Tα φώτα στον «Νίκο Κούρκουλο»

Ο μεγάλος στόχος του Νίκου Κούρκουλου στα δεκατρία χρόνια της θητείας του στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου ήταν ένας: να επιστρέψει το πρώτο θέατρο της χώρας στο σπίτι του, στο διατηρητέο κτίριο του Τσίλλερ στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου.

Από την προηγούμενη εβδομάδα η Νέα Σκηνή έχει γυρίσει στο σπίτι της. Και πήρε το όνομα Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», στη μνήμη του οραματιστή του εκσυγχρονισμού του κτιρίου του Εθνικού Θεάτρου. Χθες εγκαινιάστηκε και επίσημα η Νέα Σκηνή, με την παράσταση «Ρομπέρτο Τσούκο», και το διατηρητέο φόρεσε τα γιορτινά του και φωταγωγήθηκε. Πριν από την παράσταση ο υπουργός Πολιτισμού, κ. Μ. Λιάπης επρόκειτο να παραδώσει στην κυρία Μαριάννα Λάτση τιμητική πλακέτα, στη μνήμη του Νίκου Κούρκουλου για την προσφορά του στην Τέχνη και το Εθνικό Θέατρο.

Η κεντρική σκηνή, όπως όλα δείχνουν, θα παραδοθεί στο κοινό το Μάρτιο. Θα απομείνει μέχρι το καλοκαίρι η διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου, έτσι ώστε το σύνολο του έργου της αποκατάστασης και του εξοπλισμού του Εθνικού Θέατρου –το μεγάλο όραμα του Νίκου Κούρκουλου– να έχει ολοκληρωθεί.

Για την υλοποίησή του έδωσε μεγάλο αγώνα: «Αντιλαμβάνομαι ότι παλέψαμε πολύ μόνοι και πολύ παραγκωνισμένοι από τα κέντρα λήψης αποφάσεων» έλεγε ο αείμνηστος ηθοποιός. «Κλειστήκαμε στην Αγίου Κωνσταντίνου, αλλά το κτίριο περιμένει κάτι χρόνια να τελειώσει, να δοθούν τα χρήματα, να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες, να τελειώσουν τα έργα, να κλείσει η πληγή… το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός».

Η κεντρική σκηνή είχε αναστείλει τη λειτουργία της το 2001, ενώ η Νέα Σκηνή την ακολούθησε τέσσερα χρόνια μετά… Το Εθνικό Θέατρο έμοιαζε άστεγο. «Κάθε εβδομάδα απελπίζομαι όλο και πιο πολύ. Κάθε μέρα παλεύω με τους ανθρώπους μου και κάθε νύχτα χάνω τον ύπνο μου. Κανένας λιγότερο ή περισσότερο επιτυχής απολογισμός δεν απαλύνει τη βαθύτατη πικρία της ψυχής μου, της ψυχής μας, στο Εθνικό, από τον τρόπο που η Πολιτεία μάς αντιμετωπίζει» ήταν το παράπονό του.
Τελικά όμως τα κατάφερε. Και πρόλαβε να δει τα έργα να ξεκινούν.

Σήμερα η Νέα Σκηνή, που φέρει το όνομά του, έχει εξοπλιστεί με την πλέον σύγχρονη τεχνολογία. Η πλατεία της μπορεί να φιλοξενήσει από 100 έως 245 θεατές, ανάλογα με τις απαιτήσεις της παράστασης.

Οι εργασίες στο υπόλοιπο κτίριο συνεχίζονται εντατικά. Το Εθνικό Θέατρο απέκτησε έναν καινούργιο, τεράστιο και αμέτρητων δυνατοτήτων πύργο σκηνής, για να μπορεί να ανεβάζει ακόμα και τις πιο απαιτητικές σύγχρονες παραστάσεις. Οταν ανοίξει τις πύλες της και η κεντρική σκηνή κι έχει διαμορφωθεί και ο περιβάλλων χώρος με το μικρό υπαίθριο θεατράκι, το Εθνικό Θεάτρο στην Ομόνοια θα βρει πάλι τη θέση που του αρμόζει στην πόλη της Αθήνας.

• Στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» ανεβαίνει σήμερα και δεύτερη παράσταση, η «Καλή οικογένεια» του Γιόακιμ Πίρινεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Παίζουν οι Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Νίκος Πουρσανίδης, Μηνάς Χατζησάββας, Μαρίνα Ψάλτη. Θα παίζεται εναλλάξ με την παράσταση «Ρομπέρτο Τσούκο» μέχρι την 1η/2/2009.

Του ΠΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΥ Φωτό: ΕΤ/ΜΑΡΙΟΣ ΛΩΛΟΣ, Ελεύθερος Τύπος, Σάββατο, 20.12.08

Με ποιον να δείτε τι στο θέατρο

Αυτές οι γιορτές δεν προοιωνίζονται και τόσο χαρούμενες ή ανέμελες. Από την άλλη όμως πάλι, όλο το χρόνο παραπονιέστε για τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχετε στη διάθεσή σας, για τις τόσες χαμένες στιγμές που δεν μοιραστήκατε με τους δικούς σας ανθρώπους, για όλα αυτά τα πράγματα που θέλατε πολύ να κάνετε και να δείτε και τελικά ποτέ δεν κάνατε και δεν είδατε. Μήπως τώρα που θα έχετε κάποιες μέρες άδεια και πλησιάζει ο τελικός απολογισμός του έτους που φεύγει είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνετε τις σωστές επιλογές με τους κατάλληλους ανθρώπους; Με δεδομένο το πολύτιμο του χρόνου σας, σκεφτήκαμε να σας κάνουμε τη ζωή ευκολότερη και σας προτείνουμε τις καλύτερες λύσεις-παραστάσεις ανάλογα με την παρέα που εσείς θα επιλέξετε. Οι επιλογές δικές σας.

• Με τα αδέρφια σας

Ψιθυρίσατε ποτέ συνωμοτικά με τα αδέρφια σας για κάποιο «Αμάρτημα της μητρός σας»; Στο «Θέατρο Τέχνης», πάντως, ο Ηλίας Λογοθέτης θα σας αφηγηθεί το ομώνυμο διήγημα του Βιζυηνού. Συνηθίζετε να μοιράζεστε με τα αδέρφια σας τις υπαρξιακές σας αγωνίες; Η μουσικοθεατρική παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη «All That Μπαζ: Η τελευταία νύχτα του κόσμου» στην «Αθηναΐδα» θα σας αποκαλύψει πώς σκέφτονται οι Σπείρα – Σπείρα να περάσουν την τελευταία νύχτα του κόσμου. Αν πάλι το αδερφάκι σας είναι ένας γκαντεμοκαλικάντζαρος που βγάζει φλύκταινες και μόνο στο άκουσμα της λέξης «γιορτή» και «χαρά», ε, μην του χαλάσετε το τόσο προσεκτικά αποκτημένο πεσιμιστικό του mood. Χαρίστε του μιάμιση ώρα δίπλα στη «Λα Πουπέ» με την Αννα Κοκκίνου στη «Σφενδόνη» ή δώστε του μια γεύση από «Alpenstock» στο «Πορεία».

• Με τους γονείς σας

Θα εντυπωσιαστούν με τα εντυπωσιακά σκηνικά και τα πλούσια κοστούμια στους «Δύο τρελούς – τρελούς παραγωγούς» στο «Αλίκη» με τους Χαϊκάλη, Λουδάρο, Βούρο, Καγιά και Γαρδέλη και θα καλοπεράσουν στο «Φιόρο του Λεβάντε» με τον αγαπημένο τους Σπύρο Παπαδόπουλο να δίνει ρεσιτάλ ως παμπόνηρος καταφερτζής Ζακυνθινός στο «Ανεσις». Η ευαίσθητη ψυχή της μανούλας θα μελώσει με την τρυφερή ιστορία «Το θαύμα της Ανι Σάλιβαν» στο «Αλφα» με την Πέγκυ Τρικαλιώτη και την ιδιαίτερη σχέση μάνας και κόρης στο «Πολύ καλά» με τις Ελένη Γερασιμίδου και Αννίτα Δεκαβάλλα στο «Θέατρο Εξαρχείων», ενώ ως bonus έξοδο προτείνουμε την «Καλή οικογένεια» στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» στο Εθνικό Θέατρο με τους Μηνά Χατζησάββα, Μαρίνα Ψάλτη, Νίκο Πουρσανίδη και Αλεξάνδρα Αϊδίνη. Ο δε μπαμπάς σας θα ξεδώσει με τα έργα και τις ημέρες τού επικίνδυνα βλακέντιου Αμερικανού προέδρου στο «Νοέμβριο» στο «Εμπορικόν» με τους Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και Βίκυ Σταυροπούλου. Τώρα, αν θέλετε να θίξετε φλέγοντα κι ευαίσθητα οικογενειακά θέματα, μπορείτε να προτείνετε στους γεννήτορές σας ένα «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» στο «Απλό Θέατρο» με την all time classic διανομή Καταλειφός, Οικονομίδου, Κούρκουλος, Βασαρδάνης.

