Τρωάδες και Συμπέθεροι

Το κλασικό παιδικό αριστούργημα του Λιούις Καρλ «Η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων» (φωτογραφία) παρουσιάζεται στο Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς (πεζόδρομος Προφήτου Ηλία, Χαλάνδρι, τηλ. 210-6820.464) στις 21.00, από το Εθνικό Θέατρο. Η σκηνοθεσία είναι του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Παίζουν οι Λένα Παπαληγούρα, Βασιλική Τρουφάκου και Ευδοκία Κακιούζη. Εισιτήριο: 5 ευρώ.

*Η παράσταση της τραγωδίας «Τρωάδες» του Ευριπίδη παρουσιάζεταιστο Ανοιχτό Θέατρο «Αλέξης Μινωτής» (Άλσος Αιγάλεω) στις 21.00. Σκηνοθετεί ο Χρήστος Σαλτόγλου. Η παράσταση «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» ανεβαίνει στο Ανοικτό Θέατρο ΤΕΙ Σερρών (τέρμα Μαγνησίας, Σέρρες). Σκηνοθετούν οι Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας. [ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009]

Φινάλε για τη «Μαντάμ Σουσού». Πέθανε στα 86 της η Άννα Παϊτατζή

Πρώτη τηλεοπτική Μαντάμ Σουσού στην ομότιτλη σειρά της ΥΕΝΕΔ τη δεκαετία του ΄70, με βάση το μυθιστόρημα του Δημήτρη Ψαθά, η Άννα Παϊτατζή έδωσε σάρκα και οστά στην αστή ονειροπαρμένη που ήθελε να ζει στα πλούτη και τη χλιδή. Ήταν όμως και η τηλεοπτική σύζυγος, Ουρανία, του μπαρμπα-Γιώργη- Διονύση Παπαγιαννόπουλου – στο «Λούνα Παρκ».

Η Άννα Παϊταζή πέθανε χθες σε ηλικία 86 ετών. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών και συνέχισε με θεατρικές σπουδές σε Αθήνα και Παρίσι. Το θεατρικό ντεμπούτο της το έκανε το 1945 με τον «Έμπορο της Βενετίας». Καρατερίστα με ιδιαίτερο στυλ έπαιξε σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης και συνεργάστηκε με τους Κυρία Κατερίνα, Κώστα Μουσούρη, Βασίλη Διαμαντόπουλο, Μάνο Κατράκη, Έλλη Λαμπέτη, Δημήτρη Χορν κ.ά.

Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1959 με την ταινία «Γαμήλιες περιπέτειες» και στην πορεία προσέθεσε στο ενεργητικό της άλλες 40, μεταξύ των οποίων «Έξω οι κλέφτες», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Για ποιον χτυπάει η κουδούνα». Η τελευταία τηλεοπτική εμφάνισή της, σε ρόλο γκεστ, ήταν στο ριμέικ της σειράς «Εκείνες κι εγώ» (Αntenna), πλάι στον Γιάννη Μπέζο. Η κηδεία της είναι προγραμματισμένη για τις 14.30 από το Β΄ Νεκροταφείο.

• ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Μανία κατανάλωσης και φοβισμένοι αστοί. «Riesenbutzabach» στο Φεστιβάλ Αθηνών

Το «Riesenbutzabach» (Ρίζενμπουτζαμπαχ) του Κριστόφ Μαρτάλερ είναι μιά λέξη εφεύρημα, κάτι ανάλογο με το σκοτεινό μυστηριώδες rosebud (ροδανθός) του Όρσον Ουέλς στον «Πολίτη Κέιν»-σύμβολο ενός κόσμου φοβικού στην προσπάθειά του να προστατεύσει τα καταναλωτικά αγαθά του

Στο ύφος του δραματικού μουσικού θεάτρου κινείται η παραγωγή του ρηξικέλευθου, γερμανόφωνου σκηνοθέτη και μουσικού Κριστόφ Μαρτάλερ «Riesenbutzabach», που θα παρουσιαστεί για τρεις ημέρες στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το ακατανόητο και δύσκολο να προφερθεί όνομα «Riesenbutzabach» (Ρίζενμπουτζαμπαχ) είναι ένας τόπος άγνωστος, αλλά οι καταστάσεις που βιώνουν οι κάτοικοί του είναι οικείοι. Εδώ κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι μια εφιαλτική προβολή στο μέλλον. Όπου αστοί, οικονομικά ασφαλείς, ψυχολογικά ανασφαλείς και φοβικοί ζουν τον εφιάλτη των στόχων τους: τις τελευταίες ημέρες του καταναλωτισμού. Κι όλη αυτή η δυσαρμονία, κάτω από την αρμονία της κλασικής μουσικής.

Στη σκηνή της «Πειραιώς 260» θα «χτιστεί» ένα περίκλειστο δωμάτιο με μεγάλο ύψος. Το εσωτερικό του, ψυχρό, ψυχωτικά τακτοποιημένο κάτω από ένα ταβάνι και μέσα στους τρεις τοίχους που δεν έχουν ανοίγματα, ακόμα και ένα μπαλκόνι κοιτάει προς τα μέσα- ο τέταρτος τοίχος στην μπούκα της σκηνής, είναι ανοιχτός προς την πλευρά των θεατών. Εδώ, αργόσυρτα, «ήσυχα» και υποβλητικά θα βυθιστεί το κατά Μαρτάλερ Σύμπαν.

«Είναι ένας μουσικός θεατρικός στοχασμός», λέει, «για τις τελευταίες ημέρες της κατανάλωσης.

Θα ακολουθήσει ο διεφθαρμένος, κλειστοφοβικός τρόπος ζωής των εταιρικών και οικογενειακών ιεραρχιών, που θα χάσουν το παιχνίδι, προσπαθώντας να διατηρήσουν τα υλικά που κατέκτησαν».

