Απεβίωσε στην Μόσχα ο λαϊκός ηθοποιός της Ρωσίας Αλεξάντρ Ποροχοβσικόβ

© Скриншот: «КиноПоиск.Ru»

Στην Μόσχα την νύχτα του Σαββάτου μετά από βαρύτατη ασθένεια απεβίωσε ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Αλεξάντρ Ποροχοβσικόβ σε ηλικία 72 ετών. Ο Ποροχοβσικόβ νοσηλεύτικε στις 6 Μαρτίου με υποψία εγκεφαλικού επεισοδίου, όμως αργότερα αυτή η διάγνωση δεν επιβεβαιώθηκε. Οι γιατροί πίστευαν, πως είχε νευρολογική ασθένεια, αλλά η ακριβής διάγνωση δεν αποκαλύπτεται. Στις 10 Μαρτίου η σύζυγος του ηθοποιού αυτοκτόνησε, όπως πιστεύεται λόγο της βαριάς ασθένειας του συζύγου της. Ο Ποροχοβσικόβ κατά την διάρκεια της καριέρας του έπαιξε σε 69 ταινίες και σκηνοθέτησε 6.

Εννέα μετανάστες αφηγούνται…

Απλοί, σύντομοι, αυθεντικοί μονόλογοι ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τις πατρίδες τους

• Του Σπυρου Παγιατακη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/4/2012

Πατρίδες
σκην.: Θαν. Παπαθανασίου, Μιχ. Ρέππας
θέατρο: Εθνικό, Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»

Χριστός Ανέστη! Τι; Χριστός Ανέστη; «Δύσκολο να δεχτείς την Ανάσταση του Χριστού. Ακόμα και οι μαθητές του απιστούσαν στην πρώτη είδηση, τη λογάριασαν για παραλήρημα των γυναικών», ανέφερε σε σημείωμά του -στις 7.4.1996- με τον τίτλο «Αναστάσιμη Εμπειρική Πιστοποίηση» ο γνωστός -και- για τη βαθιά του πίστη καθηγητής Χρήστος Γιανναράς. Ο ίδιος μερικούς μήνες αργότερα (3.11.1996) έγραφε: «Η εκκλησιαστική ορθοδοξία παράγει πολιτισμό…». Ομως πιο κάτω συμπλήρωνε πως: «Με τα σύγχρονα δυτικά κριτήρια “ανάπτυξης” και “προόδου” οι κοινωνίες με ορθόδοξη πολιτιστική καταγωγή κρίνονται ως κοινωνίες σε “καθυστέρηση” ή και σε “υπανάπτυξη”». Oπου αναφέρονται μερικές βασικές έννοιες όπως: Ορθοδοξία, πολιτισμός, δυτικά κριτήρια, κοινωνική καθυστέρηση, παραλήρημα γυναικών.

Ο Κινητήρας που νικάει κάθε φόβο

• Ενας πρωτότυπος διαγωνισμός με έπαθλο ίσο με τον κατώτατο μισθό
• Της Σαντρας Βουλγαρη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/4/2012

Για όσα φοβόμαστε, για όσα θα θέλαμε να τολμήσουμε να κάνουμε, εάν δεν αισθανόμασταν ολοένα και πιο πολύ να περιορίζουν το μέλλον μας. Για τον φόβο στις σχέσεις μας, για τον φόβο του θανάτου, για τον φόβο της κρίσης, για τον φόβο να πούμε τι πραγματικά σκεφτόμαστε. Κάτω από τις ανθισμένες νεραντζιές, έξω από το Στούντιο του Κινητήρα στην Ακρόπολη, στα «πηγαδάκια» των θεατών, τελέστηκε η πρώτη σκηνή του πρωτότυπου διαγωνισμού «Τι θα έκανες εάν δεν φοβόσουν» που οργάνωσε την περασμένη εβδομάδα η ομάδα του Κινητήρα (Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα).

