Βασίλης Μαυρογεωργίου: «…και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια»

Σχολικές εκθέσεις ζωντανεύουν στο σανίδι μέσα από την παράσταση

• ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΓΙΩΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
• Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Είναι σαν την πιο αθώα και δυνατή επιθεώρηση που μπορεί να γίνει. Ισως επειδή τα παιδιά έχουν μια αφέλεια, μια αθωότητα και μια καυστικότητα που κάνουν »φύλλο και φτερό» τον κόσμο όλο», εξηγεί ο δημιουργός της «Κατσαρίδας», Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο οποίος, επιβεβαιώνοντας την αρχική αίσθηση ότι δεν αρκείται στα εύκολα και δοκιμασμένα, πειραματίζεται για άλλη μια φορά τόσο με το κείμενο όσο και με τη δομή. Μοίρασε, λοιπόν, εργασίες -πρώτα ατομικές και άλλοτε ομαδικές- στους ηθοποιούς του, προκειμένου να ανεβάσουν… σχολικές εκθέσεις και μάλιστα εξ Ιταλίας πάνω στο σανίδι. Πρόκειται για την παράσταση «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» -βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του δασκάλου στο Αρζανό της Ν. Ιταλίας, Μαρτσέλο Ντ’ Ορτα- που ανεβαίνει από την Τετάρτη 30 Μαρτίου έως την Κυριακή 10 Απριλίου, στο θέατρο «Κολοσσαίον» (Βασ. Ολγας 150, τηλ. 2310/834.996).

Ο Ιταλός δάσκαλος συγκέντρωσε τις ξεκαρδιστικές και καυστικές εκθέσεις των μαθητών του σε τρία βιβλία -«Εγώ ελπίζω να τη βολέψω», «Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα αρραβωνιάστηκαν από κάτω» και «Ο Θεός μας έπλασε τζάμπα» -, που έγιναν ανάρπαστα και μεταφράστηκαν σε πολλές χώρες, ενώ η Λίνα Βερτμίλερ γύρισε το 1992 την ταινία «Ciao Professore», βασισμένη στο πρώτο βιβλίο. Η παράσταση παρουσιάστηκε με επιτυχία για δύο χρονιές στην Αθήνα, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», και επιστρέφει και στη Θεσσαλονίκη. Ο σκηνοθέτης της, Βασίλης Μαυρογεωργίου, εξηγεί στον «ΑτΚ» πώς οι μαθητές αυτοί περνάνε τις εξετάσεις της ζωής.

Νιώθετε ότι η παιδική ματιά είναι ένας καθρέφτης, που δεν αλλοιώνει, αλλά ενδεχομένως να δίνει και μια άλλη διάσταση στα πράγματα;

Από την πρώτη στιγμή που διάβασα αυτά τα βιβλία πέρασα καλά. Τα παιδιά λένε τα πράγματα «έξω από τα δόντια» χωρίς κανένα φίλτρο και χωρίς καμιά ευγένεια. Δεν ντρέπονται και δεν κρύβουν αυτά που νιώθουν. Πρόκειται μάλιστα για παιδιά λίγο αλητάκια, που πηγαίνουν ελάχιστα στο σχολείο, αφού αναγκάζονται να δουλεύουν για να στηρίξουν την οικογένεια και τα οποία αναλαμβάνουν έτσι ευθύνες. Προσπαθούν μ’ έναν αστείο τρόπο -λόγω ηλικίας- να υιοθετήσουν συμβάσεις από τον κόσμο των μεγάλων «μου χρωστάς χάρη, σου χρωστάω», «αν πεις το μυστικό μου, θα πω το δικό σου», έναν κόσμο που σαφώς υστερεί σε σχέση με το δικό τους.

Πώς ανεβάζει κανείς την παιδική αθωότητα στο σανίδι;

Η αλήθεια είναι, όταν τα ανακάλυψα, έστηνα φιλικές βραδιές, όπου τα διαβάζαμε και περνούσαμε καλά. Τα έβρισκα τόσο ολοκληρωμένα, που αναρωτιόμουν για ποιο λόγο να το κάνει κανείς θέατρο, τι παραπάνω θα δώσει στο θεατή; Αντλώντας και μέσα από τις δικές μας σχολικές εμπειρίες, αποφασίσαμε να χτίσουμε μια παράσταση, που να διακρίνεται απ’ όλη την ελευθερία που έχουν τα κείμενα. Οι ηθοποιοί δεν κάθονται στιγμή και ο χώρος -που είναι μια σχολική τάξη- μεταμορφώνεται πάντα μέσα από σχολικά αντικείμενα ή παιδικά παιχνίδια για να φιλοξενήσει την κάθε ιστορία -από την «Οδύσσεια» και τον Μωυσή με το κιβώτιο, μέχρι την προϊστορική εποχή, το σπίτι – ερείπιο που μπάζει νερά, τον Μπερλουσκόνι και τον Μαραντόνα. Ξεπηδάνε συνέχεια εικόνες, υπάρχει ένας διαρκής αέρας μεταμόρφωσης, που κινεί το παιχνίδι.

Και πώς διδάξατε τους ηθοποιούς- μαθητές σας;

Κάθε φορά έχω μια πολύ διαφορετική σχέση με τους ηθοποιούς. Αλλοτε είμαι πιο δικτάτορας και ξέρω απολύτως τι θέλω και άλλοτε περιμένω πολλά, μέσα από μια αμφίδρομη πάντα σχέση. Στην προκειμένη περίπτωση, δουλέψαμε «σχολικά». Τους ανέθετα μια έκθεση και την επομένη ζητούσα τις ιδέες τους πάνω σ’ αυτήν, ενώ δεν έλειψαν και οι ομαδικές εργασίες. Ημουν δηλαδή αυτός που μέσα από μια καλή τεχνική -χαλαρά, χωρίς βαρβαρότητες και άγχη- θα συνθέσει τα κομμάτια ενός παζλ, μέχρι που να φτάσει ένα καθαρό οικοδόμημα στο θεατή.

Από τις μέχρι τώρα δουλειές σας φαίνεται ότι σας αρέσουν οι πειραματισμοί και τα διαφορετικά πράγματα και ως προς τη μορφή και ως προς τη δομή.

