Η ιστορία του 20ού αιώνα σε δύο ώρες

• Με την παράσταση «Guns! Guns! Guns!» η ομάδα blitz κάνει μια ξέφρενη και ξεκαρδιστική ιστορική αναδρομή

Την ώρα που τα δύο «μεγάλα κανάλια» πασχίζουν μέσα από «ναφθαλινάτα» αφιερώματα να μας αποδείξουν ότι όλα άρχισαν το 1989 με τη γέννηση της ιδιωτικής τηλεόρασης, η ομάδα blitz προσπαθεί να μας πει το ακριβώς αντίθετο. Οτι δηλαδή όλα τέλειωσαν εκείνη ακριβώς τη χρονιά και έκτοτε τίποτε καινούργιο δεν συνέβη. Η παράσταση «Guns! Guns! Guns!», που φιλοξενείται στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας σε παραγωγή Εθνικού, ξεκινά με ένα εκκωφαντικό έγκλημα στο προσκήνιο, δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο της. Ο Γιώργος Βαλαής εισβάλλει στη σκηνή και χωρίς πολλά πολλά στοχεύει και σκοτώνει τον κύριο που κάθεται, φαινομενικά ανυποψίαστος, στη θέση 2, στην τρίτη σειρά. «Πότε άλλαξαν όλα; Πότε αρχίσαμε όλοι να περπατάμε και να μιλάμε στο κινητό; Το ΄97 νομίζω… Και όμως, θυμάμαι ακόμη πώς ήταν η ζωή πριν απ΄ όλα αυτά» λέει, αντί να απολογηθεί για το έγκλημά του. Ακολουθεί η πιο ξέφρενη και διασκεδαστική ιστορική αναδρομή, από τις αρχές του 20ού αιώνα ως το σωτήριον έτος 1989. Η ιστορία της ανθρωπότητας μέσα σε δύο ώρες. Χωρίς ανάσα και χωρίς διάλειμμα. Αλλά με πολύ χιούμορ!

Οι blitz (Αγγελική Παπούλια, Γιώργος Βαλαής, Χρήστος Πασσαλής) συμπράττουν εδώ με τους Ιπποκράτη Δελβερούδη, Βαγγέλη Ζλατίντση και Σταυρούλα Σιάμου και μοιάζουν να έχουν απαλλαγεί πλήρως από μανιέρες και προσχέδια που έκαναν τις προηγούμενες παραστάσεις τους να είναι ενδιαφέρουσες αλλά προβλέψιμα πανομοιότυπες. Λείπει η φούγκα, το σημείο όπου όλοι θα μιλούν ταυτόχρονα λέγοντας τα δικά τους, με τους θεατές να μην ξέρουν τι να πρωτοπροσέξουν. Οι φόρμες είναι πιο ξεκάθαρες, οι προθέσεις πιο διαυγείς. Οι παιδικές ασθένειες δίνουν τη θέση τους στον παιδικό ενθουσιασμό. Δεν υπάρχουν παρατεταμένα βλέμματα στο κενό ή στο κοινό. Το παιχνίδι εδώ είναι πιο ομαδικό, το πινγκ-πονγκ μεταξύ σκηνής και καθισμάτων διαρκές, υπάρχει εξωστρέφεια, αυτοσαρκασμός, άνεση. Η Αγγελική Παπούλια, ηθοποιός που ξεχώρισε και στην ταινία «Κυνόδοντας», είναι σαν να ανακάλυψε την πηγαία κωμική φλέβα της, εμπλουτίζοντας την υποκριτική παλέτα της με πολλά φανταχτερά χρώματα. Κάπως έτσι, όλα μπορεί να συμβούν. Και συμβαίνουν!

Η παράσταση θυμίζει άναρχο ντοκυμαντέρ, σουρεαλιστικό δελτίο ειδήσεων, «Επίκαιρα» που δεν θα βγουν ποτέ εκτός μόδας ή μια βόλτα με roller coaster σε όποια άχρηστη ή χρήσιμη πληροφορία μπορεί να σου χαρίσει ένα διπλό κλικ στον θαυμαστό κόσμο του Google. Από την κοσμοϊστορική εφεύρεση του μπικίνι και του τάπερ στα 40s ως μια ξεκαρδιστική παρωδία των βασικών έργων του Τσέχοφ. «1950: Επιτέλους!»: ο θίασος παρελαύνει υπό τους ήχους του «Τears on my pillow» φορώντας χαμόγελα Colgate. Ηλεκτρικές σκούπες, ΜcDonald΄s, drive-in και κάπως έτσι «η αγγλοσαξονική κουλτούρα θα κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο. Ολα τα αγόρια θέλουν να γίνουν Τζέιμς Ντιν, όλα τα κορίτσια Μέριλιν Μονρόε, κάποια θέλουν να γίνουν Ινγκριντ Μπέργκμαν- τα προτιμούμε!».

