Ο «Αμπιγιέρ» στο «Κάππα», οι «Τρωάδες» από το ΚΘΒΕ, οι «Νεφέλες» από τον «ΘΟΚ» κ.ά.

Το τέταρτο κουδούνι,  Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

• «Naked Βoys Singing»και το προελεύσεως οφ Μπρόντγουεϊ μιούζικαλ κάνει πρεμιέρα (μόνο για σαράντα παραστάσεις…), «Πειραιώς 131», 9 Απριλίου, Βαγιοβδομάδα. Δε φαντάζομαι τα εφτά boys- που «δεν θα διστάσουν να αποκαλύψουν τη γυμνή αλήθεια τους»- να παίξουν και την Εβδομάδα των Παθών, δε φαντάζομαι…

Σόδομα και Γόμορρα γίναμε, Σόδομα και Γ όμορρα! Φωτιά θα ρίξει να μας κάψει!

• «Ο Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ επανέρχεται. Θ΄ ανοίξει την επόμενη χειμερινή περίοδο του θεάτρου «Κάππα», παραγωγή του Άλκι Κούρκουλου- που ενεργοποιείται ως παραγωγός για πρώτη φορά μετά το θάνατο του πατέρα του- σε συνεργασία με την εταιρεία «Πολιτισμός και Επικοινωνία» των εκ Θεσσαλονίκης Σάκη Μανάφη και Νόρας Χριστοδούλου που ΄χουν κάνει πολύ καλό όνομα στην πιάτσα, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Πρωταγωνιστές στο ρόλο του Σερ ο Γιώργος Κωνσταντίνου (στη φωτογραφία) ο οποίος επανέρχεται στο «Κάππα» έντεκα χρόνια μετά- τη σεζόν 1998- ΄99 με λαμπρά αποτελέσματα συμπρωταγωνίστησε με Σταμάτη Φασουλή, σκηνοθέτη της παράστασης, και Γιάννη Βούρο στο «Αrt» της Γιασμίνα Ρεζά.

• Το έργο – η καταδυναστευτική σχέση ενός περασμένης ηλικίας και ξεπερασμένου πια σαιξπηρικού πρωταγωνιστή και θιασάρχη, του Σερ, που περιοδεύει με Σαίξπηρ στην αγγλική επαρχία στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με τον Νόρμαν, τον θηλυπρεπή αμπιγιέρ του- εμπνευσμένο απ΄ τον κορυφαίο Άγγλο ηθοποιό σερ Ντόναλντ Γούλφιτ πλάι στον οποίο ο συγγραφέας Χάργουντ όντως δούλεψε ως αμπιγιέρ -, πρωτοπαρουσιάστηκε στο Λονδίνο το 1980, με τον Φρέντι Τζόουνς και τον Τομ Κόρτνεϊ στους ρόλους, αντίστοιχα, του Σερ και του Νόρμαν, για να τιμηθεί με το Βραβείο Ολίβιε ως Καλύτερο Έργο της χρονιάς.

• Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά τη σεζόν 1989- ΄90, στην Αθήνα, στο τότε θέατρο «Αθήναιον»- νυν «Τζένη Καρέζη»σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου με Σερ τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Νόρμαν τον Νικήτα Τσακίρογλου και Λαίδη- η, επίσης ηθοποιός, σύζυγος του Σερ- την Ελένη Χατζηαργύρη. Το 1993- ΄94 τον «Αμπιγιέρ» ανέβασε στην Λευκωσία, στο «Σατιρικό θέατρο», ο Αντώνης Φουστέρης με Πολύκαρπο Πολυκάρπου, Νεοκλή Νεοκλέους και Πόπη Αβραάμ στους τρεις ρόλους και το 2000-2001, εδώ, στο «Αλκυονίς» ο Γιώργος Μεσσάλας κρατώντας και το ρόλο του Σερ, με Νόρμαν τον Πάνο Χατζηκουτσέλη και Λαίδη την Όλγα Τουρνάκη. «Ο Αμπιγιέρ» μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο το 1983 απ΄ τον Πίτερ Γέιτς με Σερ τον Άλμπερτ Φίνεϊ και Νόρμαν, και πάλι, τον Τομ Κόρτνεϊ- η ταινία ήταν υποψήφια για πέντε Όσκαρ.  Οι συζητήσεις για τους άλλους συντελεστές και την υπόλοιπη διανομή βρίσκονται σε εξέλιξη.

• Η Πηνελόπη Μαρκοπούλου (φωτογραφία) θα ΄ναι η Ελένη, η Λαμπρινή Αγγελίδου η Κασσάνδρα, ο Μάνος Βακούσης ο Ταλθύβιος κι ο Μελέτης Ηλίας ο Μενέλαος πλάι στην Λήδα Πρωτοψάλτη- Εκάβη και στην Μαρία Ναυπλιώτου- Ανδρομάχη, για τις οποίες ήδη σας έχω γράψει, στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη που θα κάνει η Νικαίτη Κοντούρη το καλοκαίρι με το ΚΘΒΕ- 7 και 8 Αυγούστου στην Επίδαυρο. Κορυφαίες του Χορού, Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη, Μαγδαληνή Μπεκρή, Ειρήνη Μουρελάτου και Ελένη Καλαρά ενώ τους δυο θεούς του έργου, Ποσειδώνα και Αθηνά, η σκηνοθετική άποψη, που θα τοποθετήσει το δράμα σ΄ ένα χώρο συγκέντρωσηςμεταγωγής αιχμαλώτων, τους θέλει παιδιά στον πόλεμο.