Το «Riesenbutzabach» είναι ένας συμβολικός τόπος, ειρωνικός, μικρομεσαίας πολυτέλειας. Στη σκηνή αυτός ο τόπος είναι ένας χώρος που πυκνώνει από τόπο- πόλη- σπίτι, σε κλειστοφοβικό δωμάτιο, όπου μια κοινωνία (ένας δεκαπενταμελής θίασος) κινείται «ευδαιμονικά». Αργά, σταθερά ο τρόπος ζωής τους κυριαρχείται από την αγωνία να προστατεύουν τα περιουσιακά στοιχεία και προνόμιά τους. Η ανησυχία μετασχηματίζεται σε τρόμο, σε καταδυναστευτική φοβία.

Αυτόν τον συμβολισμό, εύληπτο στον σύγχρονο Δυτικοευρωπαίο θεατή, έκανε θεατρική πράξη ο Κριστόφ Μαρτάλερ, γεννημένος στο Άρλενμπαχ της Ζυρίχης, 58 ετών σήμερα, που ζει στο Παρίσι.

Πριν από δύο χρόνια είχαμε δει στο Φεστιβάλ Αθηνών τη «Φρουτόμυγά» του, μια παράσταση εγκεφαλική, εξωτερικά ψυχρή, σε έναν τόπο-σκηνικό που παραπέμπει σε ερευνητικό εργαστήριο, με πρόσωπα εγκλωβισμένα σαν μύγες- πειραματόζωα. Το «Riesenbutzabach» είναι συμπαραγωγή του Θεατρικού Φεστιβάλ Νάπολι της Ιταλίας, του Τheater Chur του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεάτρου Βρότσλαβ, του Φεστιβάλ Αβινιόν και του Φεστιβάλ Αθηνών.

ΙΝFΟ «Riesenbutzabach» στο «Θέατρο» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (Πειραιώς 254) στις 3, 4 και 5 Ιουλίου, στα γερμανικά με ελληνικούς υπέρτιτλους (τηλ. 210-3272.000, http: //www. greekfestival.gr). Εισιτήρια: 30, 20, φοιτητικά 15 ευρώ.

• Της Έλενας Δ. Χατζηιωάννου, ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Τότε που η Αμερική έκανε επανάσταση στον χορό

• «PARADES & CHANGES» ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΧΑΛΠΡΙΝ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ

• Τα πράγματα σήμερα έχουν βέβαια αντιστραφεί. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει, τη γαλλική κολεκτίβα «Albrecht Kunst» να αναδημιουργεί μια χορογραφία του 1965, που είχε τόσο ενοχλήσει με το γυμνό της ώστε είχε απαγορευτεί επί 20ετία

Το 1965, μια χορογραφία ανίχνευε την τέχνη σε καθημερινές κινήσεις όπως το ντύσιμο και το γδύσιμο: τότε το «Parades & Changes» της Χάλπριν σόκαρε με το γυμνό του το κοινό. Τώρα επανέρχεται αναδημιουργημένο ως «Parades & Changes, Replays» (απ’ όπου και οι φωτογραφίες), για να θυμίσει πόσο επίκαιροι παραμένουν οι πρωτοπόροι

«Το «Parades & Changes» είναι μια «ιερή» χορογραφία που δημιουργήθηκε το 1965, αλλά αποδείχτηκε το εμβληματικό έργο μιας σημαντικότατης περιόδου και σημείο-αναφοράς στην παγκόσμια ιστορία του χορού». Να πώς συστήνεται σήμερα το κομβικό και για την εργογραφία της Αμερικανίδας ηγερίας του μεταμοντέρνου χορού, Αννας Χάλπριν, έργο, που τάραζε κάποτε το αμερικανικό κοινό με το γυμνό του τόσο ώστε να απαγορευτεί επί μία 20ετία. Η Αν Κολό, Γαλλίδα χορογράφος και χορεύτρια, έρχεται στην Αθήνα μαζί με τους συνεργάτες της για να παρουσιάσει στο φεστιβάλ Αθηνών (7-9 Ιουλίου, Πειραιώς 260) μια νέα εκδοχή εκείνης της χορογραφίας που ανίχνευε την τέχνη σε καθημερινές, μηχανικές κινήσεις, όπως το ντύσιμο και το γδύσιμο. Θα δούμε το «Parades & Changes» όπως το αναδημιούργησε το Κουαρτέτο Albrecht Kunst.

Τέσσερις Γάλλοι απόφοιτοι του Λάμπαν (εκτός από την Κολό, οι Ντομινίκ Μπράν, Σιμόν Εκε και Κριστόφ Βαβελέ) κρύβονται κάτω από την επωνυμία «Albrecht Kunst». Η κολεκτίβα δημιουργήθηκε το 1993 με κύριο στόχο την αναδημιουργία χορογραφιών των αρχών του 20ού αιώνα. Ανάμεσα στα έργα που επέλεξαν ήταν και το έργο της Χάλπριν που, σήμερα, στα 89 της, παραμένει μια δυναμική και ακαταπόνητη μορφή του παγκόσμιου χορού.

Μια χορογραφία -επαναστατική πράξη

Η Κολό, που σπούδασε σύγχρονο χορό και ξεκίνησε να συνεργάζεται με χορογράφους όπως οι Πιερ Ντελό, Φιλίπ Ντεκουφλέ κ.ά., είχε την τύχη να συναντήσει τη Χάλπριν στο Σαν Φρανσίσκο το 2001 κι έκτοτε να συνεργαστεί στενά μαζί της, διερευνώντας από κοντά το ιδίωμά της. Ηταν αυτό που είχε αναπτυχθεί στα ερευνητικά εργαστήρια της Καλιφόρνια του ’60, όταν η εισαγωγή καθημερινών κινήσεων στο λεξιλόγιο του χορού ήταν επαναστατική πράξη. Σήμερα ακόμα τα έργα της Χάλπριν θεωρούνται πρωτοποριακά.

