Δύο αναρχικές στα «λευκά κελιά»

Τον θάνατο δύο αναρχικών γυναικών, της Μίλερ και της Μάινχοφ, στις φυλακές Στανχάιμ -τα γνωστά ως «λευκά κελιά»- παρουσιάζει η παράσταση «Η Ούλρικε Μάινχοφ δεν πέθανε…» του Γερμανού συγγραφέα, φιλόσοφου και ακτιβιστή Ντίντριχ Γκάμπριελ, που παρουσιάζεται στο «Αντιθέατρο» της Μαρίας Ξενουδάκη, σε σκηνοθεσία της ίδιας και μετάφραση Στέλλας Βαξεβάνη. Στην παράσταση εντάσσεται, επίσης, θεατροποιημένη ποίηση των Κ. Γώγου, Μ. Ξενουδάκη και Ε.Α. Πόε.

Σκηνή από το «Η Ούλρικε Μάινχοφ δεν πέθανε»

«Με τα έργα μου πυροβολώ ό,τι είναι άσχημο και καθιερωμένο απ’ την ανθρωπότητα, δεν θα με κάνουν ποτέ ένα μικρό γήινο ανθρωπάκο, κολλητά στους τοίχους του σφαγείου… ν’ αναπαύομαι!», λέει ο Σ. Μπέκετ. Το έργο αυτό μου δημιούργησε μια ύστατη περιέργεια. Να δω, δηλαδή, πώς σκούζουν όλοι μαζί όταν τους δώσεις να καταλάβουν πως «Προμηθέας δεν υπάρχει»» σημειώνει η Μαρία Ξενουδάκη. «Επιστρέφω στο θέμα της Ούλρικε Μάινχοφ, γιατί η εποχή σήμερα είναι αγριότερη και πιο αδίσταχτη και διεφθαρμένη από τότε, εντελώς ξεχαρβαλωμένη, και όλ’ αυτά σε βάρος του Λαού, που δεν αντιστέκεται, ενώ πρέπει να σηκώσει το κεφάλι και να επιτεθεί» προσθέτει.

Η μουσική στην παράσταση (Τζιμ Μόρισον, Τζίμι Χέντριξ, Μάικλ Τζάκσον, Τζάνις Τζόπλιν, Μπλακ Σάμπαθ, Τάιγκερ Λίλις, κ.λπ.) παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό. Παίζουν: Μαρία Ξενουδάκη, Δήμητρα Φράντζιου.

«Σήμερα, κανένας δεν θ’ αυτοκτονούσε από έρωτα»

 

• ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ «ΒΕΡΘΕΡΟ» ΤΟΥ ΓΚΕΤΕ

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

«Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου», το δακρύβρεχτο επιστολογραφικό μυθιστόρημα- πρόδρομος του ρομαντισμού, το οποίο ο Γκέτε έγραψε το 1774, είναι, άραγε, δυνατό να αφορά τους νέους σήμερα;

Η απάντηση είναι ανεπιφύλακτα «ναι», ειδικά όταν πρόκειται για την παράσταση που συνυπογράφουν οι Γιάννης Σκουρλέτης (σκηνοθεσία) και Κώστας Δαλακούρας (μουσική) της ομάδας bijoux de Kant (από την επόμενη Παρασκευή στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση). Από την περσινή τους πρώτη συνεργασία προέκυψε η μεγαλύτερη ίσως επιτυχία της σεζόν: το ζοφερό «In extremis» της Graveyard Cafe Band στο taf, που πρότεινε Ελληνες Ρομαντικούς του 19ου αιώνα. Αυτός είναι ο ένας λόγος.

Ο άλλος έρχεται διά στόματος των δύο νεαρών και, με μια εύθραυστη και απόκοσμη έννοια, όμορφων πρωταγωνιστών: του Δημήτρη Πασσά και της Κατερίνας Μισιχρόνη που, καταφτάνοντας χαρούμενοι στον χώρο της πρόβας, ξετύλιξαν τις σκέψεις τους για το νόημα που έχει σήμερα ένα έργο, το οποίο καταλήγει στην αυτοκτονία ενός νέου από έρωτα. Υπάρχει άραγε τόσος κρυμμένος ρομαντισμός σε μια πολύβουη και κυνική πόλη; Ή μήπως ακριβώς η έλλειψή του είναι ο λόγος που κάνει ελκυστική μια τέτοια παράσταση; Και, εν τέλει, θα μπορούσε ένας νέος να αυτοκτονήσει από έρωτα σήμερα;