Το σχήμα ιδρύθηκε από την Αντιγόνη Γύρα το 1996 και τα τελευταία πέντε χρόνια η ίδια με συνεργάτες της απέκτησαν τη στέγη του: το Στούντιο Κινητήρας στην Ερεχθείου, ένα σπίτι του χορού για μαθήματα, σεμινάρια, παραστάσεις και artistic residencies. Μετά την πιο «ελαφριά» και αισιόδοξη θεματολογία του περυσινού διαγωνισμού «Τι μ’ αρέσει στην κρίση» που διοργάνωσε ο Κινητήρας, ο φετινός του «Τι θα έκανες εάν δεν φοβόσουν» μας έφερε καταμεσής της άνοιξης αντιμέτωπους με τους φόβους μας. Μόνο το βραβείο που θα απονεμηθεί στον νικητή (440 ευρώ, δηλαδή ο κατώτερος μισθός ενός νεοεισερχόμενου στην αγορά εργασίας σύμφωνα με το νέο Μνημόνιο) συζητήθηκε αρχικά ως ένα αστείο που οδήγησε σε σοβαρές συζητήσεις. Αλήθεια τι θα έκανε ο καθένας από εμάς εάν δεν φοβόταν; Και τι είναι αυτό που φοβόμαστε πιο πολύ;

Το Growing Up Gonzales του Φέλιξ Ρόχας

Jan Hus Playhouse
www.growingupgonzales.com
«Growing Up Gonzales». Εργο για έναν ηθοποιό, το Growing Up Gonzales του Φέλιξ Ρόχας είναι μια γλυκόπικρη κωμωδία με θέμα δύο αδέλφια από το Πουέρτο Ρίκο που μεγάλωσαν στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Συνδυάζοντας τη stand-up comedy και το μελόδραμα, ο Αντρές Τσουλίζι Ροντρίγκες ερμηνεύει και τους δύο αδελφούς: τον Σίσκο, τον καλοκάγαθο αλλά φιλάσθενο νεότερο αδελφό, που μαθαίνουμε εξαρχής ότι έχει πεθάνει, και τον Τζόνι, τον μεγάλο αδελφό, που είναι «μάγκας» και «παιδί της πιάτσας» και που ανακαλύπτει τα ημερολόγια του Σίσκο μετά το θάνατό του. Ο αθόρυβος Σίσκο αποδεικνύεται έξοχος αφηγητής, εξιστορώντας τις τραγωδίες και τα κωμικά περιστατικά που σημάδεψαν τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια. Η ζωή του Σίσκο ξετυλίγεται έτσι μέσα από τα μάτια του Τζόνι, ο οποίος προσπάθησε να αντικαταστήσει τον απόντα πατέρα τους ως προστάτης του μικρού αδελφού του. Το έργο όσο και ο ερμηνευτής, έμπειρος κωμικός ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας, έχουν κερδίσει ευνοϊκά σχόλια από την κριτική, αλλά και θερμή ανταπόκριση από τους θεατές.

Μια κωμωδία του Νόελ Κάουαρντ

Noel Coward Theatre

http://www.noel-coward-theatre.org.uk

«Hay Fever». Η κωμωδία του Νόελ Κάουαρντ, έργο γραμμένο από τον διάσημο Βρετανό θεατρικό συγγραφέα το 1924, παρουσιάζεται στο θέατρο που φέρει το όνομά του σε μια νέα παραγωγή, σκηνοθετημένη από τον Χάουαρντ Ντέιβις, η οποία έχει κερδίσει θερμούς επαίνους από την κριτική. Το έργο έχει ως σκηνικό το εξοχικό σπίτι της οικογένειας Μπλις, όπου τα τέσσερα μέλη της έχουν καλέσει από έναν επισκέπτη ο καθένας, για να περάσουν μαζί το Σαββατοκύριακο. Οι εκκεντρικοί οικοδεσπότες, με την τρελή, εγωκεντρική συμπεριφορά τους, οδηγούν τους καλεσμένους σε φυγή, την οποία οι Μπλις δεν αντιλαμβάνονται μπλεγμένοι όπως είναι στις μεταξύ τους διαμάχες. Εξαιρετική στο ρόλο της Τζούντιθ Μπλις, η Λίντσεϊ Ντάνκαν [φωτο] αναδεικνύει όχι μόνο το κωμικό δυναμικό της ηρωίδας αλλά και το συναισθηματικό της υπόβαθρο. Μαζί της πρωταγωνιστούν ο Κέβιν Μακνάλι, η Ολίβια Κόλμαν, ο Τζέρεμι Νόρθαμ, η Εϊμι Μόργκαν και η Φίμπι Λουόλερ-Μπριτζ. Εως τις 2 Ιουνίου.

