-
Πώς ένα από τα συγκλονιστικότερα ελληνικά θεατρικά έργα των τελευταίων χρόνων πέρασε και στη μεγάλη οθόνη. Παρακολουθήσαμε γυρίσματα στο Κορωπί
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
Ο σκύλος που κοιμόταν του καλού καιρού στην είσοδο ήταν η πρώτη εικόνα που έβλεπες μπαίνοντας στον χώρο των εσωτερικών γυρισμάτων της ταινίας «Το γάλα» πριν από μία εβδομάδα στο Κορωπί. Η νιρβάνα του Φλοξ, ενός από τα αρκετά τετράποδα στην παρέα του συνεργείου και των συντελεστών της ταινίας του Γιώργου Σιούγα , σου έφτιαχνε αμέσως καλή διάθεση. Σου έδινε επίσης την εντύπωση ότι τα γυρίσματα της κινηματογραφικής διασκευής ενός από τα διασημότερα και πιο επιτυχημένα έργα της σύγχρονης ελληνικής θεατρικής σκηνής γίνονται μέσα σε ζεστή ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα αγάπης προς το ίδιο το θεατρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη που έγραψε και το σενάριο, αλλά και γνήσιου κεφιού που αυτό το έργο γίνεται ταινία. Και όπως αργότερα θα έβλεπα μέσα στο πλατό όπου κυριαρχούσε η φωνή του Σιούγα, πρωτοεμφανιζόμενου στη σκηνοθεσία ταινίας μεγάλου μήκους, όλη αυτή η ατμόσφαιρα πλαισιωνόταν από έναν αξιοζήλευτο επαγγελματισμό.
Το «Γάλα» είναι η τραγική ιστορία τριών μεταναστών από την Τιφλίδα, της Ρήνας (Ιωάννα Τσιριγκούλη) και των δύο γιων της, Αντώνη (25 ετών- Ομηρος Πουλάκης) και Λευτέρη (23 ετών- Προμηθέας Αλειφερόπουλος). Με την πλάτη στραμμένη στις ρίζες του, ο Αντώνης αδημονεί να ανελιχθεί κοινωνικά και θέλει να παντρευτεί τη Νατάσα (Ηρώ Μπέζου), κόρη του αφεντικού του. Ο Λευτέρης αρνείται να ζήσει στο σήμερα και είναι απρόβλεπτος στις αντιδράσεις του. Οταν ο Αντώνης επισκέπτεται τους δικούς του για να τους ανακοινώσει τον γάμο του η παρουσία του αναμοχλεύει οικογενειακές δυναμικές και βα θιά προβλήματα με άξονα τα αρχέτυπα πατρίδα, μητέρα και αγάπη.
- Ενας κουβάς με σαπουνάδα
Η Τσιριγκούλη έχει παίξει ουκ ολίγες φορές τη μητέρα στον κινηματογράφο, λόγος για τον οποίο αρχικώς είχε κάποιες ενστάσεις για τον ρόλο της Ρήνας: «Δεν ήθελα να ξαναπαίξω τη μάνα για τέταρτη φορά στο σινεμά. Οταν μου έγινε η πρόταση, χωρίς να έχει ακόμα ολοκληρωθεί η τελική μορφή του σεναρίου, έπρεπε να διαβάσω το θεατρικό. Αν τότε, τον Φεβρουάριο, μου ζητούσαν να παίξω τον ρόλο στο θέατρο, θα έλεγα όχι. Ενας από τους λόγους που έπαιξα ήταν επειδή συμπάθησα πάρα πολύ το πρόσωπο και την οντότητα του Γιώργου Σιούγα, αλλά και το τελικό σενάριο ».
