- Ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης και η Ρένη Πιττακή μιλούν για το νέο του αλληγορικό έργο που σκηνοθετεί ο Λευτέρης Βογιατζής για το Ελληνικό Φεστιβάλ
Η Ρένη Πιττακή πρωταγωνιστεί στον «Τόκο» του Δημήτρη Δημητριάδη που θα παιχτεί σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή από 12-15 Ιουλίου στο «Πειραιώς 260» (Χώρος Δ΄.)
Μια ιδιαίτερη πνευματική προσωπικότητα της χώρας μας, που χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και στο εξωτερικό, έχει γράψει τον «Τόκο» που θα δούμε στο «Πειραιώς 260» και αυτός δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη Δημητριάδη. Σκηνοθέτης της παράστασης ο Λευτέρης Βογιατζής. Το «πάντρεμά» τους κάνει πολλούς να μιλούν για έναν από τους πιο φιλόδοξους «άσους» του φετινού Ελληνικού Φεστιβάλ – πόσω δε μάλλον που η παράσταση υποστηρίζεται από μια ισχυρή ομάδα ηθοποιών. Τι είναι όμως ο «Τόκος»;
Η Ρένη Πιττακή, που κρατάει τον ρόλο-κλειδί της Ποπλίνας Βέλλα, μας συστήνει τους ήρωες του έργου:
- 4 γυναίκες – 4 άνδρες
«Τέσσερις γυναίκες και τέσσερις άντρες είναι οι ήρωες του εξαιρετικά ενδιαφέροντος έργου του Δημητριάδη.
Γιορτάζουν τη γέννηση ενός παιδιού αλλά και τα γενέθλια της μητέρας του, της Τέσσας: ο Χρυσάφης Μπίνης και η γυναίκα του Νόρα, ο Πετρής Καπλάνης, άντρας της Τέσσας, πρώην προστατευόμενος του Χρυσάφη και νυν συνεργάτης του Ζήση Ρούκουνα, υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους, η Κλείτα, σύζυγος του Ζήση, ο Μέρλος, φίλος του Πετρή, και η Ποπλίνα Βέλλα που υποδύομαι εγώ και που είναι η μόνη που μένει άθικτη από όσα τρομερά συμβαίνουν, ίσως επειδή της έχουν συμβεί όλα από πριν και δεν της μένει να πάθει τίποτα άλλο».
Η Πιττακή, που έχει συνεργαστεί επιτυχώς κι άλλες φορές με τον Βογιατζή, ενθουσιάστηκε όταν της έκανε νέα πρόταση συνεργασίας και μάλιστα σε έργο του Δημήτρη Δημητριάδη.
«Θίγει πολλά από τα ζητήματα που πρωταγωνιστούν γύρω μας -την πολιτική αδιαφορία και αδιαφάνεια, τα διαπλεκόμενα, την απόλυτη διαφθορά και τις ρεμούλες, τη σήψη φτάνοντας σε μια έκρηξη από την οποία γλιτώνει μόνο η Ποπλίνα, σαν άλλη Εκάβη, του Ευριπίδη ή του Ταχτσή.
Το έργο ξεκινά με εκείνη να διηγείται πως ο άντρας της σκότωσε τη νύφη της που ‘ταν έγκυος στο δέκατο τρίτο εγγόνι της. Σαν να λέει παραμύθι… Παλιά ρεμπέτισσα η ίδια, πέρασε διά πυρός και σιδήρου, μια ζωή σκληρή, με ορφανοτροφεία, πόνο, θανάτους και επιζεί όπως μια τραγική ηρωίδα για να διηγηθεί όσα συνέβησαν κι όσα οδήγησαν στο τέλος – ανθρώπους και εποχές ολόκληρες!».
Οι πρόβες είναι εντατικές, πολύωρες και απαιτητικές, μα η Πιττακή γοητεύεται από το «ταξίδι»του «Τόκου», ενώ την περιμένει και ένα θεατρικό αναλόγιο που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Καβάλας.
