θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre… world
Ξανάγραψα για την παράσταση στο Bios με το έργο «Χιούι» του Ευγένιου Ο’Νιλ, που μετέφρασε και σκηνοθέτησε η Άσπα Τομπούλη. Απόψε έχω πρόσκληση για την πρεμιέρα. Δυο είναι οι πρωταγωνιστές: ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος και ο Μάνος Σταλλάκης. Τα σκηνικά έχει κάνει η Μαρία Κονομή, τα κοστούμια η Κλερ Μπρέισγουελ, τη μουσική ο Πλάτων Ανδριτσάκης, ενώ ο Μ. Παντέλους παίζει ζωντανά ηλεκτρική κιθάρα. Διάρκεια παράστασης : 75′
Θα τα ξαναπούμε μετά την παράσταση…
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ανακοινώνει τη διαφοροποίηση του ωραρίου των παραστάσεων «Ελένη» και «Ερωτευμένος πειρατής»κατά την περίοδο των εορτών, το οποίο και διαμορφώνεται ως εξής:
«Ελένη»-Νεανική Σκηνή στο Θέατρο της Μονής Λαζαριστών
Πέμπτη 25/12 και Παρασκευή 26/12 στις 11 π.μ. και στις 3 μ.μ.
Πέμπτη 1/1/2009 και Κυριακή 4/1/2009 στις 3 μ.μ.
Τρίτη 6/1/2009 στις 11 π.μ. και στις 3 μ.μ.
«Ο Ερωτευμένος Πειρατής» -Παιδική Σκηνή στο Βασιλικό Θέατρο
Πέμπτη 25/12 και Παρασκευή 26/12/2008 στις 11 π.μ. και στις 3 μ.μ.
Κυριακή 4/1/2009 στις 11 π.μ.
Τρίτη 6/1/2009 στις 12 π.μ.
1946. Η πιο δημοφιλής τραγουδίστρια της Γαλλίας ερωτεύεται έναν ανερχόμενο Έλληνα ηθοποιό, ο οποίος κάνει τα πρώτα του βήματα στο Εθνικό Θέατρο. Μια σύντομη επιστολή που αποκαλύπτει τον έρωτα της Εντίτ Πιαφ για τον Δημήτρη Χορν βγαίνει στο σφυρί από τον οίκο δημοπρασιών «Π. Βέργος» στις 17 Δεκεμβρίου. Στην επιστολή, η 31 τότε χρόνων Γαλλίδα τραγουδίστρια ζητάει από τον κατά έξι χρόνια μικρότερό της Έλληνα ηθοποιό- που έκανε τα πρώτα του βήματα στο Εθνικό Θέατρο- να τη συναντήσει στο Παρίσι, τη Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο. «Αν δεν έρθεις εσύ, θα έρθω εγώ κοντά σου τον Νοέμβριο. Κανείς στον κόσμο δε θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα» γράφει η Εντίτ Πιαφ, που εκείνη την περίοδο γνώριζε μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι της «La Vie Εn Rose». Τελικά, όπως προκύπτει, δεν συναντήθηκαν… Η Πιαφ είχε πρωτοσυναντήσει τον Δημήτρη Χορν όταν ήρθε στην Αθήνα για ρεσιτάλ στο θέατρο «Κοτοπούλη» στις 18 Σεπτεμβρίου του 1946. Λίγο μετά, δηλαδή, από το φινάλε της θυελλώδους σχέσης της με τον Ιβ Μοντάν, του οποίου υπήρξε μέντορας αλλά τη χώρισε μόλις έγινε διάσημος τραγουδιστής. Τον έρωτα φέρεται να τον έζησε αμέσως μετά στο πλευρό του (παντρεμένου ήδη) βασιλιά του μποξ Μαρσέλ Σεντράν, σχέση που έληξε με τον τραγικό θάνατό του- το αεροπλάνο του συνετρίβη στις Αζόρες, καθ΄ οδόν προς τη Νέα Υόρκη όπου θα τη συναντούσε.