Ο Γιώργος Σιούγας είδε την παράσταση του «Γάλακτος» πριν από τρία χρόνια στο Θεάτρο Χώρα σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη και τον Πέτρο Λαγούτη. Ηταν η δεύτερη χρονιά που παιζόταν το έργο. «Οπως όλοι έπαθα την πλάκα μου» μας είπε ο σκηνοθέτης που με δάκρυα στα μάτια ανέβηκε στο καμαρίνι του αδικοχαμένου Παπαχρόνη για να του πει αμέσως ότι το έργο θα γινόταν μια καταπληκτική ταινία. «“Θες να το παλέψουμε;” τον ρώτησα. Και εκείνος είπε αμέσως “Ναι”.» Ο Παπαχρόνης ήταν που έφερε τον Σιούγα σε επαφή με τον Κατσικονούρη και κατά τη διάρκεια ενός καφέ ο θεατρικός συγγραφέας, αντιλαμβανόμενος το πάθος του σκηνοθέτη, του έδωσε τα δικαιώματα περίπου για δύο χρόνια. Εν συνεχεία στο προσκήνιο εμφανίστηκε ο έμπειρος παραγωγός Κώστας Λαμπρόπουλος και το γύρισμα της ταινίας δρομολογήθηκε.
«Επειδή συνήθως τα θεατρικά εκτυλίσσονται σε μικρούς χώρους, ενδεχομένως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που αποτρέπει τους δημιουργούς να ασχοληθούν με την κι νηματογραφική μεταφορά τους» μας είπε ο Σιούγας στην παρατήρηση ότι στην Ελλάδα ελάχιστα θεατρικά έργα έχουν μεταφερθεί στο σινεμά. «Δεν νομίζω ότι πρέπει να είναι λόγος, γιατί το πιο σημαντικό πράγμα σε μια ταινία είναι η ιστορία της και μια ιστορία μπορείς να την πεις με πάρα πολλούς τρόπους. Το ότι βρίσκεσαι μέσα σε έναν κλειστό χώρο δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είσαι εγκλωβισμένος. Μπορείς να φανταστείς το “μέσα” όπως θέλεις.»
- Η γοητεία της σχιζοφρένειας
«Φαίνεται ότι έχω έφεση στους προβληματικούς ρόλους» μας είπε ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, ο οποίος πήρε τον ρόλο του σχιζοφρενούς Λευτέρη έχοντας στο ενεργητικό του έναν αυτιστικό ήρωα που είχε υποδυθεί στην παράσταση «Σιωπή» με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου . Το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, ο πρώτος που είχε υποδυθεί τον Λευτέρη στην παράσταση του Μαστοράκη, προοριζόταν και για την ταινία αρχικώς λειτούργησε αρνητικά στον Αλειφερόπουλο: «Με φρίκαρε η ιδέα ότι θα αναλάμβανα τον ρόλο του φίλου μου που είχε πεθάνει. Αργότερα “μου γύρισε” ανάποδα και δέχθηκα». Δεν ήταν όμως τόσο η παράσταση ή το έργο που τον ώθησαν να συμμετάσχει όσο ο ίδιος ο ρόλος. «Με δεδομένο στοιχείο τη σχιζοφρένεια, έχεις ένα παραπάνω κίνητρο σε σχέση πάντα με την αλήθεια που μπορείς να βρεις» είπε ο 28χρονος ηθοποιός, που στο «Γάλα» κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο.