Φταίει που είμαι δύσκολος ως θεατής. Βαριέμαι πολύ εύκολα και στο θέατρο και στο κινηματογράφο, ενώ υπάρχουν και πράγματα που με ενθουσιάζουν. Ως θεατής είμαι σαν δύστροπο, κακομαθημένο παιδί, που θέλει να περάσει καλά και όταν δε γίνεται αυτό, γκρινιάζει. Σκέφτομαι τι θα φάω, πού θα πάω μετά, κοιτάζω το χώρο γύρω. Γενικά, η σκέψη μου «χοροπηδάει». Ετσι λειτουργώ και όταν φτιάχνω κάτι εγώ, ξεκινώντας ήδη από τη θεματολογία. Επίσης, προσπαθώ να υπάρχει ταχύτητα στις δουλειές, αν και τα τελευταία χρόνια δε λέω «όχι» και σε πιο αργούς ρυθμούς.

Η επιμέλεια κίνησης είναι της Αγγελικής Στελλάτου, τα σκηνικά και κοστούμια της Δήμητρας Χίου, η μουσική του Λαέρτη Μαλκότση. Παίζουν οι Στέργιος Νένες, Γεωργία Γεωργόνη, Μαρία Παρασύρη, Σωτήρης Μεντζέλος και Φώτης Καραμπάς. Παραστάσεις δίνονται Tετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή στις 21.00 και Σάββατο – Κυριακή 18.30 & 21.00.

Εκρηξη Μαυρογεωργίου

ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Του έχουν προσάψει ότι δεν έχει κάνει καμία μεγάλη επιτυχία μετά τη θρυλική devised παράστασή του «Κατσαρίδα». Και ότι επίσης είναι ένας Πίτερ Παν του θεάτρου που αρνείται να μεγαλώσει, σκαρώνοντας δουλειές που φλερτάρουν ασύστολα με το παιδικό θέατρο, ακόμη κι αν η αρχική τους πρόθεση ήταν να απευθύνονται σε ενηλίκους. Και ξαφνικά «Μια τεράστια έκρηξη» συνέβη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Η νέα του παράσταση ήρθε για να φρεσκάρει τη μνήμη όλων σχετικά με το πηγαίο ταλέντο του Βασίλη Μαυρογεωργίου τόσο στη συγγραφή όσο και στη σκηνοθεσία. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος υποδύεται μοναδικά το alter ego του 31χρονου δημιουργού και το κείμενο είναι τόσο καλογραμμένο που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι σε τακτά χρονικά διαστήματα στα γέλια, αλλά και να συγκινείσαι. Οπως λέει ο ίδιος, ήταν μια από τις λίγες φορές που άρχισε πρόβες και είχε το κείμενο πανέτοιμο- η λογική τού devised, του επινοημένου θεάτρου, είναι ένα έργο που προκύπτει από αυτοσχεδιασμούς της ομάδας. Ηταν ένα δύσκολο στοίχημα που τον είχε αγχώσει, τελικά όμως το αποτέλεσμα τον αποζημίωσε. Οσο λοιπόν όλο και περισσότερα κείμενα στο θέατρο δεν έχουν και πολλά να πουν, η συγκεκριμένη παράσταση αποδεικνύει ότι κάποιες φορές η αρχή, η μέση και το τέλος είναι σπάνια και πολύτιμα συστατικά.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=67&artId=372696&dt=12/12/2010#ixzz17ulwvNBo

Επιστρέφει η «Κατσαρίδα»

Η «Κατσαρίδα» επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη από 17 Νοεμβρίου.

Η «Κατσαρίδα» επιστρέφει και είναι αποφασισμένη να αλωνίσει όλη την Ελλάδα. Εφοδιαστείτε με εντομοκτόνα. Πολύ δύσκολα θα την ξεφορτωθείτε!

Το εξωφρενικό ντανταϊστικό μιούζικαλ (δρόμου) του Βασίλη Μαυρογεωργίου ξεκίνησε από το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στις αρχές του 2005, για να παιχτεί πρώτα εκεί κι έπειτα στον Κάτω Χώρο επί δυόμισι χρόνια με μεγάλη επιτυχία. Έπειτα δουλεύτηκε ξανά, με νέους ηθοποιούς, και παρουσιάστηκε σε μεγάλα θέατρα στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Κύπρο, αλλά και στην Αθήνα στο Θέατρο Βρετάνια.

Έξι χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση, η Κατσαρίδα επιστρέφει με νέα διανομή και με σκοπό αυτή τη φορά να αλωνίσει την Ελλάδα! Οι θεατές, σε κάθε γωνιά της χώρας, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις απίθανες περιπέτειες της μικρής κόκκινης κατσαρίδας, που αγωνίζεται να κατακτήσει ένα στόχο ζωής, να ανέβει στο φεγγάρι. Η κατσαρίδα περιπλανιέται στα τρίσβαθα των υπονόμων αλλά και σε αφιλόξενους δρόμους, διασχίζει ωκεανούς, χορεύει και τραγουδά μέσα σε δαιδαλώδεις αεραγωγούς, γνωρίζει άλλα έντομα, τρωκτικά και ανθρώπους (απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη) και ταυτόχρονα διατηρεί ακλόνητη την πίστη της στο μεγάλο όνειρο. Αυτή άλλωστε είναι και το μόνο μέσο που διαθέτει για να το πραγματοποιήσει…

Πρώτος σταθμός της «Κατσαρίδας» η Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Κολοσσαίον όπου θα αρχίσει την περιπλάνησή της από τις 17 Νοεμβρίου.

Συντελεστές της παράστασης:

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Μουσική: Κώστας Γάκης

Κοστούμια: Γεωργία Μπαμπαλού

Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Φακούρας

Παίζουν οι ηθοποιοί: Θοδωρής Πετρόπουλος, Σεραφείμ Ράδης

«Είναι υγιές να είσαι βίαιος»

Ισορροπούν ανάμεσα στο πολιτικό και στο απολιτικό. Θεωρούν το θέατρο τον δικό τους χώρο πολιτικής δράσης. Οι τριαντάρηδες συγγραφείς της «Κατσαρίδας» Βασίλης Μαυρογεωργίου και Κώστας Γάκης επιστρέφουν με φόρα στη σκηνή και δημιουργούν ευκαιρίες για συνομηλίκους τους και νεοτέρους

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Με κοινή καταγωγή την Ικαρία, ο ένας εκ πατρός και ο άλλος εκ μητρός, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και ο Κώστας Γάκης, οι οποίοι γνωρίστηκαν ένα καλοκαίρι προ δεκαπενταετίας στο νησί, συνεχίζουν τους τεμνόμενους αλλά και παράλληλους βίους τους με σημείο εκκίνησης το θέατρο. Από την πρώτη ευκαιρία που τους έδωσε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ως σήμερα, που εξακολουθούν να δουλεύουν (κυρίως) στον ίδιο χώρο, αυτό το ντουέτο των συγγραφέων, σκηνοθετών, ηθοποιών και μουσικών (ο Γάκης) έχει προσφέρει στη θεατρική καθημερινότητα έναν αέρα ανανέωσης. Φίλοι κολλητοί, ο Βασίλης και ο Κώστας διανύουν τα πρώτα-άντα της ζωής τους έχοντας συσσωρεύσει εμπειρίες και επιτυχίες.