«Θα το έκανε έμμεσα. Αφήνοντας τον θάνατο να στοιχειώσει την ψυχή και το κορμί του. Θα δήλωνε παραίτηση από τη ζωή, συνεχίζοντας τη φυσική του παρουσία», λέει ο Δημήτρης Πασσάς. «Αυτό έκανε άλλωστε και ο ίδιος ο Γκέτε. Γράφοντας τον «Βέρθερο», «αυτοκτόνησε» ένα κομμάτι μέσα του, το έκανε μνημείο για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει βιολογικά», συμπληρώνει. «Σήμερα δεν υπάρχει ρομαντισμός, αλλά οι συνθήκες για να τον επανεφεύρουμε», εκτιμά η Κατερίνα Μισιχρόνη που μοιάζει ιδανική Λόττε. «Είναι τόσο έντονη η απουσία του, άρα είναι πρόσφορο το έδαφος για να επανέλθει», συνεχίζει. «Για παράδειγμα, οι άνθρωποι σήμερα αυτοκτονούν από εγωπάθεια, για να δηλώσουν την παρουσία τους εν τη απουσία τους, σαν μια πράξη από τον εαυτό τους στον εαυτό τους και όχι με αποδέκτη κάποιον άλλο, όπως στο έργο», καταλήγει.

Νεο-ρομαντισμός

Προερχόμενος από το χώρο των εικαστικών, εδώ στην τρίτη του μόλις σκηνοθετική απόπειρα, ο Γιάννης Σκουρλέτης έχει έτσι κι αλλιώς τον ρομαντισμό ως βασική του θεματική σε όλα του τα έργα μέχρι σήμερα. «Οχι όμως με την καταθλιπτική διάθεση. Αλλά ακριβώς με αυτή τη δύναμη και την υπόσχεση του καινούργιου που φέρνει μέσα του ο ρομαντισμός. Αλλωστε μην ξεχνάτε πως όλα τα ποπ κινήματα του 20ού αιώνα είχαν αφετηρία τον ρομαντισμό του 19ου: ο ροκ σταρ που έγινε μπλουζάκι, ο νέος που έβαφε τα μάτια του, οι Emo, τα γκόθικ στοιχεία κ.λπ.». Παρ’ όλη την αφοσίωσή του στον ρομαντισμό, δεν τρέφει αυταπάτες: «Κανένας νέος δεν θα αυτοκτονούσε σήμερα από έρωτα. Απλώς δεν θα το έβρισκε χρήσιμο. Η έννοια της χρησιμότητας στη μετακαπιταλιστική εποχή είναι κρίσιμη. Μια βιτρίνα όμως θα την έσπαγε άνετα», λέει.

Επιχειρώντας να στήσει μια παράσταση που να μιλά στο σήμερα, ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται σε αυτή την αμφίθυμη σχέση του δημιουργού με το δημιούργημά του -αντίστοιχη με τη σχέση ερωτευμένου προς το αντικείμενο του πόθου του. «Η φόρμα του ήρωα είναι σημερινή. Είναι κλεισμένος και μελαγχολεί αλλά ανέξοδα -οι νέοι μιλούν για το θάνατο ακριβώς επειδή δεν τους αγγίζει- και το μόνο που κάνει είναι να γράφει τραγούδια με τους στίχους του Γκέτε που στην παράσταση ακούγονται στα γερμανικά με έναν άκρως σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο».

Δεν κρύβει πως μέσα στις προθέσεις του είναι η συγκίνηση του θεατή. Γι’ αυτό και ο υπότιτλος του έργου είναι «ένα εγκώμιο των δακρύων». Ξεκαθαρίζει ακόμη πως ο νατουραλισμός δεν είναι καθόλου μέσα στα ζητούμενα του θεάτρου του. «Υπάρχουν άλλα μέσα που τον αποδίδουν πολύ καλύτερα, όπως το σινεμά και η τηλεόραση», λέει, προσβλέποντας σε μια τέχνη που κοιτά έξω από το παράθυρο. «Η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια», υποστηρίζει κατηγορηματικά. «Είναι αναγκαιότητα. Αλίμονό μας. Δεν υπάρει τίποτε άλλο πια».