Σε αντίθεση με τον Αλειφερόπουλο, ο Ομηρος Πουλάκης έχει κινηματογραφική πείρα («Ηardcore», «Ωρες κοινής ησυχίας»). Αυτό που φαίνεται ότι του άρεσε περισσότερο στο έργο είναι η σχέση των δύο αδελφών, ο τρόπος με τον οποίο ο Αντώνης συμπληρώνει τον Λευτέρη. « Είναι ο αντικατοπτρισμός του ενός στον άλλο, όπως συμβαίνει και στη ζωή» μας είπε ο ηθοποιός. «Τα αδέλφια αναζητούν τον ρόλο τους μέσα στο σύστημα που λέγεται οικογένεια. Αναγκαστικά, όταν ο ένας προλάβει μια θέση, ο άλλος θα πρέπει να πάρει μια άλλη και θα την οξύνει ώστε να μπορέσει να υπάρξει. Είναι συστήματα επιβίωσης και ταυτότητας. »
- Η ταινία «Το Γάλα» είναι μια παραγωγή των Cl Ρroductions, Οdeon, Faliro Ηouse Ρroductions, Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και έχει προγραμματιστεί για διανομή στις αίθουσες τον Φεβρουάριο του 2011από την Οdeon.Το θεατρικό έργο έχει επίσης ανέβει στη Σερβία, στην Πολωνία και στην Κύπρο. Προσφάτως ο γερμανικός οίκος προώθησης θεατρικών έργων Ρer Η. Lauke ανέλαβε τα δικαιώματά του προκειμένου να ανέβει και στη Γερμανία.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗΣ «Βρήκα την αλήθεια στην πλατεία Βάθης»
Ενας από τους χώρους που θα πραγματοποιηθούν τα εξωτερικά γυρίσματα της ταινίας (θα διαρκέσουν τρεις εβδομάδες), είναι το 6ο Νυχτερινό Γυμνάσιο της πλατείας Βάθης. Το παράξενο δε είναι ότι η σκηνογράφος- ενδυματολόγος Εύα Νάθενα επέλεξε τον χώρο χωρίς να γνωρίζει ότι ο Βασίλης Κατσικονούρης δίδασκε στο ίδιο σχολείο όταν έγραφε το «Γάλα» το 2003. «Εκεί θα γυριστούν κάποιες σκηνές που περιέλαβα στο σενάριο και δεν υπάρχουν στο θεατρικό» μας είπε ο συγγραφέας, ο οποίος αυτή την εποχή δουλεύει πυρετωδώς στις πρόβες ενός θεατρικού που ονόμασε «Οι γυναίκες της Ιλιάδας από το κομμωτήριο μέχρι το θυσιαστήριο» και σκηνοθετεί ο ίδιος με ηθοποιούς μαθητές του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης όπου σήμερα διδάσκει. (Σημειωτέον, στις σκηνές της ταινίας ο ίδιος ο συγγραφέας θα υποδυθεί έναν καθηγητή.)
Επαιξε άραγε ρόλο ο χώρος του σχολείου στην έμπνευση του 48χρονου Λαρισαίου για τη συγγραφή του «Γάλακτος»; «Μόνον ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα ενταγμένη σε μια ιστορία που ξεπηδούσε βαθιά από μέσα μου» είπε. «Στο “Γάλα” έβαλα όλη την ψυχή μου. Το αν η θητεία μου στα νυχτερινά σχολεία ή η επαφή μου με όλα αυτά τα παιδιά συνέβαλαν στο να βγουν κάποια πράγματα αυτό έγινε στο υποσυνείδητο και σε καμία περίπτωση σκοπίμως. Ενδεχομένως βιώνοντας τον καημό αυτών των παιδιών ξεπήδησε από μέσα μου κάποιος προσωπικός καημός». Στους 6 ως 7 μήνες που χρειάστηκαν για να γράψει το έργο ποτέ δεν σκέφτηκε την επιτυχία: «Οταν γράφω, δεν σκέφτομαι με τέτοιους όρους. Σκέφτομαι με όρους δύναμης- κατά πόσο αυτό που θέλω να βγάλω έχει δύναμη μέσα του, μια γνησιότητα. Αυτό το καταλαβαίνεις από την ένταση της επιθυμίας που έχεις να διαβάσεις το πρωί κάτι που έγραψες το βράδυ».
Το γεγονός ότι στον κινηματογράφο το «Γάλα» βγαίνει και στον δρόμο είχε αρχικώς τις δυσκολίες του, αλλά ο Κατσικονούρης δεν άργησε να προσαρμοστεί: «Πιστεύω ότι επειδή είμαι καλός στο να πιάνω το όλον μέσα από δυο τρία μικρά πραγματάκια, συνειδητοποίησα αρκετά έγκαιρα ότι στον κινηματογράφο περισσότερη σημασία από το να τα λέμε έχει να τα δείχνουμε. Θέλει όμως προσοχή γιατί συχνά μπερδεύουμε την έννοια της εικόνας με την εικονογράφηση. Κινήθηκα με βάση αυτό το αξίωμα.
Ετσι προέκυψαν πολλά καινούργια πράγματα, με πολλά καινούργια πρόσωπα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναζήσω λίγο όλη αυτή την περιπέτεια που έζησα γράφοντας το θεατρικό».
θέατρο, théâtre, teatro, theater, theatre... world 