«Ατελείωτες ώρες εργασίας»

• Του Δημήτρη Δανίκα, ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Ποια ήταν; Αυτή που ελάχιστοι είναι σήμερα- ίσως κανείς. Απόλυτη αίσθηση της μουσικής. Η ψυχούλα του μουσικού λαϊκού θεάτρου. Η απλή, μεγάλη εργάτρια της σκηνής και του κινηματογράφου.

Οπως περιγράφει το περιστατικό ο Παντελής Βούλγαρης από την εμφάνισή της στην ταινία του «Ελευθέριος Βενιζέλος: 1910-1927» (1980): «Πήγαμε με τον Κηλαηδόνη στο σπίτι της. Μόλις ο Λουκιανός ακούμπησε τα πλήκτρα, η Καλουτά με τη μία άρχισε να τραγουδάει σαν να είχε κάνει πρόβες έναν αιώνα. Εργασιομανής, ακατάβλητη, αφοσιωμένη, απλή, φιλική. Ατελείωτες ώρες εργασίας». Οπως έλεγε και η ίδια, «είμαι του παππού, του μπαμπά, του παιδιού. Στον δρόμο με σταματάνε 20ρηδες και μου λένε “Κυρία Καλουτά να φιλήσω το χέρι σας”. “Πουλάκι μου, εσύ είσαι 20 χρονών παιδί, πού με ξέρεις;”. “Α, έχω ακούσει πολλά από τον πατέρα μου”».

Ψυχαγωγός του λαού. Απλός αυτός. Απλή κι αυτή. Επαιρνε καημό, έδινε χαρά. Σοουγούμαν των μαζών. Παραδείγματα: θρυλική Βέρα Παραλή στην ταινία «Οι Απάχηδες των Αθηνών» (1950). Εμίρισσα Γιασμίν και Ασημίνα στο «Ο εμίρης κι ο κακομοίρης» (1964). Φούλη, στυλάτη ιδιοκτήτρια καμπαρέ στο «Καλώς ήρθε το δολάριο» (1967). Θεατρίνα στον «Ελευθέριο Βενιζέλο»…

Κινηματογραφικές εμφανίσεις; Προπολεμικά στα «Δόκτωρ Επαμεινώνδας» και «Οταν ο σύζυγος ταξιδεύει», το 1943 στο «Καπετάν Σκορπιός» και μετά το ΄50 στα «Εκείνες που δεν πρέπει ν΄ αγαπούν», «Τσιγγάνικο αίμα» και «Πρέπει να ζήσεις τίμια». «Και οι 14 ήταν υπέροχοι» το 1965 και μετά τον «Βενιζέλο» στις ταινίες «Ο ζιγκολό της Αθήνας» (1982) και «Ο κοντός και οι μνηστήρες» (1988).

Καμία γκρίνια. Εχθρός της μιζέριας. Αξιοπρέπεια μέχρι τον ουρανό. «Περνάω καλά κι αξιοπρεπώς με τις δύο τιμητικές συντάξεις». Η θεατρίνα που με το μεράκι και την τεράστια λαϊκή τέχνη της ευλόγησε την ψυχούλα μας.