Φεγγαροπαρμένα πιτσιρίκια κατέλαβαν το φεστιβάλ

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Σάββατο μεσημέρι, οι θεατές φτάνουν στο Θέατρο «Πόρτα», κατά κανόνα αγκαλιά. Στο φουαγέ, εξερευνούν τον χώρο, περιμένοντας να ξεκινήσει η πρώτη θεατρική τους εμπειρία:

Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, τα χαριτωμένα πιτσιρίκια κοιτούν γύρω γύρω, εξερευνώντας την πρώτη θεατρική αίθουσα της ζωής τους…

το «Ελα-Ελα» της Ξένιας Καλογεροπούλου, η παράσταση δηλαδή που συμβάλλει ώστε το Ελληνικό Φεστιβάλ, έχοντας ήδη κατορθώσει να ρίξει πολύ τον μέσο ηλικιακό όρο του κοινού του, να συνυπολογίζει πλέον και θεατές προσχολικής ηλικίας, 1-5 ετών!

Λίγο αργότερα οι ταξιθέτριες συμβουλεύουν να δοθεί προτεραιότητα εισόδου σε όσους γονείς έχουν μικρότερα παιδάκια (ανάμεσά τους, την Κυριακή, και η υπουργός Περιβάλλοντος, Τίνα Μπιρμπίλη, με τον γιο της). Είναι η μοναδική προτροπή. Κατά τα άλλα, από τη διάθεση των συντελεστών απουσιάζει το «πρέπει»: αν το «Ελα-Ελα» αποσπά το ενδιαφέρον και του μικρότερου θεατή του, το επίτευγμα οφείλεται μόνον στο θέαμα.

Ενα ξύλινο αμφιθέατρο έχει στηθεί μπροστά από τη σκηνή για να εξυπηρετήσει την παρακολούθηση από τους λιλιπούτειους θεατές. Οι τελευταίοι ανυπομονούν. Καθώς η παράσταση δεν έχει ακόμα ξεκινήσει, ούτε το λιτό σκηνικό της Κυριακής Τσίτσα έχει φανερώσει τις «μαγικές» του ιδιότητες για να τους αποσπάσει την προσοχή: μοιάζει ακόμα ένα απλό δωμάτιο με ένα μαύρο τετράγωνο στον ένα τοίχο (που θα αποδειχτεί «παράθυρο») και μ’ένα ξύλινο κρεβάτι καλυμμένο με πάπλωμα. Σ’αυτό θα ξαπλώσει η Ξένια Καλογεροπούλου, ντυμένη με μια ολόσωμη πορτοκαλί πιτζάμα.

Στο πρώτο πεντάλεπτο αυτού του «βωβού μονολόγου», η ηρωίδα πείθει ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί: όταν μάλιστα ξεφυσώντας κουκουλώνεται, αφήνοντας να ξεπροβάλλουν κάτω από το πάπλωμα μόνον οι «ανήσυχες» πατούσες της, αποσπά τα πρώτα «γαργαριστά» γελάκια. Το ενδιαφέρον ανάβει όταν, ουρανοκατέβατα, έρχονται στην άυπνη ηρωίδα δύο δώρα: μια σοκολάτα κι ένα μεγάλο πακέτο, που κρύβει στην «κοιλιά» του μικρότερα πακετάκια. Το ξετύλιγμα των δώρων από τα αστραφτερά χαρτιά κορυφώνει τη δράση κι οι μικροί θεατές αρχίζουν να κάνουν δυνατά σχόλια: «καταστροφή», σχολιάζει ένας κάπως μεγαλύτερος πιτσιρίκος όταν το αστραφτερό πακέτο αποδεικνύεται «τελείως χαζό», απολύτως άδειο, δηλαδή.

«Υπάρχουν φορές που καταφέρνουμε να τσακώσουμε το φεγγάρι, να το αγκαλιάσουμε και να το χαρούμε. Στα όνειρά μας…», λέει η Ξένια Καλογεροπούλου

Η ηρωίδα μένει ανικανοποίητη, αλλά τότε εμφανίζεται ο «συμπρωταγωνιστής» της: ένα ολόφωτο λευκό φεγγάρι μπαίνει στο δωμάτιο, χάρη στο βίντεο της Νάνσυ Μπινιαδάκη και των συνεργατών της (Κ. Χαϊδαλής/brittle.gr) αλλά και στους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου. Το φεγγάρι μικραίνει ή μεγαλώνει, χοροπηδάει ή χορεύει, θρυμματίζεται ή εξαφανίζεται, καθώς προβάλλεται στους τοίχους και στο πάτωμα.

Φεγγάρι και ηρωίδα επιδίδονται σε μια άψογης εκτέλεσης «χορογραφία». Η Καλογεροπούλου εναρμονισμένη με τις κινήσεις του βιντεοσκοπημένου φεγγαριού «παίζει» μαζί του, το κυνηγά, προσπαθεί να το πατήσει, κατορθώνει να το αγκαλιάσει, ακόμα και να το καταπιεί. Κι όλα αυτά χωρίς άλλη λέξη εκτός από το «έλα», που ακούγεται πότε πότε ως πρόσκληση, ή αναλόγως ως ενόχληση ή επιταγή.

Εννοείται ότι οι θεατές συμπάσχουν: «πίσω σου είναι το φεγγαράκι», προειδοποιούν την ηρωίδα. Ξεκαρδίζονται όταν εκείνη προσπαθεί να πατήσει το άτακτο φεγγάρι, που διαγράφει μεγάλες τροχιές στο πάτωμα. Ενθουσιάζονται όταν τα μάτια που του ζωγραφίζει αρχίζουν μαγικά να ανοιγοκλείνουν. Κι ένα στρουμπουλό κοριτσάκι βάζει τα κλάματα όταν το φεγγάρι, παίζοντας κρυφτό, εξαφανίζεται για λίγο: «Πού πήγε το φεγγαράκι μαμά;».

Στο τέλος της παράστασης τα πιτσιρίκια χειροκροτούν. Η «μύησή» τους ολοκληρώθηκε με τον επιτυχέστερο τρόπο. Αλλά κι η δική μας: μια απλή ιδέα που ξετυλίχθηκε λιτά (κι ας απαιτούσε η φαινομενική λιτότητα μια καλοκουρδισμένη υψηλή τεχνολογία) και με σεβασμό στην αντιληπτική ικανότητα των θεατών της, κέρδισε μπροστά στα μάτια μας το δικαίωμα να αποκαλείται ποιητικό θέατρο. Και το σημαντικότερο; Χωρίς υποδείξεις, έφτιαξε μέσα σε 35 λεπτά από το αρχικά ακατέργαστο «υλικό» της ανθρωπάκια με θεατρική συνείδηση.