• Με τους παππούδες-γιαγιάδες σας

Αυτή είναι ίσως η πιο εύκολη κατηγορία, γιατί όσο χρόνο και να τους αφιερώσετε, θα το καταευχαριστηθούν. Αν, δε, τους προτείνετε κάτι από διασκευή ελληνικού κινηματογράφου, που συνήθως βλέπουν μόνοι τους στην τηλεόραση, όπως τον «Μπακαλόγατο» με τον Φιλιππίδη στο «Μουσούρη», τότε θα σας λατρέψουν ακόμα περισσότερο. Αριστη επιλογή είναι και ο αγαπημένος τους Λάκης Λαζόπουλος στο «Βιοπαλαιστή στη στέγη» στο «Θέατρον» στην Πειραιώς, μια παράσταση που απευθύνεται σε θεατές από 13 έως 93 ετών. Για τους παππούδες -αλλά και τους γονείς- που είναι λάτρεις του ρεμπέτικου και του παλιού καλού λαϊκού τραγουδιού, η ζωή της στιχουργού «Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή στο «Βασιλάκου» και το «Σωτηρία με λένε» με τη Λήδα Πρωτοψάλτη στο «Στοά», θα σας βγάλουν παραπάνω από ασπροπρόσωπους.

• Με το έτερον ήμισυ

Αν θέλετε να ξορκίσετε διά της τέχνης τους υμέναιους φόβους σας, το «Caveman» στο «Coronet» με τον Γεράσιμο Γεννατά και το «Θάρρος ή αλήθεια» με τους Αλεξανδρή, Γεωγλερή, Δρούκα, Σολωμού στο «Αμιράλ» θα σας πείσουν ή θα σας αποτρέψουν μια και καλή. Με το «Wolfgang» στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας με τους Βασίλη Ανδρέου, Λουκία Μιχαλοπούλου, το «Λιωμένο Βούτυρο» με τους Μαυρίδου, Μαυροματάκη, Οικονομίδη και το «Misery» με τους Ψαρρά, Παπαδοπούλου στο «Χώρα», αλλά και το «Ζορζ Νταντέν» με τους Δημήτρη Οικονόμου, Ναταλία Στυλιανού στο «Τόπος Αλλού» θα επιβεβαιωθούν όλοι οι φόβοι σας περί έρωτος.

• Με τους αγαπημένους σας μπόμπιρες

Ποντάρετε στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» στο Εθνικό Θέατρο, στη «Χιονάτη και οι 7 ψηλοί νάνοι» σε σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη στο «Κιβωτός», στο «Παραμυθ…issimo» της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου στο «Πόρτα», καθώς και στα έργα του Ευγένιου Τριβιζά «Η Κούλα η κατσικούλα» στο «Ηβη» και «Ο έβδομος σταθμός» στο «Τρένο στο Ρουφ» και θα ανταμειφθείτε με το πιο γλυκό χαμόγελο από τους μικρούς σας ήρωες.

• Με τους κολλητούς σας

Η λογική της παρέας συνήθως είναι αυτή του χαβαλέ. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο από τις «8 Γυναίκες» στην «Πειραιώς 260» με τους Καραθάνο, Στέργιογλου, Χατζόπουλο, Φοντούκη, Χειλάκη, Λούλη, Ξάφη, Κότσιφα ή το «Εχθροί εξ αίματος» του Αρκά στο «Θέατρο Νέου Κόσμου» με τους Μαλκότση, Δεντάκη; Για πιο ευαισθητοποιημένες κοινωνικά και πολιτικοποιημένες παρέες, το «Εδώ» στο «Κ44», «Η περίπτωση Ευρυδίκη» στο Μεταξουργείο, «Ενας στους δέκα» στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» στο «Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας», συστήνονται ανεπιφύλακτα. Για να συντονιστείτε με το ανήσυχο πνεύμα των ημερών, μη χάσετε το «Ξύπνημα της άνοιξης» σε σκηνοθεσία Ν. Μαστοράκη στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» για να μπείτε στην ψυχοσύνθεση των επαναστατημένων εφήβων, καθώς και το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» στο «Χυτήριο».

