Τα κρατικά θεατρικά βραβεία 2008

Ο Αντώνης Δωριάδης, ο Φοίβος Μπότσης και η Μαρία Μιχαλούδη, είναι οι τρεις πρώτοι νικητές των κρατικών θεατρικών βραβείων 2008, που απονέμει το Τμήμα Θεάτρου του υπουργείου Πολιτισμού, για τη συγγραφή θεατρικού έργου, νέου θεατρικού συγγραφέα και παιδικού θεατρικού έργου, αντίστοιχα.

Στην κατηγορία συγγραφής θεατρικού έργου, από τα 35 υποβληθέντα έργα, η επιτροπή απένειμε βραβεία στους:

-Το Α΄ Βραβείο στον Αντώνη Δωριάδη, για το έργο του «Οpium», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Αριάνα Ορίων». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου είναι εννέα χιλιάδες ευρώ (9.000 €)

-Το Β΄ Βραβείο στο Γιώργο Μπέλλο, για το έργο του «Παιχνίδι ζωής», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Γιάννης Γιαννόπουλος». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου είναι πέντε χιλιάδες ευρώ (5.000 €)

-Το Γ΄ Βραβείο από κοινού στη Νάνσυ (Αθανασία) Σπετσιώτη, για το έργο της «Ταμπλό Βιβάν», που υποβλήθηκε με το ψευδώνυμο «Ζωή Ξένου» και την Ελένη Τιμπλαλέξη για το έργο της «Έχεις μια τρύπα στο τζην σου», που υποβλήθηκε με το ψευδώνυμο «Άγνωστος Χ-Ψ». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου αυτού είναι τρεις χιλιάδες ευρώ (3.000 €)

Στην κατηγορία νέων θεατρικών συγγραφέων, από τα 58 έργα που υποβλήθηκαν, απονεμήθηκαν:

-Το Α΄ Βραβείο στο Φοίβο Μπότση για το έργο του «Φλαμίνγκος», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Barisk Joel». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου είναι οχτώ χιλιάδες ευρώ (8.000 €)

-Το Β΄ Βραβείο στο Γιώργο Χριστοδούλου για το έργο του «Γιαννούλης Χαλεπάς: Η κοιμωμένη μου», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Τζον-Τζον». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου είναι πέντε χιλιάδες ευρώ (5.000 €)

-Το Γ΄ Βραβείο από κοινού στον Αγαμέμνονα Ζαχαράτο για το έργο του «Πατήσια-Γηροκομείο», που υποβλήθηκε με το ψευδώνυμο «Διονύσης Σπανός» και στο Σάββα Γιαγτζόγλου για το έργο του «Ατρείδες», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Ι. Μεγαλοχωρίτης». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου αυτού είναι τρεις χιλιάδες ευρώ (3.000 €)

Στην κατηγορία συγγραφής παιδικού θεατρικού έργου, από τα 32 έργα που υποβλήθηκαν, απονεμήθηκαν:

– Το Α΄ Βραβείο στη Μαρία Μιχαλούδη για το έργο της «Τα νήματα της Ατενόιραμ», που υποβλήθηκε με το ψευδώνυμο «Φάση Φασίνα». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου είναι οχτώ χιλιάδες ευρώ (8.000 €)

– Το Β΄ Βραβείο στη Μάγια Δεληβοριά για το έργο της «Η Αλφα-Βήτα της Εφηβείας», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Μαφάλντα». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου είναι πέντε χιλιάδες ευρώ (5.000 €)

– Το Γ΄ Βραβείο στην Ειρήνη Μαργαρίτη και τη Βασιλική Δαλίσκα για το έργο τους «Ο Ύπνος, ο Άυπνος… και η μικρή Κατερίνα», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Μπαμ και μπουμ». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου είναι τρεις χιλιάδες ευρώ (3.000 €)

Η Φάρσα της οδού Γουόλγορθ

ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΥΝ ΕΠΙ (+Χ). «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ»

«Η φάρσα της οδού Γουόλγορθ» του Έντα Γουόλς υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Έκτορα Λυγίζου. Το έργο θα παρουσιαστεί από την Εταιρία Θεάτρου Συν, Επί (+,Χ) στο «Από Μηχανής Θέατρο» για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παράλληλα με το πρόσφατο ανέβασμά του στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου.

«Μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί και να ξαναειπωθεί μέχρι να γίνει θρύλος»: λόγια του Ντίνι, ενός από τους χαρακτήρες της φάρσας, που θα μπορούσαν να είναι ο υπότιτλος ενός έργου με 4 πρόσωπα, 10 χαρακτήρες και δεκάδες μεταμφιέσεις.

Ένας 50άρης Ιρλανδός βρίσκεται 20 χρόνια μετανάστης στο Λονδίνο, συναισθηματικά και διανοητικά όμως, παραμένει καθηλωμένος στην τελευταία μέρα της φυγής του από την Ιρλανδία.

