Οι δύο έρωτες του Τανχόιζερ σε σάρκα μία

Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΜΠΑΡΚΑ, Ελευθεροτυπία / 2 – 17/01/2009. Εχουν περάσει τέσσερις και πλέον δεκαετίες από τότε που η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσίασε για πρώτη φορά (1962) τον «Τανχόιζερ» του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Και να που από το ερχόμενο Σάββατο και για τέσσερις (μόνο) παραστάσεις (24, 27, 30/1 και 1/2), ο τροβαδούρος ιππότης του κορυφαίου Γερμανού συνθέτη θα εμφανιστεί στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής, στην πιο φιλόδοξη φετινή συμπαραγωγή της Λυρικής με την Οπερα του Σαν Φρανσίσκο.

Η εντυπωσιακή σκηνή του τέλους του Τανχόιζερ όπως παρουσιάστηκε στην όπερα του Σαν Φρανσίσκο. Τα ίδια σκηνικά και κοστούμια θα δούμε και στην Αθήνα

Το αμερικανικό συγκρότημα παρουσίασε τον δύσκολο και απαιτητικό «Τανχόιζερ» τον Οκτώβριο του 2007. Λίγους μήνες πριν, το τιμόνι της όπερας είχε αναλάβει ο Ντέιβιντ Γκόκλεϊ (33 χρόνια γενικός διευθυντής της Houston Grand Opera) και όλοι θεώρησαν ότι η νέα παραγωγή της όπερας του Βάγκνερ είναι το μεγάλο στοίχημα του καλλιτεχνικού του οράματος. Σας θυμίζει κάτι; Ναι, και η ΕΛΣ έχει εδώ και μερικούς μήνες νέο καλλιτεχνικό διευθυντή.

• Το στοίχημα πέτυχε

Ο Γκόκλεϊ επέλεξε να φέρει για πρώτη φορά στο Σαν Φρανσίσκο πολλούς καταξιωμένους καλλιτέχνες. Ο Βρετανός σκηνοθέτης Γκράχαμ Βικ ανέλαβε τη σκηνοθεσία, ο συνεργάτης του Πολ Μπράουν τα σκηνικά και τα κοστούμια, τη μουσική διεύθυνση ο Ντόναλντ Ράνικλς, ο Ρον Χάουελ τη χορογραφία, ενώ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Γερμανός τενόρος Πέτερ Σάιφερτ (Τανχόιζερ) η Πέτρα Λανγκ (Αφροδίτη) και η Πέτρα Μαρία Σνίτζερ (Ελίζαμπετ). Το στοίχημα πέτυχε. Οι κριτικές εξήραν τη μουσική απόδοση και επιβράβευσαν τον νέο διευθυντή. Ξένισαν όμως ορισμένες επιλογές του Γκράχαμ Βικ.

Ο διακεκριμένος διεθνώς σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει την παρισινή βερσιόν της όπερας του 1861, που περιλαμβάνει αρκετές σκηνές με μπαλέτο, με χαρακτηριστικότερη τη σκηνή της έναρξης. Οι γυμνόστηθοι χορευτές με τις προκλητικές τους κινήσεις ενόχλησαν, γιατί θεωρήθηκαν παράταιρες. (Και οι ελληνικές παραστάσεις θα είναι πολυπληθείς: συμμετέχουν περισσότεροι από πενήντα χορωδοί και άλλοι τόσοι κομπάρσοι, χορευτές, η παιδική χορωδία Rosarte κ.ά.)

Μη φανταστείτε όμως ότι ο γνωστός μας Γκράχαμ Βικ («Μποέμ») μεταφέρει τη μεγάλη ρομαντική όπερα του Βάγκνερ στο σήμερα. Αντίθετα. Μαζί με τον συνεργάτη του Πολ Μπράουν κρατούν πιστά το πνεύμα της εποχής, τοποθετώντας τη δράση στον Μεσαίωνα και τους μύθους του. Στόχος τους άλλωστε ήταν να δώσουν έμφαση στην ψυχολογία του ίδιου του ήρωα, «ένα αβοήθητο θύμα των ίδιων του των συγκρουόμενων επιθυμιών», όπως περιγράφουν τον Τανχόιζερ.

Τις ελληνικές παραστάσεις υπογράφουν οι ίδιοι. Αλλάζουν φυσικά οι ερμηνευτές αλλά και ο μαέστρος, που θα είναι ο Φιλίπ Ογκέν. Τανχόιζερ θα είναι ο Τζον Τριλέβεν, από τους διασημότερους υπερασπιστές του ρόλου διεθνώς, ενώ και τις δύο γυναίκες του έργου, Ελίζαμπετ και Αφροδίτη, θα υποδυθεί η Αμερικανίδα σοπράνο Λιζ Λίντστρομ.

«Είναι ευκολότερο να ερμηνεύεις και τους δύο ρόλους, παρά τον έναν», εξηγεί η Αμερικανίδα σοπράνο Λιζ Λίντστρομ, πανευτυχής που συμμετέχει στη συγκεκριμένη παραγωγή. «Η συνθήκη είναι για μένα ονειρική: Εχω πάνω στη σκηνή περισσότερες από δύο… διαστάσεις»

«Δεν έχω ερμηνεύσει ποτέ ξανά κανέναν από τους δύο ρόλους. Θα ήταν η πρώτη μου φορά ως Αφροδίτη. Η τύχη όμως, τύχη εξαιρετική θα έλεγα, μου έδωσε τη μοναδική ευκαιρία να ερμηνεύσω και την Ελίζαμπετ», εξηγεί.