Καλές γιορτές.

ΜΠΛΑΤΣΟΥ ΙΩΑΝΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, AGENDA, Σάββατο, 20.12.08

**«Βάκχες» – Θέατρο «Πορεία»

Σαν μούδιασμα μέθης

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Οι «Βάκχες» στο «Πορεία» προκαλούν γενικευμένη αμηχανία. Οχι γιατί το κοινό αδυνατεί να κατανοήσει τις αρετές τους όσο γιατί δυσκολεύεται να μπει στη λογική τους. Αν κάποιες παραστάσεις μπορούν να δείξουν από μακριά την καταγωγή του σκηνοθέτη τους, τότε, ναι, αυτή η παράσταση αποκαλύπτει εξαρχής το καλλιτεχνικό γονίδιο της Αυστριακής Ρενάτε Τζετ: οι «Βάκχες» της, στον ελαχιστοποιημένο από σημεία και σημαινόμενα χώρο τού «Πορεία», ακολουθούν την τυπικά γερμανική διαλεκτική παράδοση, στη σειρά του Στάιν, που ζητά να θέσει τη θερμοκρασία τήξης του έργου στο μηδέν και να ενεργοποιήσει την προσοχή του θεατή στο μέγιστο.

Σκηνή από την παράσταση της Ρενάτε Τζετ

Εμείς βέβαια έχουμε συνηθίσει αλλιώς: προσεγγίζουμε παραδοσιακά τη ζωτική ενέργεια της συγκεκριμένης τραγωδίας μέσα από την αναζήτηση ζεστών, λαϊκών διαχύσεων και φασαριόζικων εκφράσεων – μας είναι, λόγου χάριν, δύσκολο να κατανοήσουμε τις «Βάκχες» σαν αστικό πρόβλημα. Η παράσταση στο «Πορεία» όμως ζητά κάτι άλλο: να συμβιβαστούμε με μια ήπια, σχεδόν ντροπαλή προσέγγιση, που στοχεύει κυρίως στην περίσκεψη· με μια συζήτηση μεταξύ κυρίων που κάποια στιγμή παρεκτρέπεται.

Με αυτά τα δεδομένα κατανοώ γιατί πολλοί βρίσκουν το αποτέλεσμα άρρυθμο και άθυμο. Είναι αλήθεια ότι ξενίζει η έλλειψη διάθεσης από τη μεριά των ηθοποιών και της σκηνοθεσίας να κάνουν το έργο ζωντανό και ζεστό. Η διαλεκτική διαδικασία όμως επιτάσσει ακριβώς αυτό: να μη συγκρούονται τα αντίθετα, αλλά να συμπλέκονται σε μια κοινή πορεία. Η μυθική πράξη δεν επαναλαμβάνεται, αλλά αναπαρίσταται σαν παράδειγμα υπερβατικής σύνθεσης.

Σε αυτό το πλαίσιο ένα από τα κλειδιά της παράστασης βρίσκεται στον τρόπο που η σκηνοθεσία διαχέει στο έργο έναν επιτηδευμένα χαλαρό ρυθμό σαν μούδιασμα μέθης. Σπασμωδικές κινήσεις, μειωμένα αντανακλαστικά και σκόρπια λόγια: μπροστά μας μια πόλη έχει γίνει έρμαιο της διονυσιακής παραζάλης, σαν να έχει μόλις βγει από το χθεσινοβραδινό μεθύσι και περιμένει το πρωινό χανγκόβερ. Απέναντι σε αυτή την πόλη ο Πενθέας μοιάζει αποσυνάγωγος: είναι ο μόνος νηφάλιος, ο μόνος αλύγιστος, ο μόνος αμύητος. Είναι γενικά μόνος.