Με δεδομένη τη διαρκή δημιουργική τους διάθεση και με μια «Κατσαρίδα» να αποτελεί το θεατρικό τους γούρι, μπαίνουν στη νέα θεατρική σεζόν με καινούργια έργα, νέες προτάσεις, φρέσκες σκέψεις και ένα εντυπωσιακό φινάλε- την άνοιξη, στη σκηνή του Βadminton, η «Κατσαρίδα» θα ρίξει την αυλαία της και οι δυο τους θα μοιραστούν και πάλι τους ρόλους που σφράγισαν την είσοδό τους στον χώρο, στις αρχές του 2000. Αν και τότε δεν ήξεραν ότι θα στραφούν στο θέατρο- «ο Κώστας είχε ήδη δείξει την αγάπη του για την κιθάρα» λέει ο Βασίλης και «ο Βασίλης είχε μεγαλύτερη σχέση με τη ζωγραφική και με μια γενικότερη εικαστικότητα» συμπληρώνει ο Κώστας-, φοίτησαν σε δραματικές σχολές και το σανίδι έγινε σπίτι τους.

Η σιωπή και οι μαύρες τρύπες

«Σκεφτόμουν πώς θα είναι να παίζουμε την “Κατσαρίδα” όταν γίνουμε 60 χρόνων» ξεκινά την κουβέντα ο Κώστας Γάκης ένα απόγευμα στο προαύλιο του «Νέου Κόσμου», που δεν προβληματίζεται διόλου για το μέγεθος της σκηνής και του θεάτρου που θα τους φιλοξενήσει την άνοιξη. «Απλώς πρέπει να απλώσεις αυτό που κάνεις και να αλλάξεις τους κώδικες. Οι βασικοί άξονες της ιστορίας μένουν ίδιοι,όπως και η διάθεση για επικοινωνία, η χαρά…». «Το αγαπάμε και οι δύο πολύ αυτό το έργο» συμπληρώνει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο οποίος επισημαίνει ότι για εκείνον η εξέλιξη στο μέλλον «δεν έχει να κάνει με την εμπορική, την οικονομική ή την επαγγελματική έννοιααλλά με τους νέους ή τον πειραματισμό, την επικοινωνία και τη σχέση μας με τους άλλους». Απολαμβάνουν άλλωστε τους μικρούς χώρους, την «τρυφερή» επαφή με το κοινό, αλλά γοητεύονται και από τα μεγάλα θέατρα…

Εφέτος ο καθένας τους γράφει και σκηνοθετεί το δικό του έργο, ενώ κατά τη διάρκεια της χρονιάς συνεργασίες και νέες δουλειές αναμένεται να ξεπηδήσουν: «Μπλεκόμαστε μεταξύ μας, μιλάμε, επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον» συμφωνούν, ενώ ετοιμάζονται να μου μιλήσουν για τις παραστάσεις τους.

«Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλή φασαρία, όπου ο καθένας μπορούσε να λέει ό,τι θέλει» λέει ο Κώστας Γάκης, του οποίου η παράσταση μόλις έκανε πρεμιέρα. «Μας παρακινούσαν να είμαστε εκδηλωτικοί. Βγαίνοντας έξω συνειδητοποίησα ότι υπάρχει πολλή σιωπή και πολλές μαύρες τρύπες,πολλά θέματα για τα οποία δεν μιλάς, όπως το σεξ. Το “Δεν μιλάμε γι΄ αυτά” αποτελείται από θραύσματα, εικόνες, τραγούδια, μικρά μανιφέστα για το σεξ. Βγήκαμε στον δρόμο, μιλήσαμε με ανθρώπους επί ώρες,διαβάσαμε αρκετά και μετά,παρέα με τους τέσσερις νέους ηθοποιούς που κάνουμε την παράσταση, ξεδιπλώσαμε ο καθένας χωριστά, επί δύο μήνες και με πολύ άγριο και βάναυσο τρόπο, ό,τι θέλουμε να πούμε σχετικά με το θέμα…». Και αυτό ενοχλεί, σοκάρει; «Αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό μου. Σε κάθε παράσταση υπάρχουν τα σημεία συνάντησης και τριβής. Το σεξ προκαλεί αντιδράσεις, αλλά για μας δεν είναι αυτός ο στόχος».

Στον αντίποδα, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου προετοιμάζει τη δική του παράσταση με τίτλο «Η μεγάλη έκρηξη» που βασίζεται σε «βιωματικές ιστορίες από την περίοδο της αθωότητας, από την περίοδο που ένα παιδί θέλει να υπάρξει, να αποκτήσει ταυτότητα. Και έχει μέσα του ενέργεια την οποία διοχετεύει σε ρόλους- ιππότης, μουσικός, εραστής-μπας και καταφέρει να υπάρξει…».

Μήπως τελικά οι δυο τους φτιάχνουν ένα θέατρο μόνο για νέουςμια που νέοι είναι και οι ίδιοι; Και πώς θα αναπροσαρμοστούν στο μέλλον; «Ο,τι κάνουμε αυτή τη στιγμή, αν ψαχνόμαστε» απαντά ο Βασίλης «εύχομαι να το συνεχίσουμε και στο μέλλον, σπάζοντας τα όρια,κάνοντας κάτι πιο καινούργιο από το καινούργιο». «Αλλωστε» προσθέτει ο Κώστας «δεν είχα ποτέ κάτι από κάτω που να μου λέει τι κάνω. Μπαίνουμε στο θέατρο με άγνοια και χαρά και θέλουμε να ζήσουμε και να ανακαλύψουμε τη σκηνή. Δεν αισθάνομαι ότι απευθύνομαι μόνο σε νεανικό κοινό».