Μετανάστες του ’60 στη σκηνή του 2012

• Η ιστορία του χθες γίνεται σημερινή μέσα από το «Διπλό Βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή
• Του Ηλια Μαγκλινη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/4/2012

«Είμαι, λοιπόν, ένας άνθρωπος που δεν έχει πατρίδα» λέει ο αφηγητής του «Διπλού Βιβλίου», Ελληνας μετανάστης στη Γερμανία το ’60 – μα θα μπορούσε να είναι και φράση ενός Ελληνα στην Ελλάδα του 2012, προτού καν σκεφτεί να μεταναστεύσει, όχι ως εργάτης όπως τότε, αλλά ως εξειδικευμένος επιστήμονας. Η πρόσκληση εξάλλου από τα χείλη της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, της Γερμανίδας υπουργού Εργασίας, ήταν προς άπαντες τους άνεργους πτυχιούχους του ευρωπαϊκού νότου: «Ελάτε στη Γερμανία να δουλέψετε ώστε κι εσείς να έχετε δουλειά αλλά και η χώρα να επωφεληθεί, καλύπτοντας περισσότερο από ένα εκατομμύριο κενές θέσεις εργασίας που απαιτούν υψηλή εξειδίκευση».

Οταν την περασμένη Δευτέρα η πρόσκληση της Γερμανίδας υπουργού έγινε είδηση, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η θεατρική ομάδα Pequod ξεκινούσε πρόβες στη Μικρή Σκηνή για την παράσταση του «Διπλού Βιβλίου» του Δημήτρη Χατζή. Συνάντησα εκεί τους συντελεστές αλλά όχι μόνος: είχα μαζί μου τον συγγραφέα Γιώργο Μαντζουράνη και τη γυναίκα του Ευσταθία. Είχαν γνωρίσει τον Χατζή σ’ ένα λιμανάκι της τότε Γιουγκοσλαβίας, το Πιράνο, και ειδικά τους δύο άνδρες το «Διπλό βιβλίο» τους ένωσε με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Ξανά ο ευρωπαϊκός νότος

Το 1966 ο Γ. Ματζουράνης ξεκίνησε μεταπτυχιακά στο Μόναχο, με διπλωματική εργασία στη μετανάστευση. Εκανε πάνω από μια δεκαετία για να επιστρέψει στην Ελλάδα – ένεκα και της δικτατορίας. Τα καλοκαίρια, μαζί με τη γυναίκα του, την οποία γνώρισε εκεί, παραθέριζε στο Πιράνο, όπου πήγαινε και ο Δημήτρης Χατζής. Αναπτύχθηκε μια βαθιά σχέση και ο συγγραφέας ενδιαφέρθηκε πολύ για την έρευνα πάνω στους μετανάστες. Ηταν την εποχή που το «Διπλό βιβλίο» κυοφορούνταν μέσα του. «Μερικούς τους συνάντησε και ο ίδιος τα καλοκαίρια στη Γιουγκοσλαβία», εξήγησε ο Γ. Ματζουράνης στην ομάδα Pequod.

Οταν αναφέρω την πρόσκληση της Γερμανίδας υπουργού, ο Γ. Ματζουράνης τονίζει ότι και τότε οι μετανάστες ήταν από τον νότο. Ελληνες, Τούρκοι, Ισπανοί, μα και πολλοί Ιταλοί – από τον ιταλικό νότο, μεταξύ αυτών και Ελληνόφωνοι. «Οι Γερμανοί έκαναν πολύ αυστηρές ιατρικές εξετάσεις και ζητούσαν πιστοποιητικό φρονημάτων – μέχρι να γίνει η χούντα. Μετά, αφού άρχισαν να έρχονται διάφοροι κυνηγημένοι από την Ελλάδα, οι Γερμανοί, ατομικά και συλλογικά, βοήθησαν πάρα πολύ».