Η συγκεκριμένη προσέγγιση οδηγεί τη σκηνοθέτιδα σε κάτι ακόμα: πέρα από τον ρεαλισμό ή τον συμβολισμό, επιλέγει να καταργήσει το κυνήγι του συμβατικά αρεστού και σημασιολογικά «όμορφου» και να στραφεί στο καθαρό σημείο. Αφήνει έτσι βέβαια πολλά να γίνουν από τη μεριά του θεατή. Στον τελευταίο ανήκει η ευθύνη των διασυνδέσεων, η συμπλήρωση των κενών, η μεταφορά της χαμένης θερμότητας.

Βοηθάει σε αυτό πολύ η ευρηματική διάταξη του χώρου στο «Πορεία», που παραπέμπει στα φεστιβαλικά αντανακλαστικά της Πειραιώς. Και βοηθάει βέβαια η μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά: διαλεκτική και σημαίνουσα, αποκαλύπτει τη συνομιλία στο έργο του ορθού με τον πλάγιο λόγο.

Αναρωτιέμαι πόσοι θα επέλεγαν για τον ρόλο του Διόνυσου τον Νίκο Ελευθεριάδη. Η ανατρεπτική φιγούρα του δίνει εξαρχής στον Διόνυσο τη σημασία της έννοιας, όχι του προσώπου. Ο Μπλέιν Ράινινγκερ αναλαμβάνει τον άχαρο προλογικό ρόλο – προτιμώ τη μουσική του παρέμβαση. Ο Πενθέας του Δημήτρη Τάρλοου, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μορφή: εγκλωβισμένος στο σώμα του, αδυνατεί να ενταχθεί και να συνταχθεί με το γενικό κλίμα. Κρίσιμη και η Αγαύη της Ναταλίας Καποδίστρια, καθώς δείχνει προς το πένθος. Ο Τειρεσίας του Γιούργκεν Στέσινγκερ δίνεται μέσα από τα χάσματα ενός ελλειπτικού λόγου· λειτουργώντας συμπληρωματικά, ο Κάδμος του Γιώργου Μωρόγιαννη θέτει το μέγεθος μιας παλιάς μυθικής μορφής. Στον Αγγελο του Απόστολου Πελεκάνου εντοπίζεται όμως η πλήρης μεταφορά του παραδείγματος με λίγα μέσα, αρκετά κενά και περισσή τιμιότητα. Οι τρεις Βάκχες (Ιωάννα Κανελλοπούλου, Εύα Κεχαγιά, Ελίτα Κουνάδη) μεταφέρουν στην παράσταση την ατμόσφαιρα της παραίσθησης. *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 2 – 20/12/2008

**«Η ώρα που δεν ξέραμε τίποτε ο ένας για τον άλλο» του Πέτερ Χάντκε, στο Θέατρο «Σημείο»

Το νόημα της σιωπής

Της ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΤΖΙΡΗ

Η υπόθεση. Δεν υπάρχει. Σύμφωνα με το κείμενο, σε μια ηλιόλουστη πλατεία, εκατό άτομα βαδίζουν, τρέχουν, χαζεύουν, χειρονομούν, κοντοστέκονται, προσπερνούν ή χαιρετούν ο ένας τον άλλον, σε ομάδες, ανά δύο, ή μόνοι. Αργόσχολοι, Τεχνοκράτες, Αθλητές, Εργάτες, Παιδιά, Περιθωριακοί, Αδιευκρίνιστοι, Καλόγριες, Νοικοκυρές, Ζητιάνοι, Μετανάστες, αλλά και πρόσωπα μυθικά, ο Μωυσής, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ. Μια διάσταση μεταφυσικού ορίζοντα στον ανθρώπινο μικρόκοσμο της καθημερινότητας. Φιγούρες ετερόκλιτες, βουβές, σαν πίνακες του Ντε Κίρικο ή σαν παλιές γιαπωνέζικες ξυλογραφίες.