Με μια συναισθηματική προσέγγιση στη δουλειά τους και με μια αφοσίωση οι δυο τους πρόσθεσαν στην καθημερινότητά τους και έναν επιπλέον χώρο δουλειάς, στον Κεραμεικό, τον οποίο νοίκιασαν για να δουλεύουν με τις νεανικές ομάδες που έφτιαξαν με τελειοφοίτους ή αποφοίτους θεατρικών σχολών- το αποτέλεσμα θα φανεί στο Lοw Βudget Festival, στο θέατρο του Ιδρύματος Κακογιάννη. «Αν έχεις κάτι καλό να κάνεις, δεν χρειάζεσαι πολλά χρήματα. Εχει μια ζεστασιά όλο αυτό,μια χαρά…» συμφωνούν, όπως συμφωνούν ότι το θέατρο είναι πλέον τρόπος ζωής, ενώ μέσα από τον διάλογο με τους νέους (νεότερους) κερδίζουν πολλά…

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟΙ

Συνειδητοποιημένοι και με απόψεις για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, οι δύο τριαντάρηδες του θεάτρου αμφισβητούν τους πολιτικούς και τον λόγο τους και στέκονται δίπλα στα παιδιά που αντιδρούν: «Τελικά σήμερα είναι υγιές να είσαι βίαιος» λέει ο Κώστας Γάκης.

«Ομολογώ ότι με το ξέσπασμα του Δεκέμβρη ήμουν μάλλον χαρούμενοςαποδοκιμάζοντας φυσικά τις ακρότητες. Μακάρι να υπάρχει ένας κόσμος που αντιστέκεται.Προσωπικά ισορροπώ ανάμεσα στο πολιτίκ και στο απολιτίκ.

Οσο για τους πολιτικούς όρους, θα έλεγα ότι είναι πλέον παρωχημένοι. Πρέπει να βρουν έναν άλλον τρόπο να μιλήσουν.

Εμείς ευτυχώς έχουμε το θέατρο και αυτό είναι μια άμεση μορφή πολιτικής δράσης». Από την πλευρά του, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου πιστεύει ότι «υπάρχει πολύς φόβος- και η βία είναι μια έκφραση του φόβου απέναντι σε αυτό που συμβαίνει. Δεν νομίζω ότι τα νεότερα παιδιά εκφράζονται ελεύθερα. Η εποχή μας είναι μια εποχή επιβίωσης που φοράει το προσωπείο της σύγχρονης, όπως ήταν προ 15ετίας… Σήμερα βλέπω τα παιδιά που βγαίνουν στο θέατρο. Δεν έχουν πού να πάνε. Λείπει η καινούργια ιδέα. Ελπίζω στο μέλλον να σπάσει αυτό το θολό και σκοτεινό τοπίο» καταλήγουν με αισιοδοξία.

Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, τηλ. 210 9212.900.

«Δεν μιλάμε γι΄ αυτά» του Κώστα Γάκη (οι παραστάσεις άρχισαν)

«Η μεγάλη έκρηξη» του Βασίλη Μαυρογεωργίου (από 11 Νοεμβρίου)

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artId=359699&dt=10/10/2010#ixzz11wvdeXPA

 

Στη ζούγκλα της πόλης

• Από το ξεκίνημά τους ξεχώρισαν. Ο Γιώργος Παλούμπης μ’ ένα «Πέναλτι» που έκρινε το θεατρικό ματς αλλά και τη σχέση πέντε φίλων και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου με μια «Κατσαρίδα», που έμελλε να κάνει άπειρες διαδρομές στα θεατρικά πατώματα…

Από τότε έγραψαν και σκηνοθέτησαν κι άλλα έργα. Ο καθένας υπηρετώντας ξεχωριστό είδος θεάτρου και διατηρώντας το δικό του τρόπο γραφής. Ο Γ. Παλούμπης γράφει ρεαλιστικό -έως και ακραία ρεαλιστικό- θέατρο και ο Β. Μαυρογεωργίου αγαπά το παραμύθι, τις ιστορίες με στοιχεία φανταστικά και μεταφυσικά. Και οι δύο επιστρέφουν τώρα με καινούρια έργα.

* «Λιοντάρια» είναι ο τίτλος της παράστασης που σκηνοθετεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ο Β. Μαυρογεωργίου με τους Χρήστο Παπαδόπουλο και Κώστα Γάκη. Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικό γεγονός: στον βομβαρδισμό του ζωολογικού κήπου της Βαγδάτης από τους Αμερικανούς που… απελευθέρωσε τους ενοίκους του μέσα στην πόλη… Πώς μοιάζει ο πόλεμος μέσα από τα μάτια, τις αισθήσεις των άγριων ζώων; Πώς είναι να βλέπουν τον ουρανό να σχίζεται από σμήνη τεράστιων «θηρίων» και την έρημο να πλημμυρίζει από αγέλες σιδερένιων όντων;

Τα τείχη του ζωολογικού κήπου σπάνε και τα ζώα μένουν αποσβολωμένα. Τα λιοντάρια, που χρόνια τώρα ονειρεύονταν το ελεύθερο κυνήγι στη σαβάνα, δεν προλαβαίνουν να χαρούν το τέλος της αιχμαλωσίας. Αναμειγνύονται με άλλα ζώα και στο τέλος διαφεύγουν. Η Νουρ, η Σάβα, ο Αλή και ο Ζιλ (που υποδύονται οι Κατερίνα Μαυρογεώργη, Μαρία Φιλίνη, Γιώργος Παπαγεωργίου, Ακης Φιλιός) μέσα στο χάος του πολέμου συγκροτούν αγέλη και χρίζουν αρχηγό. Περιπλανιούνται στην αρχή σ’ ένα δάσος που βρίσκεται κοντά στο ζωολογικό κήπο. Μπαίνουν μάλιστα στο παρακείμενο παλάτι ενός εκκεντρικού εξάδελφου του Σαντάμ Χουσέιν, γνωστού για την εμμονή του με τα άγρια ζώα. Εκεί τα λιοντάρια συναντιούνται με την οικόσιτη αρκούδα του… Φεύγουν πεινασμένα προς το κέντρο της Βαγδάτης και περπατούν στους έρημους, βομβαρδισμένους δρόμους…

Πύραυλοι και ζώα

Ο Β. Μαυρογεωργίου γράφει παραμύθια και τ’ αναμειγνύει με την αληθινή ζωή. Του αρέσουν οι ιστορίες που τον ταξιδεύουν σε χώρους φανταστικούς. Γι’ αυτό θαυμάζει συγγραφείς όπως οι Τζον Τόλκιν, Ντέιβιντ Σεντάρις, Τζόαν Ρόουλινγκ. Διαβάζοντας το κόμικ που αναφέρεται στην ιστορία του ζωολογικού κήπου της Βαγδάτης, σκέφτηκε το ενδεχόμενο της θεατρικής προσέγγισης. Δούλεψε τα κείμενα με τον Χρήστο Παπαδόπουλο και τον Κώστα Γάκη, ο οποίος έγραψε για τα λιοντάρια τέσσερα τραγούδια.