Αντιπροσωπευτικότερο το «Parades & Changes», είναι ένας από τους κυριότερους «εκπροσώπους» της βασικής έρευνας που γινόταν τότε στην Αμερική ως προς «το τι είναι η κίνηση και πώς μπορούν να αναιρεθούν οι περιοριστικοί κώδικες που νομιμοποιούσαν μόνον ό,τι συνέβαινε στο πλαίσιο μιας θεατρικής σκηνής», διευκρινίζει η Αν Κολό. Η χορογραφία δεν αφηγείται, αλλά «ξεκινά από τον ίδιο τον σκοπό των καθημερινών κινήσεων». Επαναδιαπραγματεύεται όμως τη διάταξή τους έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μην υποδύεται την καθημερινότητα αλλά να συστήνεται εξαρχής «ως μια εμπειρία εντελώς διαφορετική από την πραγματικότητα. Π.χ. σ’ ένα σημείο το έργο ανακαλεί τον τρόπο που σκίζουμε ένα χαρτί. Παρότι πρόκειται για μια χειρονομία εξαιρετικά οικεία και εύκολη, εκτελείται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκτά μια διάσταση εντελώς διαφορετική από την πραγματική».

Ενα άλλο από τα «επαναστατικά» για την εποχή στοιχεία της χορογραφίας ήταν η σχέση του θεάματος με τον θεατρικό χώρο, «που αντιμετωπίζεται ως έχει κι όχι ως μια συνθήκη που μας επιβάλλει να φερόμαστε σαν να βρισκόμασταν κάπου αλλού». Ως χώρο για την εκτέλεσή του, το «Parades & Changes» ορίζει ό,τι βρίσκεται γύρω ή επάνω σε μια σκηνή συμπεριλαμβανομένου του «φουαγέ», των καθισμάτων, της εισόδου, των διαδρόμων. Σήμερα έχουμε συνηθίσει σε θεάματα που εκτυλίσσονται κι εκτός σκηνικού χώρου. Εκείνη την εποχή, όμως, ήταν μια επαναστατική πράξη απόλυτης ελευθερίας. Η Αννα Χάλπριν ήταν η πρώτη, ή έστω από τους πρώτους που το συνειδητοποίησαν.

Η δασκάλα της Τρίσα Μπράουν, Χάλπριν, διεξήγαγε την έρευνά της παράλληλα με αυτήν άλλων κορυφαίων χορογράφων, όπως του Μερς Κάνιγχαμ, την εποχή που η Αμερική ήταν πρωτοπόρος στον πειραματισμό, αφήνοντας καθηλωμένη ακόμα στην αφηγηματικότητα την Ευρώπη -«αν και τώρα πια νομίζω ότι ισχύει μάλλον το αντίθετο», σχολιάζει η Κολό.

«Στη Χάλπριν», προσθέτει, «ήταν επίσης αξιοσημείωτο ότι η έρευνά της ήταν συντονισμένη με τη φυσική εμπειρία, όλα όσα, δηλαδή, θα μπορούσαν να παρέμβουν από τη στιγμή που αφηνόμαστε να βυθιστούμε στην κίνηση. Ηταν μια κατάσταση πολύ στέρεη και ρεαλιστική σε σχέση με τις φανταστικές, αφηγηματικές καταστάσεις που απασχολούσαν την ίδια εποχή την Ευρώπη».

«Να ξαναβρούμε την απόλαυση της κίνησης» είναι μια φράση-οδηγός για τη χορογράφο Αν Κολό

Δεν είναι μόνο αυτά τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Χάλπριν και οι χορογραφίες της εκπροσώπησαν μια επανάσταση για τον σύγχρονο χορό. Είναι και η απέραντη ελευθερία της. Κι ακόμα, ο τρόπος ν’ αντιλαμβάνεται…

* Τον χορό ως Χορό, δηλαδή ως μια συλλογική εμπειρία.

* Το σώμα, ως «ένα μέσο απεριόριστων δυνατοτήτων, ή ως μια τεράστια «μήτρα»».

* Τη μουσική ως «ένα μέσον που δεν επιβάλλεται, αλλά βρίσκεται εκεί για να προκαλέσει μια ακουστική εμπειρία που δίνει πρόσβαση σ’ ολόκληρη τη σωματική εμπειρία». Η Χάλπριν έχει συνεργαστεί με μουσικούς σαν τον Τζον Κέιτζ και τον Λουτσιάνο Μπέριο.

* Τα κοινωνικά και πολιτικά της αντανακλαστικά. «Εχει μια πολύ αναπτυγμένη αίσθηση της αδικίας και τάσσεται ανοιχτά υπέρ όσων βρίσκονται αναγκαστικά στο περιθώριο ή «εξαφανίζονται» από την κοινωνική σκηνή: έχει ασχοληθεί πολύ π.χ. με τους ασθενείς ή με τα παιδιά, «ομάδες» που για διαφορετικούς λόγους έχουν δυσκολότερη πρόσβαση στη σωματική εργασία». Το τελευταίο της έργο («Intensive Care:Reflections on death and Dying», 2004) δημιουργήθηκε για περισσότερους από 50 ανθρώπους, ηλικίας άνω των 80 ετών. Και συνεχίζει να δουλεύει με πρώτη ύλη «τα ίδια της τα γηρατειά και την πορεία της προς τον θάνατο».

Οσο για την ίδια την Αν Κολό, που μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ ΗΠΑ και Γαλλίας, όποτε πρόβες και παραστάσεις το απαιτούν, απαντά…

Υπάρχουν σύγχρονοι χορογράφοι που να διαθέτουν ένα επαναστατικό ιδίωμα ικανό να προκαλέσει στον σύγχρονο χορό αλλαγές σαν κι αυτές που έφερε κάποτε η Χάλπριν;

«Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να βγάλουμε τέτοιου είδους συμπεράσματα. Στη Γαλλία υπάρχει ωστόσο ένα κίνημα που έχει ήδη επικριθεί πολύ. Κάποιοι το έχουν βαφτίσει «Κίνημα του Μη χορού», επειδή εκπροσωπεί ένα είδος αποδόμησης της χορογραφικής πράξης. Εμένα δεν μου αρέσει η έφραση «Non dance». Δεν μου αρέσει αυτή η άρνηση».

