Διχάζει τους κριτικούς ο Αμλετ του Τζουντ Λο

• Με «βρετανικό» σαρκασμό υποδέχθηκαν οι Αμερικανοί τη σαιξπηρική ερμηνεία του χολιγουντιανού σταρ στο Μπρόντγουεϊ

Peter Eyre as the ghost of Hamlet’s father.  Matt Wolf writes that Mr. Law is «fierce-eyed, charismatic, gestural to a degree one wouldn’t expect from a character who makes a point of advising the Players not to ‘saw the air.'»  Photo: Johan Persson

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ Να ζει κανείς ή να μη ζει; Να παίζει στο θέατρο αν είναι φτασμένος σταρ του Χόλιγουντ ή να μην παίζει; Οι απόψεις διίστανται σχετικά με την ερμηνεία του Τζουντ Λο στον σαιξπηρικό «Αμλετ». Ενώ το περυσινό ντεμπούτο του στο εξίσου απαιτητικό Λονδίνο είχε πάρει τις καλύτερες κριτικές, η σκηνή του Μπρόντγουεϊ, όπου θα εμφανίζεται ως τις 6 Δεκεμβρίου, φαίνεται να είναι πιο δύσπιστη: καυστικά σχόλια για την προσωπική ζωή του, η οποία ουκ ολίγες φορές έχει γίνει πρωτοσέλιδο, μπλέκονται με εκείνα που αφορούν την ενσάρκωση του Αμλετ.

Ο δύο φορές υποψήφιος για Οσκαρ ηθοποιός (το 1999 για τον «Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ» και το 2003 για το «Επιστροφή στο Cold Μountain») είχε επίσης προταθεί για βραβείο Τόνι, για την παρθενική εμφάνισή του στο Μπρόντγουεϊ το 1995 στο έργο «Αδιακρισίες»- «όταν ακόμη ο Τζουντ δεν ήταν ο Λο», όπως σχολιάζει ο αμερικανικός Τύπος θέλοντας να τονίσει ότι η υπέρμετρη αναγνωρισιμότητα ενός σταρ του σινεμά λειτουργεί συχνά ως κατάρα και ευλογία για έναν «εργάτη του θεάτρου».

Οι εφημερίδες «Τhe Νew Υork Τimes» και «Τhe Washington Ρost» σχολιάζουν αρνητικά την «υπερβολική σωματικότητα» του ηθοποιού, καθώς, όπως υποστηρίζουν, χρησιμοποιεί ασταμάτητα τα χέρια του προκειμένου να δείξει στο κοινό τι αρθρώνουν τα χείλη του. Για παράδειγμα, όταν αναφέρεται στους ουρανούς, ανοίγει διάπλατα τα χέρια και δείχνει προς τα πάνω ή δείχνει το μέτωπό του όταν μιλάει για το μυαλό του. «Αν κάθε ηθοποιός έπαιζε σαν τον κ. Λο, η παράλληλη δράση στη νοηματική προκειμένου να μπουν στο νόημα του έργου οι βαρήκοοιθα ήταν εντελώς άχρηστη» έγραψε ο κριτικός των «Νew Υork Τimes» Μπεν Μπράντλεϊ , ο οποίος, αν και Αμερικανός, μοιάζει να διαθέτει «βρετανικό» χιούμορ.

Ωστόσο ο ίδιος συμπληρώνει, χρυσώνοντας το χάπι: «Το αναμφισβήτητο χάρισμα του Λο και το σεξαπίλ του, που είναι υπεράνω κάθε θεατρικού είδους, είναι ικανά να προσελκύσουν τους θεατρόφιλους του Μπρόντγουεϊ οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν ως πρώτη επιλογή ένα έργο του Σαίξπηρ».

Οσο για τη «Washington Ρost», ο Πίτερ Μαρκς γράφει: «Για κάθε κίνηση οποιουδήποτε άλλου ηθοποιού επί σκηνής, ο Λο κάνει τέσσερις και δεν σταματά να χειρονομεί. Μήπως ο δικός του Αμλετ θεωρεί ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι μια σκηνή κολεγιακού θεάτρου;».

Δεν έλειψαν πάντως και οι πολύ θετικές κριτικές για την παράσταση του Μάικλ Γκράντατζ , οι οποίες υπογραμμίζουν ότι πρόκειται για μια αξιοπρεπή ανάγνωση του έργου, με το κορυφαίο κείμενο να ακούγεται καθαρά, χωρίς ευρήματα με μοναδικό στόχο τον εντυπωσιασμό. Εν τω μεταξύ ο Τζουντ Λο, ακροβατώντας ανάμεσα στα ταμπλόιντ και στις κριτικές των έγκριτων εφημερίδων, μοιάζει να συνειδητοποιεί ημέρα με την ημέρα πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η μετάβαση από το σελιλόιντ στο σανίδι. [ΤΟ ΒΗΜΑ, Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009]

Ο Τζουντ Λο ως Αμλετ στην παράσταση του Μάικλ Γκράντατζ στο Μπρόντγουεϊ. Το (ψεύτικο) χιόνι που τον ραίνει επί σκηνής δεν συγκρίνεται ούτε κατά διάνοια με τη χιονοστιβάδα αρνητικών κριτικών που δέχθηκε. Photo: Johan Persson