ΜΑΧΜΟΥΝΤΕΣ ΒΑΪΟΣ, Ελεύθερος Τύπος, Παρασκευή, 05.12.08
Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά! Μπορεί να έρθεις στο Παρίσι με την Ειρήνη, αλλά μάλλον δεν το βλέπω, έτσι θα έρθω εγώ κοντά σου το Νοέμβριο, κανείς στον κόσμο δεν θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα, όμως αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς δισταγμό είναι να έρθεις στην Αμερική το Δεκέμβριο, έτσι θα ξανασμίξουμε εκεί και από κει ελπίζω να σε φέρω στο Παρίσι, που όταν το γνωρίσεις θα το αγαπήσεις όσο κι εγώ, αν πας στο Λονδίνο μετά την Αμερική θα πάω κι εγώ, θα ‘θελα να ζω πολύ κοντά σου, νομίζω πως θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και πιστεύω επίσης πως σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Ξέρω πως είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα…».
Θα φανταζόσασταν ποτέ ότι η ερωτευμένη γυναίκα που στις 20 Σεπτεμβρίου του 1946 υπέγραψε αυτή την παθιασμένη επιστολή ήταν η θρυλική Εντίθ Πιαφ, 31 ετών τότε, και ότι ο «Τάκης» στον οποίο απευθύνεται ήταν ο 25χρονος Δημήτρης Χορν; Κι όμως, μια επιστολή που έφτασε στα χέρια του γνωστού δημοπράτη και συλλέκτη έργων τέχνης Πέτρου Βέργου από τον οικογενειακό κύκλο του Δημήτρη Χορν αποκαλύπτει για πρώτη φορά το χρονικό ενός σύντομου έρωτα, ενός κεραυνοβόλου έρωτα που δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Αυτή η ερωτική επιστολή βγαίνει τώρα σε δημοπρασία του οίκου «Π. Βέργος» στις 17 Δεκεμβρίου. «Η επιστολή είναι πέρα για πέρα γνήσια, διαφορετικά δεν θα έβγαινε σε δημοπρασία. Οταν τη διάβασα για πρώτη φορά αισθάνθηκα έκπληξη, αλλά και γοητεία. Με γοήτευσε το πάθος αυτής της μεγάλης τραγουδίστριας που δεν έκρυψε το έρωτά της, τον ήθελε σαν τρελή και δέχτηκε να κάνει υποχωρήσεις. Το βρήκα πολύ χαριτωμένο», λέει στον ΕΤ ο κ. Βέργος. Η επιστολή εικάζεται ότι θα ξεπεράσει την τιμή εκκίνησης των 1.000-1.500 ευρώ.
Η γνωριμία της Εντίθ Πιαφ με το νεαρό τότε Ελληνα ηθοποιό έγινε κατά τη σύντομη επίσκεψή της στην Αθήνα για να δώσει ρεσιτάλ στο Θέατρο Κοτοπούλη, στις 18 Σεπτεμβρίου 1946. Τα αισθήματά της για τον Δημήτρη Χορν φαίνεται πως έμειναν χωρίς ανταπόκριση και ο καθένας ακολούθησε τη ζωή του. Πάντως ήταν τέτοιος ο ερωτάς της που δεν δίστασε να τον προσκαλέσει μαζί με μια άλλη γυναίκα. Στους εραστές της συγκαταλέγονται ο Ιβ Μοντάν, ο βασιλιάς του μποξ Μαρσέλ Σερντάν και ο Ζορζ Μουστακί.
Το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Δωδέκατη Νύχτα» ανεβάζει το Λεόντειο Λύκειο της Νέας Σμύρνης, με αφορμή τη συμπλήρωση φέτος των 170 χρόνων λειτουργίας του. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο φιλόλογος καθηγητής Δημήτρης Κεχρής και τους ρόλους ερμηνεύουν μαθητές, καθηγητές και δάσκαλοι, γονείς και απόφοιτοι του σχολείου. Οι παραστάσεις δίδονται απόψε, την Κυριακή και το Σάββατο 13 του μηνός στο Θέατρο του σχολείου (Θεμιστοκλή Σοφούλη 2, Νέα Σμύρνη, τηλ. 210 9418011, www.leonteios.gr).
ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ
Ο πρώτος και ο τελευταίος μονόλογος του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Αυτός και το παντελόνι του» και «Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά» παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταση με τον τίτλο «Διαλεχτή Μάνα Σοφία Αγγελική, Αχ, και να σουν εδώ» στο θέατρο των εκπαιδευτηρίων Πολύτροπη Αρμονία στο Δάσος Χαϊδαρίου (Σωκράτους 65). Παίζουν οι Μανώλης Γιούργος και Χάρης Γρηγορόπουλος.
Το έργο μιλάει μια νέα θεατρική γλώσσα, στο μεταίχμιο της μόδας του «διαδραστικού» θεάτρου και μιας μορφής θεατρικής γραφής που δεν έχει ακόμα κατηγοριοποιηθεί. Ο Φώτης Μακρής σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί στο «Όλο και Λιγότερες Καταστάσεις Εκτάκτου Ανάγκης» του Μάρτιν Κριμπ. Η παραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού «Νέος Λόγος» ολοκληρώνει τις παραστάσεις της στις 17 Δεκεμβρίου στο Studio Μαυρομιχάλη. Αφηγητές και ήρωες συγχέονται και χάνονται ο ένας μέσα στον άλλο σε μια μάταιη προσπάθεια να βρουν εξηγήσεις για τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης που βιώνουμε, για την ανθρώπινη συμπεριφορά, τις παγίδες μας και τις απόπειρες διαφυγής που κάνουμε.
Του Ανδρεα Ρικακη, Η Καθημερινή, Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου 2008
Πράγματι, η πορεία του Ελληνικού Χοροδράματος τα τελευταία χρόνια μου θυμίζει εκείνη της Ελλάδας που «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά». Αυτό έγινε αντιληπτό στο Θέατρο Κολλεγίου Αθηνών (17/10) και αν το αναγεννημένο συγκρότημα δεν «τραβά προς τη δόξα», σίγουρα φάνηκε ότι ορθώθηκε υπερήφανα στα πόδια του καθώς αναβίωσε εξαιρετικά δύο χορογραφίες ιστορικές της μεγάλης κυρίας του ελληνικού χορού που υπήρξε η Ραλλού Μάνου. Παράλληλα πραγματοποίησε μια παραγγελία σε νέα χορογράφο που αποδείχτηκε θετική. Νέο αίμα, λοιπόν, και στη σκηνή οι περισσότεροι χορευτές προέρχονταν από τη Σχολή Χορού «Ραλλού Μάνου» και αυτό είναι πολύ σοβαρό για ένα συγκρότημα ή μία ομάδα: η Σχολή πίσω από την παράσταση, η παιδεία πριν από τη χορογραφία, τα στελέχη έτοιμα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του εκάστοτε ρεπερτορίου.
Οχι ότι όλα ήταν ιδανικά σε αυτό το τρίπτυχο που επελέγη. Η έλλειψη ανδρών χορευτών υπήρξε εμφανής. Τους αποζητούσε ο «Οιδίπους Ανθρωπος» του Γ. Κουρουπού, τους χρειάζονταν τα «Πιθοπρακτά» του Ι. Ξενάκη, τους απαιτούσε το «Ιδιό-ρυθμον» των Sancho 003. Τα δύο παλικάρια που εμφανίστηκαν με την «ομάδα» υπήρξαν ικανοποιητικά. Εξοχος σολίστ ο Μ. Κοπανάκης από τη Σχολή Μπαλέτου της ΕΛΣ, αλλά και μουσικός! Πώς και ξέφυγε από το Μπαλέτο της ΕΛΣ; Ομως «άκουσε» τον Ξενάκη με πεπειραμένο αυτί. Αποκάλυψη ο άλλος σολίστ Γ. Κοτσιφάκης. Από πού μας προέκυψε; Εδώ μοιάζει να έχουμε ένα αστέρι με μεγάλο μέλλον. Γιώργο, περιμένουμε.