Είναι η πρώτη φορά που έρχεται στην Ελλάδα, η πρώτη φορά που συνεργάζεται με τον Γκράχαμ Βικ, αλλά και τον Τζον Τριλέβεν και δηλώνει ενθουσιασμένη. Με καταγωγή μισή γερμανική και μισή νορβηγική, η γερμανική γλώσσα είναι στο… αίμα της. «Είναι η γλώσσα στην οποία νιώθω πολύ άνετα», λέει, αν και έγινε γνωστή ερμηνεύοντας «Τουραντό» του Πουτσίνι. Τους επόμενους μήνες άλλωστε αναμένεται να ερμηνεύσει την Κινέζα πριγκίπισσα στη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης.

Οι δύο ρόλοι στον «Τανχόιζερ» δεν φαίνεται να την τρομάζουν. «Κατά κάποιον τρόπο είναι ευκολότερο να τους ερμηνεύεις και τους δύο, παρά τον έναν. Ο Τανχόιζερ είναι σχισμένος στα δύο: στη μια πλευρά βρίσκεται η επιθυμία του σωματικού έρωτα και της ηδονής της Αφροδίτης και στην άλλη ο πνευματικός έρωτας, η καθαρή αγάπη της Ελίζαμπετ. Μου είναι επομένως πολύ πιο εύκολο και κυρίως πολύ πιο ενδιαφέρον να ερμηνεύω και τις δύο πλευρές, την καλή και την, ας πούμε, κακή. Η πρόκληση είναι αφενός να βρω διαφορετικό χρώμα στη φωνή για κάθε έναν από τους ρόλους, αλλά και ως ηθοποιός διαφορετικούς τρόπους να τις ερμηνεύσω. Η συνθήκη, πάντως, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ονειρική: έχω πάνω στη σκηνή περισσότερες από δύο… διαστάσεις».

• Διαφορετική «ζωή»

Η ασφάλεια που νιώθει οφείλεται κυρίως στον σκηνοθέτη, τονίζει, αλλά και στον «Τανχόιζερ» του Τζον Τριλέβεν. «Δεν υπάρχει ούτε ένα λεπτό δίπλα του πάνω στη σκηνή που να νιώθω φόβο ή αγωνία. Χρωστώ όμως πολλά στον Γκράχαμ Βικ. Η ομορφιά τού να δουλεύεις μαζί του είναι ότι πολύ εύκολα προσαρμόζεται ανάλογα με το κάθε άτομο ξεχωριστά. Εγώ είμαι προφανώς πολύ διαφορετική από τις συναδέλφους που ερμήνευσαν τους ρόλους στο Σαν Φρανσίσκο. Διαφορετικό ταμπεραμέντο, ένστικτο και φυσικά φωνή. Ο Βικ εξ αρχής είπε: «Ας δούμε τι «νέο» υπάρχει εδώ. Κι έτσι ο «Τανχόιζερ» της Αθήνας έχει μια διαφορετική «ζωή» από τον «Τανχόιζερ» στο Σαν Φρανσίσκο.

»Αυτό που θα δείτε είναι το κόνσεπτ του Γκράχαμ Βικ για την εποχή του Μεσαίωνα. Τοποθετεί τη δράση στην εποχή κατά την οποία η ανθρωπότητα περνούσε από τη λατρεία των θεών της γης στον χριστιανισμό. Αυτό που θα νιώσετε είναι το αίσθημα του χωρισμού σε δύο κόσμους: τον κόσμο της Αφροδίτης, της γης και του κυνηγιού, και τον υπερ-κόσμο της Ελίζαμπετ, της πνευματικής σωτηρίας».

Μεγαλωμένη στην Καλιφόρνια και με σπουδές στο Conservatory of Music του Σαν Φρανσίσκο, η Λιζ Λίντστρομ δεν τα βρήκε όλα εύκολα. «Μετά τις σπουδές παράδερνα για πολύ καιρό, δεν μπορούσα να δουλέψω και απομακρύνθηκα. Παντρεύτηκα και έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι να τα παρατήσω. Και τότε μου ζήτησαν να ερμηνεύσω την πρώτη μου «Τουραντό» στη Mobile Opera στην Αλαμπάμα. Ηταν πολύ μεγάλη επιτυχία και μου άλλαξε τη ζωή. Ακούγεται σαν παραμύθι… Υπάρχουν ωστόσο πολλοί λυρικοί ερμηνευτές που ξεκινούν γεμάτοι υποσχέσεις και κανείς τελικά δεν τους δίνει μια ευκαιρία…». *

Οι θεατές στους δρόμους

ΕΝΩ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΦΛΕΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ, ΣΕ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ, «Σ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΝΕ».

