«Η όπερα του Ζητιάνου»

Tου John Gay σε μετάφραση Kατερίνας Aγγελάκη-Pουκ και σκηνοθεσία της Pουμπίνης Mοσχοχωρίτη, από το Πνευματικό Kέντρο Δήμου Zωγράφου και τη Θεατρική Oμάδα «ANIMA», στον TEXNOXΩPO AΘHNA

Eνας παλιός κινηματογράφος ονόματι «AΘHNA» αντί να γίνει Super Market αγοράστηκε από το Δήμο Zωγράφου και μετατράπηκε σε ακόμα ένα θέατρο, κόντρα στους χαλεπούς καιρούς. Aς χαιρετίσουμε με απέλπιδα αισιοδοξία το γεγονός και ας ευχηθούμε να ριζώσει στη συνείδηση πρώτα και κύρια των εκεί δημοτών.

Γιατί πιστεύω ότι το ουσιαστικότερο στοίχημα είναι ακριβώς αυτό. O χώρος ανακαινίστηκε με τη λογική του ανεπεξέργαστου υλικού, με τα παλιά στοιχεία του κινηματογράφου εμφανή, όπως οι λεκέδες στο πεπιεσμένο χαρτί που καλύπτει την οροφή. Σ’ αυτόν τον χώρο με τη γοητεία παλιού και τη λειτουργία του καινούργιου, ανέβηκε ένα πολύ παλιό έργο που μιλά για καταστάσεις δυστυχώς ιδιαίτερα σύγχρονες.

Ως γνωστόν το έργο του Γκέι, γραμμένο το 1714, υπήρξε η πηγή έμπνευσης, αλλά ουσιαστικά και το λιμπρέτο της «Oπερας της πεντάρας» του Mπ. Mπρεχτ. Tόση δύναμη είχαν οι γκαγκστερικοί του χαρακτήρες, η διάβρωση όλης της κοινωνίας του αστικοποιημένου Λονδίνου, η γενικευμένη απάτη, η ηθική εξαχρείωση ακόμα και της οικογένειας, οι αργυρώνητοι καταδότες – συνεργάτες της αστυνομίας και των δικαστών, η πλήρης διαφθορά της κρατικής εξουσίας της Aγγλίας του 18ου αιώνα, που ο Mπρεχτ εύκολα το προσάρμοσε για να αποτυπώσει την κρίση του καιρού του, ήτοι του μεσοπολέμου.

Eξίσου εύκολα μπορεί να μεταδοθεί και ως μία φωτογραφία στιγμής της εποχής της νέας κρίσης. H σκηνοθέτης δεν αντιμετώπισε το έργο ως ballad opera, όπως είναι γραμμένο, ούτε χρησιμοποίησε τους στίχους των τραγουδιών ως τέτοιους για να ελαφρύνει το βαρύ γκόθικ κλίμα, με μουσικές σύγχρονες και ίσως σουξεδάκια. Aντίθετα χρησιμοποίησε τη μουσική του Γιώργου Πούλιου για να βαθύνει το σκοτάδι των ηρώων και των καταστάσεων.

Mε εξπρεσιονιστικό στυλιζάρισμα, οδήγησε τους καλούς ηθοποιούς να βαδίσουν στο τεντωμένο σκοινί μορφών που δεν γίνονται χαρακτήρες, αλλά ούτε και γκροτέσκες καρικατούρες. Mόνον κατ’ όνομα πρόκειται για μια κωμική όπερα.

Oυσιαστικά πρόκειται για το μαύρο σαρκαστικό χιούμορ που εμπεριέχεται στο έργο και ανέσυρε η σκηνοθέτης, αποδίδοντας σκηνικά τη φθορά των ίδιων των ανθρώπων μέσα από τη φθορά του συστήματος. Πέτρος Aποστολόπουλος (κ. Πίτσαμ), Θανάσης Διμηνάς (Mακίθ), Xρήστος Pαχιώτης (κ. Λόκιτ, Φιλς, Nεντ), Γιούλη Tσαγκαράκη (Πόλι), Σοφία Tσινάρη (κ. Πίτσαμ, Λούσι).