Το «Ιδιό-ρυθμον» της Μπ. Δραμιτσιώτη υπήρξε μια ικανοποιητική πρώτη μεγάλη έξοδος αυτού του στελέχους της sine qua non. Και ας επέπεσε, η Μπέττυ, στο σφάλμα της διάρκειας. Και ας χειρίστηκε -κατ’ ανάγκην; – πλειστάκις τις γυναίκες σε θέσεις ανδρών (porteurs, partenaires) και ας μην κολάκευαν τα κοστούμια (Γ. Δαφνή). Η μουσική που έπαιξαν και ζωντανά επί σκηνής οι Φ. Σιώτας και Κ. Παντέλης ήταν γοητευτικά απορροφητική, η χορογραφία φρέσκια και πρωτότυπη, η εκτέλεση έξοχη, όπως εξάλλου και σε όλο το τρίπτυχο. Μαζί οι φωτισμοί του πάντα μάγιστρου Φ. Κουτσαφτή.
Τα «Πιθοπρακτά» παραμένουν έργο διεθνούς βεληνεκούς, η αναβίωση της Β. Μωραγέμου με προσοχή στη λεπτομέρεια. Μπράβο! Δεν φανταζόμουν ότι ο «Οιδίπους Ανθρωπος» θα άντεχε τόσο καλά στον χρόνο. Μουσική, χορογραφία και η «αναδόμηση» της Α. Καζούρη πιστοποίησαν ότι το έργο είναι πια κλασικό. Υποκλινόμαστε. Και… περιμένουμε.
Το Cirque Eloize παρουσιάζει από χθες στο Μπάντμιντον το «Rain»
Στην παράδοση της ανανέωσης της τέχνης του τσίρκου, η ομάδα του «Cirque Eloize» από το Μόντρεαλ παρουσιάζει από χθες στο θέατρο Μπάντμιντον το «Rain», την έκτη, κατά σειρά, παραγωγή της ομάδας και τη τρίτη που έρχεται στην Ελλάδα. Οπως το «Cirque du Soleil», έτσι και το «Cirque Eloize» υποστηρίζει ένα θεατρικό τσίρκο χωρίς ζώα, σύμφωνα με την πρακτική που εδραιώθηκε στον γαλλόφωνο Καναδά. Το σόου εμπνέεται από τις αναμνήσεις των παιδιών, το παιχνίδι με τη βροχή μέσα στα λασπόνερα μιας αυλής. Θα μπορούσαμε να δούμε το «Rain» σαν ένα φόρο τιμής στην παιδική ηλικία. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο σκηνικό ενός θεάτρου την ώρα που οι ηθοποιοί προβάρουν τους ρόλους τους. Με τη διαφορά ότι οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί μπορούν να ισορροπούν πάνω σε μια δοκό, να κρέμονται ανάποδα από έναν κρίκο που αιωρείται, να εντυπωσιάζουν με τα ζογκλερικά τους κόλπα, να στροβιλίζονται μέσα σε έναν τροχό και να βουτάνε μέσα σε μια λίμνη με νερό με αυθόρμητο και θεαματικό τρόπο. Παραστατικός ο σκηνοθέτης της νέας παραγωγής, Daniele Finzi Pasca: «Αν έπρεπε να περιγράψω αυτό το σόου, θα έλεγα ότι είναι γεμάτο ελπίδα, χαρά και γλυκό πόθο και ότι είναι φτιαγμένο με υλικά από τις ιστορίες της γιαγιάς μου. Το αφιερώνω σε όλους αυτούς που απολαμβάνουν τη βροχή όταν πέφτει καταρρακτωδώς». Παραστάσεις έως τις 21 Δεκεμβρίου με τα εισιτήρια να κοστίζουν από 12 έως 58 ευρώ.
Μέχρι τις 7/12, θα παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο, στην Πειραιώς 260, τις «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» του Εντεν φον Χόρβατ. Μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, σκηνικά – κστούμια Herbert Murauer, μουσική επεξεργασία Νίκου Πλάτανου, φωτισμοί Λευτέρη Παυλόπουλου, μουσική διδασκαλία Μελίνας Παιονίδου. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Ολγα Δαμάνη, Νίκος Κουρής, Τιτίκα Σαριγκούλη, Γιώργος Γλάστρας, Θέμις Μπαζάκα, Δημήτρης Ημελλος, Γιώργος Τζαβάρας, Θεμιστοκλής Πάνου, Αγγελική Παπούλια, Κίκα Γεωργίου, Ακύλλας Καραζήσης, Σοφιάννα Θεοφάνους, Γκαλίνα Μπράτουσκα, Λουίζα Κωστούλα, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Νίκος Πλάτανος και έξι παιδιά σε διπλή διανομή.