«Κλείνουν δέκα χρόνια από τον θάνατο του αγαπημένου Γιώργου Χειμωνά και μου ζήτησαν να συμμετάσχω σ’ αυτό σε ένα αναλόγιο για εκείνον τον «Αμλετ του θεάτρου», τον ξεχωριστό Πρίγκιπά μας σε κείμενα-σπαράγματα για αυτόν, από τη Λούλα Αναγνωστάκη, τη σύντροφο της ζωής του. Θα παρουσιαστεί στις 2 Αυγούστου στο Ιμαρέτ της Καβάλας και θα έχει τίτλο «Ο Γιώργος ως Αμλετ»!
Πάντως, όσοι μείνατε εκτός και δεν βρήκατε εισιτήρια για την παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή παρηγορηθείτε γιατί πρόκειται να επανέλθει τέλη Σεπτέμβρη με αρχές του Οκτωβρίου…
- Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Ο «Τόκος» του Δημήτρη Δημητριάδη θα παρουσιαστεί στο «Πειραιώς 260» [Χώρος Δ] 12 με 15 Ιουλίου από τη «Νέα Σκηνή» του Λευτέρη Βογιατζή. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Βογιατζής, τα σκηνικά και τα κοστούμια η Χλόη Ομπολένσκι, τη μουσική ο Δημήτρης Καμαρωτός, την επιμέλεια κίνησης η Αγγελική Στελλάτου και τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος. Ερμηνεύουν -με αλφαβητική σειρά οι Γιώργος Γάλλος, Παντελής Δεντάκης, Δημήτρης Ημελλος, Αλεξία Καλτσίκη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Νταλιάνης, Αγγελική Παπαθεμελή και Ρένη Πιττακή.
- Δ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ: «Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΕΝΟΣ ΑΓΕΝΝΗΤΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΟΣΜΟΥ»
Ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Δημήτρης Δημητριάδης, τονίζει για το έργο του: «Σε έναν τόπο όπου οι γεννήσεις είναι συνεχείς, τα νεογέννητα μωρά βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ομως, η ευημερία που σηματοδοτούν οι γεννήσεις είναι πλασματική. Τα μωρά στην αλληγορία αυτή είναι στην πραγματικότητα ένα προϊόν διαφθοράς και δεν μπορούν να σημάνουν παρά μόνο την εξάπλωση μιας ηθικής σήψης…».
Η έννοια της γονιμότητας έχει απασχολήσει και σε άλλα έργα του τον Δημητριάδη. Σε αυτό ο συγγραφέας αναρωτιέται πάνω στο φαινόμενο της γέννησης, στοχαζόμενος όχι μόνο σε τι κόσμο έρχεται το νεογέννητο, αλλά τι είναι αυτό το νεογέννητο και γιατί πρέπει να έρχεται. Οι ήρωες του έργου υποδέχονται τα μωρά σαν μια λύση στο αδιέξοδό τους, καταλήγοντας τελικά σε ακόμα βαθύτερα αδιέξοδα. Οπως λέει και ο ίδιος, «εκείνο που απομένει είναι η προοπτική ενός αγέννητου ακόμα κόσμου τον οποίο ίσως μόνο το θέατρο είναι, φύσει και θέσει, ικανό να τον υποσχεθεί».
Ο «Τόκος» διαδραματίζεται στην αυλή ενός διώροφου σπιτιού, που είναι εκτός πόλης, και μια ομάδα ανθρώπων γιορτάζουν τη γέννηση ενός παιδιού… Μια αλληλουχία γεγονότων συμβαίνει μέσα στη νύχτα και προχωρεί προς το ξημέρωμα, «με τον ουρανό», όπως τονίζει ο Δημητριάδης, «να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο».
Βασίλης Μπουζιώτης, ΕΘΝΟΣ, 11/07/2010
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 