Θεατρικό Φεστιβάλ για νέους δημιουργούς

Το φεστιβάλ «Bob Theatre» συγκεντρώνει και φέτος τις πιο ενδιαφέρουσες νεανικές παραστάσεις των τελευταίων ετών, από τις 10-16 Μαϊου στις τρεις σκηνές του θεάτρου Χώρα. Νέες θεατρικές ομάδες, ανήσυχοι σκηνοθέτες, ανερχόμενοι συγγραφείς με καυστική θεματολογία αλλά και μουσικά σχήματα, θα δώσουν το δικό τους ιδιαίτερο στίγμα. Το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μερικές από τις πιο συζητημένες παραστάσεις της περασμένης θεατρικής σεζόν, όπως το «Μαμά Ελλάδα 2», «Λιοντάρια», «Πάκμαν» κ.α. Κάποιες από αυτές ξεχωρίζουν για την επίκαιρη θεματολογία τους, όπως η πολιτική κωμωδία «Μαμά Ελλάδα2» των Γιάννη Παλαιολόγου και Γιάννη Σαρακατσάνη (ομάδα Abovo): στην υπόθεση του έργου η κυβέρνηση πουλάει την Ακρόπολη για να την κάνει καζίνο. Οι αρχαίοι πρόγονοι στο άκουσμα της είδησης, βγαίνουν από τους τάφους τους και προσπαθώντας να σώσουν το μνημείο, εμπλέκονται στα δίχτυα της ξεχαρβαλωμένης σύγχρονης Ελλάδας ( σκηνοθεσία: Γιάννης Σαρακατσάνης). Θα δούμε επίσης κι άλλες παραγωγές της ομάδας Abovo όπως το «Εκεί, εκεί στην Κόλαση» σε σύλληψη και σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη , το «Ζελόβ», μια κωμωδία για τον έρωτα και το νόημα της ζωής, τον «Πλανήτη», μια διαστημική κωμωδία με επίκεντρο πάλι τον αθάνατο ελληνικό πολιτισμό. Ανάμεσα στις παραστάσεις που επιστρέφουν δριμύτερες περιλαμβάνονται: η περφόρμανς της Γεωργίας Μαυραγάνη «Όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα», βασισμένη σε ένα διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι. Τα «Λιοντάρια» των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη, μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα του πολέμου στο Ιράκ. Ο «Γλάρος» του Τσέχωφ από τη θεατρική ομάδα «Πίκουοντ», σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ξανθόπουλου. «Το κουρδιστό πορτοκάλι», σε διασκευή και σκηνοθεσία της Γεωργίας Γεωργαντοπούλου. Το πορτρέτο του σύγχρονου Έλληνα στο ρεαλιστικό έργο «Πάκμαν» του σκηνοθέτη και συγγραφέα Γιώργου Παλούμπη κ.α. Πρεμιέρες θα κάνουν δύο νέα έργα, η σταντ απ κόμεντι του Δημήτρη Δημόπουλου «Υπερπαραγωγή», με φόντο την Ελλάδα της κρίσης και το «Love Manifest», σε κείμενα και σκηνοθεσία των Ζήση Ρούμπου και Ροζαλίας Κυρίου, ένα έργο για τη δύναμη της μοιραίας αγάπης. Στις 13/5 οκτώ διαφορετικοί θίασοι θα διαγωνιστούν δείχνοντας 15 λεπτά από τις υπό διαμόρφωση παραστάσεις τους. Οι θεατές θα αναδείξουν τον νικητή που θα ενταχθεί με ολοκληρωμένη πλέον παράσταση στο πρόγραμμα του θεάτρου Χώρα για τη σεζόν 2010-2011. Στις συναυλίες του Φεστιβάλ θα συμμετέχουν τα μουσικά σχήματα: «Crazy people music», «Dirty Grannh Tales», «Burger Project».

Πληροφορίες: Αναλυτικό πρόγραμμα στη διεύθυνση : www.bobfestival.gr. Θέατρο Χώρα, Αμοργού 20 Τηλ. 210-7234567.

Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο εχθρός λαός» ανεβάζει η Θεατρική Ομάδα του ΠΑΜΕ