 |
(Ριζοσπάστης, Παρασκευή 5 Δεκέμβρη 2008, Του συνεργάτη μας Θανάση ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ).–
Ενα διεθνούς φήμης και αγαπημένο παραμύθι παρουσιάζεται την τρέχουσα θεατρική περίοδο από το θεατρικό οργανισμό «Κάτω απ’ τη γέφυρα»: «Ο μάγος του Οζ». Ο Νίκος Δαφνής σκηνοθετεί την παράσταση και υπογράφει τη δεύτερη διασκευή του λογοτεχνικού έργου, την οποία είχε κάνει για πρώτη φορά (για το «Θίασο ’81», στα 1983) ο αείμνηστος Δημ. Ραβάνης – Ρεντής.
Πρόκειται για ένα θαυμάσιο παραμύθι, που απογειώνει τους μικρούς θεατές σε ονειρικούς κόσμους, αισθητικά και φαντασιακά. Ο Νίκος Δαφνής επιλέγει τη δοκιμασμένη παραδοσιακή σκηνοθετική γραμμή και ύφος, οπότε η παράσταση στηρίζεται, κυρίως στο λόγο, με απαλούς ήχους και ρυθμούς. Ετσι, αναδεικνύεται αβίαστα η υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών, οι οποίοι δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, παρά μόνο να δημιουργήσουν την κατάλληλη αισθητική θεατρική ατμόσφαιρα, ώστε τα παιδιά να κατανοήσουν το κείμενο και να πάρουν (φεύγοντας) μαζί τους, τα κοινωνικά μηνύματα: της φιλίας και της συνεργασίας, της αγάπης και της συντροφικότητας, της δύναμης του νου και του θάρρους, της αλληλεγγύης στους μετανάστες. Επίσης, στο έργο επικρίνεται η γραφειοκρατία και η μάστιγα των ναρκωτικών, έμμεσα. Η συζήτηση, μετά την παράσταση, των γονιών και των δασκάλων με τα παιδιά κρίνεται, από παιδαγωγική άποψη, απαραίτητη για την αποκρυπτογράφηση και κατανόηση των όποιων μηνυμάτων, αφού ήδη τα παιδιά θα έχουν απολαύσει αισθητικά την παράσταση. Το θέατρο έχει, ασφαλώς, πολλαπλή χρησιμότητα και βοηθά τον αναπτυσσόμενο άνθρωπο να ψυχαγωγηθεί, να αναπτυχθεί αισθητικά και κοινωνικά, να καλλιεργηθεί γενικότερα ψυχο-πνευματικά.
|
Οι βασικοί ήρωες του έργου: Δώρα (Κατερίνα Τσεβά), Αχυροκεφάλας (Μαίρη Αθανασίου), Λαμαρινόκαρδος (Γιώργος Μελαχροινάκης) και Λιοντάρι (Γιάννης Τσικής), εξαιρετικός, βοηθούν στην επίτευξη των παραπάνω στόχων, όπως, βέβαια, και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, οι οποίοι ενσαρκώνουν άλλους ρόλους: Γιώτα Βόκαλη, Μαρουσώ Γεωργοπούλου και Βαγγέλης Μελής.Στην καλλιτεχνική ατμόσφαιρα της παράστασης βοηθούν, αναμφισβήτητα η μουσική του Μίμη Πλέσσα, οι χορογραφίες της Κων/νας Σαραντοπούλου και τα σκηνικά/κοστούμια του Κώστα Κουρμουλάκη.
Ομολογουμένως, είναι δύσκολο το εγχείρημα μιας θεατρικής διασκευής για παιδιά, του «Ερωτόκριτου», του πασίγνωστου αριστουργηματικού έμμετρου ερωτικού μυθιστορήματος της κρητικής λογοτεχνίας του 17ου αι., έκτασης 10.052 δεκαπεντασύλλαβων στίχων, το οποίο σύνθεσε ο Βιτσέντζος Κορνάρος. Οπως απέδειξε η έρευνα, ο συγγραφέας άντλησε το θέμα του από ιταλικές διασκευές του γαλλικού μεσαιωνικού μυθιστορήματος.