Το σκηνικό (Μαγιού Τρικεριώτη) είναι λιτό, αλλά η τεχνολογία δημιουργεί κόσμους. Ο ένας «τοίχος» του ζωολογικού κήπου γίνεται επιφάνεια προβολής. Πάνω της προβάλλονται επεξεργασμένες κινούμενες εικόνες των ζώων, ενώ τανκς προελαύνουν και πύραυλοι σκάνε δίπλα τους.

«Είναι η πιο ωραία, η πιο καθαρή δουλειά στην οποία συμμετείχα» λέει ο Β. Μαυρογεωργίου. «Προτείναμε στους ηθοποιούς πράγματα και στη βάση των αυτοσχεδιασμών προέκυψε το έργο. Αργότερα πειραματιστήκαμε με την κάμερα. Αντλήσαμε πολλές πληροφορίες από το Ιντερνετ. Είναι αλήθεια ότι οι αμερικανοί πεζοναύτες τάιζαν τα σαρκοφάγα με άλλα ζώα του ζωολογικού κήπου, όπως γαϊδούρια ή αντιλόπες. Αν δεις τον πόλεμο μέσα από τα μάτια των ζώων, είναι γελοιωδώς ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα σε τίποτα. Δεν μας ενδιέφερε το χιούμορ αλλά το οντολογικό σχόλιο μέσα από αναγωγές. Για παράδειγμα, η μοναχική αρκούδα -γι’ αυτήν δεν υπάρχουν αξίες- συμβολίζει τη νέα τάξη πραγμάτων. Η θέα των λιονταριών, ελεύθερων μέσα στην πόλη, μοιάζει λιγότερη επικίνδυνη απ’ αυτή των αμερικανών πεζοναυτών».

* Ο Γ. Παλούμπης σε κάθε έργο του εισχωρεί σ’ ένα διαφορετικού τύπου αθηναϊκό διαμέρισμα: ένα μεσοαστικό στην Κυψέλη στο «Πέναλτι», ένα φοιτητικό στο «Νο 44». Τώρα, γράφοντας και σκηνοθετώντας το «Πάκμαν», τρυπώνει σε τρία σπίτια παρακολουθώντας τη ζωή τεσσάρων φερέλπιδων τριαντάρηδων.

Οι ήρωες, που δανείζονται τα ονόματα των ηθοποιών (Μάνος Κανναβός, Θάνος Αλεξίου, Εκάβη Ντούμα, Ειρήνη Μαργαρίτη), αντλούν από τη σύγχρονη, σουρεαλιστική συχνά, ελληνική πραγματικότητα. Ο Μάνος και η Ειρήνη είναι ένα πετυχημένο ζευγάρι. Αυτός αρχιτέκτονας με υψηλή αυτοπεποίθηση που όμως γκρινιάζει για την πορεία της δουλειάς του και η Ειρήνη υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων τηλεοπτικού σταθμού. Η ζωή τους κινείται σ’ ένα μοντέρνο, λαμπερό κόσμο με ωραία εστιατόρια, τρέντι μπαρ. Αυτό το μοντέλο φαίνεται να τους κρατά μαζί παρά η ποιότητα της σχέσης τους -αλλά αυτό είναι κάτι που αγνοούν και μαθαίνουν στο τέλος του έργου…

Σ’ άλλο σπίτι κινείται η μεταφράστρια Εκάβη, μοναχική, χαμηλών τόνων. Σ’ ένα ραντεβού στα τυφλά το ζευγάρι θα της γνωρίσει τον Θάνο, με λυμένα οικονομικά προβλήματα αλλά σε παρατεταμένο πένθος χωρισμού. Η ζωή των τεσσάρων θα διασταυρωθεί μέσα από την καθημερινότητα. Μια ολοένα κλιμακούμενη πίεση -κι ενώ το χρήμα γίνεται καταλύτης- τους οδηγεί στο σημείο μετάβασης: μυστικά και ψέματα (ένα κρυφό δάνειο και μία απόλυση που δεν ανακοινώνεται) αποκαλύπτονται όταν η ακριβοθώρητη Εκάβη ανοίγει επιτέλους το στόμα της. Το πάρτι-έκπληξη για τα γενέθλιά της προκαλεί κομφούζιο. Μήπως ήρθε η στιγμή της ωριμότητας;

Το έργο μιλάει για δραματικά πράγματα, ανάλαφρα, χιουμοριστικά, με έξυπνη ατάκα. «Δεν ξέρω να γράφω αλλιώς» λέει ο Γ. Παλούμπης. «Ο τρόπος που μιλάμε, που διακόπτουμε, που βρίζουμε με ενδιαφέρουν ως θεατρικός ρυθμός. Δουλέψαμε την παράσταση όλοι μαζί».

Το σκηνικό (Λουκία Μινέτου) αγκαλιάζει ένα μεγάλος μαυροπίνακας με στοιχεία κιμωλίας που σβήνουν όσο πλησιάζουν τις εστίες δράσης κάνοντας το χώρο ρεαλιστικό και μοιράζοντάς τον σε τρία διαμερίσματατων (σαλόνι, γραφείο, κουζίνα). Η δράση και στα τρία σπίτια εξελίσσεται παράλληλα.

Το πολιτικό κενό μιας γενιάςΟ τίτλος «Πάκμαν» παίζει με το όνομα του ηλεκτρονικού παιχνιδιού και τον προορισμό που έχουν τα φαντασματάκια να κυνηγιούνται αενάως σε μια αδηφάγα πίστα. Ο ρυθμός της παράστασης είναι καταιγιστικός. Οι στιγμές των ηρώων δεν αποτυπώνουν κάτι βαθυστόχαστο. Τους βλέπουμε να μην επικοινωνούν, αλλά εκείνοι δεν ξέρουν γιατί. Χωρίς δυνατότητα επιλογών ουσιαστικής στάσης ζωής, η προσωπικότητά τους διαμορφώνεται από τον κόσμο της ύλης.