ΤΑ ΝΕΑ, 17/01/2009, Γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου. Το θέμα δεν είναι τι έχουν να πουν, το ζήτημα είναι ότι μιμούνται μια σκηνή επανάστασης και προσπαθούν να μιλήσουν, να απευθυνθούν. Το θέμα είναι ότι ζητούν από όσους τους βλέπουν (τους φανταστικούς συμμέτοχους μιας διαδήλωσης αλλά και το κοινό του θεάτρου) να πάρουν την ευθύνη τους, ως θεατές χειραφετημένοι.

Αν το θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Σε σας που με ακούτε» φαινόταν λίγο ανεδαφικό και ξεπερασμένο όταν είχε πρωτοανέβει το 2003, σήμερα αξίζει κανείς να το ξαναδιαβάσει. Σε ένα σπίτι, όπου συχνά φτάνει ο βόμβος των επεισοδίων και οι ήχοι από ριπές και δακρυγόνα, ένας άντρας μιξάρει στο κομπιούτερ φωνές και συνθήματα από τις διαδηλώσεις. Χαρακτήρες και θέματα από παλαιότερα έργα της Αναγνωστάκη έρχονται στη σκηνή ως υπονοούμενα, αλλά δεν καταλήγουν πουθενά· οι μισοτελειωμένοι χαρακτήρες σηκώνονται, παίρνουν ένα μικρόφωνο και παριστάνουν πως μιλούν σε μια συγκέντρωση, στη διαδήλωση, «σε σας που με ακούτε». Μιλάνε προσωπικά, αποσπασματικά, νευρωτικά, περιγράφουν παλίμψηστα εικόνων και εμπειριών, κάποια στιγμή θυμούνται μερικά επαναστατικά στερεότυπα· τσιτάρουν λίγο Μανόλη Αναγνωστάκη, Έρημη Χώρα του Έλιοτ, και μια παράγραφο από τον Γιατρό Ινεότη του Χειμωνά («Πρόκειται να έρθει το νέο είδος των ανθρώπων ένα άλλο είδος ξαφνικό»). Στα μεγάφωνα μιξαρισμένες φωνές από διαδηλώσεις και «Βella Ciao». Τέλος έργου.

Οι αναφορές στα άλλα κείμενα δεν είναι τυχαίες. Κλείνουν το μάτι σε μια παράδοση έργων που μιλάνε για καταστροφή, για το τέλος μιας εποχής, για την ταυτόχρονη απογοήτευση και ήττα της νέας γενιάς ( η νεότης, που κρύβεται πίσω από το οραματικό Γιατρός Ινεότης του Χειμωνά), αλλά και τη μεταιχμιακή δυνατότητά της να εκφέρει ενδεχομένως έναν καινούργιο λόγο και μια καινούργια επαναστατικότητα τη στιγμή που όλα γύρω της αποσυντίθενται. Η διαφορά όμως του «Σε σας που με ακούτε», αυτό που το κάνει ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα, είναι ότι μιλάει για μια εποχή όπου η συλλογικότητα «των επαναστατημένων», όπως και η συλλογικότητα του κοινού «που ακούει» δεν είναι δεδομένες. Ούτε ενιαίες ούτε σταθερές. Ψυχανεμίζεται η Αναγνωστάκη ότι αν ένας καινούργιος λόγος βγει από τα αδιέξοδα του σήμερα, αυτός θα είναι ένα κολάζ στοιχείων ετερογενών, το νόημα του οποίου δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε με τα απελευθερωτικά μοτίβα και την ιδεολογική ανάλυση που έχουμε συνηθίσει έως τώρα. Περίπου κάτι τέτοιο έμοιαζε να λέει και το εύρημα της τεράστιας, πολυπρόσωπης ουράς πολιτών/θεατών/ηθοποιών στο εντελώς ομόλογο πρόσφατο ανέβασμα του Πεθαίνω σαν Χώρα του Δημήτρη Δημητριάδη από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό.

Χειραφετημένη κοινωνία σήμερα, λέει προκλητικά ο Γάλλος φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ, δεν είναι αυτή όπου έχει απήχηση ένας συγκροτημένος λόγος απελευθερωτικός, αλλά η κοινωνία στην οποία ο καθένας μπορεί να γίνει αφηγητής και μεταφραστής, να πει τη δική του ιστορία αντίστασης και να αναπαραγάγει τον λόγο των άλλων προσθέτοντας το δικό του στίγμα.

Αν η Αναγνωστάκη λέει κάτι στο «Σε σας που με ακούτε», αυτό είναι ότι την ιστορία μιας καινούργιας κοινωνικής επανάστασης, όταν αυτή συμβεί, δεν θα μπορέσουν να την πουν οι παραδοσιακοί τρόποι της πολιτικοποιημένης τέχνης. Οι χαρακτήρες της μιξάρουν στα κομπιούτερ φωνές από διαδηλώσεις και μετά αρχίζουν να περιγράφουν προσωπικές εμπειρίες και να φαντασιώνονται ανακόλουθες εξεγέρσεις. Ομοίως η συγγραφέας μοιάζει να πετάει το μπαλάκι στο κοινό: δείτε τη δυναμική των εικόνων και ξεχάστε αν έχουν συνοχή, συνέπεια ή πολιτικό μέλλον· συνδυάστε, ξαναγράψτε, συνειδητοποιήστε τη δυναμική που έχει σωρευτεί στις εικόνες αντίστασης, σκεφθείτε τη δική σας θέση σε όσα συμβαίνουν.