Η δύναμη της αγάπης μεταξύ της Αρετούσας και του Ερωτόκριτου ζωντανεύουν επί σκηνής. Οι δύο κύριοι χαρακτήρες, μέσα από περιπέτειες και αντιξοότητες, κατορθώνουν τελικά να παντρευτούν. Ηθη και έθιμα μιας άλλης εποχής, άγνωστες ενδυμασίες στα σημερινά παιδιά, και γενικά η ιστορική ατμόσφαιρα ενθουσιάζει τους θεατές. Αρωγοί έρχονται, όχι μόνο οι εμφανιζόμενοι ηθοποιοί, σε πρώτο σκηνικό επίπεδο, αλλά και οι σκιές τους σ’ ένα μεγάλο μπερντέ, ο ξυλοπόδαρος, οι γιγαντόκουκλες, αλλά και οι κανταδόροι που παίζουν ζωντανά, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης κρητική μουσική και τραγούδια: ο λαουτιέρης και τραγουδιστής Εκτορας Κυριάκου και ο λυράρης Αλέξανδρος Ιερωνυμίδης. Αισθητικά η παράσταση ικανοποιεί και ιδιαίτερα το πάντρεμα μπερντέ και προσκηνίου, με τις ξιφομαχίες και το πέρασμα από τη σκιά στο φως, οι κονταρομαχίες (με άλογα – κούκλες), η σκηνοθετική και σκηνογραφική ευρηματικότητα – κατά σημεία – ο ξυλοπόδαρος, η σκηνή του πολέμου με ανάλογα ηχητικά και οπτικά εφέ. Κατά την άποψή μου η εκφορά του λόγου, σε ορισμένους ηθοποιούς, πρέπει να βελτιωθεί.
|
Οι Ηλίας Καρελλάς και Αλεξάνδρα Λιακοπούλου υπογράφουν την απόδοση της υπόθεσης του έργου στη δημοτική και τη σκηνοθεσία (με αξιώσεις), η Θάλεια Δήτσα την κίνηση/χορογραφία, ο Ηλίας Καρελλάς τα σκηνικά/κοστούμια, τους στίχους, τις φιγούρες και, τους φωτισμούς με τον Βαγγέλη Καστανά, τη μουσική επιμέλεια έχει ο Αλέξανδρος Ιερωνυμίδης και τις μάσκες/κούκλες δημιούργησαν οι «Pupp-art».Οι ηθοποιοί απέδωσαν ικανοποιητικά τους ρόλους τους, χωρίς ιδιαίτερες επιδόσεις: Κων/να Γκόρου (Αρετούσα κ.ά.), Κάτια Ζαρκάδα (Αφηγητής, Ρήγισσα Αρτέμη κ.ά.), Βασίλης Παπαγεωργίου (Ερωτόκριτος κ.ά.), Μιχάλης Σοφοκλέους (Αφηγητής, Ρήγας Ηρακλής, Πεζόστρατος κ.ά.) Στο ρόλο του Κορνάρου ακούγεται η φωνή του Βλαδίμηρου Κυριακίδη, ενώ συγχρόνως οι θεατές βλέπουν στην οθόνη στίχους από το πρωτότυπο κείμενο του «Ερωτόκριτου».
Τα νήπια, ως θεατές της συγκεκριμένης παράστασης, προφανώς δε θα κατανοήσουν την υπόθεση της παράστασης, όσο τα μεγαλύτερα παιδιά του Δημοτικού, αλλά θα τη χαρούν σε αισθητικό, τουλάχιστο, επίπεδο. Τα μεγαλύτερα παιδιά, δε, έχουν την ευκαιρία να πάρουν μια γεύση από το λυρικό ποιητικό θέατρο, και να εισαχθούν στην κρητική λογοτεχνία διά της θεατρικής οδού, βασικά σ’ ένα πρώτο καλλιτεχνικό επίπεδο. Η παιδαγωγική και η αισθητική αξία της παράστασης είναι δεδομένη. Μεγαλώνοντας τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να δουν διάφορες δραματικές αποδόσεις του θέματος. Καταγράφουμε μια αξιόλογη απόδοση, εκείνη τη «δραματική σπουδή» του ίδιου έπους του Κορνάρου, από τον αξέχαστο Μπάρμπα Βασίλη τον Ρώτα, βασισμένη πάνω σε σενάριο του Νίκου Κούνδουρου.