• Η τραγωδία θα παρουσιαστεί σε καινούργια μετάφραση, όπως σας έγραφα, Ελένης Βαροπούλου, με σκηνικά και κοστούμια Γιώργου Πάτσα, μουσική Καλλιόπης Τσουπάκη- Ελληνίδα συνθέτρια που ζει και διαπρέπει στην Ολλανδία-, σχεδιασμό ήχου Δημήτρη Ιατρόπουλου κι επιμέλεια κίνησης- χορογραφίες Καλλιόπης Σφήκα.

• Να συμπληρώσω την ελληνική παραστασιογραφία του κλασικού Ιρλανδού Τζον Μίλινγκτον Σινγκ, η οποία δημοσιεύεται στο πρόγραμμα της παράστασης «Ένας ήρωας, το καμάρι της Δύσης» του Στάθη Λιβαθινού που παίζεται έως την Κυριακή στο «Μεταξουργείο»- προσωπικά σας συνιστώ να μην τη χάσετε. Κι όπου ο Σινγκ φέρεται να πρωτοπαρουσιάζεται στην Ελλάδα απ΄ το Εθνικό τη σεζόν 1970- ΄71 με το ίδιο έργο του. Κι όμως! Το πρώτο ανέβασμα Σινγκ στην Ελλάδα, απ΄ ό,τι έχω εντοπίσει, ήταν το έργο του «Η Ντίαρντρι των θλίψεων» κι έγινε απ΄ τον Λίνο Καρζή και το «Θυμελικό Θίασό» του στο θέατρο «Κοτοπούλη/ Rex» τη σεζόν 1950- ΄51. Δόθηκε μόνο μια παράστασηστις 28 Φεβρουαρίου 1951- για φιλανθρωπικούς σκοπούς με την πολύ νεαρή, τότε, Άννα Συνοδινού- στην οποία οφείλω και την πολύτιμη πληροφορία- στον επώνυμο ρόλο. Το ίδιο, όμως, έργο έχει ανεβάσει τη σεζόν 1959- ΄60, στο θέατρο «Βεργή», κι ο Χρήστος Μπίστης με την «Λαϊκή Σκηνή» που ΄χε ιδρύσει τότε και με Ντίαρντρι την κοπελίτσα Λήδα Πρωτοψάλτη η οποία μόλις είχε πρωτοεμφανιστεί επαγγελματικά στο «Θέατρο Τέχνης» με προσωρινή άδεια και στην οποία επίσης οφείλω τις πληροφορίες. Στην παράσταση έπαιζαν, ανάμεσα σε άλλους, ο σκηνοθέτης κι ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης.

• Το ξέρω. Κάποιοι που είδαν την παράσταση θα διαφωνήσουν. Ούτε πολύς κόσμος πάει να τη δει. Και είναι και λίγο μόδα απ΄ τα ειδικευμένα sites «εξύβρισης θεάτρου» ανώνυμοι κουκουλοφόροι να χυδαιολογούν κατά του Εθνικού, του Χουβαρδά και των ανθρώπων του. Αλλά επειδή δε συνήθισα να αφήνομαι στο mainstream, που λέμε στα νεοελληνικά, θα πάω κόντρα στο ρεύμα και θα πω πως η παράσταση του Ακύλλα Καραζήση στο Εθνικό- στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας»- με το έργο του «Ο χορός της μοναχικής καρδιάς/ Cannabis indica- Ρatria graeca» (βασική φωτογραφία) εμένα όχι απλώς μου άρεσε. Όχι απλώς μου μίλησε κατευθείαν στην καρδιά. Μου τη μάτωσε. Ο Καραζήσης κλείνει τους λογαριασμούς του με τα δεκαπέντε χρόνια που έζησε στη Γερμανία συνθέτοντας θραύσματα από ζωντανές ακόμα μνήμες και δένοντας λεπτά νήματα νοσταλγίας- όπου το συναίσθημα δεν εξωραΐζει το παρελθόν- σ΄ ένα έργο πλημμυρισμένο μουσική και χιούμορ. Και που, πάνω απ΄ όλα, είναι πράξη ποιητική. Σας το συνιστώ ολόψυχα. Κι ας διαφωνήσετε.

• Σε ντόπιες δυνάμεις θα στηρίξει τη διανομή του στις αριστοφανικές «Νεφέλες» που θ΄ ανεβάσει, όπως προ πολλού σας έχω γράψει, με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου ο Νίκος Μαστοράκης: ο Ανδρέας Τσουρής θα ΄ναι ο Στρεψιάδης, ο Νεοκλής Νεοκλέους ο Σωκράτης, Φειδιππίδης ο Χριστόδουλος Μαρτάς, η Αννίτα Σαντοριναίου (φωτογραφία) Δίκαιος Λόγος, η Έλενα Ευσταθίου Άδικος Λόγος.

Η παράσταση – θα τη δούμε στην Επίδαυρο- ανεβαίνει σε μετάφραση Κ. Χ. Μύρη, με σκηνικά Χάρη Καυκαρίδη, κοστούμια Μελίνας Κούτα, μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και χορογραφίες Ισίδωρου Σιδέρη.

• Κύριε υπουργέ του Πολιτισμού! Και λοιποί αρμόδιοι! Εξασφαλίστε αξιοπρεπή στέγη και σταθερούς πόρους στο Θεατρικό Μουσείο! Αυτό το χάλι που συμβαίνει δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί. «Το Τέταρτο Κουδούνι» το απαιτεί- ελάχιστο δείγμα ευχαριστιών για τις εξυπηρετήσεις που το Μουσείο παρέχει στη στήλη. Κι όχι μόνο στη στήλη…