Ελα – Ελα: χορεύοντας με το φεγγάρι

Ενας ενήλικος θα το περιέγραφε ως ένα θέαμα λιτό, μινιμαλιστικό και βαθιά ποιητικό, στον πυρήνα της απόλυτης απλότητάς του. Ενα παιδάκι θα το προσλάμβανε με τα δικά του μέσα, θα το καταλάβαινε, θα συνέπασχε με την ηρωίδα και θα διασκέδαζε. Αλλωστε πέρυσι διαπιστώσαμε πόσο άμεσα λειτούργησε στους αποδέκτες του, βρέφη και παιδιά προσχολικής ηλικίας, το «Ελα-Ελα» που παρουσιάστηκε για λίγες ημέρες του Ιουνίου από την Ξένια Καλογεροπούλου, ενταγμένο στο Ελληνικό Φεστιβάλ. Τώρα μπορούν να το διαπιστώσουν κι όσοι γονείς δεν πρόλαβαν να πάνε τα παιδιά τους στις περσινές παραστάσεις. Το «Ελα-Ελα» επαναλαμβάνεται στο Μικρό Θεατράκι της «Πόρτας», από τις 7 Μαΐου έως και τις 5 Ιουνίου.

«Περιμένω πώς και πώς να ξαναπαίξω το «Ελα-Ελα»», εξομολογείται η Ξένια Καλογεροπούλου. «Οχι μόνο για τους φίλους και για τα πιτσιρίκια που δεν πρόλαβαν να το δουν πέρυσι, αλλά και για μένα την ίδια. Για να ξαναβρώ τη μοναδική συγκίνηση που ένιωσα κυνηγώντας το φεγγάρι μπροστά σε μωρά, ούτε καν ενός έτους, άφωνα και μαγεμένα. Ανυπομονώ να ξανανιώσω, βρέφη και νήπια, να σωπαίνουν, να γελάνε, να θυμώνουν, να αγωνιούν, να ταυτίζονται άλλοτε με μένα κι άλλοτε με το φεγγάρι. Το φεγγάρι που κάθε παιδί ονειρεύεται να το πιάσει, να το αγκαλιάσει, να το χαϊδέψει, ακόμα και να το φάει». Ενας «μονόλογος χωρίς λόγια» το «Ελα-Ελα» είναι μια έμπνευση της Καλογεροπούλου, που συμπρωταγωνιστεί με το φεγγάρι χάρη στα βίντεο της Νάνσυς Μπινιαδάκη και του Κώστα Χαϊδαλή.

Η ηρωίδα της παλεύει μάταια ένα βράδυ να κοιμηθεί. Η αϋπνία και μια αόριστη αίσθηση ότι «κάτι» της λείπει δεν την αφήνουν να κλείσει μάτι. Φυσάει και ξεφυσάει, πετάει τα σκεπάσματα, σηκώνεται, ξαναξαπλώνει μέχρι που στο παραθυρό της εμφανίζεται το φεγγάρι. Και τότε αρχίζει ένα παιχνίδι. Το φεγγάρι κρύβεται και κάνει πλάκα, η ηρωίδα προσπαθεί να το πιάσει, να το φάει ή να το αγκαλιάσει στο 35λεπτο μιας χαριτωμένης, αστείας και τρυφερής «χορογραφίας». Η σκηνοθεσία είναι της Ξένιας Καλογεροπούλου και της Μάρθας Κλουκίνα. Το λιτό σκηνικό (μία απλή κρεβατοκάμαρα με χαρούμενα χρώματα και, φυσικά, μ’ ένα μεγάλο παράθυρο) είναι της Κυριακής Τσίτσα. Η μουσική είναι του Κορνήλιου Σελαμσή και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου. Παραστάσεις θα δίνονται κάθε Σάββατο στις 6 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 12 το μεσημέρι και στις 6 μ.μ.

Ν. ΧΑΤΖ.