Εξαρχής, η πρόθεση του Δημήτρη Αδάμη, σκηνοθέτη της παράστασης, είναι ολοφάνερη. Να εισαγάγει τα παιδιά γενικά στον κόσμο των εικαστικών τεχνών και να τα φέρει σε μια πρώτη επαφή με το έργο του διεθνούς φήμης Ολλανδού ζωγράφου Βίνσεν βαν Γκονγκ. Ηδη, εισερχόμενοι οι θεατές στην πλατεία του θεάτρου, συναντούν επί σκηνής το ζωγράφο Αντώνη Χουδαλάκη, να ζωγραφίζει μπροστά από ένα καβαλέτο, ενώ παράλληλα αρκετοί ηθοποιοί με χρώματα και χαρτιά δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά να εκφραστούν εικαστικά. Πρωτότυπο! Στη διάρκεια της παράστασης, επίσης, σε κάποια σκηνή, φαίνονται αναρτημένοι πίνακες του Βαν Γκονγκ. Ακόμη, ένας από τους στόχους της παράστασης είναι και η γνωριμία των παιδιών με την προκλασική ευρωπαϊκή μουσική (ακούγονται έργα των Μπαχ, Βιβάλντι, Χέντελ κ.ά.), η οποία ακούγεται συνεχώς, δεμένη αρμονικά με τα δρώμενα και με τα τραγούδια καλλίφωνων ηθοποιών, οι οποίοι επιχειρούν και πετυχημένα χορευτικά. Τη μουσική, βέβαια, των δύο φινάλε της παράστασης έγραψε η Τατιάνα Ζωγράφου.
Ο λιλιπούτειος Σίτος ο Σιταράκις είναι εμπνευσμένος από προηγούμενους θρυλικούς ισομεγέθεις του ήρωες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως: Κοντορεβιθούλης, Τοσοδούλα, 7 νάνοι, Μομοτάρο (Ιαπωνία), Πελεκουδάκης (Τσεχία), Μικρός Καλαμποκόσπορος (Ισπανία), Χόμπιτ του Τόλκιν κ.ά.
Ο Σίτος είναι ένα χαρούμενο, αισιόδοξο και πεισματάρικο ανθρωπάκι, που αγαπά τις περιπέτειες, τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο και τη γνώση, γεμάτο ευαισθησία και αλτρουισμό, δρα ακατάπαυστα, μέσα σ’ ένα παραμυθιακό δραματικό χώρο και χρόνο. Μια παράσταση με σκηνοθετικές και σκηνογραφικές (της Χριστίνας Κωστέα) εκπλήξεις, με ευρηματικότητα στο σκηνικό και υποκριτικό γίγνεσθαι, με στοιχεία θεατρικού παιχνιδιού, με κίνηση στην πλατεία, ανάμεσα στους θεατές, καθώς και με άφθονο χιούμορ.
Ιδιαίτερα ικανοποιητική η υποκριτική δεινότητα των: Νίκου Σταματόπουλου (γάιδαρος Λουδοβίκος) και του Νικόλα Μαρμαρά (Σίτος Σιταράκις, γουρούνι), χωρίς να υστερούν οι άλλοι ηθοποιοί: Ελενα Αρβανίτη (Αγελάδα, Κότα, Μάγισσα Σκοταδιού κ.ά.), Νίκος Κωνσταντάκης (πρόβατο κ.ά.), Μαρία Μπρανίδου (καμήλα, βασιλοπούλα κ.ά.), Δημήτρης Πάσσος (πατέρας, βασιλιάς κ.ά.) και Μαριλίζα Χρονέα (μητέρα, κ.ά.)
Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει η ενδυματολογική φροντίδα των ηθοποιών, έργο του Αλέξανδρου Κομπόγιωργα, καλή και η κίνηση/ χορογραφία, που υπογράφει η Αρτεμις Ιγνατίου. Τη μουσική επιμέλεια έχει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 