Ο σκηνοθέτης Γκυ Κασσίερς στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Στις 24,25 και 26 Φεβρουαρίου θα ανέβει η θεατρική παράσταση «Κάτω από το ηφαίστειο»

Ο Βέλγος σκηνοθέτης Γκυ Κασσίερς σε συνεργασία με τον Γιόσσε Ντε Πάου, που υπογράφει τη διασκευή του μυθιστορήματος «Κάτω από το ηφαίστειο» και κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ταξίδεψαν για να κινηματογραφήσουν το πραγματικό περιβάλλον της δράσης σε ένα έργο που αφηγείται την ιστορία της πτώσης ενός αλκοολικού προξένου την Ημέρα των Νεκρών στο Μεξικό λίγο πριν από το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Η σκηνή πλημμυρίζει από εικόνες του εξωτικού μεξικάνικου τοπίου, που προβάλλονται επεξεργασμένες ώστε να αναπαράγουν το παραισθησιακό νοητικό σύμπαν του προξένου.

Η πλοκή του μυθιστορήματος υποχωρεί δίνοντας τη θέση της σε μια αποσπασματική διαδοχή εικόνων, με τους ηθοποιούς άλλοτε να χάνονται μέσα στο εικονικό κάδρο κι άλλοτε να διαφοροποιούνται από αυτό. Διατηρούν όμως πάντα ένα πέπλο μοναξιάς που επιτείνει τη φαντασιακή υπόσταση των προσώπων που ερμηνεύουν, αφού αναδύονται από τη μνήμη του αφηγητή, κ. Λαρυέλ.

Αυλαία για την Ζωζώ Ζάρπα

Η ΑΥΓΗ: 20/04/2012

Λίγους μήνες μετά τον Νίκο Βασταρδή, έφυγε από τη ζωή χθες, σε ηλικία 73 ετών, από καρδιακό επεισόδιο, η σπουδαία ηθοποιός και αγωνίστρια της Αριστεράς Ζωζώ Ζάρπα. Με μακρά δημιουργική διαδρομή στο θέατρο, αλλά και στην τηλεόραση, υπήρξε από τους συνιδρυτές, το 1981, του θεάτρου Θεμέλιο (μαζί με τον Ν. Βασταρδή και τους Έντα Δημοπούλου και Γιάννη Νεγρεπόντη), ενώ από το 1992 δίδασκε αρχαίο δράμα στην ομώνυμη δραματική σχολή.

Η Ζωζώ Ζάρπα ήταν αριστούχος απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, όπου πήρε μέρος ως μέλος και κορυφαία του χορού σε όλες τις τραγωδίες και κωμωδίες σε σκηνοθεσίες Ροντήρη, Μινωτή, Μουζενίδη, Σολωμού κ.ά. Αργότερα συνεργάστηκε με διάφορα θεατρικά σχήματα, όπως το θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου, το θέατρο Λαμπέτη του Γιώργου Λεμπέση, με τον Βασίλη Τσιβιλίκα κ.ά., ενώ παράλληλα σκηνοθετούσε για το θέατρο, με τελευταία της δουλειά το Μερικοί τον προτιμούν νεκρό, του του Β. Δουκουτσέλη, στο θέατρο Θεμέλιο.

Ακόμη πήρε μέρος αρκετές ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων η Φωτογραφία του Νίκου Παπατάκη, Ιωάννης ο βίαιος της Τόνιας Μαρκετάκη,Οι τέσσερις εποχές της Μαρίας Ηλιού κ.ά. Στην τηλεόραση εργάστηκε σε σημαντικές παραγωγές, μεταξύ των οποίων Κίτρινος φάκελος, Βαμμένα κόκκινα μαλλιά, Πρόβα νυφικού, Η αγάπη άργησε μια μέρα, σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη κ.ά.