Κοντά του έχει τους δύο γιους του, τους οποίους αναγκάζει να ζουν σε καθεστώς ασφυκτικής προστασίας από κάθε τι που φέρει η «Νέα Πατρίδα» αποτρέποντας την έξοδό τους στον «έξω κόσμο» και που υποχρεώνει να συμμετέχουν σε μία παρενδυτική φάρσα αναπαράστασης της οικογενειακής ζωής πίσω, στο σπίτι. Πολύ νωρίς στο έργο το ρομαντικό παραπέτασμα μιας φαινομενικά πρωτόγονης, στο βάθος όμως νοσηρής και βάρβαρης νοσταλγίας πέφτει αποκαλύπτοντας έναν υπνωτιστικό εφιάλτη, που οι παροικούντες την κόλαση που μόνοι πλάσανε θα παίξουν για τελευταία φορά: το μακάβριο θέατρο εν θεάτρω οδηγείται στη μόνη λύση: στη φονική λύτρωση, στον λυτρωτικό φόνο. Δραματολογικά βρισκόμαστε στην καρδιά του σύμπαντος του Έντα Γουόλς. Υφολογικά πατάμε στο γνώριμο έδαφος της φάρσας: συμπτώσεις, φρενήρεις ρυθμοί, απαιτητική δράση, εσφαλμένες ταυτότητες, στακάτη πλοκή – όλα συμπλέκονται με αξιοθαύμαστη βιρτουοζιτέ με τις προσωπικές ανησυχίες του συγγραφέα, με αποτέλεσμα ένα μαγικό tour-de-force, που η Συν, Επί (+,Χ) έχει τη χαρά να συστήσει πρώτη στο ελληνικό κοινό.

Τη μετάφραση του έργου υπογράφουν η θεατρολόγος Κατερίνα Κωνσταντινάκου και ο σκηνοθέτης Έκτορας Λυγίζος, τα σκηνικά και τα κοστούμια η Μαγιού Τρικεριώτη, τους φωτισμούς ο Max Penzel, τ ην κίνηση η Μαριέλα Νέστορα.

Θα παίξουν οι: Νίκος Γιαλελής, Γιώργος Ζιόβας, Θύμιος Κούκιος και Ντέμπορα Οντόγκ.

Παραστάσεις : Τετάρτη έως Σάββατο, ώρα 21:00
Κυριακή, ώρα 19:00
Τιμή Εισιτηρίου : 20,00 ευρώ – Φοιτητικό : 14,00 ευρώ

Μουσικο- θεατρική παράσταση με την Κάτια Γέρου: Από της ζωής τα μέρη χάθηκαν οι ποιητές

19, 20, 21 Δεκεμβρίου, Δημοτικό Θέατρο Αγρινίου

Το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου σε συμπαραγωγή με τη Γυμναστική Εταιρεία Αγρινίου παρουσιάζουν στην αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου της πόλης, μια μουσικοθεατρική παράσταση – αφιέρωμα στον Κάρολο Κουν, για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.

Τίτλος της παράστασης «Από της ζωής τα μέρη χάθηκαν οι ποιητές» και περιλαμβάνει αποσπάσματα από θεατρικά έργα των Ζαν Ανούιγ, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Τενεσί Ουίλιαμς, πλημμυρισμένα από μουσική και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι που γράφτηκαν ειδικά για τα έργα αυτά.

Μοναδική ερμηνεύτρια η πρωταγωνίστρια του Θεάτρου Τέχνης Κάτια Γέρου, που εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιδιαίτερή πατρίδα της.

Σύλληψη, σκηνοθεσία : Βασίλης Νικολαΐδης
Συρραφή κειμένων – συμπληρωματικοί στίχοι : Αγαθή Δημητρούκα
Σκηνικός χώρος – κοστούμια : Γιώργος Ζιάκας
Επιμέλεια κίνησης : Έφη Καρακώστα
Φωτισμοί : Σπύρος Μερεγκλίτσης – Δημήτρης Παπαδάκης
Μουσική επιμέλεια: Θόδωρος Κοτεπάνος που στην παράσταση θα συνοδεύσει στο πιάνο «ζωντανά» τη Γέρου.

Η παράσταση θα παιχτεί στο Αγρίνιο στις 19, 20 και 21 Δεκεμβρίου στις 9 μ.μ. Η παράσταση θα παρουσιαστεί από τα τέλη Ιανουαρίου και για ένα περίπου μήνα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, εκεί όπου οι παραπάνω συγγραφείς πρωτοπαίχτηκαν στην Ελλάδα και πρωτακούστηκαν οι μελωδίες του Χατζιδάκι.

Δημοτικό Θέατρο Αγρινίου, Χ. Τρικούπη 12, τηλ.: 26410 21158
Ώρες ταμείου 11.00 -13.00 & 18.00 – 21.00, τηλ. ταμείου: 26410-56135

«L’Illusion comique», ou la mélancolie de Corneille

LE MONDE | 15.12.08 | 16h55  •  Mis à jour le 15.12.08 | 16h56

Revoilà L’Illusion comique à la Comédie-Française : l’«étrange monstre», comme l’appelait Corneille lui-même, n’avait pas été joué sur le plateau de la salle Richelieu depuis… 1937, avec la célèbre mise en scène de Louis Jouvet. Cette nouvelle version 2008, signée par le metteur en scène bulgare (mais installé en Belgique depuis plusieurs années) Galin Stoev, risque de déconcerter. Comme elle a semblé dérouter le public de la soirée de première à la Comédie-Française, lundi 8 décembre.

