Στις 21 και 22 Ιουλίου το Θέατρο Τέχνης… στη Θεσσαλονίκη

• Στις 21 και 22 Ιουλίου το Θέατρο Τέχνης θα παρουσιάσει στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη το έργο του Αριστοφάνη «Πλούτος – Πενίας Θρίαμβος», σε μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη και σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, στο πλαίσιο της περιοδείας του σε Ελλάδα και Κύπρο. Η παράσταση είναι συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου.

Ο «Πλούτος», τελευταίο από τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη, παρουσιάστηκε το 388 π.Χ. Ο ποιητής αναδεικνύει την κοινωνία της εποχής του, που στη δίψα της για πλούτο μοιάζει με τη δική μας. Η Πενία αντιτίθεται σε αυτήν την επιθυμία, ενσαρκώνοντας την ανάγκη που οδηγεί τον άνθρωπο στην καθημερινή σκληρή εργασία, με σκοπό την επιβίωση.

«Παρακολουθώντας τη δίνη της οικονομικής κρίσης, τα μέτρα της κυβέρνησης -αναγκαία, αλλά και άδικα-, τη λύπη που μας βαραίνει, το φόβο για το μέλλον, την αγανάκτηση του λαού, αποφάσισα να ανεβάσω τον «Πλούτο – Πενίας Θρίαμβος»», εξηγεί ο σκηνοθέτης Διαγόρας Χρονόπουλος. «Σχολιάζουμε αλλά και παρακολουθούμε τον «Αγώνα» της Πενίας να πείσει το λαό και το Χρεμύλο αλλά και τους θεατές για το πόσο σωστά είναι τα «επιχειρήματά της», όπως τα γράφει κατά λέξη ο Αριστοφάνης. Ελπίζω ότι η παράστασή μας, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, προσεγγίζει τους στόχους της, χαρίζοντας όχι μόνο το γέλιο, αλλά και λίγη μελαγχολική γνώση μαζί με αρκετά ερωτηματικά…».

Παίζουν: Κάτια Γέρου, Δημήτρης Λιγνάδης, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνια Παπαδημητρίου.

«Τζόρνταν»

Ο Νίκος Μαστοράκης θα υπογράψει σκηνοθετικά τον μονόλογο «Τζόρνταν» που θα ερμηνεύσει σε κεντρική αίθουσα -πιθανότατα στη «Μικρή Χώρα» -η Μαρίνα Ασλάνογλου, που φέτος απέσπασε το «Βραβείο Μελίνα Μερκούρη» αλλά και το «Βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου» απ’ το περιοδικό «Αθηνόραμα» για την ερμηνεία της στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», που είδαμε στο «Αμφιθέατρο». Ο σκηνοθέτης, παρότι είχε μεγάλο φόρτο εργασίας -ετοιμάζει για το Εθνικό Θέατρο την «Τριλογία του παραθερισμού» του Γκολντόνι και για το Θέατρο Τέχνης την «Κυρία Κούλα» του Κουμανταρέα-, θέλει πολύ να δουλέψουν μαζί και δη στο εν λόγω έργο.

Το θρίλερ του Aριελ Ντόρφμαν «Ο θάνατος και η κόρη» θα φέρει μαζί στη σκηνή τούς Παναγιώτα Βλαντή και Ιωσήφ Μαρινάκη. Το έργο θα ανέβει σε κεντρικό θέατρο -ή το Ζίνα ή το Αλφα- τον Οκτώβριο και θα φιλοξενείται σε αυτό κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία του θα υπογράφει ο Χρήστος Καρχαδάκης. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι το έργο αυτό γυρίστηκε για το σινεμά από τον Ρομάν Πολάνσκι με πρωταγωνίστρια τη Σιγκούρνεϊ Γουίβερ και πως στη χώρα μας ανέβηκε για πρώτη φορά από τον Παντελή Βούλγαρη με τη Θέμιδα Μπαζάκα.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης, που έχει συνεργαστεί πολλές φορές με τον Λάκη Λαζόπουλο, συμφώνησε μαζί του να ντύσει με τις μουσικές του το «Ενα παιδί μετράει τα άστρα», που έκλεισε να ανεβάσει εκείνος στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ο Λαζόπουλος θα υπογράψει την παράσταση, με τη σκηνοθετική αγωγή του Γρηγόρη Καραντινάκη και επέλεξε ήδη από οντισιόν που έκανε τους νέους ηθοποιούς που θα παίξουν στην παράστασή του…

Η «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου που απολαύσαμε στην τηλεόραση πριν από τριάντα ολόκληρα χρόνια, επιστρέφει στη ζωή μας όχι πάλι στο γυαλί, αλλά στο σανίδι. Αυτό αποφάσισε πριν από λίγο καιρό ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Σωτήρης Χατζάκης και, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, έκλεισε για τον ομώνυμο ρόλο τη Φωτεινή Μπαξεβάνη. Για τον ίδιο ρόλο φαβορί ήταν η Βίκυ Σταυροπούλου που ‘χε ανειλημμένες υποχρεώσεις στην Αθήνα και δεν μπόρεσε να δεχτεί την πρόταση…

Στον τίτλο «Cock» ακούει το έργο του Μάικλ Μπάρτλερ που θα ετοιμάσει για τον χειμώνα η Κατερίνα Ευαγγελάτου. Το θέμα είναι πώς θα μεταφράσει τον τίτλο που είναι τολμηρός, μια και «cock» στην αγγλική γλώσσα είναι το ανδρικό… μόριο! Μάλλον θα κρατήσει τον αγγλικό τίτλο, γιατί αλλιώς θα έχει προβλήματα να αντιμετωπίσει…

• Βασίλης Μπουζιώτης, ΕΘΝΟΣ, 16/07/2010

Κληρονομιά όλων μας ο Καραγκιόζης

• H Ελλάδα μέσω των αρμοδίων υπηρεσιών σε συνεργασία με μεσογειακά και βαλκανικά και μεσανατολικά κράτη επανέφερε στην Ουνέσκο εισήγηση, ώστε το Θέατρο Σκιών να αναγνωριστεί ως κοινή πολιτιστική κληρονομιά της ευρύτερης περιοχής. Ετοιμάζεται ήδη ο συγκεκριμένος φάκελος, ο οποίος θα εξεταστεί από τη συνδιάσκεψη της Ουνέσκο.

