δεν μιλάω για τώρα αλλά για εποχές όπου δεν ήμουν γνωστός».
– Δουλεύετε πολλές ώρες. Από ανάγκη, από ανασφάλεια;
«Πάντα νιώθω ότι κάτι μου λείπει. Κάθε μέρα περνάω τον ρόλο μου στο θέατρο πριν από την παράσταση για να είμαι σίγουρος. Ενδεχομένως να μην είμαι καλός εξαιτίας αυτής της ενοχής. Δεν έχω πολύ προσωπικό χρόνο ελεύθερο, αν και το θέατρο το αγαπώ πολύ και νιώθω όταν δουλεύω σε αυτό σαν να αφιερώνω προσωπικό χρόνο».
– Την τηλεόραση την αγαπάτε;
«Οχι, δεν θα το έλεγα. Εγώ είμαι της παλαιάς κοπής: ο ηθοποιός στο θέατρο. Τηλεόραση, δεν σας κρύβω, πως αν είχα χρήματα δεν θα έκανα καθόλου. Μπορεί να έκανα μία φορά στα δέκα χρόνια. Εξαιρείται φυσικά το “Στην υγειά σας”. Αυτό ο κόσμος το αγαπάει πολύ».
– Κάνετε όμως και σίριαλ,το «Κλειδί του Παραδείσου»…
«Ναι. Δεν είμαι βέβαια υπέρ των σίριαλ, πρέπει να σας πω. Άλλωστε πιστεύω ότι εγώ έκανα τα χιλιόμετρά μου στην τηλεόραση και δεν το λέω ηλικιακά. Απλά το συγκεκριμένο βλέποντας ένα βράδυ τον “Κύκλο των χαμένων ποιητών”, μου άρεσε, το είπα, και κάποιοι σκέφτηκαν και έστησαν ένα ολόκληρο σίριαλ. Δεν μπορούσα να πω όχι».
– Τουλάχιστον παρακολουθείτε κάποιες εκπομπές ή έστω τις δικές σας δουλειές;
«Τη βαριέμαι την τηλεόραση. Από μικρός. Είμαι νευρικός. Ούτε τον εαυτό μου φυσικά βλέπω. Το μόνο που μπορώ να δω είναι ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός είναι η αρρώστια μου. Το γήπεδο μας ενώνει. Παλαίμαχους, νέους, όλους».
-Επιστρέφετε στα μέρη που μεγαλώσατε;
«Μόνο με το μυαλό γιατί είμαι παρελθοντολάγνος. Με το σώμα όχι. Μία φορά πέρασα και είδα τις αυλές των θαυμάτων που εμείς μεγαλώσαμε να έχουν γίνει στενά τριώροφα και απογοητεύτηκα».
– Δεν βρήκα ούτε μία συνέντευξή σας σε lifestyle έντυπο.Είναι επιλογή ή τυχαίο;
«Ασφαλώς είναι επιλογή. Τα σιχαίνομαι. Όταν με παίρνουν τηλέφωνο από κίτρινες εφημερίδες και περιοδικά λέω πως δεν θέλω να δώσω συνέντευξη σε έντυπα τα οποία δεν διαβάζω».
– Το έχετε πληρώσει το τίμημα της άρνησης;
«Όχι, δεν νομίζω. Το να βρίσει κάποιος κάνα δυο φορές και να πει διάφορα, περνάει και τελειώνει. Κάπου στο βάθος πιστεύω ότι σε καταλαβαίνουν. Μπορεί να λένε μεταξύ τους “ποιος νομίζει ότι είναι ο βλάκας”, αλλά κατά βάθος γνωρίζουν και καταλαβαίνουν. Κι εγώ από την πλευρά μου καταλαβαίνω τον Ξαρχάκο ο οποίος μου έχει πει ότι θα ερχόταν στην εκπομπή μου, αλλά σιχαίνεται την τηλεόραση και δεν πάει πουθενά. Το καταλαβαίνω απόλυτα».
– Γενικά δηλώνετε ευχαριστημένος;
«Ναι, κάνω μια δουλειά που μου αρέσει. Αλλωστε δεν παίρνω τον εαυτό μου τόσο στα σοβαρά. Δεν λέω “εσύ για άλλα πράγματα γεννήθηκες και άλλα κάνεις”. Νομίζω ότι ο δρόμος μας μάς διαλέγει και ακολουθούμε. Επέλεξα απλά με την προσωπική μου αισθητική και το ανδρικό μου φιλότιμο να μην πουλιέμαι. Δηλαδή να μην κάνω πράγματα έξω από το γούστο μου. Για παράδειγμα, όταν έκανα τους “Απαράδεκτους” είχε κάνει αίσθηση η ατάκα: “Τι έγινε, ρε παιδιά;”. Δεν μπορείτε να φανταστείτε από πόσες δεκάδες διαφημίσεις μού ζήτησαν να το χρησιμοποιήσουμε. Είπα όχι, δεν το πουλάω. Είμαι ευχαριστημένος και ευγνώμων στη ζωή, σε έναν καλό άγγελο, δεν ξέρω…».
* Το πρώτο του πικάπ το απέκτησε στα 17. Του το δώρισε ένας ξάδελφός του.
* Μεγάλωσε στην Παλιά Κοκκινιά και στον Κορυδαλλό.
* Η μοτοσικλέτα είναι μεγάλη αδυναμία του. Σε όλη την περιοδεία του, το καλοκαίρι, ταξίδεψε με τη μηχανή του. * Από τότε που τελείωσε τη σχολή μόνο δύο χρονιές δεν έπαιξε στο θέατρο.
* Εχει κλείσει για δέκα χρόνια το θέατρο Ανεσις. * Πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός θα στεφθεί πρωταθλητής και την εφετινή σεζόν.
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 