Ο ίδιος πάντως αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα πως, όταν υπάρχει το ταλέντο και μια καλοδουλεμένη πρόταση, σίγουρα μπορείς να βρεις ανταπόκριση ακόμη και εν μέσω οικονομικής κρίσης, ακόμα και σε μια Αθήνα των τετρακοσίων παραστάσεων το χρόνο. Ηδη παρέλαβε τη διάκριση «Νέων Δημιουργών» από την Ενωση Ελλήνων Κριτικών για την περσινή δουλειά του. Και ήδη η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση αγκάλιασε τη δουλειά του, μαζί με το κοινό και τα ΜΜΕ, χωρίς γνωριμίες και χωρίς να είναι μέρος του κυκλώματος. Οχι όμως χωρίς κόστος. «Οι συνθήκες καθόλου εύκολες δεν είναι. Πέρσι ανεβάσαμε μια επιτυχημένη παράσταση κι όμως οικονομικά ζημιωθήκαμε. Μόνο η ηχητική εγκατάσταση κόστισε 14 χιλιάδες ευρώ». Γι’ αυτό και θα συνεχίσει, όπως και σήμερα. Αυτή είναι και η προτροπή για τους νέους συναδέλφους του: «Οσο αντέχει το στομάχι σου, το μυαλό σου και η καρδιά σου».

* Η περσινή βραβευμένη παράσταση της Graveyard cafe band, ανανεωμένη και με τον νέο τίτλο «Alive», παρουσιάζεται από αυτή τη Δευτέρα στο six dogs. Ενώ με τον «Βέρθερο» κλείνει μια τριλογία Γκέτε που ξεκίνησε με τα «Χρώματα» στα εγκαίνια της Στέγης και με το έργο του «We are the real» στο Μετρό του Συντάγματος, στο πλαίσιο των «Εικαστικών Διαλόγων». *

info: 14- 16 Ιανουαρίου, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση. Παίζει και ο Δημήτρης Λιγνάδης.

Ενας δήμαρχος στο Εθνικό ακούει ραψωδίες

• Ο νέος δήμαρχος Αθηναίων παρακολούθησε χθες την ανάγνωση απ’ την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη της Ραψωδίας Μ, από την «Ιλιάδα», στην καινούργια μετάφραση του Δ.Ν. Μαρωνίτη

Στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Γιώργος Καμίνης είχε επισκεφθεί το Εθνικό Θέατρο, για να συνομιλήσει επί της ουσίας με τους φορείς του. Τότε, ήταν ο πρώτος υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας που διάβηκε το κατώφλι της πρώτης κρατικής μας σκηνής, τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Και χθες επίσημα ως δήμαρχος Αθηναίων πλέον, απέδειξε ότι η κίνησή του τον Οκτώβριο δεν ήταν μία έξυπνη προεκλογική τακτική. Αντίθετα, ο κ. Καμίνης επεδίωξε να παρακολουθήσει μια εκδήλωση του Εθνικού Θεάτρου με ιδιαίτερη μάλιστα συμβολική σημασία: την ανάγνωση από την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη της Ραψωδίας Μ, από την «Ιλιάδα» του Ομήρου, στην καινούργια μετάφραση του κορυφαίου φιλόλογου Δημήτρη Μαρωνίτη, στην κεντρική αίθουσα εκδηλώσεων του Εθνικού.

Ηδη, αρκετή ώρα πριν από τις 6 μ.μ. που ξεκινούσε η εκδήλωση, ο δήμαρχος της Αθήνας έφτασε στο θέατρο, διακριτικός και αθόρυβος, όπως οποιοσδήποτε άλλος θεατής. Στο φουαγέ συναντήθηκε με τον κόσμο και μεταξύ άλλων και με ηθοποιούς (όπως π.χ. τη Θέμιδα Μπαζάκα που είχε αναγνώσει τη Ραψωδία Λ στις 30 Δεκεμβρίου), καθώς και με τον Δημήτρη Μαρωνίτη που έσπευσε να τον υποδεχτεί και να συνομιλήσει μαζί του. Λίγο αργότερα, καθισμένος δίπλα στον σπουδαίο φιλόλογο, ο κ. Καμίνης ξεφύλλισε το καλαίσθητο φυλλάδιο που εν είδει προγράμματος περιλάμβανε τη μετάφραση της Ραψωδίας Μ (γνωστής και ως «Τειχομαχία»), απήλαυσε τη δραματοποιημένη ανάγνωσή της από την Καραμπέτη και στο τέλος συνεχάρη την ηθοποιό.