Λούλα Αναγνωστάκη

ΘΕΑΤΡΟ

Α΄ ΤΟΜΟΣ

Η ΝΙΚΗ/Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟΣ/ ΣΕ ΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ

ΕΠΙΜΕΤΡΟ: ΔΗΩ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗ ΕΚΔ. ΚΕΔΡΟΣ, 2007 ΣΕΛ.
160, ΤΙΜΗ: 12 ΕΥΡΩ

ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ: Απάχηδες των Αθηνών

Οι «Απάχηδες των Αθηνών» (φωτογραφία), η τρίπρακτη οπερέτα του Νίκου Χατζηαποστόλου σε ποιητικό κείμενο του Γιάννη Πρινέα, παρουσιάζεται στις 20.00, από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο θέατρο «Ακροπόλ» (Ιπποκράτους 9-11, τηλ. 210-3643.700). Η διασκευή από το πρωτότυπο είναι των Ισίδωρου Σιδέρη (ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία) και Κωνσταντίνας Ψωμά. Η μουσική διεύθυνση είναι των Γιώργου Κατσαρού, Γιώργου Αραβίδη. Τον ρόλο της Βέρας ερμηνεύουν διαδοχικά η Νίνα Λοτσάρη και η Ευδοκία Χατζηιωάννου, του Πρίγκιπα ο Δημήτρης Σιγαλός και ο Νίκος Στεφάνου. Η διεύθυνση της χορωδίας είναι του Κώστα Δρακάκη και οι χορογραφίες του Άγγελου Χατζή. Εισιτήρια: 33, 28, 25, 20 και 15 (φοιτητικό) ευρώ.

Ο Ντανιέλ Οτέιγ στην Αθήνα

Ο πολυβραβευμένος γάλλος ηθοποιός Ντανιέλ Οτέιγ σε στιγμιότυπο από το «Σχολείο γυναικών», το έργο που θα παρουσιάσει τον Φεβρουάριο σε θέατρο της Αθήνας

Πρωταγωνιστεί στο «Σχολείο γυναικών» του Μολιέρου, σε μια παράσταση του θεάτρου Οντεόν

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009. O Ντανιέλ Οτέιγ στην Αθήνα: Ο γάλλος πρωταγωνιστής του θεάτρου και του κινηματογράφου αναμένεται να δώσει δύο παραστάσεις σε κεντρική σκηνή με το έργο του Μολιέρου «Σχολείο γυναικών» στην παραγωγή του θεάτρου Οντεόν των Παρισίων. Το έργο, που έκανε πρεμιέρα πέρυσι στη γαλλική πρωτεύουσα σημειώνοντας εξαιρετική επιτυχία, σε σκηνοθεσία του Ζαν-Πιερ Βενσάν, εφέτος περιοδεύει στην Ευρώπη. Γι΄ αυτό και οι πληροφορίες το θέλουν να έρχεται στην Αθήνα στα μέσα Φεβρουαρίου- από την Αττική Πολιτιστική Εταιρεία.

Γραμμένο το 1662, έτος κατά το οποίο ο Μολιέρος παντρεύτηκε την κατά πολύ νεότερή του Αρμάντ Μπεζάρ, το «Σχολείο γυναικών» μεταφέρει επί σκηνής τις αγωνίες του 42χρονου Αρνόλφ, ο οποίος, ως μισογύνης, ανέθρεψε την Ανιές με στόχο να την παντρευτεί… όταν έρθει η ώρα. Τώρα όμως που βρίσκεται ενώπιος ενωπίω καλείται να αντιμετωπίσει και όλα όσα δημιούργησε ο ίδιος με τις απόψεις και τις θεωρίες του. Ο Οτέιγ αποτελεί το μεγάλο ατού αυτής της παραγωγής, καθώς ερμηνεύει, σύμφωνα με τις γαλλικές κριτικές, έναν Αρνόλφ που κινείται ανάμεσα στην τραγωδία και στο γκροτέσκο. Μέσα σε ένα βαρύ και συνάμα λιτό, εντυπωσιακό σκηνικό, που παραπέμπει σε φυλακή για τη νεαρή κοπέλα, ο Αρνόλφ έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Την ίδια στιγμή παρέχει στο κοινό του το πλούσιο ταλέντο του. Πριν από 17 χρόνια ο Οτέιγ, και τότε με σκηνοθέτη τον Βενσάν, είχε ερμηνεύσει τον Σκαπίνο στην κωμωδία του Μολιέρου που πραγματεύεται τις σκανδαλιές του.

Γεννημένος στο Αλγέρι, ο γάλλος ηθοποιός, που κλείνει τα 59 του χρόνια στις 24 Ιανουαρίου, ανήκει στους σημαντικότερους θεατρικούς και κινηματογραφικούς αστέρες της πατρίδας του- μαζί με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, με τον οποίο έχουν παίξει πολλές φορές μαζί. Δώδεκα φορές υποψήφιος για βραβείο Σεζάρ, ο Ντανιέλ Οτέιγ το κέρδισε για πρώτη φορά στην ταινία «Ζαν ντε Φλορέτ» του πρόσφατα χαμένου σκηνοθέτη Κλοντ Μπερί, ο οποίος και τον ανέδειξε. Τη δεύτερη φορά ήταν για «Το κορίτσι στη γέφυρα» του Πατρίς Λεκόντ. Για την ερμηνεία του στην «Ογδοη μέρα» έλαβε (εξ ημισείας με τον Πασκάλ Ντυκέν) το σχετικό βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών του 1996. Ανάμεσα στις ταινίες στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει ξεχωρίζουν: «Μια καρδιά τον χειμώνα» του Κλοντ Σοτέ, «Ο δήμιος του Σαν Πιερ» του Λεκόντ, «Βρώμικος κόσμος» του Ολιβιέ Μαρσάλ , «Αντίζηλος» της Νικόλ Γκαρσιά, «Η δεύτερη πνοή» του Αλέν Κορνό.