• Τι σας αρέσει;

«Για μένα μεγαλύτερη σημασία έχει να ξαναβρούμε την απόλαυση της κίνησης…».

• Ο χορός τι είναι για σας;

«Δεν μπόρεσα ποτέ να δώσω έναν ορισμό ή έστω μια περίληψή του – ίσως γιατί όσα μ’ ενδιαφέρουν αλλάζουν ή αναθεωρούνται στην πορεία του χρόνου. Αλλά, τέλος πάντων, ο χορός είναι για μένα η τέχνη της σχέσης: με τον χρόνο, με τον χώρο, με τους άλλους. Κι επίσης είναι η τέχνη της εμπειρίας». *

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Το Γκαράζ βγάζει Ποντίφικα

• Ο μηχανισμός της Ιστορίας και οι θεσμοί που την καθορίζουν είναι το θέμα της παράστασης «Habemus Papam, Walter» που η ομάδα Nova Melancholia ετοίμασε για την «Πειραιώς 260». «Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ήταν ένας ακραίος άνθρωπος. Προσπάθησε να συγκεράσει διαφορετικά οράματα. Σκεφτείτε, έζησε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ήταν μαρξιστής αλλά ήρθε σε επαφή με τον εβραϊκό εθνικισμό της εποχής, καθώς ήταν Εβραίος.

«Ο θεατής, αν έρχεται να απολαύσει κάτι σε μας, αυτό είναι το μοντάζ», λέει ο Μανώλης Τσίπος, συγγραφέας και σκηνοθέτης της παράστασης

Τελικά, μας ελκύουν οι «πολυμετωπικές» προσωπικότητες», εξηγεί ο Μανώλης Τσίπος την εμμονή της ομάδας του στην προσωπικότητα του φιλοσόφου.

Ο λόγος για τη «Nova Melancholia», την ομάδα που πρωτοεμφανίστηκε το 2007 με δικά τους κείμενα -«Περιγραφή μάχης» στο Booze και «Οφηλία/Lego» στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Το πρώτο είναι έργο του ίδιου, το δεύτερο του Βασίλη Νούλα, συνιδρυτή της ομάδας. Ακολούθησε το «Αηδίασμα» του Πεντζίκη, που πέρυσι συμμετείχε στο Σύστημα Αθήνα. Τον Μάρτιο που μας πέρασε η ομάδα ανέβασε στο BIOS το κείμενο του Βάλτερ Μπένγιαμιν «Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας».

Με αυτό ακριβώς το φιλοσοφικό κείμενο συνομιλεί τώρα και το «Habemus Papam, Walter» που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Μανώλης Τσίπος και κάνει πρεμιέρα απόψε στο Γκαράζ της «Πειραιώς 260», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Πέρυσι το έργο είχε συμμετάσχει στην μπιενάλε νέων δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου, στην Ιταλία.

Τι ακριβώς συμβαίνει στο έργο; Παρακολουθούμε τη διαδικασία ανάδειξης ενός νέου πάπα, όλη, δηλαδή, την ψηφοφορία των καρδιναλίων. Ο τίτλος του είναι η φράση με την οποία βγαίνουν και ανακοινώνουν οι καρδινάλιοι στην πλατεία του Αγίου Πέτρου ότι τελικά οι διαδικασίες έφεραν αποτέλεσμα και… έχουν πάπα. «Με την αφορμή αυτή ξεδιπλώνουμε τις σκέψεις μας σχετικά με τον μηχανισμό της Ιστορίας. Πώς τελικά η Ιστορία ακολουθεί τον έναν ή τον άλλο δρόμο ανάλογα με τα άτομα που καταλαμβάνουν μια θέση. Ή πώς κάποιες θέσεις-θεσμοί είναι γεννημένοι για να δημιουργούν Ιστορία και να ορίζουν τη διαδρομή της. Είναι πιο σημαντικός τελικά ο θεσμός του πάπα, παρά το ποιος είναι κάθε φορά πάπας».

Ολες οι δουλειές της ομάδας μέχρι σήμερα εμπλέκουν διαφορετικά στοιχεία. Κώδικες από το σωματικό θέατρο, από τον χώρο των εικαστικών (κυριώς της γλυπτικής), του devised theater (θέατρο της επινόησης), των χάπενινγκ, όπως σημειώνει και ο Σάββας Πατσαλίδης στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών, «δημιουργούν πολλές εστίες αφήγησης, καθεμία από τις οποίες προσδίδει στο θέαμα επιπλέον σημαίνουσες διαστάσεις».

«Είναι μια περφόρμανς», λέει σχετικά με τη φόρμα της παράστασής του ο Μανώλης Τσίπος. «Εχουμε σχέση με το devised theater, όμως πάντα ξεκινάμε από ένα κείμενο που μας συγκινεί και μας εμπνέει. Είμαστε ευαίσθητοι, ως ομάδα, σε αυτό που λέμε λογοτεχνική αξία του κειμένου που ακούγεται πάνω στη σκηνή».

Το ίδιο τούς αφορά και η αφήγηση, αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο, πέραν της αληθοφάνειας. «Τόσο το κείμενο όσο και η σκηνοθεσία χρησιμοποιούν τη λογική του μοντάζ», εξηγεί. «Ο θεατής, αν έρχεται να απολαύσει κάτι σε μας, αυτό είναι το μοντάζ. Το ίδιο δεν ισχύει γενικά; Αν καταφέρει να δει κανείς το μοντάζ των ανθρώπων, θα αντιληφθεί πώς μεθοδεύεται η Ιστορία», σχολιάζει.

Πέρα από την πρόσφατη ανάδειξη του πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ’, τον Απρίλιο του 2005, η επικαιρότητα ενέπνευσε και με άλλο τρόπο το «Habemus Papam, Walter». Εμπλέκεται σε αυτό και η τρομοκρατία. Πώς; «Την αντιμετωπίζουμε ως ένα γεγονός ιδιαίτερης ιστορικής σημασίας. Οταν μεταδιδόταν ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο η πτώση των Δίδυμων Πύργων, δεν άφηνε κανένα περιθώριο σε όλους μας από το να σκεφτούμε πως αυτή τη στιγμή παρακολουθούμε Ιστορία».

