-
Η Ρένια Λουιζίδου και ο Κώστας Κόκλας μιλούν για τους πειρασμούς της «Λοκαντιέρας» του Γκολντόνι που σκηνοθέτησε ο Θέμης Μουμουλίδης και τις ακροβασίες της στον χρόνο από τη Βενετία της Αναγέννησης στα καμπαρέ του Μεσοπολέμου
Η αιώνια διαμάχη μεταξύ των δύο φύλων είναι ο βασικός καμβάς, πάνω στον οποίο ο Κάρλο Γκολντόνι αναπτύσσει την κωμωδία «Λοκαντιέρα», που παρουσιάζει το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα η «5η Εποχή», σε απόδοση-σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Πρόκειται για μία κωμωδία της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης, με δαιμόνια πλοκή και διαρκείς ανατροπές, που φτάνουν συχνά στα όρια της σκηνικής υπερβολής, με πρωταγωνιστές τη Ρένια Λουιζίδου στον ρόλο της Μιραντολίνας και τον Κώστα Κόκλα ως ιππότη.
Η παραγωγή θα κάνει πρεμιέρα στις 20 Ιουνίου στην Πάτρα, ενώ στις 28 Ιουνίου θα δοθεί η πρώτη αθηναϊκή παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Βύρωνα. Στη συνέχεια η «Λοκαντιέρα» θα περιοδεύσει σε πόλεις και θέατρα της ελληνικής περιφέρειας.
«Το θέμα του έργου διαχρονικό και πανανθρώπινο. Οι σχέσεις των δύο φύλων μια «διαμάχη διαχρονική». Μια «κόντρα» που όμως δημιουργεί χημεία. Το κλασικό «τα αντίθετα έλκονται». Στις μέρες μας πιστεύω ότι παραμένει ίδια, απλώς μερικές φορές αλλάζουν τα αντίθετα.
Δηλαδή το κλασικό σκληρός άντρας – ευαίσθητη γυναίκα μπορεί να γίνει σκληρή γυναίκα – ευαίσθητος άντρας ή το θύτης άντρας – θύμα γυναίκα, επίσης να γίνει θύτης γυναίκα – θύμα άντρας. Τι τους χωρίζει, τι τους ενώνει, τι είδος εξουσία μπορεί να ασκήσει ο ένας στον άλλο ήταν και είναι το ίδιο, σε όλες τις περιόδους της ανθρωπότητας, σε κρίση και σε μη κρίση», τονίζει η Ρένια Λουϊζίδου. «Πιστεύω ότι αυτή η «διαμάχη» δημιουργεί τη φωτιά σε μια σχέση. Είναι το αλάτι και το πιπέρι που χρειάζεται για να μη γίνει βαρετή και τελικά καταντήσει συνήθεια. Αυτό δεν αλλάζει από τότε που υπάρχει άντρας και γυναίκα…» για τον Κώστα Κόκλα.
Σε περιόδους κρίσης, σε μια δύσκολη συγκυρία, εσείς επιμένετε θεατρικά. «Τι να κάνουμε; Να σηκώσουμε τα χέρια; Συνεχίζουμε. Δεν θα ισχύσει για το θέαμα κάτι διαφορετικό από ό,τι συμβαίνει σε ολόκληρη την κοινωνία. Γι’ αυτό δεν πρέπει να «κλαιγόμαστε», αλλά να κάνουμε τη δουλειά μας όσο γίνεται καλύτερα. Πρέπει να προσπαθήσουμε σαν τη Μιραντολίνα να επιβιώσουμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες», υπογραμμίζει η πρωταγωνίστρια.
«Αισθάνομαι πραγματικά το άδικο, όπως όλοι μας, αλλά και την ευθύνη να μεταφράσω αυτή την οργή σε δημιουργικό συναίσθημα. Πρέπει η οργή να βρει μια διέξοδο και η τέχνη πάντα είναι ένας καλός τρόπος για να συμβεί αυτό», λέει ο Κώστας Κόκλας. «Αντίδραση» για τη Ρένια Λουιζίδου είναι «η προσωπική επανάσταση του καθενός μας. Αν την κάνουμε μέσα μας, τότε μπορεί να γίνει και σε συλλογικό επίπεδο. Και μην ξεχνάμε, ένας λαός όπως οι Ελληνες μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Επειδή πάντα στην Ιστορία, η πολιτική και ο πολιτισμός άλλαξαν τον κόσμο, αν δεν μπορέσουν οι πολιτικοί, πρέπει να βρούμε τρόπο να τα καταφέρει τουλάχιστον ο πολιτισμός».
