Ξαναζούν στη σκηνή

Επτά πρόσωπα δεν αναζητούν συγγραφέα, αλλά μια δεύτερη ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τη ζωή τους σε πέντε βιογραφίες, που έγιναν θεατρικά έργα

• Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ, Επτά, Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Στη λογοτεχνία οι βιογραφίες έχουν φανατικό κοινό. Στο σινεμά έχουμε παρακολουθήσει εκατοντάδες. Είναι άραγε το ίδιο γοητευτικές και για το θεατρόφιλο κοινό; Πέντε παραστάσεις που αναφέρονται στις ζωές αληθινών προσώπων ανεβάζονται φέτος σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Ο Δ. Λιγνάδης με τον Χρ. Παπακαλιάτη στο «Αμαντέους»

Μέσα από τη θεατρική σκηνή, λοιπόν, θα αναζητήσουμε τους λόγους που η Μαρία Στιούαρτ με τη βασίλισσα Ελισάβετ συγκρούστηκαν μέχρι θανάτου. Θα μυηθούμε στις χρωματικές παλέτες του Ρόθκο μέσα από το «Κόκκινο». Θα διχαστούμε για το ποιος είχε το πάνω χέρι στη σχέση του Μότσαρτ με τον Σαλιέρι, θα ξεναγηθούμε στον κόσμο του Ρομάν Πολάνσκι και θα ξαναζήσουμε τις τελευταίες στιγμές της Μαρίας Κάλλας.

Με μια πρόχειρη ματιά στο πρόσφατο παρελθόν θα θυμηθούμε παραστάσεις όπως η μουσικοθεατρική περφόρμανς «Μια γάτα που τη λέγαν… Billie Holiday» στο θέατρο «Πορεία», η «Κόκκινη Ζιζέλ», με την οποία ο Μπόρις Αϊφμαν μετέφερε στη σκηνή τη ζωή της διάσημης χορεύτριας Ολγας Σπεσίφτσεβα, το έργο του Χάουαρντ Ζιν «Ο Μαρξ στο Σόχο», που έσκισε επί τρεις χρονιές, η «Ισαδώρα» του Σ. Λιβαθινού για τη σπουδαία χορεύτρια Ιζαντόρα Ντάνκαν, το «Σωτηρία με λένε», όπου η Λ. Πρωτοψάλτη υποδύθηκε τη Σωτηρία Μπέλλου, η «Φρίντα» της Εστέρ Αντρέ Γκονζάλες και φυσικά η ξεχωριστή και πιο πετυχημένη από όλες «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» της Νένας Μεντή.

• Μότσαρτ και Ελισάβετ

Γοητεύονται άραγε περισσότερο οι ηθοποιοί ερμηνεύοντας ένα αληθινό πρόσωπο; «Υποθέτω ότι ευκολότερα ταυτίζεσαι με κάποιον που υπάρχει στο βιβλίο της ιστορίας του μυαλού σου. Πιο εύκολα ανασύρεις κάποιον αν έχεις αναφορές. Αυτό βέβαια επ’ ουδενί δεν σημαίνει πως οι βιογραφίες είναι εύκολο είδος» λέει ο Δημήτρης Λιγνάδης, που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο «Αμαντέους». «Σπανίως ένα θεατρικό έργο είναι μια «καθαρή» βιογραφία. Τα περισσότερα ξεκινούν από ένα πραγματικό πρόσωπο και μετά ακολουθούν τους κανόνες της μυθοπλασίας. Αλλωστε το θέατρο όταν γίνεται εφημερίδα συνήθως χάνει. Οσο αποκλίνει από την πραγματικότητα, αποκτά ενδιαφέρον».

Υπάρχουν, όμως, και οι τεχνικές δυσκολίες. «Νομίζω καθαρά πρακτικοί λόγοι δυσκολεύουν τους ανθρώπους του θεάτρου να παρουσιάσουν τη ζωή κάποιου στη σκηνή. Το θέατρο, ως μέσο, δεν προσφέρει μεγάλα χρονικά περιθώρια ανάλυσης. Η τέχνη αυτή είναι ελλειπτική και πιο αφαιρετική από άλλες. Αντιθέτως, ο κινηματογραφικός χρόνος αλλά και η ανάγνωση προσφέρουν απόλυτη ελευθερία χρόνου για να επεκταθείς σε μια ολόκληρη ζωή» λέει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, που στο «Κόκκινο» θα υποδυθεί τον βοηθό του ζωγράφου Ρόθκο.

