Η Μαρινέλλα λάμπει και μέσα στην μπαναλιτέ

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Ηταν πολύ φιλόδοξο το εγχείρημα των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα να αντιμετωπίσουν τον μύθο της Μαρινέλλας μέσω ενός λαϊκού μιούζικαλ που, μάλιστα, εξελίσσεται με δύο παράλληλες δράσεις.

Η μία αφορά την τραγουδίστρια και αφηγείται διακριτικά βασικούς σταθμούς της ζωής της, ξετυλίγοντας το νήμα από τη Θεσσαλονίκη, όταν λεγόταν ακόμα Κυριακή Παπαδοπούλου. Και η άλλη είναι μια κοινότοπη μυθοπλασία μιας ερωτικής ιστορίας, στην οποία εμπλέκονται δύο ζευγάρια που ζουν πάθη, με υπόκρουση επιλεγμένο ρεπερτόριο της Μαρινέλλας αλλά και άλλες επιτυχίες τής κάθε εποχής.

Βέβαια, το συγγραφικό «δίδυμο» είχε όσα εχέγγυα του πρόσφερε η διαπιστωμένη «χημεία» του με τις σκηνοθεσίες του Σταμάτη Φασουλή, αλλά και η Ελληνική Θεαμάτων, που σήμαινε άφθονη προσφορά μέσων. Και πραγματικά, το 3ωρο έργο «Μαρινέλλα. Το Μιούζικαλ», που έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή, βρίθει τέτοιων: ζωντανή κι εξαιρετική ορχήστρα, αμέτρητα πολυτελή σκηνικά, χορευτικά, δεκάδες ρετρό κοστούμια. Απειρα τεχνικά «τρικ» επιτρέπουν σκηνικές ή ενδυματολογικές εκπλήξεις, όπως όταν η ουρά μιας πορφυρής τουαλέτας αποδεικνύεται απρόβλεπτα μέρος της αυλαίας, ή όταν μια ανθοστόλιστη σύνθεση πέφτει από ψηλά για να «στεφανώσει» την τραγουδίστρια ως άλλη Κάρμεν Μιράντα. Καταιγισμός εφέ με στόχο τον εντυπωσιασμό. Κατά τα άλλα, η Μαρινέλλα μένει Μαρινέλλα και το μιούζικαλ αγκομαχά.

Εκείνη τραγουδάει περίφημα καμιά 25αριά επιτυχίες της, καθηλώνοντάς μας με τα «Ανοιξε πέτρα», «Πίσω από τις καλαμιές» κ.ά. Παίζει απολαυστικά μικρούς εμβόλιμους ρόλους. Αφηγείται τσαχπίνικα επεισόδια από τη ζωή της. Χορεύει αξιοθαύμαστα. Επιβάλλει τους ενδυματολογικούς της κανόνες, αλλάζοντας βέβαια 10 διαφορετικές τουαλέτες για να εμφανιστεί απαστράπτουσα, αλλά και χωρίς «παρεκτροπές» από το προσωπικό της στιλ – το οποίο υπαγορεύει μονοχρωμία, καθαρές γραμμές και όχι ντεκολτέ. Ακόμη κι όταν στέκεται ακίνητη, παρακολουθώντας τη ζωή της (τη νεαρή «Κυριακή» υποδύεται η Λήδα Μανουσάκη), εκπέμπει ταλέντο.

Υπάρχει όμως κι η μυθοπλασία-συνταγή των Ρέππα-Παπαθανασίου: μια ιστορία παλιού ελληνικού μελό συναντά το χορευτικό μπρίο ενός μιούζικαλ του Δαλιανίδη και προσπαθεί να αποκτήσει στοιχεία παρωδίας. Το χιούμορ είχε άλλοτε διασώσει το συγγραφικό δίδυμο από το κιτς. Οχι εδώ. Γιατί ο μουσικοθεατρικός φόρος τιμής σ’ ένα λαϊκό κορίτσι, που έγινε κυρία της ζωής της και, ακούσια, σύμβολο γυναικείας χειραφέτησης, συνδυάζεται με μια μπανάλ ιστορία μικροαστικής παθογένειας: τη ζωή των δυο φανταστικών ηρωίδων (Τζένη Μπότση, Ευαγγελία Μουμούρη), καθορίζει αποκλειστικά ο έρωτάς τους για τον ίδιο άντρα (Μέμο Μπεγνή), όσο ένας ακόμη (ο Αντώνης Λουδάρος) διεκδικεί αμετανόητα την παρουσία της «άπιστης» στη συζυγική του κλίνη.

Απελπιστικά κοινότοπη η μυθοπλασία, παραγεμίζεται με ανούσια επεισόδια και χορευτικά που μεταμορφώνουν το μικροαστικό έπος σε κακόγουστη παλαιομοδίτικη υπερπαραγωγή και μάλιστα με ηθοποιούς που μοιάζουν μέτριοι μπροστά στη σκηνική εμπειρία της Μαρινέλλας. Η μόνη χρησιμότητα τόσων σκηνών είναι ότι απαλλάσσουν τους συγγραφείς από την αμηχανία να θίξουν πρόσωπα και πράγματα (πώς να παρουσιάσεις ξεκάθαρα την εποχή Καζαντζίδη;), όπως απαλλάσσουν και τη Μαρινέλλα από ένα μέρος του ρεπερτορίου της, που ερμηνεύεται από ηθοποιούς και χορευτές.

Δεν είναι όλη η παράσταση έτσι. Απολαυστικό είναι το σκετς με τη νεαρή Κυριακή (Λήδα Μανουσάκη) να βαφτίζεται Μαρινέλλα από τον Τόλη Χάρμα (εξαιρετικός ο Λουδάρος, διασώζεται). Το ίδιο και η Μαρινέλλα όταν θυμίζει πώς έκανε την πρώτη της επιτυχία: το «Σταλιά-σταλιά» το είχε γράψει ο Ζαμπέτας για τη Βουγιουκλάκη, αλλά το θεώρησε πολύ βαρύ και το παραχώρησε στη νεαρή τραγουδίστρια. «Ξεκίνησα με ένα όνομα που δεν ήταν δικό μου και μ’ ένα τραγούδι που είχε γραφτεί για άλλη», σχολιάζει η ίδια. Τέτοια στιγμιότυπα, γραμμένα επιτέλους με τρόπο τολμηρά αυτοσαρκαστικό απέναντι στον μύθο της, είναι ακαταμάχητα. Ολα τα υπόλοιπα, τι χρειάζονταν;

Γι’ αυτό και το χειροκρότημα της Παρασκευής, παρότι θερμό, ήταν κι αυτό «διχασμένο». Αλλο η Μαρινέλλα κι άλλο μια παράσταση σαν… περιττό ροζ «μποά» στο λαιμό της. *