C’est une étrange Illusion : nouvelle, indéniablement, ultracontemporaine et très intellectuelle. Intéressante dans la réflexion qui la sous-tend, mais dénuée de la magie que l’on attend de ce chef-d’oeuvre baroque où Corneille célèbre les pouvoirs du théâtre.

Galin Stoev a choisi la version réécrite par Corneille en 1660, plutôt que la version initiale de 1635. L’intrigue est toujours la même, mais l’auteur du Cid, en son âge mûr, a resserré les boulons : c’est moins fou, moins frais, moins baroque. Le choix du metteur en scène a sa cohérence. C’est moins le théâtre dans le théâtre, le déploiement magique de l’illusion, qui l’intéresse, que ce qu’il recouvre : la mélancolie de Corneille face au passage du temps.

Alcandre, le magicien qui conduit toute l’intrigue, aurait donc mission de nous montrer la fragilité de nos petites vies «entourées par un sommeil», dirait le Shakespeare de La Tempête : la fuite des amours et des désirs, et l’éphémère de toute chose, que ne peut retenir même le souvenir.

Le voici donc, cet Alcandre que joue le magnifique Hervé Pierre, acteur d’une richesse humaine inouïe : un mage un peu louche en pantalon de cuir et chemise largement ouverte sur le poitrail. Sa «grotte» est un espace à la froideur clinique, fait de plans multiples, de transparences et de reflets : des cloisons qui coulissent, des cages de verre, des fenêtres qui glissent.

MATAMORE GÉNIAL

Dans cet espace fuyant comme un rêve, Alcandre déploie donc, devant les yeux de son ami Pridamant (Alain Lenglet), à la manière d’un long flash-back, la vie de son fils Clindor, telle qu’elle s’est déroulée depuis dix ans. Comédie, tragédie, théâtre de la vie. Il semble ne la convoquer, toute cette histoire, que pour pouvoir lui (nous) dire : tout ceci est passé, et ce qui est passé ne peut plus être vécu.

Pourtant ce passé, tel qu’il revit sur la scène du théâtre-dans-le théâtre, a été vécu, bien vécu. Et tel qu’il est recréé dans le présent du théâtre, il est vivant, bien vivant : c’est là que Galin Stoev rejoint Corneille dans sa réflexion sur le théâtre et la vie, par des détours un peu tortueux, mais non dénués de subtilité.

Cette vie, cette intensité du présent sont portées par une bande d’acteurs formidables qui, à une ou deux exceptions près, arrivent à faire exister le parti pris difficile de leur metteur en scène.

Loïc Corbery (Clindor) confirme ici son talent à jouer les jeunes premiers avec sincérité et ce poil de distance et d’ironie qui permet de ne pas tomber dans le cliché. Judith Chemla, une nouvelle venue à la Comédie-Française, étonnante, et Julie Sicard, sont, dans les rôles d’Isabelle et de Lyse, d’une intelligence de jeu remarquable.

Mais le plus surprenant, c’est le Matamore très inhabituel et tout à fait génial de Denis Podalydès. De ce personnage qui rêve sa vie plutôt que de la vivre, l’acteur fait un clochard fantomatique, au burlesque lunaire. Avec Galin Stoev, les «spectres parlants» de Corneille ne sont pas uniquement des créatures de théâtre.

Téléchargement du dossier de presse

Biographie de Pierre Corneille

Fils de la haute bourgeoisie de robe, Pierre Corneille fait de brillantes études chez les Jésuites et exerce la charge d’avocat général à la table de marbre du Palais pendant vingt ans. Il se fait d’abord connaître et apprécier grâce à ses comédies tel ‘Mélite‘ en 1628. Il est ensuite remarqué par Richelieu qui lui verse une pension. Cette association s’achève avec ‘Le cid‘ qui vaut à Corneille la gloire nationale et inaugure une série de chefs-d’ oeuvre. Si Corneille a été plus tard délaissé au profit de son rival Racine, et qu’il mourut dans l’indifférence et le plus grand dénuement, il est aujourd’hui considéré comme le fondateur du théâtre classique français. Ses oeuvres au style oratoire et limpide rassemblent des personnages héroïques exceptionnels confrontés à des situations tout aussi exceptionnelles. C’est parce que Corneille croyait en la responsabilité de l’homme que ses personnages ne sont jamais submergés par la passion mais guidés par leur raison.

Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συνθέτες

Η τελετή απονομής των Βραβείων και Τιμητικών Διακρίσεων των Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής 2008, καθώς και των Βραβείων «Κάρολος Κουν πραγματοποιείται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη 1, τηλ. 210-7282.333) στις 12.00. Θα τιμηθούν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, δραματουργοί, θεατρολόγοι, καθώς και σολίστες, συνθέτες, μουσικολόγοι. Την Επιτροπή Θεάτρου αποτελούν οι Λέανδρος Πολενάκης, Μαρίκα Θωμαδάκη, Ειρήνη Μουντράκη, Γιώργος Πεφάνης, Ελένη Πετάση και την Επιτροπή Μουσικής, οι Κυριάκος Λουκάκος, Αθανάσιος Βαβλίδας, Γιώργος Λεωτσάκος, Λιάνα Εουσσιάνου-Πιπεράκη, Κωνσταντίνος Καράμπελας-Σγούρδας.

Οι «Πέρσες» στο θέατρο «Ροές»

Ο Γιάννης Βόγλης υποδύεται το φάντασμα του Δαρείου στους «Πέρσες» που παρουσιάζει ο καλλιτεχνικός οργανισμός «Επιστροφή» στο θέατρο «Ροές». Ο καλλιτέχνης, με γόνιμη πολύχρονη πορεία στη σκηνή αλλά και ως δάσκαλος, συμμετέχει στην παράσταση του οργανισμού «Επιστροφή», που δημιουργήθηκε με στόχο την προσέγγιση του αρχαίου δράματος μέσα από σύγχρονες μεθόδους και αντιλήψεις. Οι παραστάσεις ολοκληρώνονται το Σάββατο σε μετάφραση-σκηνοθεσία Λουκά Θάνου.

Η… εκδίκηση της γηραιάς κυρίας

Ο θίασος της παράστασης «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας», που παρουσιάζεται στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού

Εξαιρετική η Μπέτυ Αρβανίτη στον ρόλο της Κλερ Τσαχανασιάν, σε μια παράσταση που δείχνει πώς η απληστία μπορεί να «μεταμορφώσει» τον άνθρωπο σε δολοφόνο. Πόσο τιμάται η Δικαιοσύνη; Ενα δισεκατομμύριο δολάρια. Τόσα δίνει για να την αγοράσει στους κατοίκους του φτωχικού «ετοιμοθάνατου» Γκίλεν η δισεκατομμυριούχος Κλερ Τσαχανασιάν, αποδεικνύοντας ότι όλα, ακόμη και οι συνειδήσεις, έχουν την τιμή τους.

Στη μικρή πάμπτωχη πόλη της κεντρικής Ευρώπης, οι κάτοικοι ύστερα από μία οικονομική καταστροφή ζουν εξαθλιωμένοι, περιμένοντας ένα θαύμα.

Η είδηση ότι η διεθνούς φήμης ζάπλουτη εκκεντρική κυρία επιστρέφει έπειτα από 45 χρόνια στην άσημη γενέτειρά της, τους γεμίζει ελπίδα και προσδοκία για καλύτερες μέρες, με την πιθανότητα μιας σωτήριας δωρεάς.

Αυτή είναι μόλις η αρχή του έργου «Η Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» του Φρίντριχ Ντίρενματ, μία μαύρη, τραγική κωμωδία στο θέατρο της «Οδού Κεφαλληνίας».

Η παράσταση που έστησε ο Στάθης Λιβαθινός προσπάθησε να μην προδώσει το κείμενο στο ελάχιστο, αλλά και να διατηρήσει τις ευαίσθητες ισορροπίες του. Πυκνότητα σκηνών, ομαδικότητα προσώπων, ποιητικές προεκτάσεις, σαρκασμός, ρεαλισμός και συμβολισμός, λογικό και παράλογο, τραγική φάρσα και ειρωνεία. Οι προθέσεις του δεν έφταναν πάντοτε στον επιθυμητό στόχο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θέαμα «έμπαζε» νερά ή «μπάταρε» προς μία κατεύθυνση.

Βέβαια, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο εάν δεν υπήρχε μία εξαιρετική Μπέτυ Αρβανίτη στον ρόλο της Κλερ Τσαχανασιάν. Υπέροχη. Καθισμένη στο αναπηρικό καροτσάκι της με τα μπριγιάν στις ρόδες, με φαλακρό κεφάλι και κατακόκκινη περούκα, με μαύρο βινίλ φόρεμα και φλούο βλεφαρίδες, με ψεύτικα μέλη κι εντυπωσιακά καπέλα, να τρώει πατατάκια και να ακολουθείται από έναν «θίασο» ανθρωπάριων.

Η πρωταγωνίστρια έφτιαξε μία ηρωίδα τόσο σύνθετη, αλλά και τόσο ξεκάθαρη. Είναι η πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου και με την περιουσία της είναι σε θέση να δρα απόλυτα, σκληρά. Διαθέτει χιούμορ, κρατά απόσταση από τους ανθρώπους, απόσταση κι από τον ίδιο της τον εαυτό. Εχει μια αλλόκοτη χάρη, μια υπεροψία, μια δαιμονική γοητεία.