* Με πρόσωπα από το μακρινό παρελθόν αναμετριέται φέτος ο Θόδωρος Τερζόπουλος. Μελετώντας την αλληλογραφία της Μαρίας Στιούαρτ με τη βασίλισσα Ελισάβετ θα παρουσιάσει στα μέσα Νοεμβρίου το «Alarm», το οποίο φωτίζει τη σύγκρουση των δύο γυναικών. «Ο Θ. Τερζόπουλος κατέληξε σε ένα σύνθετο κείμενο που, όμως, κρατάει τη συνήθη λιτή και αφαιρετική φόρμα. Το έργο διατρέχει την ολέθρια σχέση των δύο γυναικών: η μία κατέχει την εξουσία και αγωνίζεται να τη διατηρήσει και η δεύτερη ζει με την εμμονή και την ελπίδα ότι κάποτε θα κατακτήσει τον θρόνο της πρώτης. Η παράσταση, λοιπόν, πραγματεύεται και τη σχέση που αναπτύσσουμε με την εξουσία» λέει η Σοφία Χιλλ, που ερμηνεύει την Ελισάβετ -τη Μαρία Στιούαρτ θα υποδυθεί η Αγλαΐα Παππά.

Στην παράσταση, οι σκηνικές επεμβάσεις του Χαράλαμπου Τερζόπουλου δημιουργούν την αίσθηση εικαστικής εγκατάστασης. «Με πολύ χιούμορ όλο αυτό το υλικό το μελετήσαμε για να το ανατρέψουμε και να το απομυθοποιήσουμε» προσθέτει η Σ. Χιλλ. «Οι ρόλοι που θα ερμηνεύσουμε δεν είναι ρεαλιστικά πρόσωπα αλλά κυρίως το απόσταγμα μιας βαθύτερης έρευνας. Πλησιάζουν τον μύθο, γίνονται πλάσματα μυθικά που ξεπηδούν από το διεστραμμένο μυαλό ενός τρελού καλλιτέχνη-αφηγητή που ερμηνεύει ο Τάσος Δήμας».

Είχε διαφορά η Ελισάβετ από τις παλιότερες ερμηνείες της; «Συνήθως οι ρόλοι που αφορούν ένα πρόσωπο μη υπαρκτό είναι γραμμένοι για να υπάρξουν και να αναπτυχθούν μέσα από το κείμενο ενός έργου. Οπότε αυτά που έχεις να ψάξεις, είναι μπροστά σου: στις σελίδες του βιβλίου, στην αίσθηση της εποχής στην οποία αναφέρεται, στον τρόπο που ο συγγραφέας του το εμπνεύστηκε. Ετσι έχεις την ευκαιρία να αναπτύξεις μια πιο ελεύθερη και πιο αυθόρμητη σχέση» συνεχίζει η πρωταγωνίστρια. «Οταν, όμως, το πρόσωπο είναι υπαρκτό, οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται. Είναι συγκλονιστικό αλλά και δεσμευτικό ότι μπορείς να διαβάσεις ένα ποίημά του ή να δεις αυτά που άφησε πίσω του. Νιώθεις συχνά σαν να κοιτάς έναν ρόλο από την κλειδαρότρυπα. Σαν να ακούς την ψυχή και τις επιθυμίες του».

• Σύγκρουση δύο προσώπων

* «Δεν φοβάμαι την κριτική. Οταν διαλέγω ένα έργο, οι αναστολές μου είναι πάντοτε μικρότερες από τις επιθυμίες μου. Ακόμα και τώρα που το έργο αυτό αφορά ένα μεγαθήριο της μουσικής» ξεκαθαρίζει ο Δημήτρης Λιγνάδης, που καταπιάνεται φέτος με μια «ζόρικη» σχέση: του Μότσαρτ με τον Αντόνιο Σαλιέρι (Χριστόφορος Παπακαλιάτης) – όπως την έχει καταγράψει ο Πίτερ Σάφερ στο έργο του «Αμαντέους».