Η Μιραντολίνα, η λοκαντιέρα, αποτελεί για την ερμηνεύτρια που την υποδύεται «μια γυναίκα, ένα θηλυκό, πολύ μπροστά από την εποχή». Με την έννοια ότι πρόκειται για μια «πολύ ισχυρή προσωπικότητα, πέρα από μια γοητευτική γυναίκα, ένας έξυπνος άνθρωπος, πολύ γρήγορο μυαλό, σερβάιβορ, που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε έναν κόσμο που τον διοικούν και τον ορίζουν άντρες.
Οι πελάτες της είναι άντρες όλων των τάξεων, ηλικιών και συμπεριφορών, που έρχονται στη λοκάντα της και διεκδικούν κάτι από αυτή. Η προσωπικότητά της είναι που γοητεύει και την κάνει να καταφέρνει να τους χειρίζεται όλους, χωρίς να τους προσβάλλει. Βάζει μπρος το μυαλό της. Γιατί όταν ένα γυναικείο μυαλό αποφασίζει να δουλέψει, δεν το σταματάει τίποτα. Το πόσο δόλιο και σατανικό μπορεί να γίνει αυτό απομένει στον θεατή να αποφασίσει».
Ποιο είναι το μήνυμα της «Λοκαντιέρας» εν τέλει; «Ποτέ να μην υποτιμάς μια γυναίκα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί», απαντά ο Κώστας Κόκλας. Και η Ρένια Λουιζίδου: «Οταν κάτι το θέλουμε με τη ψυχή μας, τότε σίγουρα μπορούμε να το καταφέρουμε».
Η «Λοκαντιέρα» ανεβαίνει σε απόδοση-σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, σκηνικό-κοστούμια Γιώργου Πάτσα, μουσική Θοδωρή Οικονόμου, κινησιολογική επεξεργασία-χορογραφία Ελενας Γεροδήμου και φωτισμούς Νίκου Σωτηρόπουλου.
Παίζουν: Ρένια Λουιζίδου, Κώστας Κόκλας, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Τάσος Γιαννόπουλος, Μαριάνθη Φωτάκη, Αγγελος Μπούρας, Αντεια Ολυμπίου, Αντώνης Δημητροκάλης.
Στη νέα σκηνική πρόταση της «5ης Εποχής», η κωμωδία εξελίσσεται σε διαφορετικούς χρόνους και μας ταξιδεύει σε διαφορετικές εποχές. Οι ήρωες της κωμωδίας συναντώνται για πρώτη φορά στην εποχή της ιταλικής αναγέννησης -18ος αιώνας, Βενετία, υπό τους ήχους της μουσικής του Βιβάλντι- και στη συνέχεια στον 19ο αιώνα (εποχή του ευρωπαϊκού ρομαντισμού). Τους ξανασυναντάμε στην περίοδο του μεσοπολέμου, υπό τους ήχους της τζαζ, σε μια σκηνή καμπαρέ και αργότερα στη μεταπολεμική Ευρώπη. Στο τέλος, ο χρόνος χάνεται…
Εκείνοι θα συνεχίσουν την ιστορία τους, σε μια αυθαίρετη-υπερβατική εποχή, εποχή του σκηνικού παιχνιδιού, του τσίρκου και της ακροβασίας, από όπου κατάγεται, σε μεγάλο βαθμό, το σύγχρονο ευρωπαϊκό θέατρο. «Η ιδέα αφορά στη διαχρονικότητα του θέματος…», σημειώνει η Ρένια Λουιζίδου. «Πολλές φορές σε ένα κλασικό κείμενο μπαίνεις στον πειρασμό να κάνεις κάτι διαφορετικό. Στην προκειμένη περίπτωση ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης, Θέμης Μουμουλίδης, έχει πολύ ενδιαφέρον. Αν αφαιρέσεις τα κοστούμια, η συζήτηση θα μπορούσε να γίνεται και σήμερα».
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 