Ενα μιούζικαλ παραδοσιακό και… ανάποδο

Μουσικές παραδοσιακές, παιγμένες από ανάλογα όργανα, συνοδεύουν την… ανάποδη εξιστόρηση της ζωής του Κωνσταντή στο πρωτότυπο μιούζικαλ «Ηθελα να σ΄ αντάμωνα». Δεξιά, οι πρωταγωνιστές της παράστασης Βαγγέλης Λιοδάκης και Αννα Γαρεφαλάκη

Παρθενική εμφάνιση της Μαρίας Παπαλέξη με θεατρικό έργο εμπνευσμένο από τα δημοτικά τραγούδια

ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου θα φιλοξενεί από την Κυριακή 18 Ιανουαρίου μια ιστορία του… Κάτω Κόσμου. Κεντρικός ήρωας, ο Κωνσταντής, ένας γυρολόγος μουσικός που έζησε πολλά και αγαπήθηκε πολύ. Από τον τίτλο κιόλας της παράστασης «Ηθελα να σ΄ αντάμωνα», καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με το αβάσταχτο βάρος της απώλειας. Ο Κωνσταντής έχει πεθάνει, ζει και βασιλεύει όμως στη μνήμη όλων των ανθρώπων που πρόλαβε να αγγίξει, να επηρεάσει. Θα τον συναντήσουμε κατά το πέρασμά του στον Κάτω Κόσμο, αλλά οι αναμνήσεις των ζωντανών τον καλούν πίσω ξανά και ξανά ξετυλίγοντας τη ζωή του, από το τέλος προς την αρχή. Χαρές και λύπες εναλλάσσονται επί σκηνής, τραγούδια και μελωδίες συνοδεύουν την αντίστροφη πορεία του ήρωα από τις τελευταίες ώρες του ως την παιδική του ηλικία. Και όλα αυτά μέσα από τεχνικές παραμυθιών και παραλογών, που τόσο καλά γνωρίζουν να μπλέκουν το πραγματικό με το φανταστικό, το καλό με το κακό, τη ζωή με τον θάνατο. Ιδανική για να ντύσει με λέξεις αυτό το «παραδοσιακό μιούζικαλ» η κυρία Μαρία Παπαλέξη, η οποία παρουσιάζει το πρώτο θεατρικό έργο της. Το γεγονός ότι από τα έξι ως τα 26 χρόνια της ασχολήθηκε με παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια στο Λύκειο Ελληνίδων την κάνουν να γνωρίζει πολύ καλά τους γοητευτικούς κώδικες μιας παράδοσης που πολλές φορές μάς ξεφεύγει. «Το δημοτικό τραγούδι είναι βαθιά ανθρώπινο. Είναι ειρωνικό το πώς ο Χριστιανισμός πέρασε και δεν ακούμπησε από τις τόσες παραδόσεις μας, αντικαθιστώντας τον Κάτω Κόσμο, όπου πηγαίνουν οι ψυχές, με το δίπολο Κόλαση- Παράδεισος» τονίζει η συγγραφέας, η οποία συμπράττει με το Θέατρο του Παπουτσιού Πάνω στο Δέντρο και τη σκηνοθέτιδα Βαλεντίνα Παπαδημητράκη. Η ίδια επέλεξε να διηγηθεί την ιστορία του ήρωά της από το τέλος προς την αρχή, γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη μας να φέρνουμε με κάποιον τρόπο πίσω όσους έχουν φύγει από τη ζωή και από τη ζωή μας: «Είναι μια προσωπική μου εμμονή. Επιμένω πως τους ανθρώπους που έχω χάσει, τους έχω ακόμα μέσα μου, διότι όσο ζω θα τους θυμάμαι».

Στόχος της παράστασης είναι να μη μείνει το κοινό αμέτοχο, τόσο στη χαρά όσο και στη λύπη των κεντρικών προσώπων. «Το θέατρο θέλει θεατές, δεν το κάνουμε για να χαιρόμαστε μεταξύ μας» υπογραμμίζει η κυρία Παπαλέξη. Ετσι, λοιπόν, εκτός από τη «ζωντανή» μουσική και τα τραγούδια που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης, θα υπάρχει και αληθινό φαγητό. Το έργο ξεκινά με μανιάτικο μοιρολόι και τελειώνει με ένα μεγάλο φαγοπότι, ευγενική προσφορά του εστιατορίου ΜΑΝΗΜΑΝΗ. Ηθοποιοί και θεατές θα γίνονται ένα χάρη στην αλάνθαστη συνταγή της ελληνικής παράδοσης.