* Σήμερα και αύριο, Πειραιώς 260 (Γκαράζ): 10.30 μ.μ. Εισιτήριο: 20 ευρώ, φοιτητικό 10. *

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ,  Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Το «Βαφείο» θα γίνει «Λάκης Καραλής»

• Στο κτίριο όπου στεγαζόταν το θεάτρο «Βαφείο» αναφερθήκαμε χθες, με αφορμή τον θάνατο του Λάκη Καραλή, και για τον σκόπελο της δημοπρασίας το 2007, που παραλίγο να στοιχίσει το οριστικό λουκέτο στις θεατρικές του δραστηριότητες. Από λάθος δεν διευκρινίσαμε ότι οι διαμαρτυρίες ήταν τόσο μεγάλες, ώστε η δημοπράτ ηση του χώρου ματαιώθηκε και το «Βαφείο» διασώθηκε. Επιθυμία μάλιστα των μελών της Θεατρικής Εταιρείας «Προσωδία» είναι ο χώρος να συνεχίσει να λειτουργεί, φέροντας πια και το όνομα του ιδρυτή του: Θέατρο «Βαφείο-Λάκης Καραλής». [Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009]

• ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΑ 66 ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ Ο ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ

• Θέατρο, μουσική και επανάσταση

• Ανθρωπος του αντι-σταρ σύστεμ, αντιφατικός, ανένταχτος ήταν ο τραγουδιστής, τραγουδοποιός, σκηνοθέτης και ηθοποιός Λάκης Καραλής που πέθανε χθες το πρωί στον Ευαγγελισμό, μετά από μάχη με τον καρκίνο.

«Τα χρόνια πέρασαν… κι εγώ παρέμεινα ο Λάκης». Οπως ήξεραν τον Λάκη Καραλή κι οι φίλοι του

Με την πρόθεση «αντί» να συνοδεύει τις, ενάντια στο ισχύον ρεύμα, επιλογές του εξαρχής, έκανε μέχρι τέλους πλήθος προσωπικές ρήξεις. Ηταν π.χ. αυτός που, παρ’ ότι ήταν ταγμένος στον αντιδικτατορικό αγώνα, τόλμησε ήδη από το ’71 να κρίνει ανοιχτά την Αριστερά στα ιστορικά τραγούδια του δίσκου «Supermarket». Ηταν αυτός που, παρότι είχε σπουδαίες θεατρικές προτάσεις, προτίμησε να μείνει σκηνοθέτης μικρών ομάδων με μεγάλα όνειρα.

Σήμερα το μεσημέρι στη 1 μ.μ. θα ψαλεί η νεκρώσιμος ακολουθία στον ναό της Παναγίας της Μαρμαριώτισσας στο Χαλάνδρι και στις 3 μ.μ. θα γίνει η ταφή του στο Νεκροταφείο Χαλανδρίου.

«Μη με βάλετε να κοιμηθώ! Το όνειρο αυτό θέλω να το δω ξύπνιος. Και δεν θέλω να δω την αρχή. Το τέλος θέλω να δω! (…) Τι υπάρχει Μετά Την Επανάσταση!», εξομολογούνταν την αγωνία του στο εσώφυλλο της πρόσφατης επανέκδοσης («Τροχός») του πρώτου του προσωπικού δίσκου, «Supermarket»: Είχε πρωτοηχογραφηθεί στο Λονδίνο το 1971 και τυπωθεί σε 500 αντίτυπα, που τότε διανεμήθηκαν χέρι χέρι στους αντιδικτατορικούς κύκλους. Ο δίσκος, που με αφορμή τη διάσπαση του ΚΚΕ το ’68, έφερνε την Αριστερά προ των ευθυνών της, είχε γραφτεί με μία δανεική κιθάρα από την τότε φοιτήτρια της Φιλοσοφικής και νυν γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα!

Ο Λάκης Καραλής γεννήθηκε στον Βόλο το 1943. Σπούδασε βυζαντινή μουσική στη Σχολή της Μητρόπολης Βόλου κι αργότερα φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, παρακολουθώντας παράλληλα μαθήματα ευρωπαϊκής μουσικής στο Εθνικό Ωδείο και θεάτρου στη Σχολή Κατσέλη. Η γνωριμία του με τον Μίκη Θεοδωράκη το 1965 τον έκανε να στραφεί οριστικά στην τέχνη. Με δύο τραγούδια του Μίκη κάνει την πρώτη του ζωντανή εμφάνιση, «εμβόλιμος» σε μία συναυλία του Μάνου Λοΐζου.

Οταν έρχεται η χούντα, ο Καραλής φεύγει για το Λονδίνο, όπου συνεχίζει να σπουδάζει θέατρο και μουσική στο Θεατρικό Εργαστήρι της Τζόαν Λίτλγουντ. Το 1971 συμμετέχει ως τραγουδιστής και κιθαρίστας στα «Τραγούδια του Αγώνα» του Μίκη…

Μετά από μία σύντομη περιπλάνηση στο Παρίσι, επιστρέφει το 1973 στην Ελλάδα και εντάσσεται στο δυναμικό της Πειραματικής Σκηνής Βόλου. Τα επόμενα χρόνια συμμετέχει σε παραστάσεις ως μουσικός και ηθοποιός και ξεκινά την πολυετή του έρευνα για το αρχαίο δράμα (με παραστάσεις στα αρχαία ελληνικά) Το 1987 ιδρύει το Θεατρικό Εργαστήρι Βόλου κι ανεβάζει σειρά έργων του νεοελληνικού ρεπερτορίου.