Ο παλιός νεανικός της έρωτας, ο Αλφρεντ Ιλ, αναλαμβάνει να ξυπνήσει τη γενναιοδωρία της Γηραιάς Κυρίας. Εκείνη αποφασίζει να δωρίσει ένα δισεκατομμύριο δολάρια στην πόλη, αλλά υπό έναν όρο: να σκοτώσουν τον Ιλ που, στα 17 της χρόνια, την άφησε με ένα παιδί κι έγινε η αιτία να διωχθεί επαίσχυντα από την πατρίδα της. Φεύγοντας είχε ορκιστεί να ξαναγυρίσει και να εκδικηθεί… Τώρα η πόλη βρίσκεται μπροστά σ’ ένα μεγάλο δίλημμα και το παιχνίδι αρχίζει…

Στην αρχή όλοι αρνιούνται, αποτροπιασμένοι, την προσφορά. Σε λίγο όμως το συμφέρον υπονομεύει και διαβρώνει την «αρετή» τους. Διαμαρτύρονται φωναχτά αλλά παζαρεύουν με τη συνείδησή τους ψιθυριστά. Κι η απληστία μεταμορφώνει σταδιακά όλα αυτά τα ανθρωπάκια σε πρόθυμους φονιάδες.

Στο τέλος ολόκληρη η πόλη έχει «μολυνθεί» -ο δήμαρχος Νίκος Αλεξίου, ο δάσκαλος Βασίλης Καραμπούλας, η κ. Ιλ Τζίνη Παπαδοπούλου, ο πάστορας Θανάσης Δήμου, ο αστυνόμος Μπάμπης Σαρηγιαννίδης, τα παιδιά του Ιλ, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Ελένη Ουζουνίδου, και ο «πλάνος» (ένα ανθρωπάκι κι αυτός που πέφτει θύμα της χωρίς να το καταλάβει δέχεται τη μοίρα του) σκοτώνεται άγρια.

Ανθρωπος απλός που σιγά σιγά τον κυριεύει ο φόβος και η τρομάρα, ο Ιλ του Γιάννη Φέρτη στέκεται επάξια στον αντίποδα της Γηραιάς Κυρίας. Μέσα από μια προσωπική διαδρομή φτάνει στην αντίληψη της δικαιοσύνης, αναγνωρίζει το φταίξιμό του και σχεδόν «θυσιάζεται».

ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Ο Κώστας Γαλανάκης σκιαγραφεί απολαυστικά τον μπάτλερ Μπόμπι, ο Ηλίας Κουνέλας και ο Ακις Λυρής αποτελούν το δίδυμο Κόμπι και Λόμπι, ενώ ο Δημήτρης Μυλωνάς υποδύεται τρεις διαφορετικούς ρόλους, τους τρεις τελευταίους από τους οκτώ συζύγους της Κλερ Τσαχανασιάν.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ, ΕΘΝΟΣ, 15/12/2008

Η παρακαταθήκη του Νίκου Κούρκουλου

Δύο σχεδόν χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Κούρκουλου και από το ξεκίνημα της μεγάλης προσπάθειάς του για την ανακαίνιση του Εθνικού Θεάτρου, την Παρασκευή εγκαινιάστηκε στην Αγίου Κωνσταντίνου, η Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού, με το έργο του Κολτές «Ρομπέρτο Τσούκο».

Με την ευκαιρία αυτή και σαν φόρος τιμής σ’ ένα πρόσωπο που πάλεψε 50 χρόνια στο θέατρο και απ αυτά 13 στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου της χώρας, το «ΕΘΝΟΣ» δημοσιεύει απόσπασμα ομιλίας του Νίκου Κούρκουλου που απηχεί τις θέσεις και τις αγωνίες του για την τύχη της πρώτης κρατικής σκηνής της χώρας.

«Στο τέλος κάθε χρονιάς και από τον πρώτο χρόνο, που βρέθηκα σ’ αυτή τη θέση, παραδίνω στη δημοσιότητα τα στοιχεία της δραστηριότητας όλων των σκηνών του Εθνικού Θεάτρου.

Είναι, δέκα χρόνια τώρα, από τότε που ανέλαβα να ηγηθώ της προσπάθειας για ένα Εθνικό Θέατρο το οποίο να ανταποκρίνεται στον ιστορικό και εθνικό του ρόλο, αλλά και στις προσδοκίες των δημιουργών, των καλλιτεχνών του και κυρίως του μεγάλου κοινού, της ίδιας δηλαδή της ελληνικής κοινωνίας.

Και κάθε χρόνο χαιρόμουν να βλέπω νέα στοιχεία, νέες δυναμικές, καινούργιες συνιστώσες να προστίθενται χρόνο τον χρόνο σ’ αυτό το οικοδόμημα που αποτελεί παρακαταθήκη γενεών στις επόμενες για τον Πολιτισμό και την Παιδεία στον τόπο μας. Δεν ξέχασα ούτε μια στιγμή κάθε μέρα αυτά τα 10 χρόνια πως έχω την τιμή να κάθομαι σε μια καρέκλα, σ’ ένα γραφείο, σ’ έναν χώρο που φέρει την υπογραφή, τον ίσκιο, τη δύναμη και τον ηχηρό απόηχο της φωνής όλων των μεγάλων της ιστορίας του Θεάτρου μας.

