Μουσικοθεατρικό ρεσιτάλ για τον Κούν

• Λόγος, έκφραση, ποίηση, μουσική, λιτότητα. Ολα στη συσκευασία μίας παράστασης με την υπογραφή του Βασίλη Νικολαΐδη (σύλληψη – σκηνοθεσία) και την Κάτια Γέρου να δίνει ένα μουσικοθεατρικό ρεσιτάλ στο «Υπόγειο» του «Θεάτρου Τέχνης». Ο λόγος για το «Από της ζωής τα μέρη χάθηκαν οι ποιητές», ένα αφιέρωμα στον Κάρολο Κουν για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, φτιαγμένο «αγνά», θεατρικά, δίχως εντυπωσιασμούς και φανφάρες, αλλά άμεσα και γήινα. Με γνώση και συναίσθημα.

• Η Κάτια Γέρου, μοναδική και απόλυτη πρωταγωνίστρια της παραγωγής, φέρνει μια «ριψοκίνδυνη» αποστολή σε πέρας που απαιτεί απόλυτη ισορροπία και μέτρο. Δανείζεται ηρωίδες (αλλά και ήρωες) του Ουίλιαμς, του Λόρκα, του Ανούιγ και του Μπρεχτ, τους δίνει σάρκα και οστά με ελάχιστα σκηνικά βοηθήματα. Με ένα καπέλο και μια βαλίτσα γίνεται Μπλανς Ντιμπουά, μια στέκα και στρογγυλά γυαλιά μυωπίας τη μεταμορφώνουν στη Λόρα του «Γυάλινου κόσμου», ένας μαύρος μπερές και μια ζακέτα τη θέλουν «Αντιγόνη» του Ανούιγ, το στρατιωτικό παντελόνι και το αμπέχονο ανήκουν στη Γρούσα, ένα μαύρο μεσοφόρι, δύο κοτσιδάκια, μια τηλεφωνική συσκευή, μια καμπαρντίνα, ένας καθρέφτης, αυτά όλα κι όλα για μια σειρά ρόλων σημαντικών και δύσκολων, από θεατρικά έργα που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το «Θέατρο Τέχνης» την περίοδο 1946-1960, μία από τις σημαντικότερες του θεάτρου και του Καρόλου Κουν.

• Δεν ερμηνεύει μόνο μονολόγους των οικείων ηρωίδων αλλά και ολόκληρες σκηνές, περνώντας από πρόσωπο σε πρόσωπο, έτσι ώστε και ένας αμύητος ακόμη θεατής να έχει την πλήρη εικόνα όλου του έργου. Κι αυτό αποτελεί ένα ακόμη πλεονέκτημα του θεάματος, καθώς και ο τρόπος που έχει γίνει η συρραφή των κειμένων από την Αγαθή Δημητρούκα. Συνοδοιπόρος της οι νότες του πιάνου (και του ακορντεόν) του Θόδωρου Κοτεπάνου μέσα από τραγούδια και μουσική, αποκλειστικά του Μάνου Χατζιδάκι, μόνιμου συνεργάτη τότε του «Θεάτρου Τέχνης». Σε ειδικά γραμμένους από την Αγαθή Δημητρούκα στίχους για την παράσταση ακούγεται, επίσης, το κύριο μουσικό μοτίβο από το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι». Οι δύο, μάλιστα, πρώτοι στίχοι από το τραγούδι αυτό δίνουν και τον τίτλο στην παράσταση.

• Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 03/03/2009