Το 1991 έρχεται στην Αθήνα. Τρία χρόνια αργότερα αναλαμβάνει το Θεατρικό Εργαστήρι Λαυρίου, διδάσκοντας παράλληλα και σε άλλους φορείς (στη Σχολή του «Εμπρός» και στη Σχολή Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας). Ως ηθοποιός ή μουσικός συμμετείχε και σε ταινίες («Οι Μαγεμένοι» του Γ. Καρυπίδη, «Η τελευταία πράξη» του Ηλ. Γιαννακάκη κ.ά.), συνεχίζοντας πάντα την έρευνά του στο αρχαίο δράμα, αυτή που κάνει σπουδαίους σκηνοθέτες (όπως τον Γ. Λιουμπίμοφ) και ευρωπαϊκούς φορείς να ζητούν τη συνεργασία του.

Το 2000 ιδρύει τη θεατρική εταιρεία «Προσωδία» και στήνει τον δικό του θεατρικό χώρο σε μια αποθήκη που ενοικιάζει από την Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου. Το Θέατρο «Βαφείο» κλείνει όμως άδοξα, όταν το 2007 το κτίριο δημοπρατείται. Ενα χρόνο αργότερα ο Λάκης Καραλής χτυπημένος ήδη από τον καρκίνο, ευτυχεί να δει την επανέκδοση του «Supermarket» που χαιρετίζεται από την παλιά παρέα του Λονδίνου: Περικλής Κοροβέσης, Γιώργος Βότσης… Μ’ αυτό το υλικό κάνει και την τελευταία του εμφάνιση στη γενέτειρά του στον Βόλο, μόλις τον περασμένο Μάιο… *

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Mε «Χοηφόρες» τα εγκαίνια του «Θεάτρου Τεμπών» Λάρισα

• Με τις «Χοηφόρες» του Αισχύλου, μια παράσταση που ανεβάζει φέτος το «Θεσσαλικό Θέατρο» σε σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου, εγκαινιάζεται την Κυριακή 5 Ιουλίου στις 8.30 μ.μ., το «Θέατρο των Τεμπών» στο Ομόλιο.

Το θέατρο, στη σκιά του Ολύμπου και του Κισσάβου, με θέα το Αιγαίο και το Δέλτα Πηνειού, βρίσκεται στην έξοδο των Τεμπών, λίγο πριν το Ομόλιο. Έχει χωρητικότητα 600 θέσεων με προοπτική να αποκτήσει μελλοντικά και δεύτερο διάζωμα (που θα διπλασιάσει τις θέσεις του). Το παλιό κτίσμα του λατομείου μετατράπηκε σε μεγάλο τριώροφο κτίριο (εκθεσιακός και συνεδριακός χώρος) και καμαρίνια ηθοποιών και συνεπώς υπάρχει η δυνατότητα αξιοποίησης του χώρου και κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Το Θέατρο των Τεμπών διαθέτει μία μεγάλη σκηνή και σχεδιάστηκε κατά τέτοιο τρόπο που να μπορεί να καλύπτει και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως συναυλίες, εκθέσεις, ομιλίες και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα του Νομού.
Έχει πολύ εύκολη πρόσβαση για τους επισκέπτες απ’ όλη την Ελλάδα, και επιπλέον κατασκευάστηκε δρόμος που οδηγεί ακριβώς στο Θέατρο, αλλά και άνετο πάρκινγκ για τις ανάγκες των επισκεπτών
Μεγάλο βάρος δόθηκε και στη διαμόρφωση των εξωτερικών χώρων, έγιναν πετρόκτιστοι τοίχοι, πλακόστρωτοι διάδρομοι, χώροι με πράσινο και δένδρα για τη φιλοξενία υπαίθριων εκθέσεων μελλοντικά. [enet.gr, 18:07 Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009]

Καλό ταξίδι, «Μαντάμ Σουσού». Η ηθοποιός Αννα Παϊταζή πέθανε χθες σε ηλικία 86 ετών

Η Αννα Παϊταζή στα τέλη δεκαετίας του 1940 – αρχές 1950, περίοδο κατά την οποία συνεργάστηκε με μερικούς από τους καλύτερους θεατρικούς θιάσους της Αθήνας

• Η Αννα Παϊταζή, η ηθοποιός που ταυτίστηκε με τη «Μαντάμ Σουσού» στην τηλεοπτική εκδοχή της ΥΕΝΕΔ του 1972 και στη συνέχεια έγινε η κυρία Ουρανία, σύζυγος του μπαρμπα-Γιώργη ( Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ) στο «Λούνα Παρκ» του Γιάννη Δαλιανίδη, έφυγε χθες διακριτικά από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών, αφήνοντας πίσω της μια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πορεία κατά την οποία χάρισε γέλιο, κυρίως μέσα από τους κωμικούς ρόλους που ερμήνευσε.

Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη το 1923, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1943 γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, ενώ στη συνέχεια σπούδασε και στη Σχολή του Εθνικού με δασκάλους τους Αιμίλιο Βεάκη και Δημήτρη Ροντήρη. Η πρώτη της εμφάνιση στο σανίδι έγινε στον «Εμπορο της Βενετίας» με τον θίασο του Καρούσου. Μαζί με συναδέλφους της ίδρυσε τη «Μικρή Σκηνή», ενώ συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης, τον θίασο της Κατερίνας, το Εθνικό, τους θιάσους Κώστα Μουσούρη και Παππά- Λαμπέτη- Χορν, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη και πολλούς ακόμη. Ερμήνευσε δεκάδες ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου- έργα των Θεοτοκά, Λόρκα, Τσέχοφ, Ιψεν,Πιραντέλο,Μύλερ – ενώ ήταν από τις λίγες ηθοποιούς που έκανε σπουδές στο Κονσερβατουάρ, στο Παρίσι.