Στις προθέσεις του νέου δημάρχου είναι η ουσιαστική συνέργεια του Δήμου Αθηναίων με το Εθνικό Θέατρο-με όρους συνεργασίας που θα ξεφεύγουν από το σύνηθες «κακλαμανικό» πρότυπο της φιλοξενίας μερικών παραστάσεων της κρατικής σκηνής στο καλοκαιρινό δημοτικό φεστιβάλ. Εν όψει αυτού του σχεδίου, έχει κάνει μια προκαταρκτική συζήτηση με τον διευθυντή του Εθνικού, Γιάννη Χουβαρδά, καθώς και με εκπροσώπους του σωματείου των εργαζομένων. Αναμένοντας την επόμενη πολιτιστική πρωτοβουλία του δημάρχου, να θυμίσουμε πως η ανάγνωση των ραψωδιών της Ιλιάδας από κορυφαίες Ελληνίδες ηθοποιούς συνεχίζεται κανονικά κάθε Πέμπτη στις 6 μ.μ. Ετσι την ερχόμενη Πέμπτη, η Ραψωδία Ν «ανήκει» στη Μάγια Λυμπεροπούλου. [Ν.ΧΑΤΖ., Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011]

ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας: Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο Πόθος» μέχρι 23/1

Στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος (στο θέατρο Απόλλων της Πάτρας),  θα παίζεται καθημερινά εκτός Δευτέρας και Τρίτης μέχρι 23 Ιανουαρίου 2011. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου και ένα από τα κορυφαία έργα του Αμερικανού συγγραφέα. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαϊδη σκηνικά-κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ, επιμέλεια κίνησης Μαργαρίτας Βαρλάμου και Δημήτρη Μόσχου, φωτισμοί Νίκου Σωτηρόπουλου, μουσική επιμέλεια Γιώργου Μπουρδόπουλου. Βοηθός σκηνοθέτη Θωμάς Γκαγκάς

Παίζουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης) Ζαχαρούλα Κληματσάκη, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Δημήτρης Μόσχος, Κωνσταντίνος Φάμης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Κάτια Γέρου, Γιάννης Κοτσαρίνης Θωμάς Γκαγκάς.

Το «Λεωφορείο ο πόθος» είναι μία σκληρή ιστορία έρωτα, πάθους, και αισθησιασμού, στην υγρή ατμόσφαιρα των φτωχογειτονιών της Νέας Ορλεάνης, στις όχθες του Μισισιπή, υπό τους μελαγχολικούς ήχους της τζαζ…

Εκεί φτάνει, με το λεωφορείο ο «Πόθος» η Blanche, μία ευαίσθητη , ώριμη γυναίκα αλλά ακόμα πολύ ελκυστική. Προορισμός της είναι το σπίτι της μικρότερης αδελφής της Stella και του συζύγου της Stanley Kowalski. Η Blanche εγκαθίσταται στο σπίτι του ζευγαριού, δημιουργεί με τη φαντασία της έναν διαφορετικό κόσμο και ζει με τις αναμνήσεις της… Η κόντρα της Blache με τον προσγειωμένο και σκληρό Stanley, ο οποίος δεν αντέχει τις ονειροπολήσεις της, κρύβει έναν απαγορευμένο και έντονο ερωτισμό, που αναπόφευκτα βγαίνει στην επιφάνεια.

Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στις 3 Δεκεμβρίου του 1947 στο Ethel Barrymore Theater της Νέας Υόρκης. Το 1949 παρουσιάστηκε στην Αθήνα, από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, με την Μελίνα Μερκούρη- Blanche και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο- Stan.

Το 1951 ο Kazan μετέφερε την υπόθεση στο σινεμά, και δημιούργησε έναν κινηματογραφικό θρύλο, κρατώντας τον τόσο ταιριαστό νατουραλιστικό Marlon Brando στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ την Blanche υποδύθηκε μοναδικά η Vivien Leigh που κέρδισε Oscar ερμηνείας.

Ξένες παραγωγές, ελληνικές εκπλήξεις

• Γράφει ο Γιώργος Δ. Κ. Σαρηγιάννης
  ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

«Μις Τζούλια» (θέατρο «Τόπος Αλλού»). Η Μίνα Αδαμάκη συνεχίζει την επιτυχή της ενασχόληση με τη σκηνοθεσία με το καθοριστικό έργο του Ογκουστ Στρίντμπεργκ όπως το διασκεύασε ο ικανός Πάτρικ Μάρμπερ του «Closer». Πρωταγωνιστές της, η Μαρία Σολωμού και ο Μάξιμος Μουμούρης. «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ («Απλό Θέατρο»/ Κεντρική Σκηνή). Ο Αντώνης Αντύπας ξαναγυρίζει στο πολυπαιγμένο στην Ελλάδα σπουδαίο έργο του Σάμουελ Μπέκετ με ερμηνεύτρια τη Ράνια Οικονομίδου, ιδανική για τον ρόλο της Γουίνι, και Γουίλι τον Κώστα Γαλανάκη.