Γι αυτό, με όλους τους συνεργάτες μου, σε όποια θέση και να βρίσκεται ο καθένας, παλέψαμε σκληρά μέρα-νύχτα χωρίς να υπολογίσουμε προσωπική ζωή και κόστος, καλοκαίρια και χειμώνες που μας στήριξε η αγάπη του κοινού, η αποδοχή του έργου που παρουσιάσαμε, η καλή θέληση ακόμη και στη διαφωνία, η αγάπη των ανθρώπων που πίστεψαν και πιστεύουν ότι το Εθνικό Θέατρο ανήκει σε όλους τους Ελληνες, είναι κομμάτι της ιστορίας τους και κανείς δεν δικαιούται να το αγγίζει χωρίς σεβασμό, να μη το υποστηρίζει και κυρίως να αδιαφορεί γι αυτό!

Το Εθνικό Θέατρο είναι ένας από εκείνους τους θεσμούς του σύγχρονου πολιτισμού μας που, όσο κι αν ξεσήκωσε αντιδράσεις, όσο κι αν δημιούργησε αντιπαραθέσεις, κανείς ποτέ δεν έθεσε σε αμφισβήτηση την ανάγκη της ύπαρξης και της λειτουργίας του. Μόνο ελάχιστοι στενόμυαλοι και μικρόψυχοι άνθρωποι, υποκινούμενοι μάλλον από προσωπικά πάθη, προσπαθούν να υποβαθμίσουν την αναγκαιότητα της ύπαρξής του.

Στους απολογισμούς αυτούς συνηθίζεται η αναφορά στο παρελθόν. Το τιμούσα, το τιμώ και θα το τιμώ πάντα! Μα είμαι άνθρωπος που έχει μάθει να δουλεύει σήμερα για το Αύριο… Και στη ζωή και στο θέατρο!

Κι έχω μάθει ν αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, να υπογράφω όσα με εκπροσωπούν και κυρίως να παλεύω, να αγωνίζομαι όσες και αν είναι οι δυσκολίες».

ΕΘΝΟΣ, 15/12/2008

«Το Εθνικό αφορά τον πολιτισμό μας»

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ Ν. ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΥ ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ – ΜΕΤ΄ ΕΜΠΟΔΙΩΝ

Γιώργος Δ. Κ. Σαρηγιάννης, ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Το όνειρο του επί 13 χρόνια διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Νίκου Κούρκουλου για ανακαίνιση του κτιρίου Τσίλερ γίνεται πραγματικότητα. Με καθυστερήσεις και απουσία του…

Το νέο Εθνικό Θέατρο είναι πραγματικότητα. Περίπου… Η Νέα Σκηνή του που πήρε το όνομα του Νίκου Κούρκουλου, του επί δεκατρία χρόνια καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεάτρου, στις πιέσεις του οποίου οφείλεται η δρομολόγηση της ανακαίνισης του νεοκλασικού κτιρίου του Τσίλερ εγκαινιάστηκε την Παρασκευή με το έργο του Μπερνάρ Μαρί Κολτές «Ρομπέρτο Τσούκο» σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου ενώ την Παρασκευή θα γίνει η επίσημη πρεμιέρα.

Από σαράντα κύματα πέρασε η προσπάθεια μέχρι να επιτευχθεί η ένταξη της ανακαίνισης του Εθνικού στο Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Η σχετική σύμβαση με το υπουργείο Πολιτισμού υπογράφτηκε το 2001 αλλά για να υπογραφεί και η σύμβαση με την ανάδοχο εταιρεία – είναι η Θόλος Α.Ε.- χρειάστηκε να φτάσει ο Μάρτιος του 2006. Στο μεταξύ είχαν κλείσει η Κεντρική Σκηνή το 2001- τελευταία παράσταση το «Καμίνο Ρεάλ»- και το 2005 η Νέα και η Πειραματική (το Γκαράζ)- τελευταίες παραστάσεις το «Ντόγκβιλ» και η «Ορέστεια».

Ο όρος ήταν η εταιρεία να παραδώσει το έργο σε δύο χρόνια. Αλλά προς το τέλος του περασμένου χρόνου ανεφύησαν, κατά τους ισχυρισμούς της, απρόβλεπτα προβλήματα στην αναπαλαίωση. Τίθεται νέα προθεσμία παράδοσης: Σεπτέμβριος- Οκτώβριος του 2008. Ο Γιάννης Χουβαρδάς ανακοινώνει τον Μάιο το ρεπερτόριο της σεζόν 2008- 2009. Νέες καθυστερήσεις των κατασκευαστών: η Νέα Σκηνή θα παραδοθεί τον Νοέμβριο, η Κεντρική τον Φεβρουάριο του 2009, υπόσχονται. Μεταφέρεται η προγραμματισμένη ως εναρκτήρια παράσταση (επανάληψη) της Κεντρικής με το «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» στο «Πειραιώς 260». Η- νεότευκτη- Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» ανοίγει τελικά στις 12 Δεκεμβρίου. Όλα δείχνουν όμως πως η- αναπαλαιούμενη- Κεντρική δεν θα είναι έτοιμη τον Φεβρουάριο.