Θέατρο του Νέου Κόσμου- Κάτω Χώρος. Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, τηλ. 210 9212.900. Παίζουν: Βαγγέλης Λιοδάκης, Αννα Γαρεφαλάκη, Βασίλης Παπαγεωργίου.

Έναντι 1.500 ευρώ πουλήθηκε ερωτική επιστολή της Πιαφ προς τον Χορν

«Θα σε περιμένω όσο χρειαστεί»

ΤΟ ΒΗΜΑ, Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009. Μια παθιασμένη επιστολή προς τον Δημήτρη Χορν, γραμμένη από τη Γαλλίδα τραγουδίστρια Εντίθ Πιάφ, πουλήθηκε για 1.500 ευρώ την Παρασκευή. Η επιστολή της Εντίφ Πιάφ χρονολογείται από τις 13 Νοεμβρίου 1946, δύο ημέρες μετά τη συνάντησή τους σε αθηναϊκό ρεσιτάλ.

«Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά» αναφέρει στην επιστολή της η Πιαφ.

«Μπορεί να έρθεις στο Παρίσι με την Ειρήνη, αλλά μάλλον δεν το βλέπω, έτσι θα έρθω εγώ κοντά σου τον Νοέμβριο, κανείς στον κόσμο δεν θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα, όμως αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς δισταγμό είναι να έρθεις στην Αμερική τον Δεκέμβριο, έτσι θα ξανασμίξουμε εκεί και από εκεί ελπίζω να σε φέρω στο Παρίσι, που όταν το γνωρίσεις θα το αγαπήσεις όσο κι εγώ. […] θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και πιστεύω επίσης πως σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Ξέρω πώς είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα» συνεχίζει η επιστολή.

Η Πιαφ αναφέρει στο γράμμα: «Θα σε περιμένω όσο καιρό θα χρειαστεί. Δεν έχω αγαπήσει άλλον άνθρωπο όσο εσένα».

«Ολόκληρη η επιστολή αποπνέει πάθος και απόγνωσης» δήλωσε ο Πέτρος Βέργος στο πρακτορείο Reuters πριν από την δημοπρασία.

Ο έρωτας της Πιάφ φαίνεται πως δεν βρήκε ποτέ ανταπόκριση, είτε επειδή ο Έλληνας ηθοποιός -έξι χρόνια νεότερός της- δεν εκδήλωσε ενδιαφέρον, είτε επειδή και οι δύο βρίσκονταν εκείνη την εποχή με διαφορετικούς συντρόφους.

Η επιστολή δημοπρατήθηκε από τον οίκο «Πέτρος Βέργος» στο Ξενοδοχείο Athens Plaza, ακριβώς 11 χρόνια μετά τον θάνατο του Δημήτρη Χορν, στις 16 Ιανουαρίου 1998.

Με πατερίτσες στο «Ξύπνημα» ο Ομηρος Πουλάκης

«Αυτή η παράσταση δεν σταμάτησε όταν συνέβη κάτι πολύ σοβαρότερο από το δικό μου διάστρεμμα.Δεν πρόκειται λοιπόν να πέσει αμαχητί.Θεωρώ ιεροσυλία να μην παίξω» μας είπε ο Ομηρος Πουλάκης την επομένη του τραυματισμού του στην παράσταση «Το ξύπνημα της άνοιξης» που ανεβαίνει από το Εθνικό σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Ο ηθοποιός που μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πρωταγωνιστή Κωνσταντίνου Παπαχρόνη ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο να τον αντικαταστήσει, χτύπησε σοβαρά στο πόδι του την περασμένη Πέμπτη και οι γιατροί του συνέστησαν δέκα ημέρες πλήρους ακινησίας. Ο ίδιος αποφάσισε να ξεκουραστεί μόνο χθες. Σήμερα και αύριο επιστρέφει επί σκηνής- με πατερίτσες- για να υποδυθεί τον ασυμβίβαστο Μέλχιορ που ξέρει να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Καλή τύχη!

Αφιέρωμα στη μνήμη του Μάριου Πλωρίτη

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης μνήμης στον πολύπλευρο Μάριο Πλωρίτη, θα ανακοινωθούν και ενδιαφέρουσες εκδόσεις κειμένων του

ΤΟ ΒΗΜΑ, Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009. Στο τέλος του περασμένου Δεκεμβρίου συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τον θάνατο του Μάριου Πλωρίτη. Τη Δευτέρα 19 Ιανουαρίου θα γινόταν 90 ετών (είχε γεννηθεί στις 19.1.1919). Αυτή την ημέρα διάλεξαν για να τιμήσουν τη μνήμη του οι άνθρωποι που τον γνώρισαν και τον θαύμασαν. Και ετοίμασαν ένα αφιέρωμα στη ζωή και στο έργο του, στο πλαίσιο του οποίου θα ανακοινωθούν ενδιαφέρουσες εκδόσεις που αναμένεται να κυκλοφορήσουν τους προσεχείς μήνες.