«(Α)pollonia» του Κριστόφ Βαρλικόφσκι (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών/ Ιδρυμα Ωνάση). Ο γνώριμός μας πια στην Ελλάδα πολωνός σκηνοθέτης κλείνει τη σεζόν της «Στέγης» με ένα δικό του κολάζ-στοχασμό στο Ολοκαύτωμα και την έννοια της θυσίας, όπου η Ιφιγένεια και η Αλκηστις συναντώνται με τη φερώνυμη πολωνέζα ηρωίδα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

«Πλατόνοφ» του Αντόν Τσέχοφ (Εθνικό Θέατρο/ Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»). Ο Γιώργος Λάνθιμος του «Κυνόδοντα», δοκιμασμένος με επιτυχία και στο θέατρο από τη σκηνή του «Αμόρε», επιχειρεί Τσέχοφ με ένα έργο όχι, πάντως, και τόσο «τσεχοφικό». Με τον Αρη Σερβετάλη στον επώνυμο ρόλο και Μάνο Βακούση, Μαρία Πρωτόπαππα, Αγγελική Παπούλια, Αριάν Λαμπέντ- το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας- κ.ά.

«Θερμοκήπιο» του Χάρολντ Πίντερ (θέατρο «Οδού Κυκλάδων»). Ο Λευτέρης Βογιατζής, πιστωμένος με εξαιρετικά ανεβάσματα Χάρολντ Πίντερ, επανέρχεται στον άγγλο νομπελίστα που σημάδεψε το θέατρο του 20ού αιώνα με ένα έργο του παραδόξως άπαιχτο έως τώρα στην Ελλάδα. Μαζί του, καλός θίασος- Δημήτρης Ημελλος, Παντελής Δεντάκης, Αλεξία Καλτσίκη, Γιάννης Νταλιάνης…

«Κάτω από το ηφαίστειο» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών/ Ιδρυμα Ωνάση). Ο διακεκριμένος βέλγος σκηνοθέτης Γκι Κασίερς, με πολύ επιτυχημένες μεταφορές στο θέατρο λογοτεχνικών έργων στο ενεργητικό του, καταπιάνεται αυτή τη φορά με το πολύ δυνατό μυθιστόρημα του Μάλκολμ Λόουρι που ο Τζον Χιούστον έχει κάνει ταινία.

«Τρισεύγενη» του Κωστή Παλαμά (Εθνικό Θέατρο/ Κεντρική Σκηνή). Η Λυδία Κονιόρδου επιχειρεί να στήσει σκηνοθετικά το μοναδικό θεατρικό έργο του Κωστή Παλαμά. Με γερό δοκάρι τη Στεφανία Γουλιώτη στον επώνυμο ρόλο αλλά και με Νίκο Κουρή, Χρήστο Στέργιογλου, Γιώργο Γάλλο…

«Εταίρων Δράματα» ή «Το αρχαιότερο επάγγελμα» της Πόλα Φόγκελ («Θέατρο Τέχνης»/ Υπόγειο).

Εκπληξη: η Μάρω Κοντού κατεβαίνει για πρώτη φορά στο Υπόγειο του Καρόλου Κουν όπου θα συναντηθεί με την παλαιά του «Θεάτρου Τέχνης» Μαρία Κωνσταντάρου, τη Χριστίνα Κουτσουδάκη και άλλες συναδέλφους τους σε ένα τολμηρό, αποκλειστικά γυναικείων ρόλων έργο που θα υπογράψει μία γυναίκα σκηνοθέτρια, η Νικαίτη Κοντούρη.

«Ο θάνατος του Δαντόν» του Γκέοργκ Μπίχνερ (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών/ Ιδρυμα Ωνάση). Ο Στάθης Λιβαθινός καταπιάνεται με το επαναστατικό θεατρικό κείμενο οδηγώντας την ομάδα των καλών ηθοποιών του- Μελέτης Ηλίας, Βασίλης Ανδρέου, Μαρία Ναυπλιώτου… «Αμαντέους» του Πίτερ Σάφερ («Βρετάνια»). Ο Δημήτρης Λιγνάδης, που επωμίστηκε τον ρόλο του Σαλιέρι με Μότσαρτ τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη αλλά και τη σκηνοθεσία, υπόσχεται μία «διαφορετική» ανάγνωση του έργου του Σάφερ.