Προ ημερών συνεδρίασε το Διοικητικό Συμβούλιο του Θεάτρου με θέμα την έκπτωση της αναδόχου εταιρείας η οποία όμως τελικά απεφεύχθη. Εξάλλου, με την παράδοση της Νέας Σκηνής φαίνεται να ξεπερνιέται το πρόβλημα- καυτή πατάτα της απώλειας των πόρων από το Γ΄ ΚΠΣ που απαιτούσε παράδοση του έργου έως τις 31 Δεκεμβρίου.

Από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα

«Το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδος ήταν από την ίδρυσή του και παραμένει τόπος διακονίας της Τέχνης του Θεάτρου για όλους όσους βρέθηκαν στις επάλξεις του, είτε σαν επικεφαλής, είτε σαν πρωταγωνιστές στις σκηνές του, είτε σαν ηθοποιοί που δοκιμάστηκαν σ΄ ένα ρόλο» έγραφε ο Νίκος Κούρκουλος.

«Το ζήτημα του Εθνικού δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνον εμένα αλλά, ουσιαστικά, ολόκληρο το ελληνικό θέατρο και το χώρο του πολιτισμού στον τόπο μας σήμερα. Φυσικά και νιώθω ότι με αφορά ουσιαστικά μιας και δέχθηκα μερτικό συμμετοχής και ευθύνης στην υπόθεση της ανανέωσης και της νέας πορείας του.

Η θέση του Διευθυντή είναι ένας ρόλος χωρίς να είναι ρόλος. Στην ουσία έχω να διαδραματίσω από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή ένα ρόλο για το θέατρο, που δεν είναι θεατρικός αλλά πραγματικός και σημαντικός. Η θέση μου, όμως, αυτή δεν έχει αλλάξει τη σχέση μου με το Θέατρο, αφού αυτό ήταν η πραγματική ζωή μου και ο σπουδαιότερος ρόλος μου σε όλη μου τη ζωή, εδώ και χρόνια πριν έρθω στο Εθνικό.

Οι μεγάλες σφραγίδες δεν μπαίνουν από τους ρόλους αλλά από τα έργα και εγώ ήμουν πάντα ο άνθρωπος της δουλειάς. Με τη δουλειά χτίζονται και οι ρόλοι και τα έργα. Εκείνος που θέλει να δημιουργήσει και να προσφέρει δεν μπαίνει σε καλούπια ρόλων και θέσεων αλλά αναλαμβάνει τις ευθύνες του, σχεδιάζει προσεκτικά και συνεργάζεται με τους ανθρώπους για το καλύτερο.

Δεν διαφοροποιούνται μέσα μου οι ρόλοι του ηθοποιού και του διευθυντή. Ίσως, ίσως και να ταυτίζονται. Επειδή το θέατρο ήταν και μένει το μεγάλο μου πάθος. Αυτό το πάθος τράφηκε και έμεινε άσβεστο χάρη και στην επιτυχία μου στον κινηματογράφο.

Ο ηθοποιός Κούρκουλος δεν ξεχνά ποτέ ότι η ζωή και το θέατρο διαρκώς αλλάζουν, διαρκώς έχουν νέες απαιτήσεις. Το Θέατρο χρειάζεται σκληρή και επίπονη δουλειά, χρειάζεται τη σάρκα από τη σάρκα σου για να ζήσει. Προσπαθώ να είμαι αυτό που ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης Κάρολος Κουν έλεγε ηθοποιός μάστορας. Να δουλεύω όλα τα εκφραστικά μου μέσα, πλάθοντας την ψυχή μου και την ουσία ενός ρόλου.

Πορεύομαι χρόνια και χρόνια σ΄ αυτή τη γραμμή. Δουλεύω μέσα μου όλες μου τις εμπειρίες σαν άνθρωπος που θέλει και επιμένει ν΄ αναζητά και να ονειρεύεται. Αυτό κάνω δουλεύοντας στο Εθνικό.

Πορεύομαι τον δρόμο έχοντας πλάι μου τα αγαπημένα μου πρόσωπα γιατί πιστεύω – έτσι για να θυμίσω τον Σαίξπηρ- ότι “η ζωή (και το θέατρο) είναι καμωμένη από το ίδιο υλικό από αυτό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα»…»
Για την ιστορία

1895. Ξεκινά η ανέγερση του νεοκλασικού μεγάρου σε σχέδια Ερνέστου Τσίλερ

1930. Ιδρύεται το Εθνικό Θέατρο με νόμο του υπουργού Παιδείας Γεωργίου Παπανδρέου

1932. Εγκαινιάζεται με τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου

1994. Το Εθνικό γίνεται Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου

1996. Ιδρύονται η Πειραματική Σκηνή και ο Άδειος Χώρος

1998. Δραματική έκκληση του διευθυντή Νίκου Κούρκουλου προς το ΥΠΠΟ για αποκατάσταση του κτιρίου

1999. Το κτίριο χαρακτηρίζεται «κόκκινο» μετά τους σεισμούς

2001. Κλείνει η Κεντρική Σκηνή

2002. Προκηρύσσεται διαγωνισμός για την προμελέτη

2003. Εγκαταλείπεται το σχέδιο επέκτασης προς το οικόπεδο της Βερανζέρου, προϋπολογισμού 37,5 εκατ. ευρώ

