Φεστιβάλ Αθηνών εν τάφω

• Η κάθοδος στον Αδη δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα κι αν ακολουθήσεις το σιωπηλό ταξίδι που σχεδίασε με οίστρο, βασισμένος στη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, το τρομερό παιδί του ιταλικού θεάτρου Ρομέο Καστελούτσι.

Ο τραγικός χορός του Καστελούτσι σε μια σκηνή επαναλαμβανόμενων φόνων

Η «Κόλαση», το πρώτο μέρος της τριλογίας του, ήταν η εναρκτήρια παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών το βράδυ της Δευτέρας και οι… κολασμένοι που έσπευσαν στην Πειραιώς 260, εκατοντάδες. Η λέξη «Inferno» (κόλαση στα ιταλικά), αντεστραμμένη, με γράμματα από νέον που αναβόσβηναν, ήταν η πρώτη εικόνα που αντίκριζαν οι θεατές στον άδειο βιομηχανικό χώρο. Οι απόκοσμοι ήχοι, ηχητικά «σκουπίδια» που πλήγωναν τα αυτιά, ενέτειναν ένα αίσθημα κινδύνου.

Ο σκηνοθέτης εμφανίστηκε για να συστηθεί. «Ονομάζομαι Ρομέο Καστελούτσι», είπε στα ελληνικά. Και ό,τι ακολούθησε επιβεβαίωσε ότι η κάθοδός μας στην Κόλαση δεν είχε επιστροφή: τρία εξαγριωμένα λυκόσκυλα όρμησαν πάνω του και τον «κατασπάραξαν». Αν δεν φορούσε στολή με ειδική επένδυση, θα αποχωρούσαν με τις σάρκες του στα δόντια. Αυτή ήταν και η μόνη σαφής αναφορά στο ποίημα του Δάντη και στην επίθεση που δέχεται ο ποιητής στο δάσος από τρία τέρατα.

Και νήπια από την Ελλάδα κατέβηκαν στην Κόλαση του Καστελούτσι στην Πειραιώς, υπό το άγρυπνο βλέμμα του Αντι Γουόρχολ

Οι πενήντα και πλέον περφόμερ, από ηλικιωμένοι μέχρι νήπια, κινήθηκαν εν είδει τραγικού χορού ή Ελευσίνιας πομπής με τον τρόμο του θανάτου στους ώμους, αλλά με ζώσες επιθυμίες. Σύρθηκαν στο υγρό πάτωμα, πάλεψαν με αόρατους δαίμονες, έγιναν άγγελοι που έπεσαν στο κενό, χθόνιες σκιές μιας νεκρικής πομπής πίσω από τα τζάμια του θεάτρου, θύτες και θύματα μιας μαζικής γενοκτονίας.

Νήπια (μικρά Ελληνόπουλα) έπαιξαν εγκλωβισμένα σ’ ένα γυάλινο κιβώτιο. Ενα πιάνο κάηκε κι ένα πάλλευκο ζωντανό άλογο περπάτησε διστακτικά πάνω στη σκηνή για να βαφτεί με… αίμα. Πανταχού παρόν ήταν και το φάντασμα του Αντι Γουόρχολ που φωτογράφιζε με πολαρόιντ το κοινό. Ολη η δράση του Καστελούτσι θα μπορούσε να αναγνωστεί ακόμα και ως εφιαλτική εκδοχή της γουορχολικής εποχής μας. Κορυφαία της στιγμή εκείνη που οι περφόρμερ σκέπασαν όλους τους θεατές μ’ ένα τεράστιο λευκό σάβανο.

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009