«Η τριλογία του παραθερισμού» του Κάρλο Γκολντόνι (Εθνικό Θέατρο/ Κεντρική Σκηνή). Ο Νίκος Μαστοράκης, από τον οποίο πάντα αναμένονται τα καλύτερα, ανεβάζει την τριλογία του Γκολντόνι με θίασο εκλεκτό- Μάγια Λυμπεροπούλου, Δημήτρης Πιατάς, Νίκος Χατζόπουλος, Νίκος Ψαρράς, Εύη Σαουλίδου, Γιάννος Περλέγκας, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Εμιλυ Κολιανδρή…

«Η μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι (Εθνικό Θέατρο/ Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»). Ο Σέρβος Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς, που έχει υπογράψει εδώ μερικές εξαίρετες παραστάσεις, επιστρέφει στην Ελλάδα για να ανεβάσει για πρώτη φορά ελληνικό έργο: τη δυνατή «Μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι όπως ο ίδιος τη μετασκεύασε για το θέατρο. Με τη Θέμιδα Μπαζάκα.

«Η υπόθεση Τζέκιλ» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών/ Ιδρυμα Ωνάση). Ο ελληνικής καταγωγής ηθοποιός- αλλά και σκηνοθέτης και σεναριογράφος- Ντενί Πονταλιντές, εταίρος της «Κομεντί Φρανσέζ» και με καριέρα, επίσης, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα: θα ερμηνεύσει, σε σκηνοθεσία Εμανουέλ Μπουρντιέ και Ερίκ Ρουφ, τον βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον μονόλογο της Κριστίν Μονταλμπετί, παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου του Σαγιό.

«Γηραιά ηθοποιός χάνει τον έλεγχο» του Χάρη Ρώμα (Αμφιθέατρο του Αθήνα 98,4). Το νέο, μετά το απρόσμενα ενδιαφέρον και συγκινητικό «Οι ράγες πίσω μου», θεατρικό έργο του ηθοποιού, σε σκηνοθεσία του, δίνει την ευκαιρία στην εξαίρετη ηθοποιό Μαρία Σκούντζου να επανέλθει στη σκηνή.

«Βέρθερος» του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκέτε (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών/ Ιδρυμα Ωνάση). Από την καινούργια ομάδα «Βijoux de Κant», σε σκηνοθεσία του βραβευμένου από τους κριτικούς για την περσινή παράσταση-έκπληξη «Cafe Graveyard Βand» Γιάννη Σκουρλέτη, με τη στενή συνεργασία του συνθέτη Κώστα Δαλακούρα και με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Λιγνάδη. Σίγουρα κάτι διαφορετικό.

«Σκηνές από ένα γάμο» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών/ Ιδρυμα Ωνάση). Ο Φλαμανδός Ιβο βαν Χόβε, «ειδικευμένος» στη μεταφορά κινηματογραφικών ταινιών στη σκηνή, έρχεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει με το «Τονίλγκουπ» του Αμστερνταμ τις «Σκηνές από ένα γάμο»- ένα στριμπεργκικό μάθημα ανατομίας του γάμου…- του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.

Σαράντα χρόνια καθηλωμένη στον αμμόλοφο κλείνει η Γουίνι

• Η Ράνια Οικονομίδου θα προσθέσει το όνομά της στη λίστα με τις ελληνίδες πρωταγωνίστριες που έχουν υποδυθεί τη δραματική ηρωίδα του Μπέκετ

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Η Ράνια Οικονομίδου ως Γουίνι, καθηλωμένη για πάντα στον αμμόλοφό της, σε στιγμιότυπο από την παράσταση του μπεκετικού δράματος «Ευτυχισμένες μέρες»