2005. Μεταφέρονται η Πειραματική και η Νέα Σκηνή από το κτίριο Τσίλερ

2006. Υπογράφεται η σύμβαση για το έργο, κόστους 27 εκατ. ευρώ

2007. Ο προϋπολογισμός φτάνει τα 29,3 εκατ. ευρώ

Φώτα ξανά στο Εθνικό

Μύριζε φρέσκια μπογιά η Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου. Η στοά στην οδό Μενάνδρου είχε φωταγωγηθεί, κόσμος περίμενε έξω από την είσοδο, προς έκπληξη των περαστικών της περιοχής, που εδώ και δυο χρόνια είχαν συνηθίσει να βλέπουν το εργοτάξιο του πρώτου θεάτρου της χώρας.

Το βράδυ της Παρασκευής οι θεατρόφιλοι είδαν την πρώτη παράσταση στο ολοκληρωμένο, καινούργιο κτίριο της Νέας Σκηνής, που χτίστηκε δίπλα στο διατηρητέο της οδού Αγίου Κωνσταντίνου.

Hταν το έργο «Ρομπέρτο Τσούκο» του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές σε σκηνοθεσία Eφης Θεοδώρου. Δεν πρόκειται για την επίσημη πρεμιέρα, καθώς αυτή θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Παρασκευή και θα είναι αφιερωμένη στον Νίκο Κούρκουλο. Δικό του όνειρο ήταν εξάλλου η ανακαίνιση και ο εκσυγχρονισμός του Εθνικού Θεάτρου και έδωσε αγώνα για την υλοποίησή του. «Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη σιγουριάς, οι καλλιτέχνες ηρεμίας, το Θέατρο θέλει τη στέγη του, οι χώροι μας πρέπει να ανανεωθούν» έλεγε ο ίδιος…

Τώρα το όραμα γίνεται πραγματικότητα. Το κτίριο του Τσίλερ σιγά σιγά αποκαλύπτει την ομορφιά του μετά τις εργασίες αποκατάστασης. Αν και η κεντρική σκηνή θα λειτουργήσει το 2009, εντός των ημερών θα φωταγωγηθεί και αναμένεται να γίνει και πάλι σημείο αναφοράς της Αθήνας.

Ξενάγηση

Μπαίνοντας στο θέατρο, από την είσοδο της Μενάνδρου, το λευκό χρώμα κυριαρχεί παντού. Δεξιά από την είσοδο βρίσκεται ο χώρος υποδοχής. Ανεβαίνοντας τις σκάλες προς το φουαγιέ, η αίσθηση του «καινούργιου» γίνεται ακόμα εντονότερη. Ειδικός μηχανισμός για τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχει τοποθετηθεί μπροστά στην έξοδο του ασανσέρ, ενώ ένας συντηρημένος διάκοσμος «σπάει» την κυριαρχία του λευκού. Στο ευρύχωρο φουαγιέ υπάρχει το μπαρ και παραπλεύρως έχει ήδη τοποθετηθεί ο εξοπλισμός που μελλοντικά θα προβάλλεται βίντεο του Ουίλαμ Κέντριτζ. Το κάπνισμα απαγορεύεται σε όλους του χώρους. Οποιος θέλει τσιγάρο, πρέπει να βγει έξω από το κτίριο. Καθίσματα στο φουαγιέ δεν υπάρχουν… αφήνοντάς μας να συμπεράνουμε ότι αρκετά ακόμα απομένουν για να γίνουν. Από νωρίς παρών στο χώρο και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου κ. Γιάννης Χουβαρδάς, ανήσυχος για θέματα ασφαλείας, μιλούσε με το προσωπικό του θεάτρου. Λογικό, καθώς στο κέντρο της Αθήνας τις τελευταίες μέρες πρέπει να είσαι έτοιμος για κάθε ενδεχόμενο…

Μέχρι να μπει στην πλατεία της Νέας Σκηνής, ο θεατής βρίσκεται στο διατηρητέο κτίριο. Η είσοδός του στην πλατεία σηματοδοτεί και το πέρασμα στο καινούργιο κτίριο, που δίνει δυνατότητες διαφορετικής διάταξης σκηνής και πλατείας και είναι εξοπλισμένο με την τελευταία τεχνολογία.

Η παράσταση

Η παράσταση του «Ρομπέρτο Τσούκο», έργο βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Ρομπέρτο Ζούκο, ενός δολοφόνου με όμορφο πρόσωπο, άρεσε στο κοινό και χειροκροτήθηκε θερμά. Μας επιφύλαξε και ένα εκρηκτικό φινάλε, με τον Γιάννο Περλέγκα (υποδύεται τον Τσούκο) να βγαίνει ολόγυμνος στη σκηνή κάτω από το εκτυφλωτικό φως ενός προβολέα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΣ ΠΑΝΟΣ, Ελεύθερος Τύπος, Δευτέρα, 15.12.08