«Αυτό το οποίο θέλουμε να αναδείξουμε εμείς είναι ότι κάποια από αυτά τα στοιχεία ανήκουν σε έναν ευρύτερο χώρο και μέσα σε αυτόν πρέπει να αναδειχθούν και όχι να προσπαθεί κάποια χώρα να το κρατήσει για τον εαυτό της» δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού, Π. Γερουλάνος, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων.

«Αλλωστε τι σημαίνει ότι η Ουνέσκο έδωσε στην Τουρκία τον Καραγκιόζη; Αυτό σημαίνει ότι τα ελληνόπουλα δεν μπορούν να βλέπουν Καραγκιόζη, να τον χαίρονται ως ένα δικό τους πολιτιστικό προϊόν; Βεβαίως μπορούν. Λοιπόν είναι πολύ πιο σημαντικό τέτοια πράγματα να τα αναδείξουμε ως κληρονομιά την οποία όλοι μπορούμε να συμμεριζόμαστε και να μοιραζόμαστε και όχι σαν κάτι το οποίο ένας διεκδικεί από τον άλλο» κατέληξε.

«Δεν είναι αστείο ο πόλεμος»

• Με άνδρες ηθοποιούς να ερμηνεύουν τους γυναικείους ρόλους, η κωμωδία του Αριστοφάνη ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο σήμερα και αύριο στην Επίδαυρο

• Η Λυσιστράτη πείθει τις γυναίκες της Αθήνας να απέχουν από τα «συζυγικά καθήκοντά» τους για να αναγκάσουν τους άντρες να τερματίσουν τον Πελοποννησιακό πόλεμο και… ένας άλλος πόλεμος αρχίζει ανάμεσα στα δύο φύλα!

Μια παράσταση για τον έρωτα, τον πόλεμο, τη φθορά και τη διαφθορά, αλλά και τη συμφιλίωση, σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας, σήμερα και αύριο, στην Επίδαυρο, για το Εθνικό Θέατρο.

«Είναι μια κωμωδία που θέλει το γέλιο, τη διασκέδαση, το χρώμα, αλλά και από την άλλη θέλει και το βαθύτερο κοίταγμα, γιατί το θέμα της είναι ο πόλεμος. Κι αυτό δεν είναι αστείο. Είναι πολύ σοβαρό» εξηγεί ο σκηνοθέτης, που με τη «Λυσιστράτη» πραγματοποιεί την πρώτη του σκηνοθεσία στο αργολικό θέατρο. Η δράση εξελίσσεται… «σήμερα αλλά δίχως κάτι το επικαιρικό. Δεν το έχει ανάγκη ο Αριστοφάνης. Χρειάζεται να αντιμετωπιστεί σαν ένας συγγραφέας που μας αφορά σήμερα».

Στην παράσταση οι γυναικείοι ρόλοι ερμηνεύονται από άνδρες ηθοποιούς. «Oχι σαν παρωδία της θηλυκότητας, και ειρωνική μίμηση των γυναικείων μηχανισμών έτσι όπως οι άνδρες τους φαντάζονται, αλλά ως επίκληση του θηλυκού στοιχείου που έχει τη δύναμη να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού» αναφέρει.

«Το γυναικείο φύλο δεν είναι μόνο το «άλλο» φύλο, δεν είναι απλά ο αντίθετος πόλος του αρσενικού. Είναι η ίδια η ενέργεια του έρωτα που δημιουργεί, χωρίς να καταργεί τις αντιθέσεις. Η «συνωμοσία» των γυναικών για να σταματήσει ο πόλεμος είναι μια επανάσταση της ίδιας της ζωής ενάντια στον παραλογισμό και τον θάνατο».

Η Λυσιστράτη γράφεται σε μια ιδιαίτερα πολυτάραχη περίοδο. Το 411 π.Χ. η Αθήνα, μετά την καταστροφική ήττα της σικελικής εκστρατείας, έχοντας χάσει μεγάλο αριθμό στρατιωτών, βρίσκεται στον εικοστό χρόνο του πελοποννησιακού πολέμου που ακόμα συνεχίζεται. «Ο πόλεμος έχει απελευθερώσει την ανθρώπινη σκληρότητα, έχει εγκαταστήσει την παρακμή, έχει εξοστρακίσει τον έρωτα και έχει αποχαλινώσει τη βία. Οι ανθρώπινες σχέσεις -άρα και οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα- είναι κι αυτές ένας πόλεμος που διεξάγεται με διαφορετικά όπλα και άλλη στρατηγική» σύμφωνα με τον ίδιο.

«Ο Αριστοφάνης, προσθέτει, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τι σημαίνει πόλεμος, δίνει με ευφυή τρόπο το δικό του ειρηνικό στίγμα. Με όπλα του το εύρημα της σεξουαλικής απεργίας, την ανελέητη σάτιρα και μια γλώσσα ευρηματική όσο και αθυρόστομη, καταδικάζει τον πόλεμο και προβάλλει την ανάγκη για πανελλήνια ενότητα. Ερωτικά τεχνάσματα, κωμικές παρεξηγήσεις και πληθωρική δράση συνθέτουν μια απολαυστική κωμωδία όπου η γυναικεία εξυπνάδα αναδεικνύεται σε κινητήρια δύναμη που θα οδηγήσει στη συμφιλίωση».