Μια ιστορία γεμάτη αντιπαραθέσεις και μίσος, τρέλα, αρρώστια και φυσικά πολλή μουσική είναι αυτή που θ’ ανεβαστεί στο θέατρο «Βρετάνια» στην αρχή του επόμενου χρόνου. «Δεν πρόκειται για tribute στον Μότσαρτ, ούτε φυσικά για πραγματεία περί ημιτονίων. Αλλωστε, ο πρώτος που ξέφυγε από την «πραγματικότητα» ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας. Ο Σάφερ, δεν έγραψε μια ιστορική μονογραφία, αλλά μια μυθοπλαστική σύγκρουση των δύο προσώπων: ο Σαλιέρι, που υποδύομαι εγώ, είναι ο εργατικός, που παλεύει, και στην πραγματικότητα δικαιούται μια υψηλή θέση στην κοινωνία. Κι από την άλλη έχουμε έναν μοναδικά προικισμένο και ταλαντούχο άνθρωπο που δεν αγωνίζεται για τίποτα. Αν, λοιπόν, ξεχάσεις σε ποιους αναφέρεται αυτή η σύγκρουση των δύο κόσμων, θα διαπιστώσεις ότι το κείμενο αναδεικνύει τη διαφορετικότητα δύο ανθρώπων και εστιάζει στο τι είναι τέχνη, στο πόσο δίκαιος είναι ο Θεός, τι σημαίνει χάρισμα και τι πατρικότητα».

* Στο Μπρόντγουεϊ το έργο ξεκίνησε από ένα μικρό θέατρο, μεταφέρθηκε σε ένα πολύ μεγαλύτερο και πολύ γρήγορα δεν έβρισκες θέση ούτε για εβδομάδες μετά. Αφήστε τα βραβεία που κέρδισε. Μεγάλη, λοιπόν, η «προίκα» που παίρνει ο Σταμάτης Φασουλής μαζί με το θεατρικό έργο «Κόκκινο», του Τζον Λόγκαν (σεναριογράφος του «Μονομάχου», του «Aviator» κ.λπ.). Το έργο, που αναφέρεται σε στιγμές από τη ζωή του σημαντικού αμερικανού εξπρεσιονιστή ζωγράφου Μαρκ Ρόθκο, ανεβαίνει στην αρχή Νοεμβρίου στο θέατρο «Χορν» στην Αθήνα, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τον Ο. Παπασπηλιόπουλο.

Η υπόθεση αφορά μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του ζωγράφου, που βασανίζεται από αμφιθυμία επειδή ήδη έχει δεχτεί να ντύσει με έργα του το ξενοδοχείο «Four Seasons» της Νέας Υόρκης. «Νιώθει ότι ξεπουλάει τον εαυτό του, ότι έκανε μια μεγάλη παραχώρηση. Ομως η αμοιβή είναι τεράστια. Κάπου εκεί μπαίνει ένας βοηθός με τον οποίο αναπτύσεται μια ιδιαίτερη σχέση. Δεν θα τοποθετούσα το «Red» στις επίσημες βιογραφίες. Θα έλεγα ότι χρησιμοποιεί μια συγκεκριμένη στιγμή της καριέρας του ζωγράφου για να μιλήσει για τη σχέση πατέρα-γιου, δασκάλου-μαθητή αλλά και για την τέχνη και την εξαγορά της, τη συνείδηση, το χρήμα, τα συναισθήματα, την ανταλλαγή και το ξεπούλημά τους» λέει ο Ο. Παπασπηλιόπουλος.