Το έργο βρίθει ρεαλιστικών στοιχείων απ’ την αρχή, όταν το ζευγάρι ετοιμάζεται για την παρουσίαση του καινούριου δίσκου της Δήμητρας Γαλάνη. Η Ειρήνη γίνεται από τον Μάνο στόχος σαρκαστικών επιθέσεων εξαιτίας της συμμετοχής της στην εκπομπή της Μπήλιως Τσουκαλά… Οι κώδικες επικοινωνίας είναι σύντομες αγγλικές λέξεις που παραπέμπουν σε «ποιότητες». Αλλο στάτους προσδιορίζει π.χ. το μπαρ «Νίξον» κι άλλο το «Χόξτον»… Το ίδιο ισχύει και για τους υπολογιστές. Καμία σχέση τα Pc με τα Mac… Πάνε στις πορείες γιατί έτσι πίνουν κι έναν εσπρέσο στο «Μπρίκι» της πλ. Μαβίλη. Η εναλλακτική, υποτίθεται, Ειρήνη, στο βάθος επιθυμεί γάμο, παιδί και… τζιπάκι.

«Πρόκειται για κανονικούς, συμπαθείς ανθρώπους που τους αγαπάμε και τους κοροϊδεύουμε» λέει ο σκηνοθέτης.

«Πάσχουν από το πολιτικό κενό της γενιάς τους. Η επιπολαιότητα και το «εγώ» απογειώνονται: πώς θα προωθηθώ στην καριέρα μου, πώς θα καβατζωθώ σε μια σχέση ακόμα και μέσα από ψέματα. Το έργο είναι ένα κοινωνικό σχόλιο για την κωμική μπουρδολογία σχέσεων και συναναστροφών». *

• Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ, Κυρ. Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Από την «Κατσαρίδα» στα «Λιοντάρια»

Το δίδυμο Βασίλης Μαυρογεωργίου- Κώστας Γάκης παρουσιάζει ένα θέαμα που φλερτάρει με τις τεχνικές των κόμικς και του 3D animation στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

• ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

«Είναι on o προτζέκτορας; Ανάβει το πράσινο φωτάκι; ΟΚ…»: στην πρεμιέρα της περασμένης Δευτέρας ο Βασίλης Μαυρογεωργίου είχε ως την τελευταία στιγμή το αναμενόμενο σκηνοθετικό άγχος. Και όταν ο Πάνω Χώρος του Θεάτρου του Νέου Κόσμου βυθίστηκε στο σκοτάδι αφήνοντας μόνο το πράσινο φωτάκι να λάμπει- ναι, ο προτζέκτορας ήταν ανοιχτός-, τα τέσσερα «Λιοντάρια» βγήκαν στη σκηνή και έδειξαν από την αρχή τις διαθέσεις τους: να είναι οι βασιλιάδες, αν όχι της ζούγκλας, σίγουρα της παράστασης. Πέντε χρόνια μετά την άκρως επιτυχημένη «Κατσαρίδα» το δίδυμο Βασίλης Μαυρογεωργίου Κώστας Γάκης- σημαντική και η σύμπραξή τους με τον Χρήστο Παπαδόπουλο- φαίνεται να ξαναβρίσκει τον παλιό καλό βρυχηθμό του προσφέροντας ένα θέαμα που φλερτάρει με τις τεχνικές των κόμικς και του 3D animation, με το μαύρο χιούμορ του «Κill Βill», με τα ντοκυμαντέρ του «Νational Geographic» και κυρίως με τον αυθορμητισμό που κυριαρχεί σε μια τάξη της τετάρτης δημοτικού στην ώρα των καλλιτεχνικών. Η «Κατσαρίδα» έμελλε να φέρει τις αρετές του divised theater στο προσκήνιο. Από εκεί που αυτό το εναλλακτικό είδος θεάτρου αποτελούσε κατά κύριο λόγο αντικείμενο ερασιτεχνικών ή έστω μη επιχορηγούμενων ομάδων, ένα θέατρο σαν αυτό του Νέου Κόσμου άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του, με αποτέλεσμα κόσμος και κοσμάκης να συρρέει, να ενθουσιάζεται και, ακόμη κι αν δεν το καταλάβαινε απόλυτα, να προσποιείται ότι το καταλαβαίνει για να μη μείνει εκτός παιχνιδιού. Ολοι άρχισαν να μιλούν για τάση, η τάση έγινε μόδα και προτού καλά καλά το καταλάβουμε γέμισαν οι σκηνές από νέες ομάδες με όνειρο να γίνουν… κατσαρίδες και από έργα με κείμενα που «διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια των προβών». Και εκεί που το πράγμα είχε αρχίσει να κουράζει, οι μπαμπάδες αυτού του συμπαθούς εντόμου έρχονται να επαναπροσδιορίσουν το τόσο πολυφορεμένο από όλους αντικείμενό τους. Και τα κατάφεραν!

Βασισμένη στο κόμικ του Μπράιαν Κ. Βόγκαν «Τα λιοντάρια της Βαγδάτης», η παράσταση ασχολείται με την ιστορία τεσσάρων λιονταριών τα οποία εν έτει 2003, κατά τον βομβαρδισμό του Ιράκ, δραπετεύουν από τον ζωολογικό κήπο με απώτερο σκοπό τη δική τους Ιθάκη, που δεν είναι άλλη από τη σαβάνα. Αντί για τη σαβάνα, όμως, θα αντικρίσουν πολλούς κινδύνους «εκεί έξω» καθώς, εξημερωμένα πια, πρέπει να θυμηθούν από την αρχή τι είναι ελευθερία και να ανακαλέσουν την κοιμισμένη φύση τους. Οι θεατές έχουν αυτομάτως τον ρόλο επισκεπτών του ζωολογικού κήπου- το μικρό λιονταράκι Αλί δίνει την ψηφιακή μηχανή σε κυρία της πρώτης σειράς και ποζάρει υπερήφανα στον φακό. Οι τέσσερις ηθοποιοί (Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιώργος Παπαγεωργίου, Μαρία Φιλίνη, Ακης Φιλιός) δεν προσπαθούν πολύ για να μας πείσουν ότι είναι δύο θηλυκά και δύο αρσενικά λιοντάρια που έχουν μόλις ξεφύγει από τους «δίποδους φύλακες». Ο μεγάλος «καμβάς» προβάλλει όσα ζωγραφίζουν με μαρκαδόρους οι ήρωες-αφηγητές της ιστορίας αλλά και τα καρτουνίστικα τανκς που κάποια στιγμή έρχονται καταπάνω τους και καταπάνω μας. Οσο όμως κι αν βοηθά η τεχνολογία, μοιάζει να βρίσκεται στα χέρια παιδιών. Οχι από την άποψη της αφέλειας αλλά της αθωότητας. Η παράσταση φωνάζει από μακριά ότι δημιουργήθηκε από μια παρέα ανθρώπων που μεγάλωσαν παίζοντας με «μαγική οθόνη», view master και κόλλες γλασέ για χειροτεχνία.