Στις 17 Σεπτεμβρίου 2011 η Γουίνι θα κλείσει τα 40 της χρόνια: πάντα βυθισμένη στον αμμόλοφό της, έναν αμμόλοφο που την καταπίνει όλο και περισσότερο, η κορυφαία θεατρική ηρωίδα του Σάμιουελ Μπέκετ ζει τις «Ευτυχισμένες μέρες» της με έναν τρόπο που μόνο ο ιρλανδός νομπελίστας συγγραφέας θα μπορούσε να περιγράψει. Γραμμένο το 1961, το έργο πρωτοπαίχτηκε την ίδια χρονιά στη Νέα Υόρκη από τη Ρουθ Γουάιτ, ενώ δύο χρόνια αργότερα η Μαντλέν Ρενό άφησε τη θεατρική σφραγίδα της ως Γουίνι στο Παρίσι. Το 1966 οι «Ευτυχισμένες μέρες» έκαναν πρεμιέρα στην Ελλάδα, με τη Χριστίνα Τσίγκου να καταγράφεται ως η πρώτη ερμηνεύτρια- η παράσταση ανέβηκε άλλωστε σε δική της μετάφραση.

Στις 26 Ιανουαρίου 2011 η Ράνια Οικονομίδου θα προσθέσει το όνομά της στη λίστα των ελληνίδων ηθοποιών που έχουν ερμηνεύσει τη συγκεκριμένη ηρωίδα, σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα και σε μετάφραση του Διονύση Καψάλη. Ο Κώστας Γαλανάκης θα είναι ο δικός της Γουίλι.

Από την Τσίγκου ως την Οικονομίδου έχουν μεσολαβήσει σημαντικές θεατρικές ερμηνείες. Η Γουίνι ήταν το θεατρικό κύκνειο άσμα της Βάσως Μανωλίδου το 1980, με το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Στον ρόλο του Γουίλι, τότε, ο νεαρός Μηνάς Χατζησάββας. Στη δεκαετία του ΄90 ακολούθησαν η Ρούλα Πατεράκη με το Δραματικό της Θέατρο και η Δέσπω Διαμαντίδου με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος- μαζί της ο Πέρης Μιχαηλίδης.

Την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα η Αντιγόνη Βαλάκου (2003) υποδύθηκε την μπεκετική ηρωίδα σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη με τον ίδιο στον ρόλο του Γουίλι- αργότερα (2007) ανέλαβε ο Δαμάτης να την ερμηνεύσει, με Γουίλι τον Μανώλη Χουρδάκη. Τη δική της Γουίνι, στο εξαιρετικό σκηνικό της Χλόης Ομπολένσκι, έπαιξε το 2004 στο θέατρο Σφενδόνη η Αννα Κοκκίνου σε συν-σκηνοθεσία με τη Μίρκα Γεμεντζάκη και Γουίλι τον Στέλιο Ιακωβίδη. Προ διετίας η Μίνα Αδαμάκη στο θέατρο Χώρα έδωσε μια πιο σύγχρονη εκδοχή σε σκηνοθεσία Εκτορα Λυγίζου και με Γουίλι τον Ερρίκο Λίτση. Οι έλληνες θεατές είχαν τη δυνατότητα να δουν και μία ακόμη Γουίνι στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ηταν η Φιόνα Σο, σε σκηνοθεσία Ντέμπορα Γουόρνερ, εκείνη που έκλεισε το Φεστιβάλ το 2007, για να το ανοίξει και πάλι, με το ίδιο έργο, το 2008.

• Η φιγούρα με το καθρεφτάκι

Δραματική μορφή του μπεκετικού σύμπαντος, η καθηλωμένη στον αμμόλοφο Γουίνι διατηρεί μια λυτρωτική αισιοδοξία και αναδεικνύεται σε ένα από τα πρόσωπα μέσα από τα οποία ο συγγραφέας αναζητεί το νόημα της ύπαρξης. Φιγούρα κωμικοτραγική, ζει με τον εαυτό της, ενώ ο σύζυγός της Γουίλι σέρνεται τριγύρω της χωρίς να μιλάει. Με το μικρό καθρεφτάκι της να παίζει καθοριστικό ρόλο η Γουίνι διασκεδάζει τη μοναξιά της και τη δική μας.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ

• Απλό Θέατρο, Κεντρική Σκηνή, Χ. Τρικούπη 4, Καλλιθέα, τηλ. 210 9229.605.
• Πρεμιέρα στις 26 Ιανουαρίου, στις 21.00.
• Παραστάσεις: Τετάρτη, Κυριακή 21.00, Πέμπτη και Σάββατο 18.00.
• Τιμές εισιτηρίων: 16, 18, 22 ευρώ.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=376581&dt=06/01/2011#ixzz1AQKgGHWs

Πρεμιέρες και επαναλήψεις

«Αγγέλα»