Ολοι οι ηθοποιοί της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Νίκος Διαμαντής

Μέσα στον βομβαρδισμό από λέξεις και μηνύματα, το σιωπηλό έργο του Χάντκε έχει κάτι το ευεργετικό, που φέρει συνάμα και μια περίεργη ένταση. Καμιά κουβέντα, καμιά σκέψη, καμιά ανάλυση. Μόνο η αέναη, κυματοειδής κίνηση εικόνων που εγκιβωτίζουν την «αιώνια επιστροφή» της ζωής -μέρες, μήνες, χρόνια, αποχαιρετισμούς, θανάτους, συναντήσεις, προσπεράσματα- στον χρόνο μιας τυχαίας ώρας, καθώς πίνουμε καφέ σε κάποια πλατεία, χαζεύοντας τους περαστικούς (όπως ο συγγραφέας κατά τη σύλληψη του έργου).

Σημειώσεις μου από την παράσταση στο παρισινό θέατρο Σατλέ («Ε», 14.1.95): «ο θεατής μαντεύει τις παραξενιές, τις επιθυμίες, την κούραση, την εσωστρέφεια και τη μοναξιά αυτών των άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων. Είναι γραμμένα στο σώμα και στις κινήσεις τους. Σαν μαέστρος ορχήστρας, ο Λουκ Μποντί σκηνοθετεί τη σιωπή με μουσική ακρίβεια. Επιτέλους «μια ώρα που δεν ξέραμε τίποτε ο ένας για τον άλλο». Επιτέλους σιωπή».

Αυτή η σιωπή, η πεμπτουσία ενός έργου που αδράχνει προς την εσώτερη εμπειρία του ρεμβασμού, την αμιγή χαρά τού βλέπειν, απουσιάζει ολοσχερώς από την παράσταση του «Σημείου». Με αφοπλιστική αμεριμνησία και σιγουριά, ο Νίκος Διαμαντής αποφασίζει να καταργήσει τις παγίδες ενός «μουγγού» έργου και την πρόκληση της αναμέτρησης με μια «εξοργιστική» 90λεπτη αλαλία. Οταν σπουδαίοι συνάδελφοί του (Μποντί, Πάιμαν) σπαζοκεφάλιασαν πώς να σκηνοθετήσουν την απουσία γλώσσας, σε μια σπάνια ευκαιρία συμφιλίωσης τέχνης και ζωής, ο Διαμαντής επιλέγει την υπερκινητικότητα και την πολυλογία. Το πρόβλημα δεν είναι, αν σε μια επίδειξη «φτωχού θεάτρου» οι εκατό ρόλοι με τα ανάλογα κοστούμια και αξεσουάρ συμπτύσσονται σε εφτά. Είναι η απορία, ποιο όραμα υπηρετούν αυτοί οι δυναμικοί και επιδέξιοι νέοι ηθοποιοί, σε αθλητικές φόρμες και επιγονατίδες(!), επιδιδόμενοι σε ατελέσφορες διαδικασίες. Στην αναπαράσταση ενός κόσμου αισθήσεων, όπως η μουσική και η ζωγραφική, μέσα από κοπιώδη παντομίμα, αυτοσχεδιασμούς, μίμηση ήχων (πουλιά, αεροπλάνα, κορναρίσματα) και -το πιο ολέθριο- την ακατάσχετη απαγγελία με θεατρικό στόμφο των σκηνοθετικών οδηγιών του συγγραφέα (μετάφραση Κατερίνα Σχινά).

Ολοι μιλούν, μόνοι ή ως Χορός, με κορυφαία την Ιωάννα Μακρή. Περιγράφουν τι συμβαίνει («ένας διασχίζει τρέχοντας»), τι πρόκειται να συμβεί, δραστηριότητες και καταστάσεις που δεν βλέπουμε, ποιος είναι τι, ποια η σχέση του με τα ανιστορούμενα. Κάποια στιγμή, τα πήγαιν’ έλα κοπάζουν και η βραδιά δείχνει να αποκτά ενδιαφέρον.

Σημάδια βίας σκιάζουν τις ομαδικές «ανακοινώσεις», ο ένας σπρώχνει τον άλλο, μουγκρητά και ψαλμωδίες αντηχούν στην τετράγωνη, άδεια σκηνή. Κατόπιν, σταδιακά οι τόνοι ημερεύουν, επέρχεται σιγή και ένα συλλογικό ατένισμα κάποιου «ιερού φωτός» πάνω ψηλά, υπό τον ήχο μιας υπερκόσμιας μελωδίας, δίνει την αίσθηση πλησιάσματος αυτού του διασκορπισμένου όχλου.