Οσο τα κεφάλαια της ιστορίας προχωρούν οι τέσσερις αλλοτινοί βασιλιάδες της ζούγκλας θα μάθουν ότι οι δίποδοι διψούν για το μαύρο ποτάμι που κυλάει κάτω από τον Τίγρη: «Δεν θα ησυχάσουν αν δεν το πιουν όλο…» τους λέει η γέρικη χελώνα που ζει μέσα σ΄ αυτόν. Και δεν θα προλάβουν να πανηγυρίσουν που σκότωσαν την τρομακτική αρκούδα αφού θα πέσουν και τα ίδια θύματα των βομβαρδισμών. Το λιοντάρι χρειάζεται έξι δευτερόλεπτα για να ζευγαρώσει. Και πολύ λιγότερα για να πεθάνει.

Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, τηλ.210 9212.900. Μουσική: Κώστας Γάκης. Σκηνικά- κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη.

Πρεμιέρα στο «Εγνατία». «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» στο Εγνατία

Η οικογένεια, η κοινωνία, η πατρίδα, οι άλλες χώρες, η ιστορία, τα θρησκευτικά, η επικαιρότητα. Και όλα αυτά ειδωμένα μέσα από τα παιδικά μάτια και αποτυπωμένα στις… εκθέσεις τους. Είναι το υλικό το οποίο συγκέντρωσε και έχει εκδώσει ο Μαρτσέλο Ντ’ Ορτα, δάσκαλος στο Αρζάνο της νότιας Ιταλίας και στο οποίο είναι βασισμένη η παράσταση «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» που ανεβαίνει από την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Εγνατία (Π. Ιωακείμ 1 – Πλ. Αγίας Σοφίας, τηλ. 231.0.428007). Ο δημιουργός της «Κατσαρίδας», Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθετεί το έργο, που παρουσιάζει το μοναδικό τρόπο με τον οποίο τα παιδιά σχολιάζουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Η επιμέλεια κίνησης είναι της Αγγελικής Στελλάτου, τα σκηνικά και κοστούμια της Δήμητρας Χίου, η μουσική του Λαέρτη Μαλκότση. Παίζουν οι Φώτης Καραμπάς, Σωτήρης Μετζέλος, Αννα Παπαϊωάννου, Πέτρος Σπυρόπουλος και Λυδία Τζανουδάκη. Παραστάσεις δίνονται Τετάρτη έως Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 19:00 & 21:30. [ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Παρασκευή, 4 Δεκεμβρίου 2009, 18:35]

Μουρνάου και πειραματικός «Φάουστ»

Από πρόβα στον «Φάουστ»

To Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, τη Δευτέρα (8 μ.μ.) θα προβάλει στο «Τριανόν» (είσοδος ελεύθερη) τη «μυθική» ταινία του Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου «Φάουστ», ενόψει της πρεμιέρας του «Φάουστ» (25/20) στη «Νέα Σκηνή» του Εθνικού Θεάτρου. Από τις 200 ταινίες που ενέπνευσε το αριστούργημα του Γκαίτε, η βωβή ταινία του εξπρεσιονιστή Μουρνάου (1926) θεωρείται αξεπέραστη. Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε σε φυσικά ντεκόρ. Το πρώτο μέρος της αφηγείται την ολοκληρωτική παράδοση του Φάουστ στον Μεφίστο, προκειμένου ο δεύτερος να ξορκίσει την πανούκλα από την πόλη. Το δεύτερο μέρος κλείνει με την ιστορία του Φάουστ και της Μαργαρίτας. Μετά την προβολή της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση για την αλληλεπίδραση θεάτρου – κινηματογράφου. Συμμετέχουν οι: Βασίλης Μαυρογεωργίου, Αργύρης Ξάφης, Χρήστος Πασσαλής, Κώστας Μπλάθρας, Σύλλας Τζουμέρκας.

Στην πειραματικού χαρακτήρα παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, το έργο – διαιρεμένο σε πέντε μέρη – προσεγγίζεται από πέντε νέους σκηνοθέτες: Γιώργος Γάλλος, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Αργύρης Ξάφης, Ομάδα blitz (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής), Αργυρώ Χιώτη. Κοινό σημείο των πέντε σκηνοθεσιών είναι ένας προβληματισμός για τη γνώση, τον ορθολογισμό, την αθωότητα, τη μαγεία του έρωτα, τη ροπή προς το απόλυτο και τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης. Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης. Σκηνικά Εύας Μανιδάκη, κοστούμια Κυριακής Τσίτσα, μουσική Ανρί Κεργκομάρ, κίνηση Σταυρούλας Σιάμου, φωτισμοί Τάσου Παλαιορούτα. Παίζουν: Γιώργος Βαλαής, Γιώργος Γάλλος, Δέσποινα Κούρτη, Αριάν Λαμπέντ, Χρήστος Λούλης, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Αργύρης Ξάφης, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Γιάννος Περλέγκας, Εύη Σαουλίδου, Αργυρώ Χιώτη.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

7/9/2008

— Θεατρικός χειμώνας

22/5/2008

— Πλούσιο ρεπερτόριο, με έτοιμο το κτίριο

31/12/2003

— Γιορτινές παραστάσεις

Νέες αυλαίες

«Από μακριά» στο «Μικρό Παλλάς»

«Από μακριά» τιτλοφορείται το νέο έργο του Θοδωρή Αθερίδη, σε σκηνοθεσία του ίδιου, που ανεβάζει (29/1) το «Μικρό Παλλάς», με σκηνικά – κοστούμια Μανόλη Παντελιδάκη. Παίζουν: Θοδωρής Αθερίδης, Μένια Αναγνωστοπούλου, Βίκυ Βολιώτη, Γιώργος Καπουτζίδης, Σμαράγδα Καρύδη, Γιώργος Κορμανός, Ανδρέας Νάτσιος, Χρήστος Σαπουτζής. Υπάρχει άλλος τρόπος να γυρίσεις το χρόνο πίσω, εκτός από τα Botox; Μπορείς να συγκινηθείς από το δράμα της αγέννητης κόρης σου; Πώς αντιδρά ένας σκηνοθέτης όταν δεν αναγνωρίζει την παράστασή του; Πού θα φυλάνε τα «μαύρα» χρήματά τους οι υπεραθλητές του μέλλοντος; Είναι σωστή η άποψη του Αϊνστάιν για την πραγματικότητα ή οι ποιητές μπορούν να δουν πιο μακριά στο μέλλον; Πού μπορεί να έχει πάει κάποιος όταν έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης; Σ’ αυτά τα ερωτήματα και πολλά άλλα προσπαθεί να απαντήσει το έργο.