• Αντίσταση στα υποπαράγωγα της πνευματικής πενίας

Η λυχνία του ελληνικού πολιτισμού που μεταλαμπαδεύεται σε κάθε εποχή μπολιάζοντας τον τόπο μας με τις αξίες της δημιουργίας, της ανάπτυξης, της συλλογικότητας, για να παραμείνει άσβεστη, οφείλει να δένει αρμονικά τη δημιουργία με την αγωγή της ψυχής. Απέναντι στην αλλοτρίωση της εργασιακής καθημερινότητας στην πόλη που μας αποξενώνει από τους γύρω και τον εαυτό μας, απέναντι στην εμπορευματοποίηση των καλλιτεχνικών δεικτών των πνευματικών αντανακλαστικών του λαού μας, οι εργαζόμενοι, μέλη του ΠΑΜΕ, μεταξύ των άλλων αγωνιστικών προσδοκιών και δράσεών τους, υψώνουν το ανάχωμα της ποιότητας της σκέψης, της μετάδοσης της γνώσης, της διατήρησης της παράδοσης, των ηθών και των εθίμων μας, δημιουργώντας μια θεατρική ομάδα, που θα ανεβάσει, όλα τα Σαββατοκύριακα του Ιουνίου, σε ανοιχτά θέατρα, το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο εχθρός λαός». Ενα έργο επίκαιρο και διαχρονικό, που θα μας ξαναθυμίσει τους στίχους από το τραγούδι, που μελοποίησε ο Μ. Θεοδωράκης για την ιστορική παράταση του 1975 από το θίασο Καζάκου – Καρέζη, και επαληθεύονται στο σήμερα: «Ονειρα χίλια μέσα στο κεφάλι τους τ’ αποθηκεύανε στο προσκεφάλι τους. Χρόνια καλύτερα ελπίζανε να ‘ρθούνε το σήμερα οι ληστές δεν εχτιμούνε».

Γι’ αυτούς, λοιπόν, που στηρίζουν τις διαχρονικές πολιτιστικές αξίες, ψυχαγωγία σημαίνει αυτοσυνειδησία και ο πολιτισμός μπορεί και πρέπει να είναι υπόθεση του εργαζόμενου, που θα αντιστέκεται στα υποπαράγωγα της πνευματικής πενίας. Από την άλλη, τα δημιουργήματα του ανθρώπινου πνεύματος πρέπει να αποτελούν κτήμα όλων και όχι μόνο μερικών προνομιούχων. Ο ερασιτεχνισμός είναι δυνατόν να φέρει γοητευτικά αποτελέσματα. Πολλές φορές μέσα από τον αυθορμητισμό και την άδολη αγάπη για το θέατρο, πηγάζει μια αναπάντεχη ομορφιά και αλήθεια.

• Πολιτιστική δράση του εργατικού κινήματος

«Γνωρίζουμε» – λέει η Χρυσούλα Λαμπούδη, στέλεχος του ΠΑΜΕ – «ότι η τέχνη, ο πολιτισμός είναι εφόδια, είναι τρόπος σκέψης, είναι στάση ζωής. Γνωρίζουμε και αντιστεκόμαστε στη σαβούρα που καθημερινά μας κατακλύζει, αφού ο πολιτισμός και η τέχνη στα χέρια των καπιταλιστών έχουν μια και μοναδική ερμηνεία: Εμπόρευμα – Κέρδος. Το ΠΑΜΕ, όμως, δεν μένει μόνο στη θεατρική αυτή ομάδα. Σχεδιάζει και άλλες θεατρικές ομάδες, που θα παίζουν σε χώρους δουλειάς, ενώ θα δίνονται και συναυλίες. Στόχος μας είναι οι εργάτες που ασχολούνται ερασιτεχνικά με τον πολιτισμό να συντονίσουν τη δράση τους, όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο, αλλά και τα ίδια τα συνδικάτα να φτιάξουν τις δικές τους ομάδες για να ενισχύσουν την πολιτιστική δράση του εργατικού κινήματος».«Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα τολμάει να κάνει βήματα στο δύσκολο, αλλά αναγκαίο και σημαντικό χώρο του πολιτισμού. Εδώ και μερικούς μήνες, λοιπόν, έχει στηθεί η 1η Θεατρική Ομάδα του ΠΑΜΕ, η οποία σύντομα θα είναι έτοιμη να παρουσιάσει στους εργαζόμενους της Αθήνας, και όχι μόνο, την πρώτη της θεατρική δουλειά. Δουλειά με μεράκι, από εργάτες για εργάτες. Δουλειά που σβήνει την κούραση της ολοήμερης βάρδιας και που ανοίγει δρόμους για το δυνάμωμα της ταξικής πάλης. Δουλειά που φορτώνει και άλλα καθήκοντα στο ΠΑΜΕ, στα ταξικά συνδικάτα: Να εντείνουμε την πάλη μας για την εξασφάλιση των μορφωτικών και υλικών προϋποθέσεων για την ελεύθερη και απρόσκοπτη πρόσβαση του λαού στην τέχνη και τον πολιτισμό. Την πάλη για τη διαμόρφωση υποδομών και προγραμμάτων που αναπτύσσουν την αισθητική καλλιέργεια της νέας γενιάς, συνδέουν τον πολιτισμό και την τέχνη με την ολόπλευρη ανάπτυξη και διαπαιδαγώγησή της, δίνουν στο νου ελευθερία, διάθεση για δράση, διάθεση για ανατροπή του συστήματος, που θέλει να αποχαυνώσει τα παιδιά μας» – αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ.