Μια σκέψη του Θανάση Νιάρχου ( του το είχα υποσχεθεί όσο ζούσε», λέει ο ποιητής, εκδότης της «Λέξης») βρήκε πρόσφορο έδαφος στις εκδόσεις Καστανιώτη που μαζί με την Κάτια Δανδουλάκη ανέλαβαν την υλοποίησή της. Ετσι λοιπόν ο εκδοτικός οίκος συγκέντρωσε όλα τα άρθρα του Μάριου Πλωρίτη με θέμα το θέατρο που γράφτηκαν για την εφημερίδα «Ελευθερία» τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60. Παράλληλα, από τη Βουλή, με την αρωγή του προέδρου της σημερινής Βουλής Δημήτρη Σιούφα, αποφασίστηκε να εκδοθούν σε δύο τόμους τα άρθρα του στο «Βήμα» από το 1974 ως το 2006 καθώς και η «Βιβλιοθήκη του Μάριου Πλωρίτη», μια έκδοση που θα περιλαμβάνει τους τίτλους της πλούσιας βιβλιοθήκης του- περίπου 10.000 βιβλία.

Μέσα από αυτή την καταγραφή, όπως επισημαίνει η Κάτια Δανδουλάκη, θα συγκεντρωθούν ουσιαστικά οι πηγές του, οι αναφορές που έκανε στα άρθρα του και οι οποίες κάλυπταν μια ευρεία γκάμα (θέατρο, πολιτική, ιστορία κ.λπ.). Ο μεγαλύτερος αριθμός των βιβλίων της βιβλιοθήκης του θα περιέλθει στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού, του οποίου υπήρξε πρώτος πρόεδρος. Τα βιβλία για το θέατρο θα περάσουν στα ράφια τής υπό ανέγερση Θεατρικής Βιβλιοθήκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ενώ ορισμένοι σημαντικοί τόμοι πολιτικής σκέψης και θεωρίας στη Βιβλιοθήκη της Βουλής.

Η εκδήλωση θα γίνει το βράδυ της προσεχούς Δευτέρας στις 8 μ.μ. στο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη», στην Αγίου Μελετίου. Σύντομες εισηγήσεις θα κάνουν η πρώην υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου, ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης , ο διευθυντής της εφημερίδας «Τα Νέα» Παντελής Καψής, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης, ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Σταμάτης Φασουλής και ο ποιητής Βαγγέλης Χρόνης. Συντονιστής θα είναι ο δημοσιογράφος Παύλος Αγιαννίδης, ενώ για τον δάσκαλό τους Μάριο Πλωρίτη θα μιλήσουν δύο αγαπημένες του μαθήτριες, η Ολυμπία Σκορδίλη και η Γαλάτεια Φωκά. Νωρίτερα, στις 10 το πρωί, ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων θα παραθέσει ημερίδα για τον Μάριο Πλωρίτη, θέλοντας να τιμήσει τον εξέχοντα δάσκαλο και θεατράνθρωπο.

Ο «Μίστερ Μπιν» σώζει το Γουέστ Εντ

Ο νεαρός Λόρενς Τζέφκοουτ στον ρόλο του Ολιβερ Τουίστ και ο σπουδαίος κωμικός ηθοποιός Ρόουαν Ατκινσον ως «κακός» Φέιγκιν σε σκηνή από τη δημοσιογραφική παράσταση του πολυδιαφημισμένου «Ολιβερ Τουίστ» (RΕUΤΕRS/ΑΝDRΕW WΙΝΝΙΝG)

Προπωλήσεις-ρεκόρ για το μιούζικαλ «Ολιβερ» με πρωταγωνιστή τον Ρόουαν Ατκινσον

ΤΟ ΒΗΜΑ, Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009. Στη μακρόχρονη ιστορία των μιούζικαλ στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου ενδέχεται να μην έχει σημειώσει καμία άλλη παράσταση εισπράξεις 15 εκατ. στερλινών μόνο από την προπώληση εισιτηρίων. Ο λόγος για το «Ολιβερ», το διάσημο μιούζικαλ το οποίο είναι βασισμένο στον «Ολιβερ Τουίστ» του Καρόλου Ντίκενς, που ανέβηκε στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου Ντρούρι Λέιν την περασμένη Τετάρτη. Η νέα, πλουσιοπάροχη παραγωγή του σερ Κάμερον Μάκιντος, η οποίακόστισε 4,5 εκατ. στερλίνες, αναμένεται να φέρει νέα πνοή στο «κουρασμένο» Γουέστ Εντ.

Στην τεράστια ανταπόκριση του κοινού, προτού καλά καλά δοκιμαστεί το έργο… επί σκηνής, έχει συμβάλει αναντίρρητα η συμμετοχή του σπουδαίου κωμικού ηθοποιού Ρόουαν Ατκινσον. Ο σερ Κάμερον είχε γρανιτένια επιμονή: επί μια δεκαπενταετία προσπαθούσε να πείσει τον Ατκινσον να πάρει τον ρόλο του Φέιγκιν. Ο δημοφιλής ηθοποιός εμφανίζεται, λοιπόν, σε εμπορικό θέατρο έπειτα από 20 χρόνια απουσίας, κάτι που από μόνο του αποτελεί τεράστιο δέλεαρ. Τα σκηνοθετικά ηνία κρατάει ένα άλλο ταλέντο, ο Ρούπερτ Γκουλντ, τιμημένος πέρυσι με το βραβείο Ολιβερ Καλύτερης Σκηνοθεσίας για την παράσταση του σαιξπηρικού «Μακμπέθ». Ωστόσο το ενδιαφέρον των Λονδρέζων για την αναβίωση του «Ολιβερ» είχε ήδη διαμορφωθεί από το περυσινό ριάλιτι «Ι΄ll do anything» («Θα κάνω τα πάντα»). Η κριτική επιτροπή, στην οποία συμμετείχε ο Αντριου Λόιντ Γουέμπερ, είχε επιλέξει τρεις… Ολιβερ- τελικά η ψήφος του κοινού πήγε στην Τζόντι Πρένγκερ για τον ρόλο της πόρνης Νάνσι.

