Η τραγωδία στην οποία έπαιξε ο Σέξπιρ

• Ενα σύγχρονο καραβάνι, που αντί για κάρο και άλογα χρησιμοποιεί φορτηγάκι, εισβάλλει στη σκηνή του Σχολείου, της οδού Πειραιώς. Οι ηθοποιοί, σαν τους περιπλανώμενους θιάσους του Μεσαίωνα, αξιοποιούν όσα κοστούμια και σκηνικά αντικείμενα διαθέτουν για να στήσουν την παράστασή τους. Θέλουν να μας αφηγηθούν τη δακρύβρεχτη ιστορία του άρχοντα «Αρντεν από το Φέβερσαμ».

Ο Γιάννης Στεφόπουλος (Μαύρος Γουίλ) και ο Γιάννης Αναστασάκης (Αρντεν) αποτελούν μεταξύ άλλων τον εκλεκτό «θίασο»

Ο ηθοποιός Μάξιμος Μουμούρης επέλεξε την ομώνυμη ελισαβετιανή τραγωδία για το πρώτο του σκηνοθετικό εγχείρημα. Εργο ελάχιστα παιγμένο -στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί μόλις άλλες δύο φορές- και από τα πιο μυστηριώδη της εποχής του. Γράφτηκε το 1592 και άλλοι το αποδίδουν στον Σέξπιρ, ο οποίος μάλιστα έπαιζε και στην παράσταση, άλλοι στον Κρίστοφερ Μάρλοου ή στον Τόμας Κιντ. Είναι εμπνευσμένο από το πραγματικό γεγονός του φόνου του Τόμας Αρντεν, που συγκλόνισε την Αγγλία του 1551. Τα ανθρώπινα πάθη απεικονίζονται μέσα από μια πολύ ρεαλιστική περιγραφή, πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής.

Για όλα αυτά, αλλά κυρίως για τη «γυμνή, χωρίς πολλά φτιασιδώματα γνήσια γραφή του» ο Μάξιμος Μουμούρης είχε ξεχωρίσει το έργο από τα χρόνια της δραματικής σχολής. Το κείμενο υπήρχε πάντα καταχωνιασμένο στη βιβλιοθήκη του και η ιδέα της σκηνοθεσίας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του. Τι είναι, όμως, αυτό που τον οδήγησε να ασχοληθεί τώρα με τη σκηνοθεσία; «Δεν θα το έλεγα «ανάγκη», ούτε ψώνιο» λέει. Παραδέχεται, όμως, πως δεν θα το επιχειρούσε εάν δεν είχε στο πλευρό του τους συγκεκριμένους συντελεστές. «Είναι σχεδόν όλοι φίλοι και γνωστοί από άλλες δουλειές. Η σκέψη μας συμβαδίζει και ήξερα πως θα είναι ανεκτικοί και υποστηρικτικοί μαζί μου».

«Ισως και να χάρηκα λίγο όταν συνειδητοποίησα πως δεν είχα την ανάγκη να παίξω σ’ αυτή την παράσταση», ομολογεί ο Μάξιμος Μουμούρης

Ολα ξεκίνησαν σαν αστείο, με τον καλό του φίλο Δημήτρη Κουρούμπαλη, που τον είχε σκηνοθετήσει πέρσι. «Σειρά σου τώρα», του είπε. Και κατέθεσαν την πρόταση στο φεστιβάλ. Ο Αρντεν (Γιάννης Αναστασάκης), πρώην δήμαρχος του Φέβερσαμ, είναι θύμα μιας δολοφονικής πλεκτάνης. Η γυναίκα του Αλίκη (Τζίνη Παπαδοπούλου), ο εραστής της (Δημήτρης Κουρούμπαλης) και οι συνεργοί τους συνωμοτούν, ο καθένας για δικό του λόγο, με σκοπό την εξόντωσή του. Ο Αρντεν, αν και υποπτεύεται την απιστία της γυναίκας του, τυφλός από έρωτα, δεν αντιλαμβάνεται το ψέμα και την πλεκτάνη που δένεται σαν θηλιά στον λαιμό του. Η δολοφονία του, όμως, δεν είναι εύκολη υπόθεση αφού η μια αποτυχημένη απόπειρα διαδέχεται την άλλη.

«Δεν έχω σκοπό ούτε να ηθικολογήσω ούτε να περάσω μηνύματα», ξεκαθαρίζει ο Μάξιμος Μουμούρης. «Θέλουμε απλά να βγάλουμε την ουσία αυτής της ιστορίας, έτσι όπως εμείς την αντιληφθήκαμε. Το έργο εμπεριέχει πολλά στοιχεία και εγώ δεν είδα μόνο την τραγωδία. Επίσης σπάει σε πολλά σημεία τη θεατρική σύμβαση. Αυτό με οδήγησε στο να το δω ως «θέατρο μέσα στο θέατρο» και όλο αυτό μια παράσταση».

Ο Μάξιμος Μουμούρης αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Βεάκη το 1999. «Πήγα εκεί από ένστικτο», ομολογεί. «Τον πρώτο χρόνο δεν ήξερα τι έκανα. Δεν είχα καν συνειδητοποιήσει πως δεν θα είχα μόνιμη δουλειά και πως θα βρίσκομαι σε διαρκή αναζήτηση». Η πορεία του μέχρι σήμερα μοιράζεται ανάμεσα σε μικρές θεατρικές ομάδες και σε μεγάλα εμπορικά θέατρα, ενώ έχει κάνει και πολλή τηλεόραση. «Δεν μπορώ και δεν θέλω να με κατατάξω κάπου», λέει. «Είναι μια αρρώστια της εποχής. Θέλουμε να κατηγοριοποιούμε τα πάντα, όχι μόνο για να συνεννοούμαστε αλλά και για να υποτιμάμε ή να υπερτιμάμε κάποιον».

Του αποδόθηκε αμέσως ο τίτλος του ζεν πρεμιέ. «Εχω πολύ καιρό να το ακούσω αυτό», σχολιάζει. «Δεν νιώθω καθόλου έτσι και δεν το σκέφτομαι καν. Υπάρχουν άλλα πράγματα πιο ουσιαστικά σε εμένα να ψάξει κανείς. Ξεκίνησα να κάνω τηλεόραση με μεγάλη δυσκολία -παρ’ όλο που μπορεί να ακουστεί περίεργο γιατί στη συνέχεια έκανα πολλά πράγματα- και συνεχίζω επιφυλακτικά. Σίγουρα μου άνοιξε πόρτες και για το θέατρο. Γενικότερα, δεν πιστεύω πως μου έκανε κακό».

Τελικά, βλέπει να τον κερδίζει η σκηνοθεσία; «Είναι πολύ νωρίς, ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η πρώτη μου δουλειά», απαντά. «Οταν δω την παράσταση στην τελική της μορφή με τον κόσμο θα καταλάβω αν τα πήγα καλά. Για να μην κρύβομαι, πάντως, πιστεύω πως θα το ξανατολμήσω. Παραδόξως, σε αυτή την παράσταση δεν μου λείπει που δεν παίζω. Ισως και να χάρηκα λίγο όταν συνειδητοποίησα πως δεν είχα πια αυτή την ανάγκη».

*17 – 21 Ιουνίου, 10 μ.μ, «Σχολείον» (Πειραιώς 52, Μοσχάτο). Παίζουν ακόμα: Γιάννης Στεφόπουλος, Νίκος Σταθόπουλος, Προμηθέας Αλιφερόπουλος και Χριστόδουλος Στυλιανός. *

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 6/6/2009Ελευθεροτυπία, Σάββατο 6 Ιουνίου 20009