Η ταυτότητα της παράστασης
Τη μετάφραση υπογράφει ο Κ.Χ. Μύρης, τη σκηνοθεσία ο Γιάννης Κακλέας, τα σκηνικά ο Μανώλης Παντελιδάκης, τα κοστούμια η Ελένη Μανωλοπούλου, τη μουσική ο Σταύρος Γασπαράτος και τη χορογραφία ο Κυριάκος Κοσμίδης. Πρωταγωνιστούν: Β. Χαραλαμπόπουλος, Χρ. Χατζηπαναγιώτης, Ελ. Κοκκίδου, Γ. Χρυσοστόμου, Μ. Παπαδημητρίου, Λ. Μαλκότσης, Θ. Πάνου. Παίζουν: Αν. Αθανασιάδη, Αλ. Αϊδίνη, Ιφι. Αστεριάδη, Μ. Θεοφάνους, Ν. Καρδώνης, Φ. Κοκκινοπούλου, Ν. Λάμη, Κ. Λυπηρίδου, Χρ. Μαλάκης, Κ. Μαραβέλλιας, Στ. Μαυρίδης, Σ. Μιχαήλ, Αγ. Οικονόμου, Γ. Παπαγεωργίου, Δ. Πασσάς, Γρ. Ποιμενίδης, Αλ. Ρομέρο, Μ. Σοντάκη, Ι. Τριανταφυλλίδου, Αγγ. Τρομπούκη, Κ. Τσερκάκης, Μ. Τσιμά, Β. Χατζηνικολάου.

• Πρώτος διδάξας
  Τον ρόλο της Λυσιστράτης στο θέατρο έχουν υποδυθεί άντρες πρωταγωνιστές, με πρώτο διδάξαντα τον Λ. Βογιατζή στην παράσταση του «Αμφι-Θεάτρου» (1976). Ακολούθησαν ο Λ. Λαζόπουλος (1986), ο Θ. Καρακατσάνης (1993), ο Κ. Δημητρίου (1997) και ο Γ. Μπέζος (2002).

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 16/07/2010

Η διαχρονική «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στην Επίδαυρο, από το Εθνικό Θέατρο

«Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, από το 411 π.Χ. στο 2010, με άνδρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους και τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον ομώνυμο ρόλο-πρόκληση…

Tης Eλενης Mπιστικα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Παρασκευή, 16 Iουλίου 2010

Επιστροφή πίσω στις ρίζες του αριστοφανικού σατιρικού οίστρου με τη «Λυσιστράτη» και τις γυναίκες της Αθήνας να απέχουν από «τα συζυγικά καθήκοντα», για να αναγκάσουν τους άντρες να τερματίσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, που μετρούσε ήδη είκοσι χρόνια και είχε προκαλέσει τεταμένες σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Το «Κάντε έρωτα και όχι πόλεμο» έχει και αυτό τις ρίζες του στην έμπνευση του Αριστοφάνη να θέλει τις γυναίκες να αποκηρύσσουν τις τέχνες του κρεβατιού και τις περιπτύξεις, εφόσον οι άντρες τους δεν σταματούν τον πόλεμο! Και επειδή στην αρχαιότητα όλοι οι ρόλοι, και οι γυναικείοι, παίζονταν από άντρες ηθοποιούς, ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας μάς δίνει, με το Εθνικό Θέατρο, τη «Λυσιστράτη» με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, στον ομώνυμο ρόλο, τον Γιώργο Χρυσοστόμου Κλεονίκη, τον Μάκη Παπαδημητρίου Κινησία – Μυρρίνη και τον Λαέρτη Μαλκότση Λαμπιτώ, ενώ ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης παίζει τον Πρόβουλο, τη Μυρρίνη η Ελένη Κοκκίδου και ο Θέμης Πάνου είναι ο Κήρυκας Λακεδαιμονίων.

Και μόνο από τις χαρακτηριστικές φωτογραφίες του Μιχάλη Κλουκίνα μπαίνει κανείς στο ζωογόνο νόημα της σάτιρας, ενώ για το φεστιβαλικό διήμερο απόψε και αύριο, Παρασκευή και Σάββατο, στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου προβλέπεται κοσμοσυρροή και γελωτοθεραπεία, γιατί τίποτε δεν είναι πιο πολύτιμο σε δύσκολους καιρούς, όπως οι σημερινοί, από το να ξεχάσει κανείς τις έγνοιες του και να γελάσει με την καρδιά του –και με τα «ντε πιες» και «στράπλες» ευφάνταστα κοστούμια που σχεδίασε η Ελένη Μανωλοπούλου, βοηθώντας τους άνδρες ηθοποιούς «να μπουν στο πετσί του ρόλου τους», δείχνοντας δασύτριχα ντεκολτέ και γάμπες! Η συνέχεια στην παράσταση, που δίδεται: σε μετάφραση Κ. Χ. Μύρη, σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, σκηνικά Μανώλη Παντελιδάκη, μουσική Σταύρου Γασπαράτου, χορογραφία Κυριάκου Κοσμίδη, φωτισμοί Σάκη Μπιρμπίλη, σχεδιασμός βίντεο Πίνδαρου Ανδριόπουλου, συνεργασία στη σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα, μουσική διδασκαλία Μελίνας Παιονίδου, δραματουργική επεξεργασία Γιάννη Κακλέα, Εύας Σαραγά, και βοηθό σκηνοθέτη Νουρμάλα Ηστυ. Για την ιστορία: η «Λυσιστράτη» έχει παρουσιαστεί στο Εθνικό Θέατρο τρεις φορές σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού – το 1957, με επανάληψη το 1958, το 1960 μαζί με τον «Δύσκολο» του Μενάνδρου και το 1987. Παρουσιάστηκε, επίσης, το 1997 σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου και το 2004 σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Τη «Λυσιστράτη» έχουν υποδυθεί οι πρωταγωνίστριες του ελληνικού θεάτρου Μαίρη Αρώνη, Αλέκα Κατσέλη, Αννα Συνοδινού και στις νεώτερες παραστάσεις, η Κάτια Δανδουλάκη και η Λυδία Κονιόρδου. Σειρά του σπουδαίου ηθοποιού Βασίλη Χαραλαμπόπουλου μ’ αυτόν τον ρόλο – πρόκληση να δώσει το αριστοφανικό πνεύμα με «υλικά» της σύγχρονης εποχής και νοοτροπίας μας.