Μια ωραία στιγμή άσκησης ζωής, έπειτα από μια μακριά ώρα μονολιθικών πειραματισμών, χωρίς θεατρική κοκεταρία και χωρίς χώρο για ποίηση και σαγήνη. Τόσα λόγια, τόση κίνηση και πίσω το κενό -μέχρι 10′ πριν το τέλος.

Ηθοποίοι: Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Ελενα Αρβανίτη, Γιώργος Μερτζιάνης, Νάσια Κυριάκου, Νίκος Παντελίδης, Δανάη Παπαδοπούλου. *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 2 – 20/12/2008

«Τρεις Κόρες Εν Καμίνω» στον πολυχώρο «Αγκυρα»

Ο Βασίλης Μυριανθόπουλος σκηνοθετεί την παράσταση «Τρεις Κόρες Εν Καμίνω», μια μαύρη μουσική κωμωδία που παρουσιάζεται στον πολυχώρο «Αγκυρα», κάθε Παρασκευή και Σάββατο, σε κείμενο δικό του. Πόσο εύκολες είναι οι σχέσεις και οι εξομολογήσεις; Πόσο μπορεί να σε προστατεύσει ή να σε ανεχτεί ο φύλακας άγγελός σου; Πόσο μοιάζουν τα γενέθλια με μία κηδεία; Τρεις γυναίκες σε… κρίσιμη ηλικία και ο φύλακας άγγελός τους σε… κρίσιμη στιγμή. Ενα πιάνο για συνοδεία και μια τελετή λήξης από τις Ντόρα Αυλωνίτου, Μαίρη Μαυρομμάτη, Ηλιάνα Παναγιωτούνη. Στο πιάνο ο Γ. Ζιάβρας.

Απειλούν με έξωση τους «Δεσμούς»

Με έξωση απειλείται το Κέντρο Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος-«Δεσμοί», που λειτουργεί από το 1991 και επιχορηγείται από το υπουργείο Πολιτισμού – σε μόνιμη βάση σύμφωνα με προγραμματικές συμβάσεις από το 1998.

Το Κ.Ε.Π.Ε.Α.Ε.Δ. αδυνατεί να ανταποκριθεί στα πάγια λειτουργικά του έξοδα, λόγω της μη καταβολής της φετινής επιχορήγησης σύμφωνα με την προγραμματική σύμβαση, και πόσο μάλλον για τη διοργάνωση νέων δραστηριοτήτων.

Απειλείται δε με έξωση από τον χώρο που στεγάζεται από την αρχή της ίδρυσής του, διότι οφείλονται μισθώματα 12 μηνών, ενώ δεν έχουν πληρωθεί οι μισθοί του προσωπικού που είναι μόλις 4 ατόμων (2 θεατρολόγοι, 1 μεταφράστρια, 1 γραμματέας). Επίσης βρέθηκε στην ανάγκη σύναψης δανείου -ληξιπρόθεσμου πλέον- από την τράπεζα και είναι αδύνατον να του χορηγηθεί κι άλλο δάνειο.

Το ΥΠ.ΠΟ. από την πλευρά του, ενώ ενημερώνεται συνεχώς με επιστολές, αλλά και με προσωπικές ενέργειες των μελών του ΔΣ, για την οικονομική δυσχέρεια του μοναδικού στην Ελλάδα Κέντρου για τη μελέτη και διάδοση του αρχαίου ελληνικού δράματος, εξακολουθεί να μην προβαίνει σε καμία από τις απαραίτητες ενέργειες για την τήρηση της προγραμματικής σύμβασης.

Το Κ.Ε.Π.Ε.Α.Ε.Δ.-«Δεσμοί», που ιδρύθηκε το 1991 από την Ασπασία Παπαθανασίου και άλλους επίλεκτους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών (το ΔΣ προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του), είναι μοναδικός φορέας αποκλειστικής ενασχόλησης, μελέτης και διάδοσης του αρχαίου ελληνικού δράματος.

Στα χρόνια λειτουργίας του έχει αναπτύξει πλούσια δραστηριότητα, τόσο στην Αθήνα, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα με εκδηλώσεις, εκδόσεις, πιλοτικά προγράμματα, ημερίδες, διεθνή και εθνικά συμπόσια (για τη μετάφραση, τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία, τη χορογραφία, την ενδυματολογία κ.ά. στο αρχαίο δράμα) όπου έχουν συμμετάσχει σημαντικοί Ελληνες και ξένοι επιστήμονες.