Το μυθιστόρημα «Ολιβερ Τουίστ» έχει διασκευαστεί για την τηλεόραση, το σινεμά και το θέατρο εκατοντάδες φορές. Η μεταφορά του σε μιούζικαλ από τον συνθέτη Λάιονελ Μπαρτ πρωτοπαρουσιάστηκε στο Γουέστ Εντ το 1960 και ολοκλήρωσε 2.618 παραστάσεις μέσα σε έξι χρόνια- το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του λονδρέζικου μιούζικαλ. Ο Ρίτσαρντ Πούλφορντ, εκτελεστικός διευθυντής της Εταιρείας του Θεάτρου του Λονδίνου, πιστεύει ότι ο ενθουσιασμός για τον «Ολιβερ» θα επηρεάσει θετικά και τις υπόλοιπες παραστάσεις μιούζικαλ, σε μια δύσκολη εποχή: από το 2007 οι πωλήσεις των εισιτηρίων έχουν σημειώσει κάθετη πτώση και στο Γουέστ Εντ υπάρχει διάχυτη ανησυχία ότι η οικονομική κρίση που έπληξε το Μπρόντγουεϊ θα χτυπήσει και την άλλη όχθη του Ατλαντικού. « Ωστόσοτο θέατρο είναι το τελευταίο που νιώθει τους κραδασμούς μιας κρίσηςκαι το πρώτο που ανακάμπτει » σημειώνει ο Πούλφορντ.

«Ακατονόμαστος», «Οντισιόν» και «Αποδιοπομπαίος τράγος»

«Ο Ακατονόμαστος»

Το «Αντιθέατρο» της Μαρίας Ξενουδάκη ανέβασε και παρουσιάζει (Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή), τον «Ακατονόμαστο» του Μπέκετ. Πρόκειται για το σπουδαιότερο μέρος της μπεκετικής τριλογίας «Μολόι», «Ο Μαλόν πεθαίνει», «Ο ακατονόμαστος». Μετάφραση Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου, σκηνοθεσία Μαρία Ξενουδάκη – Ειρήνη Τζαβάρα, σκηνικά – κοστούμια Κώστα Βελινόπουλου, μουσική Γιάννη Πεϊκίδη. Παίζουν: Μαρία Ξενουδάκη, Μαρίνα Σωκράτη, Ειρήνη Τζαβάρα. Στο έργο ο άνθρωπος μπορεί να αναιρεί όσα είπε και έκανε. Λέει κάπου στο κείμενο: «Θέλουν να με κάνουν να παίρνω εντολές και αυτόματα να τις εκτελώ, θέλουν να με πείσουν πως υπάρχω με παραλογισμό, τον παραλογισμό τού να μην μπορώ! Είμαι φαλακρός, γυμνός, με τα χέρια μου απλωμένα μια για πάντα στα γόνατά μου, δεν κινδυνεύουν να μπλεχτούν σε καμιά βρωμοδουλειά».

• Το «Ιωνικό Θέατρο» παρουσιάζει την «Οντισιόν», έργο στηριγμένο στο επιτραπέζιο παιχνίδι «Cluedo», στο θέατρο – μπαρ «Γκαράζ» (Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού, λεωφόρος Γρηγορίου Λαμπράκη). Από τις 18/1 έως το τέλος Μάρτη, κάθε Κυριακή – Δευτέρα (8.30 μ.μ.). Σκηνοθεσία Ελενας Moon. Παίζουν: Μαρία Αμερικάνου, Ελένη Μιχαηλίδου, Ευγενία Πασπαλά, Ελένη Μίχου κ.ά. Κουστούμια: Ελένη Πατσάκη. Γραφιστικά: Χρήστος Τριβιζάς. Μουσική: Γιώργος Κομνάς. Σενάριο – Σκηνοθεσία: Αντώνης Παπαδόπουλος.
• Στο STUDIO Μαυρομιχάλη 134, παρουσιάζεται ο «Αποδιοπομπαίος τράγος», από το θίασο «Devised» (μέχρι 15/2). Θέατρο και δραματοθεραπεία συναντιούνται σε μια παράσταση με τέσσερις ηθοποιούς, που μας «ξεναγούν» στη ζωή. Σκηνοθεσία Λάμπρου Γιώτη, σκηνογραφία Αση Δημητρολοπούλου, μουσική Κατερίνας Ελοσίτου – Γιάννη Παπαθανασίου, χορογραφία Στέλλας Κρούσκα. Παίζουν: Χρήστος Θεοχαρόπουλος, Αντώνης Ιορδάνου, Βέρα Λάρδη, Δημήτρης Μπέγιογλου.