Και οι θεατές έσονται θεατρίνοι

• Εβγαλα πολιτικό λόγο, εξομολογήθηκα τα σώψυχά μου σε αγνώστους και έφαγα νερό στα μούτρα

Από την ταράτσα του «Bios» ξεκινούν όλα, όπου και τελικά καταλήγουν. Εκεί συμβαίνουν χάπενινγκ της παράστασης, ενώ οι ηθοποιοί τριγυρίζουν μεταξύ των θεατών την ώρα που πίνουν χαλαρά το ποτό τους

Αρχισα να μαθαίνω τι είναι η «Κατερίνη» μόλις έφτασα στην είσοδο του «Bios». Ή μάλλον τι κάνουν οι θεατές στην παράσταση. Οι πληροφορίες ήταν αποτρεπτικές: θα σου κάνουν προσωπικές ερωτήσεις, θα συγκινηθείς, μπορεί να κλάψεις, μπαίνεις μόνη σε ένα δωμάτιο κ.ά. Με το εισιτήριο στο χέρι, δεν είχα περιθώρια.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που νιώθουν άνετα τετ α τετ με κάποιον άγνωστο, κι ας είναι ηθοποιός, κι ας ξέρω ότι το πράγμα κάπου πηγαίνει. Βρέθηκα, όμως, να περπατάω στην Πειραιώς, παρέα με έναν άλλον άγνωστο θεατή και μία από τους ηθοποιούς (Μαρία Φιλίνη), να ανεβαίνω σε ένα κλειστοφοβικό ασανσέρ και να καταλήγω σε ταράτσα διπλανού κτιρίου. Αυτό ήταν το πρώτο «δωμάτιο» που μου έλαχε.

Η Μαρία Φιλίνη ανάβει στικάκια. Κάθε φορά φωνάζει μια χρονολογία. Τη συνδέει με ιστορικά γεγονότα, με προσωπικές αναμνήσεις. Θυμώνω που στο άκουσμα της χρονιάς 1912 δεν πάει το μυαλό μου στο ναυάγιο του Τιτανικού όπως του άλλου συν-θεατή μου -σκέφτομαι ότι μάλλον είχε σκονάκια-ή ότι η Βιρτζίνια Γουλφ πέθανε το 1941. Ζορίζομαι όταν πρέπει να θυμηθώ τι έκανα την πρωτοχρονιά του 2000 και μπερδεύομαι όταν πρέπει να φανταστώ τη ζωή μου το 2060.

Πετάμε στον αέρα ένα χαρτί με μία ευχή και αποχωρούμε ψιλομουδιασμένοι. Χωρίς να το καταλάβω μπροστά σε δύο αγνώστους για λίγα λεπτά ήμουν ειλικρινής και εξομολογητική. Πάλι πίσω στην ωραία ταράτσα του «Bios» περιμένουμε για το επόμενο δωμάτιο. Σ’ αυτό πια ήμουν μόνη. Με υποδέχεται ένας κλόουν (Μιχάλης Μαθιουδάκης). Αρχίζει τις παντομίμες. Προσποιείται ότι πίνει κάτι. Προσφέρει και σε μένα. Είναι η στιγμή της γενναίας απόφασης. Ή θα κάτσεις να κοιτάς σαν τον χάννο ή θα ξεψαρώσεις και θα πιείς από το φανταστικό ποτήρι…αέρα κοπανιστό. Ηπια. Και έφαγα αυτό που μου πρόσφερε . Και είπα το τραγουδάκι που μου έλεγαν οι γονείς μου μικρή. Και έβγαλα έναν πολιτικό λόγο με αυτά που θα έκανα αν ήμουν πρωθυπουργός. Στο τέλος, ικανοποιημένος από τις επιδόσεις μου ο κλόουν ζήτησε να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία. Χαρούμενη είπα «ναι». Πού να το ‘ξερα ότι θα κατέληγε σε πιτσίλισμα με νερό.

Τα «δωμάτια» για μένα είχαν τελειώσει. Αρχίζω να ζηλεύω που δεν μπήκα σε αυτό όπου γίνεται η διδασκαλία της Οδύσσειας. Η «Κατερίνη» όμως δεν τελειώνει στα δωμάτια. Ακόμα κι όταν έχουν εξαντληθεί, κανείς δεν το κουνάει από την ταράτσα του «Bios». Στα δωμάτια αντιμετωπίζεις το προσωπικό και στην ταράτσα το δημόσιο, αφού γίνονται χάπενινγκ – όπως μαθήματα χορού ντίσκο. Αλλά και το δημόσιο μπορεί να γίνει προσωπικό, ειδικά όταν ακούγεται στη διαπασών το αγαπημένο σου τραγούδι αφιερωμένο εξαιρετικά (το έχεις συμπληρώσει προηγουμένως σε ερωτηματολόγιο).

Πίνω το ποτό μου και προσπαθώ να καταλάβω τι παρακολούθησα. Οπως και να ‘χει η «Κατερίνη» ήταν ένα τριπ. Ανατρέπονται οι ρόλοι. Τη μία στιγμή νιώθεις την ασφάλεια του κριτή, την επόμενη φορτώνεσαι την αμηχανία και αγωνία του ηθοποιού. Συνήθως σε μια παράσταση στρογγυλοκάθεσαι σε μία καρέκλα. Εδώ λες βλακείες, αλήθειες, χορεύεις, πίνεις, μιλάς, διασκεδάζεις, σκέφτεσαι, συμμετέχεις σε group therapy. Τι παραπάνω να θέλεις κανείς;

• Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009