Η Ζωζώ Ζάρπα υπήρξε από τα νεανικά της χρόνια πιστή και συνεπής αγωνίστρια της Αριστεράς. Ήταν στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη (μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής), ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ Εσ. και του Συνασπισμού. Σε ανακοίνωσή του το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΝ χαρακτηρίζει τον αδόκητο θάνατό της «μια ακόμα απώλεια για τον χώρο της τέχνης». «Η ηθοποιός και αγωνίστρια της Αριστεράς δεν είναι πια μαζί μας. Η Ζωζώ Ζάρπα υπηρέτησε με ήθος και διακριτικότητα την τέχνη της, σε όλους τους χώρους. Ήταν πάντα πρωτοπόρα σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες», καταλήγει εκφράζοντας τα συλλυπητήρια στην οικογένεια της και τους συναδέλφους της. Με ανακοίνωσή της την Ζ. Ζάρπα αποχαιρέτησε με μεγάλη θλίψη και η Δημοκρατική Αριστερά: «Η Ζωζώ πάλεψε μέχρι το τέλος, δοσμένη στις δυο μεγάλες της αγάπης, την Αριστερά και το θέατρο. Θα τη θυμόμαστε πάντα», αναφέρει.

Κάννες 2012: Οι δημιουργοί στο προσκήνιο

• Τερζής Κ., Η ΑΥΓΗ: 22/04/2012

Κάρι Γκραντ και Γκρέις Κέλυ στο Φεστιβάλ των Καννών το 1955 για «Το κυνήγι του κλέφτη» του Άλφρεντ Χίτσκοκ

«Θυμίζει χώρα χωρίς πολιτικό χρωματισμό, χώρα που δεν ανήκει σε κανέναν. Είναι μια μικρογραφία τού πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν οι άνθρωποι μπορούσαν να επικοινωνήσουν άμεσα μεταξύ τους και μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα» – τη γλώσσα των εικόνων εννοούσε ο πολυσχιδής Ζαν Κοκτώ, ο οποίος με αυτά τα λόγια είχε περιγράψει, πριν από πολλά χρόνια, το Φεστιβάλ των Καννών, όπου κατ’ επανάληψη είχε διατελέσει πρόεδρος της κριτικής επιτροπής.

Το Φεστιβάλ διοργανώθηκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 1939, με προεδρεύοντα τον εκ των πατέρων του κινηματογράφου, Λουί Λυμιέρ. Το γαλλικό υπουργείο Παιδείας, με την υποστήριξη των Αμερικανών και των Βρετανών, είχε αποφασίσει να διοργανώσει ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ ως αντίβαρο στη βενετσιάνικη Μόστρα, πίσω από την οποία βρισκόταν η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας. Η μόνη ταινία που πρόλαβε να προβληθεί σε αυτήν την πρώτη διοργάνωση ήταν η «Παναγία των Παρισίων» του Γουίλιαμ Ντίτερλε, καθώς ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η γιορτή του κινηματογράφου έπρεπε να περιμένει τη λήξη του πολέμου – η πρώτη ολοκληρωμένη διοργάνωση του Φεστιβάλ των Καννών πραγματοποιήθηκε το 1946. Στο Φεστιβάλ του Σεπτεμβρίου του 1949 αποφασίστηκε η μεταφορά της διοργάνωσης τον Μάιο, ώστε να πάψει να «ακολουθεί» τη βενετσιάνικη Μόστρα, που προηγείτο χρονικά. Επειδή το διάστημα των επτά μηνών που απέμενε για τη διοργάνωση του 1950 δεν θεωρήθηκε επαρκές για την προετοιμασία, το πρώτο ανοιξιάτικο Φεστιβάλ των Καννών πραγματοποιήθηκε το 1951. Η απόφαση για τη χρονική μετάθεση αποδείχτηκε εξαιρετικά εύστοχη, και χρόνο με το χρόνο το Φεστιβάλ κέρδιζε σε λάμψη με την έλευση των σταρ του Χόλιγουντ, αλλά και την παρουσία του Ευρωπαίων δημιουργών.