Οπως λέει ο Γιάννης Κακλέας, «στην παράσταση οι γυναικείοι ρόλοι ερμηνεύονται από άνδρες ηθοποιούς. Οχι σαν παρωδία της θηλυκότητας και ειρωνική μίμηση των γυναικείων μηχανισμών έτσι όπως οι άνδρες τους φαντάζονται, αλλά ως επίκληση του θηλυκού στοιχείου που έχει τη δύναμη να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού. Το γυναικείο φύλο δεν είναι μόνο το «άλλο» φύλο, δεν είναι απλά ο αντίθετος πόλος του αρσενικού. Είναι η ίδια η ενέργεια του έρωτα που δημιουργεί, χωρίς να καταργεί τις αντιθέσεις. Η «συνωμοσία» των γυναικών για να σταματήσει ο πόλεμος είναι μια επανάσταση της ίδιας της ζωής ενάντια στον παραλογισμό και τον θάνατο. Μια «επανάσταση με σουτιέν και λικνίσματα» στον επιδαύριο θεατρικό χώρο, που έχει δει ήδη πολλά, είναι και μια μεγάλη πρόκληση για τον σκηνοθέτη. Στην υπόκλιση, απόψε, θα ξέρουμε. Θα φανεί στο χειροκρότημα…

Στο έλεος εμπόρων ναρκωτικών το Εθνικό Θέατρο

• Εκτός κάθε ελέγχου φαίνεται ότι βρίσκεται η περιοχή γύρω από το Εθνικό Θέατρο. Οπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι στην πρώτη κρατική σκηνή, οι δρόμοι που περιβάλλουν το ανακαινισμένο συγκρότημα έχουν μετατραπεί σε ένα υπαίθριο γήπεδο εμπορίας ναρκωτικών. Χρήστες και εγκληματίες υπό την απειλή μαχαιριών επιτίθενται σε πεζούς και οδηγούς. Υπό αυτές τις συνθήκες θα είναι αδύνατη η επαναλειτουργία του Εθνικού Θεάτρου από το φθινόπωρο.

• Εξαθλίωση και βία στον δρόμο για το Εθνικό Θέατρο

• Tου Δημητρη Pηγοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Παρασκευή, 16 Iουλίου 2010

Από την πλατεία Θεάτρου στο Εθνικό Θέατρο. Αφόρητη είναι πλέον η κατάσταση στους δρόμους που περικλείουν το νέο υπερσύγχρονο συγκρότημα της πρώτης μας κρατικής σκηνής στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου. Με επίκεντρο την οδό Μενάνδρου, ολόκληρη η περιοχή έχει εξελιχθεί σε ένα υπαίθριο γήπεδο εμπορίας και χρήσης ναρκωτικών 24 ώρες το 24ωρο. Δεν έχει σημασία η ημέρα ή η ώρα, αν έχει φως ή σκοτάδι. Προσωπικά έτυχε να περάσω από την οδό Μενάνδρου, Κυριακή απόγευμα, και να δω με τα μάτια μου αυτό που οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Θέατρο καταγγέλλουν στη σκληρή ανακοίνωσή τους: ανθρώπους να κάνουν χρήση με σύριγγες στο κατώφλι του Εθνικού, δίπλα στα εκδοτήρια, εκεί που αν αυτήν την περίοδο είχαμε παραστάσεις, θα έπρεπε να μπαινοβγαίνουν θεατές. Αυτό που έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση κι από το ίδιο το αδιανόητο θέαμα ήταν η «κανονικότητα» της ζωής στο απέναντι πεζοδρόμιο και φυσικά στην ευρύτερη γειτονιά. Οι μόνοι έκπληκτοι ήμαστε εμείς, κάτι που δείχνει ότι ο κοινωνικός περίγυρος έμοιαζε συμβιβασμένος με τις τρομακτικές εικόνες που ξετυλίγονταν μπροστά μας. Επομένως, πρόκειται για μια όχι τόσο καινούργια ιστορία. Εφτασε απλά η ώρα να την ανακαλύψουμε και όλοι εμείς που η τύχη το έφερε να μην περιλαμβάνεται η Ομόνοια και η οδός Αγίου Κωνσταντίνου στην καθημερινότητά μας.