• Στο Δώμα του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» παρουσιάζεται η παράσταση «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Μαρτσέλο Ντ’ Ορτα, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Ο Μαρτσέλο Ντ’ Ορτα, δάσκαλος στο Αρζάνο της Νότιας Ιταλίας, είχε την ιδέα να συγκεντρώσει και να εκδώσει τις εκθέσεις των μαθητών του. Σ’ αυτές, τα παιδιά σχολιάζουν τις οικογένειές τους, τους γύρω τους, την πατρίδα τους αλλά και άλλες χώρες, την Ιστορία, τα Θρησκευτικά, την επικαιρότητα. Τα γραπτά τους γίνονται ένας ολοκάθαρος καθρέφτης για όλον τον κόσμο. Τίποτα δεν ξεφεύγει από την αντίληψη των μικρών μαθητών. Και ο αφελής και ξεκαρδιστικός τρόπος με τον οποίο περιγράφουν ό,τι συμβαίνει γύρω τους, είναι συχνά πιο εύγλωττος και πιο ξεκάθαρος από πολλών μεγάλων. Διαμόρφωση κειμένου: ο θίασος. Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου. Σκηνικά – Κοστούμια: Δήμητρα Χίου. Μουσική: Λαέρτης Μαλκότσης. Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Φακούρας. Παίζουν: Κατερίνα Μαυρογεώργη, Στέργιος Νένες, Θοδωρής Πετρόπουλος, Σεραφείμ Ράδης, Μαρία Φιλίνη.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

16/9/2008

— Βραδιές θεάτρου

5/10/2005

— Συνεχίζουν … τις διακοπές τους

22/12/2004

— Χριστουγεννιάτικες πρεμιέρες

26/11/2004

— ΑΤΙΤΛΟ

12/11/2004

— Από … έρωτα

«…και μετά ο Θεός θα πει: Βγάλτε το σκασμό όλοι!»

Στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου πέντε νεαροί ηθοποιοί στο ρόλο των μαθητών Δημοτικού σχολείου μας ταξιδεύουν από την ξεκαρδιστική αφέλεια των παιδικών τους χρόνων στην ακόμα πιο ξεκαρδιστική (;) ενηλικίωσή τους. Ο Ιταλός δάσκαλος Μαρτσέλο Ντ’ Ορτα ανθολογεί στο βιβλίο του εξήντα εκθέσεις παιδιών, οι οποίες υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βασίλη Μαυρογεωργίου μετατρέπονται στην παράσταση «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω».

Ο Ντ’ Ορτα αποκαλύπτει παιδικά σχολικά όνειρα, τις ανησυχίες, τη βαρεμάρα, την ανεμελιά, τους καβγάδες και τις αγνές φιλίες που γεννιούνται μέσα στη μικρή κοινωνία της σχολικής τάξης. «Μιας τάξης παιδιών, που σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία βιώνουν στο πετσί τους τη φτώχεια, τα ναρκωτικά και τη μαφία που κατακλύζουν τη νότια Ιταλία. Ονειρό τους να απαλλαγούν όχι μόνο τα ίδια και οι οικογένειές τους από την ένδεια, αλλά και ολόκληρη η πόλη του Αρζάνο. Ονειρεύονται να ζουν σε έναν κόσμο δίκαιο, χωρίς ανισότητες και βία», εξηγεί η Μαρία Φιλίνη, η «σαραβαλιασμένη» Τομασίνα. Μέσα από τις εκθέσεις, όπως τονίζει ο Στέργιος Νένες, ο Εντζο που δουλεύει σε συνεργείο, «αποκαλύπτεται η καθαρότητα της σκέψης των παιδιών. Μπορεί να μοιάζει με αφέλεια αλλά είναι αγνότητα».

Η ζωντάνια και η αμεσότητα των κειμένων μετέφερε τους πέντε πρωταγωνιστές σε έναν κόσμο που είχαν καιρό να επισκεφθούν. «Γίναμε ξανά παιδιά και θυμηθήκαμε όνειρα που είχαμε λησμονήσει», λέει η Κατερίνα Μαυρογεώργη, η περήφανη και φαντασιόπληκτη Φλώρα. «Τα συναισθήματά μας τότε δεν πέρναγαν από φίλτρο λογικής. Ηταν απόλυτα ειλικρινή», συμπληρώνει ο Σεραφείμ Ράδης, ο ρομαντικός και ονειροπαρμένος Τζουζέπε. Ο Θοδωρής Πετρόπουλος, ο δημοφιλής της τάξης Μιμούτσο, θυμάται το δικό του «τρελό» όνειρο: «να γελάμε και τίποτα να μη μαυρίζει την ψυχή μας. Σήμερα αυτό θα ακουγόταν όχι απλά παιδικό, αλλά χαζό, ουτοπικό! Κι όμως, το κυνηγάω ακόμα…».

Αραγε τα παιδιά, μεγαλώνοντας και ταξιδεύοντας μέσα στη ζωή, μένουν πιστά στα πρώτα «συνθήματα» που κάποτε χάραξαν δειλά στα θρανία; «Στη σύγχρονη υλιστική εποχή που ζούμε δυστυχώς όσο μεγαλώνουμε τα πάντα μας απομακρύνουν… μας αλλοτριώνουν», απαντά η Κατερίνα, για να καταλήξει ο Στέργιος στο συμπέρασμα ότι «όσες εμπειρίες κι αν αποκτούμε ωριμάζοντας, όσο “ξύλο” κι αν τρώμε καθημερινά, όση φθορά κι αν υφιστάμεθα από την κυνική γκρίζα κοινωνία μας, πάντα θα κουβαλάμε στην ψυχή μας τα παιδικά μας όνειρα. Γιατί είναι εκείνα που μας διαμορφώνουν και μας δίνουν ελπίδα για κάτι καλύτερο».

Info

«Εγώ ελπίζω να τη βολέψω»
– Θέατρο του Νέου Κόσμου
(Αντισθένους 7 & Θαρύπου, ΦΙΞ, τηλ. 210-9212900)
– Παραστάσεις: Τετ. – Σάβ. 21:15, Κυρ. 19:30

ΦΑΡΑΖΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Τετάρτη, 21.01.09