Οι «Δεσμοί» δίνουν μεγάλη έμφαση στην εκπαίδευση του αρχαίου ελληνικού δράματος.

Τα τελευταία χρόνια έχει, επίσης, αναπτύξει δεσμούς με κέντρα και φορείς του εξωτερικού, στοχεύοντας στη διάδοση της κληρονομιάς, στη μελέτη και έρευνα του αρχαίου δράματος και στο εξωτερικό.

Εξίσου σημαντικό είναι και το μεγαλόπνοο πρόγραμμα που εκπονεί τα τελευταία χρόνια και αφορά στην ηλεκτρονική Βάση Δεδομένων με αποδελτιωμένα στοιχεία που αφορούν σε επαγγελματικές και σχολικές παραστάσεις του αρχαίου ελληνικού δράματος, όπως επίσης και σε σχετικά δημοσιεύματα Τύπου.

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 20/12/2008

«Ροτβάιλερ», «Επί Κολωνώ»

Ο θίασος «Νάμα» παρουσιάζει στο θέατρο «Επί Κολωνώ» το έργο Γκιγιέρμο Ερας «Ροτβάιλερ». Ενα κοινωνικοπολιτικό έργο, ωμά ρεαλιστικό, με μαύρο χιούμορ και στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Ενας αδίστακτος δημοσιογράφος, χάριν της τηλεθέασης, καλεί σε συνέντευξη τον Ροτβάιλερ, ένα γνωστό νεοναζί σκίνχεντ. Ο αριβισμός και ο τηλεοπτικός κιτρινισμός αντιπαρατίθενται με τις απόψεις και τη βία των σκίνχεντ. Το κανάλι, με το πρόσχημα της «αντικειμενικής» πληροφόρησης και της «ορθής πολιτικά» πρακτικής, διαχειρίζεται πλάνα σοκ χάριν της τηλεθέασης. Το έργο σχολιάζει το τηλεοπτικό καθεστώς, το ρατσισμό και εθνικισμό που φουντώνουν λόγω του μεταναστευτικού κύματος. Αρχική μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, τελική διασκευή: Ομάδα «Νάμα». Σκηνοθεσία Ελένη Σκότη, σκηνικό Γιώργος Χατζηνικολάου, μουσική Μάριος Στρόφαλης. Παίζουν: Δημήτρης Λάλος, Γιάννης Ράμος, Δημήτρης Καπετανάκος, Γιάννης Τρίμμης. Επί της οθόνης: Δημήτρης Καταλειφός, Ιωάννα Τζώρα. Φωνή: Δάφνη Λαρούνη.

«Η καλή οικογένεια» του Γιόακιμ Πίρινεν στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»

Το έργο «Η καλή οικογένεια» του Γιόακιμ Πίρινεν, ανεβάζει (23/12) η Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» – του Εθνικού Θεάτρου, σε εναλλασσόμενο πρόγραμμα, με το έργο «Ρομπέρτο Τσούκο». Στην «Καλή οικογένεια», η ζωή είναι «πολύ όμορφη». Ενα υπέροχο σπίτι, μια καλοπληρωμένη δουλειά, υγεία, δύο πανέξυπνα παιδιά και δυο τέλειοι σύζυγοι συνθέτουν την αψεγάδιαστη καθημερινότητά του. Υπάρχει κάτι που μπορεί να διαταράξει αυτόν τον «ιδανικό» κόσμο; Υπάρχει, όταν η διαφήμιση της ευτυχίας συναντάει την ευτυχία της διαφήμισης και η πραγματική εικόνα, την εικονική πραγματικότητα. Ολα αυτά επί σκηνής σε μια τρισδιάστατη παράσταση. Ο Σουηδός συγγραφέας, εικονογράφος και δημιουργός κόμικς, καταθέτει ένα καυστικό σχόλιο για το τέλειο κοινωνικό μοντέλο. Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης. Σκηνικά – κοστούμια: Εύα Νάθενα. Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης. Παίζουν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Νίκος Πουρσανίδης, Μηνάς Χατζησάββας, Μαρίνα Ψάλτη.