Το σωματείο εργαζομένων στο Εθνικό Θέατρο είχε από καιρό συντάξει την ανοιχτή επιστολή που έδωσαν τελικά στη δημοσιότητα αργά το απόγευμα της Τετάρτης. «Είναι επειδή τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο τις τελευταίες δύο-τρεις εβδομάδες, δεν αντέχαμε να σιωπούμε», μας λέει ένας εργαζόμενος. Η επιστολή κοινοποιείται σε όλους όσοι έχουν σήμερα την ευθύνη (και το καθήκον) να δραστηριοποιηθούν άμεσα για τη σωτηρία του κέντρου της Αθήνας, από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη μέχρι τον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας και τον δήμαρχο Αθηναίων. Ο τόνος της επιστολής είναι (δικαίως) δραματικός. Οι εργαζόμενοι λένε το αυτονόητο, πώς είναι δυνατόν ένα πολιτιστικό έργο μείζονος σημασίας, όπως η ανακατασκευή και ο εκσυγχρονισμός του Εθνικού Θεάτρου που κόστισε εκατομμύρια ευρώ στους φορολογούμενους πολίτες, να εγκαταλείπεται στο έλεος ενός νεόκοπου γκέτο εμπορίας και χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Η περιγραφή της καθημερινότητάς τους στάζει απελπισία. «Δεκάδες έμποροι εδράζουν επί των οδών Αγίου Κωνσταντίνου και Μενάνδρου και από εδώ διακινούν μεγάλες ποσότητες ουσιών, ενώ η οδός Μενάνδρου -όπου βρίσκεται η είσοδος κοινού του Εθνικού Θεάτρου- έχει γίνει απροσπέλαστη στους πολίτες της Αθήνας, αφού χρήστες κι εγκληματίες επιδίδονται σε παράνομες ενέργειες για να εξασφαλίσουν τα «προς το ζην». Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ή και θύματα ένοπλων επιθέσεων: χρήστες κι εγκληματίες υπό την απειλή αιχμηρών αντικειμένων (μαχαιριών ή ακόμη και της ίδιας τους της σύριγγας) αποσπούν από τους περαστικούς τσάντες και τιμαλφή αντικείμενα που φέρουν επάνω τους, δεν διστάζουν δε να θέσουν σε σοβαρό κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα επιτιθέμενοι με σιδηρογροθιές».

• Αδιαφορία

Και τι κάνει η Αστυνομία; «Κάποια στιγμή βλέπουμε ένα περιπολικό να έρχεται, έμποροι και χρήστες σκορπίζουν κι όταν απομακρυνθεί, μέσα σε 10 λεπτά όλα είναι όπως και πριν». Το γράφουν και στην επιστολή τους: «Κάθε μας προσπάθεια να εισακουστούμε (επιστολές, γραπτά και τηλεφωνικά αιτήματα, κλήσεις στην Aμεσο Δράση, συναντήσεις με υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς και διευθυντές κ. ο. κ.) πέφτει στο κενό. Η ανταπόκριση που λαμβάνουμε κυμαίνεται από την πλήρη αδιαφορία μέχρι τον απόλυτο εμπαιγμό!».

Eίναι θυμωμένοι. Και τρομοκρατημένοι. Και δεν θέλουν να σκέφτονται τι θα συμβεί αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί μέχρι τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, όταν οι αίθουσες του συγκροτήματος θα αρχίζουν να υποδέχονται το κοινό των πρώτων παραστάσεων. Πώς θα έρχονται αυτοί οι άνθρωποι; Και το βασικότερο: Πώς θα φεύγουν μέσα στη νύχτα; Τελικά, θα είναι σε θέση να λειτουργήσει Εθνικό Θέατρο υπό αυτές τις συνθήκες;

• Από πλατεία Θεάτρου στην Αγ. Κωνσταντίνου

Είναι σαφές ότι το γκέτο της πλατείας Θεάτρου μετατοπίστηκε στην Αγίου Κωνσταντίνου. Εκεί γίνεται τώρα το εμπόριο των ουσιών, εκεί παίζονται τα μεγάλα δράματα με τους ανθρώπους να σέρνονται και να τρυπιούνται στις 12 το μεσημέρι. Και μαζί με το εμπόριο το μικρο-έγκλημα, οι κλοπές, οι επιθέσεις σε ανυποψίαστους περαστικούς και οδηγούς. «Η κατάσταση γίνεται δραματική μετά τις 5 το απόγευμα», μας εξομολογείται εργαζόμενος της περιοχής. «Προχθές κατέβασαν άνθρωπο από το αυτοκίνητό του και τον απείλησαν για να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει. Τελικά τους έδωσε ό,τι χρήματα είχε πάνω του και του πήραν και το αυτοκίνητο!». Πώς μετά να μην εγκαλούν (με τον τρόπο τους) τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: «Τι και αν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχει συνδέσει το όνομά του με σημαντικές επιτυχίες στον χώρο της οργανωμένης τρομοκρατίας… Χιλιάδες πολίτες της ελληνικής πρωτεύουσας νιώθουν στο πετσί τους τον τρόμο σε κάθε τους βήμα». Και υπενθυμίζουν ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης, στην υπέρβαση από την οποία έχουμε κληθεί να συμβάλουμε όλοι, το έργο της αναβάθμισης του κτιρίου Τσίλλερ που στοίχισε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους Ελληνες πολίτες, με σκανδαλώδη ευκολία ακυρώνεται, ώστε πολύ σύντομα θα απαιτηθεί από τους ίδιους Ελληνες πολίτες να προσφέρουμε περισσότερα χρήματα για την αποκατάστασή του.

Φαίνεται όμως ότι ούτε το ακριβοπληρωμένο σκυρόδεμα ούτε οι ανθρώπινες ψυχές αγγίζουν τους πολιτικούς μας, ώστε να αναλάβουν δράση για να επιστραφεί το κέντρο στους πολίτες της Αθήνας».