Από τις 10/1, κάθε Δευτέρα και Τρίτη (9.30μμ), στο θέατρο «Σφενδόνη» θα επαναληφθεί η παράσταση της ομάδας «ΑΣΙΠΚΑ», με το σπουδαίο έργο του Γιώργου Σεβαστίκογλου «Αγγέλα». Η Αθήνα μετά τη λήξη του εμφυλίου. Φτωχά κορίτσια της ρημαγμένης ελληνικής επαρχίας ξεριζώνονται, για να ψωμοζήσουν σαν υπηρέτριες αστών στην πρωτεύουσα. Η νεαρή υπηρέτρια Τασία αυτοκτονεί, πέφτοντας από το μπαλκόνι του σπιτιού όπου δούλευε. Ολοι προσπαθούν να κρύψουν την αιτία, ακόμα και οι υπηρέτριες των άλλων σπιτιών, καθώς περιτριγυρίζονται από αρσενικά τομάρια και χαφιέδες, που θα ρημάξουν και τη ζωή της νεαρής Αγγέλας. Σκηνοθεσία Δημήτρη Μπίτου, σκηνικά – κοστούμια Κωνσταντίνου Ζαμάνη, φωτισμοί: Νύσος. Παίζουν: Αρφάνη Λένικα, Δημητρόπουλος Νίκος, Δράκου Ειρήνη, Ζαραφίδου Ελένη, Ιωακείμ Πανάγος, Λυτού Ρίτα, Μάρκου Κλεοπάτρα, Κονιτοπούλου Σταυρούλα, Στυλιανέσης Βασίλης. Μουσικοί: Βελώτης Μανώλης, Δημοπούλου Ελένη, Κουφογιώργος Δημήτρης.

• Συνεχίζεται στο θέατρο «Ροές» η χορταστικού γέλιου παράσταση της κωμωδίας των Ανταμ Λονγκ, Τζες Ουίνφιλντ, Ντάνιελ Σίνγκερ «Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα», που πρωτοπαίχθηκε πριν έξι χρόνια, σε μετάφραση – σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, με απολαυστικές ερμηνείες των Γεράσιμου Γεννατά, Ναταλίας Δραγούμη, Αντώνη Λουδάρου. Σκηνικά – κοστούμια: Βίκυς Ρουμπέκα, μουσική επιμέλεια Κώστα Σουρβάνου, μουσική – διασκευή στίχων «Οθέλλου»: Nivo.

Στο θέατρο «Αλεκτον», αύριο (7μμ) θα δοθεί η επίσημη πρεμιέρα της ομάδας «Συνθήκη», με το δράμα του Ερρίκου Ιψεν «Ρόσμερσχολμ», σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη. Παίζουν οι: Μαρία Μακρή, Δέσποινα Πόγκα, Βασίλης Βλάχος, Αντώνης Ραμπαούνης, Σπύρος Μπιμπίλας, Αγγελος Κεχαγιάς.

• Στο θέατρο «Επί Κολωνώ» ανεβάστηκε το έργο «Ο καλός μαθητής», από την ομάδα «Escapade Arts Active». Πρόκειται για διασκευή του μυθιστορήματος «Apt Pupil» του Στέφεν Κινγκ. Ενας υποδειγματικός μαθητής λυκείου ανακαλύπτει πως ο ηλικιωμένος γείτονας του είναι πρώην αξιωματικός των Ναζί, καταζητούμενος ως εγκληματίας πολέμου. Απειλώντας να τον καταδώσει, ο μαθητής εκβιάζει τον γέρο να του διηγηθεί ιστορίες από τα στρατόπεδα εξόντωσης που διοικούσε. Οι εφιαλτικές διηγήσεις επηρεάζουν και τους δυο, καθώς στο μαθητή αφυπνίζεται ο σκοτεινός εαυτός του, ενώ ο εγκληματίας πολέμου επανέρχεται στις σαδιστικές συνήθειές του. Η κατάσταση κορυφώνεται καθώς γίνονται συνεργοί σε ένα φόνο. Μετάφραση – διασκευή – σκηνοθεσία Ζαφείρη Χαϊτίδη, φωτισμοί Φώτη Μήτση, σκηνικά – κοστούμια Ηλία Λόη, μουσική Χρήστου Τριανταφύλλου. Παίζουν: Μελέτης Γεωργιάδης, Νάθαν Τόμας, Δημήτρης Καρανίκας, Νίκος Παντελίδης. Παραστάσεις (έως 1/5): Παρασκευή, Σάββατο 9μμ, Κυριακή 7.30μμ.