Mε μουσική και τραγούδια…

Nederlander Theater

http://www.newsisthemusical.com

«Newsies, the musical». Εμπνευσμένο από την απεργία των πλανόδιων εφημεριδοπωλών της Νέας Υόρκης το 1899 (γνωστή ως Newsboys Strike), το έργο είναι μια παραγωγή της εταιρείας Ντίσνεϊ, που πρωτοεμφανίστηκε ως κινηματογραφική ταινία το 1992. Οι πλανόδιοι εφημεριδοπώλες, σκληραγωγημένοι μικροί βιοπαλαιστές που πρωτοστατούσαν στην κυκλοφορία αλλά και τη «διά βοής» διαφήμιση των εφημερίδων, ξεσηκώθηκαν όταν δύο μεγάλες εφημερίδες της Νέας Υόρκης, η Evening World του Τζόζεφ Πούλιτζερ και η Evening Journal του Γ. Ράντολφ Χερστ, «έκοψαν» το ποσοστό κέρδους τους. Με την απεργία τους, κατάφεραν να πάρουν με το μέρος τους τον κόσμο και να κλονίσουν τους δύο μεγιστάνες του Τύπου, οι οποίοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στα αιτήματά τους. Ο Τζέρεμι Τζόρνταν πρωταγωνιστεί στο μιούζικαλ, που είναι γραμμένο από τον Χάρβεϊ Φίρστιν και σκηνοθετημένο από τον Τζεφ Καλχούν, με μουσική και τραγούδια των Αλαν Μένκεν και Τζακ Φέλντμαν.

«Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα»…

Apollo Theatre

http://www.apollotheatrelondon.co.uk

«Long Day’s Journey into Night». Στο «Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα», ο Ευγένιος Ο’ Νιλ αφηγείται τη δραματική ιστορία μιας οικογένειας καθώς τα μέλη της παλεύουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες (ανάμεσά τους ο εθισμός σε ναρκωτικά) κατά τη διάρκεια μιας μοιραίας μέρας των αρχών του 20ού αιώνα. Ο διάσημος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας περιέλαβε αυτοβιογραφικά στοιχεία από την ιστορία της οικογένειάς του στο έργο αυτό, που το έγραψε το 1942, αλλά απαγόρευσε να παρουσιαστεί στο θέατρο πριν από τον θάνατό του, που επήλθε 11 χρόνια αργότερα. Η νέα αυτή παραγωγή του έργου σκηνοθετήθηκε από τον Αντονι Πέιτζ, έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του αγγλικού θεάτρου, και έχει ήδη κερδίσει θερμά σχόλια από την κριτική, η οποία εκθειάζει και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Ο Ντέιβιντ Σάτσετ και η Λόρι Μέτκλαφ παίζουν τον Τζέιμς και τη Μαίρη Τάιρον (φωτ.), ενώ στους ρόλους των δύο γιων τους εμφανίζονται ο Τρέβορ Γουάιτ και ο Κάιλ Σολέρ. Εως τις 18 Αυγούστου.

Το κοράκι, ο Πόε και ο Κιούζακ

Διασκεδαστική ταινία του Τζέιμς Μακτίγκ, όπου ο Αμερικανός ηθοποιός υποδύεται τον διάσημο συγγραφέα

The Observer

Ντυμένος στα μαύρα, ο Τζον Κιούζακ καπνίζει ένα χοντρό κουβανέζικο πούρο. Μοιάζει σαν φρικιό που προσγειώθηκε στο πάρτι κάποιου μεγαλοπαραγωγού του Χόλιγουντ. «Ναι, καλύτερα να μην αναφέρουμε το πούρο», λέει. «Δεν θέλω να νομίζουν ότι είμαι κανένας μεγιστάνας – εδώ που τα λέμε, τίποτα δεν θα ήταν πιο μακριά από την αλήθεια».

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κίνδυνος να περάσει κανείς τον Κιούζακ για μεγιστάνα του Χόλιγουντ. Αλλωστε, πάντα ήταν αουτσάιντερ, από τους ανθρώπους που, χωρίς να το περιμένεις, καταφέρνουν με κάποιο τρόπο να διασφαλίζουν τον δικό τους χώρο και την καριέρα τους.