Πανήγυρη ναρκωτικών πέριξ του Εθνικού Θεάτρου

Μεσημέρι στη Μενάνδρου, στο οικοδομικό τετράγωνο του Εθνικού Θεάτρου, οι εικόνες μοιάζουν βγαλμένες από ντοκυμαντέρ καθώς έμποροι και χρήστες έχουν μετατρέψει τον δρόμο και το πεζοδρόμιο σε κέντρο διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών. Το χρόνιο πρόβλημα στο κέντρο έχει λάβει πλέον τεράστιες διαστάσεις: Με επιστολή τους προς τον Πρωθυπουργό και υπουργούς της κυβέρνησης, τον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας, τον νομάρχη και τον δήμαρχο, οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Θέατρο καταγγέλλουν την αδιαφορία του κράτους. «Δεκάδες έμποροι εδράζουν επί των οδών Αγίου Κωνσταντίνου & Μενάνδρου και από εδώ διακινούν μεγάλες ποσότητες ουσιών, ενώ η Μενάνδρου, όπου βρίσκεται η είσοδος κοινού του Εθνικού Θεάτρου, έχει γίνει απροσπέλαστη στους πολίτες», αναφέρουν μεταξύ άλλων, «αφού χρήστες και εγκληματίες επιδίδονται σε παράνομες ενέργειες για να εξασφαλίσουν τα “προς το ζην”. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ή και θύματα ένοπλων επιθέσεων: υπό την απειλή αιχμηρών αντικειμένων (μαχαιριών, σιδηρογροθιών ή και σύριγγας) αποσπούν από τους περαστικούς τσάντες και αντικείμενα. Οδηγοί αυτοκινήτων στις οδούς Αγίου Κωνσταντίνου, Μενάνδρου, Κουμουνδούρου, Νικηφόρου δέχονται επίθεση εντός των οχημάτων τους, αφού πρώτα οι επιτήδειοι ανοίξουν τις πόρτες με λοστούς». Επισημαίνουν: «Κάθε μας προσπάθεια να εισακουστούμε, πέφτει στο κενό. Η ανταπόκριση που λαμβάνουμε, κυμαίνεται από την πλήρη αδιαφορία μέχρι τον απόλυτο εμπαιγμό!».

«Το πρόβλημα δεν λύνεται γιατί το ελληνικό κράτος ήταν και παραμένει ανεπαρκές» λέει στο «Βήμα» ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου κ. Γιάννης Χουβαρδάς. «Το είχα πει και επί Καραμανλή, το λέω και επί Παπανδρέου: Η απόφαση για το κέντρο της Αθήνας είναι επιπέδου πρωθυπουργού, όχι φορέων. Εκπέμπω λοιπόν SΟS. Από το καλοκαίρι του 2009 που εγκαταστάθηκαν οι έμποροι, έχει γίνει κέντρο διακίνησης και χρήσης. Το μόνο που λείπει, είναι το γραφείο και η ταμπέλα. Και μιλάμε για 40- 50 άτομα που εναλλάσσονται συνεχώς, με βάρδιες, τσίλιες. Μόνον τα μικρά τους ονόματα δεν ξέρουμε. Είναι ντροπή για όλους μας, για τον πολιτισμό μας, αυτό που συμβαίνει. Απευθύνω την τελευταία προειδοποίηση. Ελπίζω να γίνει κάτι, και να μη χρειασθεί να λάβω δραστικά μέτρα» καταλήγει.

• ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=343183&ct=32&dt=15/07/2010#ixzz0tpjZoEXc

Ο «Βασιλιάς Ληρ» κατεβαίνει στην Αθήνα

Τις καλύτερες εντυπώσεις έχει αφήσει ο Νικήτας Τσακίρογλου ως βασιλιάς Ληρ

Για τις 6 Νοεμβρίου έχει προγραμματιστεί η πρεμιέρα της σαιξπηρικής τραγωδίας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Βασιλιάς Ληρ» στο θέατρο Παλλάς. Με την υπογραφή του Στάθη Λιβαθινού στη σκηνοθεσία, του Διονύση Καψάλη στη μετάφραση και με τον Νικήτα Τσακίρογλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η επιτυχημένη παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος κατεβαίνει στην Αθήνα για λίγες παραστάσεις. Οπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης: «Αυτάρκεις, κυρίαρχοι, δεσποτικοί, αλλά και ματαιόδοξοι γέροι, ο τρομερός βασιλιάς Ληρ και ο υπήκοός του κόμης του Γκλόστερ δεν βλέπουν και δεν ακούν. Αφήνονται μακάριοι στον εφησυχασμό και στην κολακεία. Ο Ληρ εξορίζει άδικα την αγαπημένη του κόρη. Ο Γκλόστερ αποκληρώνει τον ανύποπτο γιο του. Και οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι με την πιο απάνθρωπη ίντριγκα, τη σκληρότητα και την εγκατάλειψη. Ετσι, ο καθένας τους θα κατέβει σιγά σιγά όλα τα σκαλοπάτια της ζωής και θα ανακαλύψει για τον εαυτό του τα μεγάλα μυστικά της μέσα απ΄ την απόγνωση, την τρέλα και τον πόνο».

Ποπ ή πειραματικό είναι το νέο αίμα του χορού

• Η παράσταση «Fresh! Νέοι Χορογράφοι» στο 16ο Φεστιβάλ Καλαμάτας

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

• Βρίσκονται στην κορυφή της νέας γενιάς χορογράφων στην Ευρώπη. Διακρίθηκαν στο διεθνές δίκτυο Aerowaves, στο οποίο 32 ειδικοί από ισάριθμες χώρες επιλέγουν τις 10 κορυφαίες χορογραφίες, ανάμεσα σε περισσότερες από 300 αιτήσεις!

Η Ελεάνα Αλεξάνδρου ερμηνεύει το αυτοβιογραφικό «Giraffe» που ανήκει στο «Stand-up PerformDance», είδος που εφηύρε η Λία Χαράκη

Η Λία Χαράκη, η Ζωή Δημητρίου, αλλά και το χορογραφικό δίδυμο των Αλέξις Φερνάντες και Κατερίνα Βαρέλα είναι το νέο αίμα της σημερινής χορογραφίας, που παρουσιάζει φρέσκια και δυναμική δουλειά στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, σε μια ενιαία παράσταση υπό τον εύγλωττο τίτλο «Fresh! Νέοι Χορογράφοι».

