Athens Festival, μετ’ επαίνων

Ενα κοινό φιλοπερίεργο, με σεβασμό στους καλλιτέχνες. Κόσμος που κάθεται στις κερκίδες ή στα θεατρικά σανίδια και δεν βήχει σε κάθε παύση ούτε αναχωρεί ακροθιγώς στη διάρκεια της παράστασης. Ποιο είναι αυτό το κοινό, που κάθε καλλιτέχνης θα το ήθελε δικό του; Είναι το κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών, σύμφωνα με τη φετινή ανταπόκριση της Roslyn Sulcas που δημοσιεύτηκε στους New York Times, στις 14 Ιουλίου.

Είναι αλήθεια ότι η Αθήνα έχει «τρυπώσει» στις καλλιτεχνικές σελίδες του διεθνούς Τύπου από τότε που το Φεστιβάλ Αθηνών ανέλαβε ο Γιώργος Λούκος. Είναι μία επιτυχία που έχει ήδη αποδώσει παρότι είναι γνωστό ότι η καθιέρωση ενός Φεστιβάλ θέλει μεγάλο βάθος χρόνου. Η πρόσφατη ανταπόκριση της Roslyn Sulcas εστιάζει στον χορό, που το Φεστιβάλ παρείχε αφειδώς και που η «Κ» κάλυψε εκτενώς. Και αυτό που απομονώνει η κριτικός είναι η σύζευξη του κλασικού και του πειραματικού χορού καθώς παρουσιάζει τις τρεις παραστάσεις που παρακολούθησε. Τη «Λίμνη των Κύκνων» από τα Μπαλέτα Μαριίνσκι (Κίροφ) στο Ηρώδειο και τις παραστάσεις της Anne Collod στην Πειραιώς 260 και της Αnne Teresa De Keersmaeker στο Μέγαρο. Τα πολλά «στυλ», που ίσως σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε σκέψεις για απουσία στόχου ή χαρακτήρα, στην περίπτωση του Φεστιβάλ Αθηνών, σύμφωνα με το δημοσίευμα των N.Y. Times, γίνεται «ισότιμος σεβασμός στην παράδοση και στην πρωτοπορία» (είναι ο τίτλος του άρθρου).

Είναι η δύναμη του Φεστιβάλ Αθηνών, γράφουν οι N.Y. Times, η αντίστιξη του κλασικού και της αβάν-γκαρντ. Αν αυτό το στοιχείο δίνει φυσιογνωμία στην Αθήνα μέσα στον διεθνή, πλουραλιστικό χάρτη των φεστιβάλ, ας το κρατήσουν ως υποσημείωση οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

Μπορεί η «Αθήνα» να κερδίσει πόντους ως μία μείξη καθιερωμένου και πειραματικού. Κάτι τέτοιο το υπηρετούν οι χώροι του Φεστιβάλ. Η Πειραιώς 260 «φωνάζει» το εναλλακτικό και πειραματικό. Το Ηρώδειο, το αντίθετο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και η περιστασιακή ανταλλαγή ρόλων δεν θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Το Ηρώδειο, άλλωστε, κέρδισε στους N.Y. Times τον πιο τιμητικό έπαινο ως «ο κορυφαίος από τους λαμπρούς χώρους παραστάσεων σε όλον τον κόσμο». Μάλλον έτσι είναι, απλώς είμαστε εξοικειωμένοι.

• Tου Νικου Βατοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 16/07/2009