• Ο πολιτισμός είναι δύναμη

«Η ανάγκη να ασχοληθεί το ΠΑΜΕ και με τον πολιτισμό» – λέει η Χρυσούλα Λαμπούδη – «φάνηκε από τα πρώτα χρόνια ίδρυσης και οργάνωσής του. Ηταν, όμως, πολύ δύσκολο. Ο χώρος του πολιτισμού είναι αναγκαίος, αλλά έχει και τις ιδιαιτερότητές του και φοβόμασταν να τον αγγίξουμε. Ισως γιατί, όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε απολύσεις, μη καταβολή δεδουλευμένων, ανεργία, ο πολιτισμός να μοιάζει λίγο πολυτέλεια. Ομως, είναι αναγκαίος για το εργατικό κίνημα. Είναι τροφή, είναι δύναμη. Το εργατικό κίνημα έχει πολύ καλά παραδείγματα στην ιστορική του διαδρομή. Και στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, γυναίκες της εξορίας και της φυλακής, αλλά και γενικότερα στις δύσκολες στιγμές ξεπηδούσαν ομάδες, οι οποίες με αυτοσχέδια ή έντεχνα σχήματα βοηθούσαν στην οργάνωση και την κλιμάκωση του αγώνα και ανέβαζαν το αγωνιστικό φρόνημα. Από την άλλη, η δημιουργία εμψυχώνει και το ίδιο το άτομο, όχι μόνο τους θεατές. Είναι τα πρώτα μας βήματα και το αποτέλεσμα μας κάνει αισιόδοξους».Οι άνθρωποι που συμμετέχουν στην ομάδα αφιερώνουν πολύ από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους, όπως λέει η σκηνοθέτης και ηθοποιός Σάνα Σαρή. Ερχονται κατευθείαν από τη δουλειά. Στην ομάδα συμμετέχουν δύο παιδιά δημοτικού, ενώ οι υπόλοιποι είναι από 19 μέχρι 65 χρόνων. Οικοδόμοι, εργάτες από το μέταλλο, εκπαιδευτικοί, φοιτητές, άνεργοι, μετανάστες από το σχολείο μεταναστών του ΠΑΜΕ, κ.ά. Τριάντα ρόλοι, είκοσι πρόσωπα στη χορωδία και είκοσι στο χορευτικό, μαζί με επτά μουσικούς, αναμετρούνται με το σπουδαίο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Αρωγός σ’ αυτήν την προσπάθεια και ο συνθέτης Κώστας Εγγλέζος, που ενορχήστρωσε και διδάσκει τα υπέροχα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και του Μάνου Λοΐζου, που ακούγονται στην παράσταση.

Το βίντεο αρτ, που θα προβάλλεται κατά τη διάρκεια της παράστασης, το έχει φτιάξει η Ελλη Σινάνη, φοιτήτρια της Δημοσιογραφίας, που θα ερμηνεύσει και το ρόλο της Ελλης.

Η Σύλβια Καπερνάρου, στο ρόλο της κορυφαίας του χορού, επαγγελματίας τραγουδίστρια, εκπαιδευτικός το κύριο επάγγελμά της, δηλώνει ενθουσιασμένη γι’ αυτό το τόσο σημαντικό βήμα του ΠΑΜΕ, καθώς πιστεύει ότι και στον πολιτισμό χρειάζεται αντίσταση.

Επίκαιρο και το τραγούδι που «πρωταγωνιστεί» στην παράσταση «Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά, αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε, αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά. Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι να είσαι συ και να μην είμαι εγώ που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις με τη δική μου γη και το νερό. Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό, αρνιέμαι να ‘χω σκέψη που σωπαίνει να περιμένει μάταια τον καιρό».

• Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Κυριακή 2 Μάη 2010

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

29/4/2010– Θέατρο από εργάτες για εργάτες

28/4/2010– Θέατρο από εργάτες για εργάτες

16/4/2010– Η εργατική τάξη χρειάζεται τον πολιτισμό

6/10/2002– ΑΤΙΤΛΟ

18/5/1997– Παίρνουν εκδίκηση τα όνειρά μας