Από το 1970, η Αννα Παϊταζή συνεργάστηκε με τον θίασο της Ελσας Βεργή, ενώ έπαιξε ξανά με το Εθνικό. Επειτα, επιστρέφοντας στο ελεύθερο θέατρο, έπαιξε μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τους Σμαρούλα Γιούλη, Ζωή Λάσκαρη, Βασίλη Τσιβιλίκα, Κώστα Βουτσά ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

O κινηματογράφος και κυρίως η τηλεόραση έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη γνωριμία της με το νεότερο κοινό: Πρωταγωνίστρια σε δύο από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές της ασπρόμαυρης κρατικής τηλεόρασης, τη «Μαντάμ Σουσού» και το «Λούνα Παρκ», η Αννα Παϊταζή μετέφερε στη μικρή οθόνη την αμεσότητα του θεάτρου και τη γλυκύτητα της προσωπικότητάς της. Παράλληλα έπαιξε στην κωμική σειρά «Η Θέμις έχει νεύρα» αλλά και στο «Σόι μας», ενώ χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος της στο ριμέικ του «Εκείνες κι εγώ» με τον Γιάννη Μπέζο (1996). Τελευταία τηλεοπτική της εμφάνιση ήταν στις «7 θανάσιμες πεθερές» (2004-2005). Στο ελληνικό σινεμά πρωτοεμφανίστηκε το 1951 («Η Λύκαινα») και συμμετείχε σε δεκάδες ταινίες (ανάμεσά τους ξεχωρίζουν: «Εξω οι κλέφτες», «Για ποιον χτυπά η κουδούνα», «Η ζούγκλα των πόλεων», «Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο», «Ο γόης» κ.ά.). Η κηδεία της θα γίνει σήμερα στις 14.00 από το Β Δ Νεκροταφείο. [ΤΟ ΒΗΜΑ, Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009]

Φεστιβάλ Ζέας με πανσέληνο στο αρχαίο θέατρο

ΦΕΣΤΙΒΑΛ. Στην καρδιά του Πειραιά, μέσα στον χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου και του αρχαίου θεάτρου της Ζέας, γεννιέται ένα νέο φεστιβάλ. Η πρωτοβουλία ανήκει στην Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής σε συνεργασία με την «Omikron 2», φυσικά με τη συμπαράσταση του Δήμου Πειραιά. Το πρώτο Φεστιβάλ Ζέας είναι έτοιμο να ξεκινήσει αυτή τη Δευτέρα (6/7) υπό το φως της πανσελήνου με μια ξεχωριστή συναυλία. Η Καμεράτα με μαέστρο τον Νίκο Χριστοδούλου και σοπράνο τη Λένια Ζαφειροπούλου θα ερμηνεύσουν όχι μόνο Μότσαρτ («Νυχτερινή Μουσική»), Τσαϊκόφσκι («Σερενάτα») και Θεοδωράκη (Ωδή «Οιδίπους Τύραννος») αλλά και ένα σπάνιο «Ελληνικό Χορό» του Νίκου Σκαλκώτα («Παιδιά και ποιος το πέταξε») που βασίζεται σε κρητικό δημοτικό τραγούδι και θα παρουσιαστεί σε πρώτη εκτέλεση.

Τρεις μέρες μόνο θα κρατήσει το Φεστιβάλ Ζέας 2009, όμως σε ένα τριήμερο, αν το θέλει κανείς, χωρούν πολλά και καλά. Αμέσως μετά τη συναυλία της Καμεράτα σειρά έχει ένα αφιέρωμα στον Δημήτρη Ροντήρη και το Πειραϊκό Θέατρο. Σ’ αυτή τη διήμερη καλλιτεχνική συνάντηση που επιμελείται ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσακίρης θα επιχειρηθεί ο επαναπροσδιορισμός των προβλημάτων της αναβίωσης του αρχαίου δράματος και θα εξεταστούν οι προοπτικές του. Το απόγευμα της Τρίτης (7/7) θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με τη συμμετοχή των πανεπιστημιακών Χαράς Μπακονικόλα, Γεράσιμου Χρυσάφη και Τζένης Αρσένη, ενώ το βράδυ της ίδιας μέρας θα δοθεί η παράσταση της τραγωδίας του Αισχύλου «Πέρσες» με τη μορφή θεατρικού αναλογίου σε σκηνοθεσία του Στ. Τσακίρη. Την Τετάρτη ο Κώστας Γεωργουσόπουλος θα παρουσιάσει τη μέθοδο του Δημήτρη Ροντήρη και η βραδιά θα κλείσει με το θέαμα βασισμένο στη «Μήδεια» του Ευριπίδη που προτείνει η Κατερίνα Ευαγγελάτου.

«Ας μη φοβόμαστε τη νέα πραγματικότητα». Ο Σταμάτης Κραουνάκης μιλάει με αφορμή τις «Νεφέλες»

Με ντοπαρισμένο πια το ηθικό, είναι όλοι έτοιμοι στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου για τη σημερινή βραδιά στην Επίδαυρο.

«Αφήστε την γκρίνια και πιάστε τα γκέμια», τους είπε προχθές το βράδυ ο Σταμάτης Κραουνάκης όταν έτρωγαν όλοι μαζί. Σαν αρχηγός ομάδας, όλοι το ’χουν αποδεχτεί, τους έκανε να φανταστούν την εικόνα που παρουσιάζουν: «πολλοί καλλιτέχνες σε ένα μικρό νησί». Κι αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις δεν καλλιέργησε τη γενικότερη διάθεση κουτσομπολιού στη θεατρική πιάτσα ύστερα απ’ όσα συνέβησαν. Ούτε κακολόγησε τον Νίκο Μαστοράκη που άφησε στη μέση του ωκεανού την παράσταση του ΘΟΚ, χωρίς κυβερνήτη. Μέχρι που ανάλαβε ο Βαρνάβας Κυριαζής τον ρόλο του σκηνοθέτη.

Εντιμη. Αυτό είναι η παράστασή μου. Χωρίς αυθαιρεσίες. Οι Νεφέλες στην ουσία προανήγγειλαν την καταδίκη του Σωκράτη. Μου αρέσει ότι για πρώτη φορά μπαίνει σε φόκους το θέμα του. Ο Αριστοφάνης νίκησε τον φιλόσοφο. Οσο για το έργο του, ήταν η χαριστική βολή για το κώνειο. Βλέπεις τελικά πως από εκείνη την εποχή ώς σήμερα τα «πρώτα μυαλά» τα πυροβολούμε. Ποτέ ο ελληνικός χώρος δεν κράτησε τις μεγάλες διάνοιες. Τις έστελνε στον Καιάδα πριν αναπνεύσουν. Οσο για μας σήμερα δεν είναι τυχαίο ότι μας πάνε καρότσι δυο σόγια 60 χρόνια σε αυτό τον τόπο.