Α ργότερα, θάνατοι όπως εκείνοι του Ντιν, της Μονρόε ή της Πλαθ φαντάζουν ανατριχιαστικά οικείοι. Σαν να πέθανε κάποιος δικός σου ή ένα κομμάτι μέσα σου- εκείνο που αγαπούσε να ξεφυλλίζει περιοδικά, να βλέπει ταινίες και να διαβάζει ποίηση. Παρεμβάλλονται εθνικοί ύμνοι με την ταυτόχρονη μετάφραση να περνά σε μορφή κρόουλ στο μπροστινό σημείο της έδρας. Ολοι μιλούν για αυτοθυσία και για τις αρετές του πολέμου. Η ωραιότερη στιγμή της παράστασης, η προσομοίωση της προσσελήνωσης: η Παπούλια φοράει σκάφανδρο και με κινήσεις που βγάζουν τη γλώσσα στη βαρύτητα ανοίγει το πανό της υπό τους ήχους του «Space Οddity» του Μπάουι: «Είμαστε άνθρωποι από τον πλανήτη Γη. Ηρθαμε με ειρηνικό σκοπό. Εκ μέρους όλης της ανθρωπότητας. Ιούλιος 1969 μ.Χ.». Είκοσι χρόνια αργότερα, οι κάτοικοι της Ανατολικής Γερμανίας θα προσσεληνωθούν στη Δυτική και το αντίστροφο. Το τείχος θα έχει πέσει, η αυλαία θα έχει κλείσει. Ταχύρρυθμα μαθήματα παγκόσμιας ιστορίας… Βγαίνοντας από το θέατρο, νιώθεις ότι θυμάσαι πολλά από την παράδοση. Ωσπου να ξαναθυμηθείς ότι είναι ήδη 2010 μ.Χ. και όλοι γύρω σου περπατούν και μιλούν στο κινητό…

• Ευμολπιδών 41, Γκάζι, τηλ. 210 3455.020.
• ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Μουρνάου και πειραματικός «Φάουστ»

Από πρόβα στον «Φάουστ»

To Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, τη Δευτέρα (8 μ.μ.) θα προβάλει στο «Τριανόν» (είσοδος ελεύθερη) τη «μυθική» ταινία του Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου «Φάουστ», ενόψει της πρεμιέρας του «Φάουστ» (25/20) στη «Νέα Σκηνή» του Εθνικού Θεάτρου. Από τις 200 ταινίες που ενέπνευσε το αριστούργημα του Γκαίτε, η βωβή ταινία του εξπρεσιονιστή Μουρνάου (1926) θεωρείται αξεπέραστη. Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε σε φυσικά ντεκόρ. Το πρώτο μέρος της αφηγείται την ολοκληρωτική παράδοση του Φάουστ στον Μεφίστο, προκειμένου ο δεύτερος να ξορκίσει την πανούκλα από την πόλη. Το δεύτερο μέρος κλείνει με την ιστορία του Φάουστ και της Μαργαρίτας. Μετά την προβολή της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση για την αλληλεπίδραση θεάτρου – κινηματογράφου. Συμμετέχουν οι: Βασίλης Μαυρογεωργίου, Αργύρης Ξάφης, Χρήστος Πασσαλής, Κώστας Μπλάθρας, Σύλλας Τζουμέρκας.

Στην πειραματικού χαρακτήρα παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, το έργο – διαιρεμένο σε πέντε μέρη – προσεγγίζεται από πέντε νέους σκηνοθέτες: Γιώργος Γάλλος, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Αργύρης Ξάφης, Ομάδα blitz (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής), Αργυρώ Χιώτη. Κοινό σημείο των πέντε σκηνοθεσιών είναι ένας προβληματισμός για τη γνώση, τον ορθολογισμό, την αθωότητα, τη μαγεία του έρωτα, τη ροπή προς το απόλυτο και τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης. Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης. Σκηνικά Εύας Μανιδάκη, κοστούμια Κυριακής Τσίτσα, μουσική Ανρί Κεργκομάρ, κίνηση Σταυρούλας Σιάμου, φωτισμοί Τάσου Παλαιορούτα. Παίζουν: Γιώργος Βαλαής, Γιώργος Γάλλος, Δέσποινα Κούρτη, Αριάν Λαμπέντ, Χρήστος Λούλης, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Αργύρης Ξάφης, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Γιάννος Περλέγκας, Εύη Σαουλίδου, Αργυρώ Χιώτη.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

7/9/2008

— Θεατρικός χειμώνας

22/5/2008

— Πλούσιο ρεπερτόριο, με έτοιμο το κτίριο

31/12/2003

— Γιορτινές παραστάσεις