* Με τον μύθο της Κάλλας αναμετριέται η ηθοποιός Εύα Κεχαγιά μέσα από την παράσταση «Μαρία Morendo» που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο θέατρο «Σοφούλη» της Θεσσαλονίκης. «Διάβασα βιβλία, άκουσα ξανά και ξανά τις ηχογραφήσεις της, είδα και ξαναείδα σε dvd τα αφιερώματα που της έχουν γίνει. Πήγα μέχρι και στο Παρίσι, να δω από κοντά το τελευταίο της σπίτι» λέει η Όλγα Λασκαράτου, που έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο. «Η μελέτη και η έρευνα ποτέ δεν τελειώνουν, αλλά ήρθε μια στιγμή που για κάποιον λόγο άρχισα να γράφω ένα κείμενο έχοντας στο μυαλό εκείνη την επίσκεψη στο Παρίσι, όπου στεκόμουν κάτω από το παράθυρο του διαμερίσματός της, στη λεωφόρο Ζορζ Μαντέλ, και φανταζόμουν όλα όσα είχα διαβάσει: τα λουλούδια που της άφηναν οι θαυμαστές της, ενώ εκείνη ήταν απομονωμένη, με μοναδική συντροφιά την υπηρέτριά της, την Μπρούνα».

Η παράσταση παρουσιάζει τη σοπράνο λίγο πριν από το τέλος της ζωής της σ’ ένα ταξίδι αναμνήσεων. Και το «Morendo» τι σημαίνει στον τίτλο; Πρόκειται για μια ερμηνευτική οδηγία της κλασικής, που σημαίνει ότι η μουσική πρέπει να σβήνει σταδιακά. Στην όπερα χρησιμοποιείται στις σκηνές θανάτου…

* Τέλος, τον Φεβρουάριο στο «Bios» ο Αλέξανδρος Βούλγαρης θα παρουσιάσει μια παράσταση-πορτρέτο του Ρομάν Πολάνσκι, με πρωταγωνιστές τους Αργύρη Θανασούλα, Γιάννη Λασπιά, Αγγελική Καρυστινού κ.ά. Ο πολωνός σκηνοθέτης θα γίνει θεατρικός ήρωας σε μια παράσταση όπου η αλήθεια και η μυθοπλασία μπλέκονται αρκετά. Σύμφωνα με πληροφορίες, στο έργο ο σκηνοθέτης εμφανίζεται ως ενοικιαστής ενός μικρού διαμερίσματος, με το ψευδώνυμο Τρελκόφσκι (ο ίδιος είχε υποδυθεί τον συγκεκριμένο τύπο στην ταινία του «Ο ένοικος»). Εκεί ήταν ένας ήρεμος και συνεσταλμένος υπάλληλος, του οποίου η ζωή γεμίζει τρόμο όταν μετακομίζει σε νέο σπίτι. Πώς θα δέσουν όλα αυτά με την αλήθεια θα δείξει… *

«Μαρτυρίες» για την Κατίνα Παξινού

Στη μεγάλη τραγωδό, την πρωταγωνίστρια του θεάτρου, στην Κατίνα Παξινού αναφέρεται η εκπομπή «Μαρτυρίες». Πρωταγωνίστρια με ανεπανάληπτες ερμηνείες σε ρόλους τόσο του κλασικού, όσο και του σύγχρονου ρεπερτορίου, και είναι η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός, η οποία κέρδισε βραβείο όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα», το 1943. Η Παξινού γεννήθηκε στον Πειραιά, σπούδασε μουσική και τραγούδι στη Γενεύη, στη Βιέννη και στο Βερολίνο και πρωτοβγήκε στη σκηνή το 1920, με το μελόδραμα «Βεατρίκη» του Δημήτρη Μητρόπουλου. Τη θεατρική της καριέρα την ξεκίνησε ουσιαστικά το 1929, παίζοντας δίπλα στην Μαρίκα Κοτοπούλη στο θεατρικό έργο «Γυμνή Γυναίκα». Παντρεμένη με τον Αλέξη Μινωτή, σημείωσε μαζί του μεγάλες θεατρικές επιτυχίες στο Εθνικό Θέατρο, αλλά και στο εξωτερικό. (Πέμπτη, 21/10/2010, ΕΤ-1, 19.00)

«Έφυγε» σε ηλικία 87 ετών ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης

(Φωτογραφία:  Eurokinissi )

---

«Έφυγε» το Σάββατο σε ηλικία 87 ετών ο Γιάννης Δαλιανίδης. Ο γνωστός σκηνοθέτης νοσηλευόταν με αναπνευστικά προβλήματα και πολυοργανική ανεπάρκεια. Με περισσότερες από 60 ταινίες στο ενεργητικό του, το όνομά του ήταν και θα παραμείνει για πάντα συνδεδεμένο με τη «χρυσή» εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.