Εθνική μνήμη. Ενα από τα στοιχεία που τονίζονται στην παράσταση και επίσης μου αρέσουν. Πάνω απ’ όλα είναι το ίδιο το θέμα του έργου. Ο Στρεψιάδης (Αθηναίος χωριάτης), αναγκάστηκε να αφήσει το κτήμα του και να κλειστεί στην Αθήνα, λόγω των επιδρομών που έκαναν οι Σπαρτιάτες στην Αττική. Παντρεμένος με μία αριστοκράτισσα απέκτησαν τον Φειδιππίδη που του προκαλεί προβλήματα με τις σπατάλες και τους άπειρους δανειστές του. Αποφάσισε να τον στείλει Φροντιστήριο στη σχολή του Σωκράτη ώστε να μπορεί να δικαιώνεται στις δίκες και να γλιτώσει από τους δανειστές. Ο Φειδιππίδης έχει βέβαια άλλα σχέδια από το να κλειστεί στη σχολή κι έτσι, ο γέρο Στρεψιάδης, αναγκάζεται να πάει ο ίδιος…

Ας το δούμε λίγο στην εποχή μας να κάνουμε τις συγκρίσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αναφέρεται στον σημερινό βλαχογιάπι (τη δεκαετία του ’80 λέγαμε νεόπλουτο) που παντρεύτηκε πλούσια σύζυγο για να ανέβει κοινωνικά, διότι έχει ανάγκη να αγοράσει τη γνώση προκειμένου να νομιμοποιήσει την παρανομία του.

Τα χορικά που δίνουν το χρώμα: «άλλο η φιλοσοφία κι άλλο ο εκσυγχρονισμός/ κράτος, βία και νοθεία/ ήρθαν κι έγιναν θεσμός». Ή «δώσαμε πολλά στα φροντιστήρια/ έτσι φύγανε τα εκατομμύρια/ έτσι μαρτυράνε οι πληγές».

Οταν βλέπουμε ένα παιδί να σέρνεται με το ζόρι να πάει να σπουδάσει ή ένα σχολείο που καίγεται στο τέλος, όπως το ζήσαμε τι άλλο είναι από το σήμερα;

Πέμπτη φορά κατεβαίνω στην Επίδαυρο. Δεν της πήρα τον αέρα. Το αντίθετο συνέβη. Διαπίστωσα πάντως ότι μου βγήκε μια απλότητα στο αποτέλεσμα. Αυλός, αρμονία, κρουστά και φωνές είναι τα στοιχεία που με αφορούν. Κι όσο γινόμουν πιο λιτός τόσο κατανοητά γίνονταν τα νοήματα σε σχέση με το τώρα.

«Φεστιβάλιουμ». Είναι ο τίτλος της καινούργιας παραγωγής της «Σπείρας» που κάνουμε πρεμιέρα στις 15 του μηνός στου Παπάγου και ύστερα θα επαναλάβουμε τον χειμώνα. Θα γελάσετε πολύ. Επειτα είναι και η «Εκατομμυριούχος» με τη Νόνικα Γαληνέα στο Μέγαρο Μουσικής σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη.

Τραγούδια φυσικά και γράφω. Αλλά τα αφήνω στη μοίρα τους. Θέλω πρώτα να δοκιμάζονται και ύστερα να μου τα ζητάνε ώστε να τα εκδώσω. Άλλαξαν πολλά στο τραγούδι. Ας κλείσουν οι δισκογραφικές. Ευκαιρία να ηρεμήσουμε από τα σκουπίδια που μας τάισαν τόσα χρόνια. Τα νέα γκρουπ θα πουλάνε από το Ιντερνετ. Ολα θα πάνε καλά. Δημιουργείται ένα νέο κοινό. Μια καινούργια πραγματικότητα. Ας μη φοβόμαστε.

Σιγά μην είναι αμήχανοι;Η εγωπάθεια είναι το πρόβλημα των τραγουδιστών. Δεν παραδέχονται ότι πάσχει το προϊόν. Πήγαν βλέπεις όλοι να πάρουν ρετιρέ κοντά στα Ανάκτορα. Η αγωνία τους είναι πώς θα επιβιώσουν. Κι εγώ πέρασα λούκι.

Πώς διασώθηκα; Δούλεψα με πείσμα όταν διέκρινα το πρόβλημα. Αυτό με κράτησε. Επιασα άλλο καράβι όταν είδα ότι βουλιάζει το σύστημα. Υστερα είναι και τα τραγούδια, τα θέματά τους. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν τα αγγίζει κανείς, όλοι γύρω απο το εγώ. Ομως δεν μπορεί να κάνουμε μουσική για τα διαμερίσματά μας. Θα μας πλακώσουν στο τέλος.

Θα πάνε και στα δισκοπωλεία. Δεν με πειράζει να κατεβάζουν τραγούδια μου. Αν τους αρέσουν θα αγοράσουν κι όλο τον δίσκο. Την «Ενάτη» του Μπετόβεν δεν την παίρνεις από τον μαύρο πωλητή αλλά από το κατάστημα. Σημασία έχει να ξέρεις τι θέλεις. Ας είναι κι ένα τραγούδι.

Η Αννα Βίσση; Ας το πάρει το Ηρώδειο. Δεν είναι ό,τι χειρότερο έχουμε. Ούτε τη θεωρώ χειρότερη από τους «Βατράχους» που είδαμε πέρυσι. Καλύτερη είναι πίστεψέ με. Ετσι κι αλλιώς τη διαλύσαμε τη χώρα.

• Της Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3/7/2009