Η Λία Χαράκη ύστερα από σπουδές στο Λάμπαν Σέντερ του Λονδίνου, υποτροφίες, διακρίσεις και παρουσία σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ, από το 2003 επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα της, την Κύπρο. Μέσω της ομάδας της «.pelma.lia haraki» συμβάλλει καθοριστικά στην εξέλιξη του χορού στο νησί, ενώ διδάσκει και στο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας. Είναι παλιά γνώριμη του Φεστιβάλ Καλαμάτας, ενώ πέρσι, στο Φεστιβάλ Αθηνών, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις με το «Party animals», που θα παρουσιάσει τον Οκτώβριο στο θέατρο της Ουνέσκο στο Παρίσι.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της βρίσκεται σταθερά η ανθρώπινη επικοινωνία. Αυτός είναι και ο ευρύτερος θεματικός άξονας του νέου της έργου, της «Καμηλοπάρδαλης» ή αλλιώς «Giraffe». Πρόκειται για ένα καθαρά αυτοβιογραφικό σόλο της περφόρμερ Ελεάνας Αλεξάνδρου. Προέκυψε ακριβώς «από την περιέργειά μου να τη γνωρίσω καλύτερα», όπως μας λέει η χορογράφος. Τον παιχνιδιάρικο τίτλο τον οφείλει στο παρατσούκλι που είχαν κολλήσει στην Αλεξάνδρου από μικρή ηλικία, λόγω του ύψους της. Το έργο μιλά για την ταυτότητά μας και το πώς αυτή διαμορφώνεται μέσα από τη ματιά των άλλων. «Μας καθορίζει; Αν την απεκδυθούμε θα μπορούμε να είμαστε ακόμα εμείς;» διερωτάται η χορογράφος.

• Ν’ απελευθερωθούμε από τον εαυτό μας

«Αλλες φορές το ύψος της περφόρμερ τής είναι ένα βάρος και άλλοτε το αποδέχεται ως μέρος της ταυτότητάς της», εξηγεί. Η παράσταση ισορροπεί μεταξύ κωμικού και τραγικού. Ανήκει, επιπλέον, στην κατηγορία της «Stand-up PerformDance», την οποία η οξυδερκής χορογράφος έχει εφεύρει και καλλιεργεί τα τελευταία χρόνια. Το ιδιότυπο αυτό είδος διατηρεί από τη σταντ απ κόμεντι την άμεση επικοινωνία και την οικειότητα με το κοινό, από τον χορό την κίνηση και από την περφόρμανς την απρόβλεπτη έκβαση και τον αυτοσχεδιασμό.

Η Ζωή Δημητρίου και ο Ben Mc Eween είναι τα δύο σώματα που πάλλονται από το ηχητικό περιβάλλον του «In the process of…»

Στην παράσταση υπάρχει και λόγος και μάλιστα στην κυπριακή διάλεκτο. Ενώ και το τραγούδι έχει θέση. Η Ελεάνα τραγουδά το «Redemption Song» του Μπομπ Μάρλεϊ με αλλαγμένους στίχους. «Είναι ένα δυνατό και συμβολικό τραγούδι που μιλά για τον ρατσισμό. Στη λέξη freedom, που κυριαρχεί, έχουμε δώσει την έννοια της ελευθερίας του εαυτού μας από τον ίδιο μας τον εαυτό».

Το χορογραφικό της έργο μοιάζει περισσότερο φωτεινό και ελκυστικό για ένα ευρύτερο κοινό. Η ίδια, πάντως, λέει: «Δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει το ευρύτερο κοινό. Με ενδιαφέρει σίγουρα η επικοινωνία και το να υπάρξει μια μερίδα θεατών που να ταυτιστεί και να έχουμε έναν διάλογο. Η αλήθεια είναι ότι παίζουμε σε γεμάτα θέατρα. Το ποπ δεν νομίζω πως είναι ταυτόσημο με το δημοφιλές».

• Ντουέτο για… πέντε

Η Ζωή Δημητρίου ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην ΚΣΟΤ, μαθήτευσε δίπλα στην Τρίσα Μπράουν στη Νέα Υόρκη, αλλά και στο Λάμπαν Σέντερ, στο οποίο σήμερα διδάσκει. Ο χορός έχει ήδη δεχτεί τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. «Εχουν μειωθεί κατά 50% οι επιδοτήσεις. Και έχει επίσης παρατηρηθεί μικρότερη προσέλευση του κοινού στα θέατρα. Το τοπίο δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα. Είναι όμως καιρός να βρούμε διαφορετικούς τρόπους λειτουργίας», εκτιμά.

Είναι η τέταρτη φορά που παρακολουθούμε δουλειά της στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί το «Can u see me?» το 2006 στην Καλαμάτα, αλλά και το «Θεότητες στην εξορία» το 2008 στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το «In the process of…» είναι ένα ντουέτο -παρ’ όλο που έχει… πέντε ερμηνευτές- που μιλά αποσπασματικά για τις σχέσεις και κυρίως για τα διάφορα πιθανά φινάλε τους. Η ίδια μαζί με τον χορευτή Ben Mc Eween είναι το ζευγάρι, ενώ οι Maisie Whitehead, Νατάσα Αρέθα, Νίκος Δραγώνας χειρίζονται τα ξύλινα στεφάνια ρυθμικής γυμναστικής που παρεμβαίνουν στη δράση, άλλοτε βοηθώντας και άλλοτε δυσχεραίνοντας τη θέση τους.

Η Ζωή Δημητρίου επιμένει να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην έρευνα. Για τη δημιουργία του συγκεκριμένου έργου, καταλυτικές στάθηκαν οι συνθετικές δομές του ιδιοφυούς μουσικού Conlon Nancarrow, αλλά και μια θεωρία που συνδέει την κίνηση με το φιλμ. Η ίδια ξεκαθαρίζει πάντως πως δεν ενδιαφέρεται για συγκεκριμένη αφήγηση. Τα δυο σώματα απλώς πάλλονται στις αντηχήσεις του ηχητικού περιβάλλοντος. Στην Καλαμάτα θα δούμε το 20λεπτο πρώτο χορογραφικό αποτέλεσμα, που τιμήθηκε με το βραβείο «bonnie bird award 2009». Αμέσως μετά, το έργο θα παρουσιαστεί στην ωριαία ολοκληρωμένη του μορφή στο Λάμπαν στο Λονδίνο.

*Σήμερα και αύριο στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας

Συρακούσες, πρωτοπόρες στο αρχαίο δράμα

• «Λυσιστράτη», «Αίας», «Ιππόλυτος». Αρχαίο δράμα δι’ ιταλικής χειρός. Το Εθνικό Ινστιτούτο Αρχαίου Δράματος Συρακουσών, θεσμός που υπηρετεί την αρχαία ελληνική τραγωδία και κωμωδία πολλές δεκαετίες -κοντά έναν αιώνα-, χάρη στο όραμα ενός ιδεαλιστή Ιταλού κόμη, έρχεται στην Αθήνα, με τριπλό «χτύπημα».

Η πληθωρική Λυσιστράτη εκ Σικελίας

Θα μας παρουσιάσει σήμερα και αύριο τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, Δευτέρα και Τρίτη τον «Αίαντα» του Σοφοκλή και τις ερχόμενες Πέμπτη και Παρασκευή (22 και 23/7) τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη. Και οι τρεις παραστάσεις θα δοθούν στο «Σχολείον» (Πειραιώς 52), έπειτα από πρόσκληση της Ειρήνης Παπά.

Το Εθνικό Ινστιτούτο Αρχαίου Δράματος (La Fondazione Instituto Nationale di Drama Antica – INDA), με έδρα τις Συρακούσες της Σικελίας, ξεκίνησε την πορεία του το 1913, όταν ο κόντε Μάριο Τομάζο Γκαργκάλο οραματίστηκε και ίδρυσε την πρώτη Επιτροπή για τη Στήριξη του Αρχαίου Δράματος, προκειμένου να ζωντανέψει το αρχαίο θέατρο Συρακουσών. Εγκαινιάστηκε ξανά, ύστερα από αιώνες σιωπής, στις 16 Απριλίου του 1914, με την τραγωδία «Αγαμέμνων» του Αισχύλου. Είκοσι τέσσερα χρόνια δηλαδή πριν από την πρώτη παράσταση στην Επίδαυρο, με την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και πρωταγωνίστριες την Κατίνα Παξινού και την Ελένη Παπαδάκη. Το Εθνικό Ινστιτούτο Αρχαίου Δράματος παρουσίασε στις Συρακούσες τις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη το 1925, όμως η προτίμησή του παραμένει πάντα στην τραγωδία. «Αγαμέμνων», «Χοηφόροι» του Αισχύλου, «Οιδίπους Τύραννος» και «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, «Μήδεια» και «Βάκχες» του Ευριπίδη, αλλά και «Αλκηστις», «Ελένη» και «Ιων» του Ευριπίδη.

Με το φημισμένο Ινστιτούτο έχουν συνεργαστεί από τον Πιερ Πάολο Παζολίνι, τον Σαλβατόρε Κουσίμοντο, τον Κριστόφ Τζανούσι, έως τον Λούκα Ρονκόνι και τον Πέτερ Στάιν. Και από ηθοποιούς, ο Βιτόριο Γκάσμαν, η Βαλέρια Μορικόνι, η Ελιζαμπέτα Πότσι, η Μανταλένα Γκρίπα αλλά και η Ειρήνη Παπά.

Τη σκηνοθεσία της «Λυσιστράτης», που έκανε πρεμιέρα στις 26 Ιουνίου στο αρχαίο ελληνικό θέατρο Συρακουσών, υπογράφει ο Εμιλιάνο Μπροντζίνο, σε σχεδιασμό και επίβλεψη Φερνάντο Μπαλέστρα. Στο ρόλο της Λυσιστράτης η Ιλάρια Τζενατιέμπο. Τον «Αίαντα», που πρωτοανέβηκε τον Μάιο στο αρχαίο θέατρο Συρακουσών, σκηνοθετεί ο Ντανιέλε Σάλβο. Αίας, ο Μαουρίτσιο Ντοναντόνι. Και η πρώτη παρουσίαση του «Ιππόλυτου» έγινε την άνοιξη στο Θέατρο Συρακουσών, σε σκηνοθεσία Καρμέλο Ρίφιτσι. Με Φαίδρα την Ελιζαμπέτα Πότζι και Ιππόλυτο τον Μάσιμο Νικολίνι. Στις παραστάσεις, που θα δοθούν στα ιταλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους, συμμετέχουν περισσότεροι από 100 Ιταλοί ηθοποιοί.

Στους χώρους του «Σχολείου» θα λειτουργεί παράλληλα με τις παραστάσεις έκθεση ντοκουμέντων από την 100ετή ιστορία του Ινστιτούτου. Οι παραστάσεις και η έκθεση τελούν υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού της Περιφέρειας της Σικελίας και του υπουργείου Τουρισμού και Θεάματος της Σικελίας.

• INFO:
  
• «Σχολείον», Πειραιώς 52, Μοσχάτο.
• Γενική είσοδος: 10 ευρώ .
• Ισχύουν ατέλειες.
• Προπώληση εισιτηρίων στο Public και μέσω internet http://www.ticketshop.gr.
• Πληροφορίες: 210-4833647.

• Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010