Η πολιτική κηδεία του, κατόπιν επιθυμίας του ιδίου, θα γίνει τη Δευτέρα, στις 3 το μεσημέρι, από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Γιάννης Δαλιανίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1923 και ξεκίνησε την καριέρα του ως χορευτής και χορογράφος, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Γιάννης Νταλ».

Το 1958 έγραψε το πρώτο του σενάριο, για την ταινία «Το Τρελοκόριτσο». Ένα χρόνο μετά, ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης με τη «Μουσίτσα» και ακολούθησε την ίδια χρονιά η ταινία «Λαός και Κολωνάκι».

Η συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμς άρχισε το 1961 με τον «Κατήφορο». Ο Γιάννης Δαλιανίδης καθιερώνει άλλη μία πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου, τη Ζωή Λάσκαρη, όπως άλλωστε, έκανε αργότερα με πολλές άλλες ηθοποιούς, ανάμεσά τους την αδερφική του φίλη Μάρθα Καραγιάννη.

Με τον «Κατήφορο» η ώς τότε Ζωή Κουρούκλη, βαφτίζεται από τον σκηνοθέτη, Ζωή Λάσκαρη, για να μη συνδέεται με την συνονόματη και συνεπώνυμή της ξαδέρφη, που εκείνη την εποχή έκανε επιτυχημένη καριέρα ως τραγουδίστρια.

Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία και η καριέρα του Γιάννη Δαλιανίδη εκτινάχτηκε.

Από τότε ακολούθησαν τα μιούζικαλ, είδος που εκείνος καθιέρωσε στο ελληνικό σινεμά. Συνολικά έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 60 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες έχει γράψει το σενάριο ο ίδιος.

Αξέχαστες θα μείνουν οι παραγωγές «Ζητείται Ψεύτης», «Μερικοί το Προτιμούν Κρύο», «Κορίτσια για Φίλημα», «Τέντι μπόι Αγάπη μου», «Ραντεβού στον Αέρα», «Γοργόνες και Μάγκες», «Μια Κυρία στα Μπουζούκια», «Μαριχουάνα Στοπ» και πολλές άλλες.

Τη δεκαετία του 1970 άρχισε να εργάζεται και για την τηλεόραση, υπογράφοντας αρκετές σειρές, οι περισσότερες απ’ τις οποίες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Από τις πιο γνωστές είναι το «Λούνα Παρκ», η «Οδός Ανθέων», «Τα Λιονταράκια», «Το Ρετιρέ», «Το Τρίτο Στεφάνι» και άλλες. Η τελευταία του δουλειά ήταν το 1999 το σίριαλ «Μικρές Αμαρτίες».

Στις συνεντεύξεις του αρεσκόταν να μιλά για τα παιδικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη και για την αγάπη του για τον χορό και τον κινηματογράφο.

Η καριέρα του, ως ηθοποιού, σε ηλικία 10 μόλις χρόνων, ξεκίνησε από το παιδικό θέατρο. Όπως έλεγε ο ίδιος «σε ό,τι καλλιτεχνικό, τρύπωνα». Σε ερώτηση, μάλιστα, για το πώς προέκυψε η αγάπη του για το σινεμά, ο Γιάννης Δαλιανίδης είχε πει πως όταν ήταν μικρός, σε έναν από τους χώρους της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης υπήρχε ένα άσπρο πανί, που προβάλλονταν διαφημίσεις. «Ήταν μαγευτικό αυτό. Με χάραξε, και από εκεί ξεκίνησαν όλα».

Πολύ συχνά στις συνεντεύξεις του μιλούσε και για τη μητέρα του, τη γυναίκα που τον είχε υιοθετήσει, αποκαλύπτοντας μάλιστα πως η αγάπη του γι’ αυτήν δεν τον άφησε να φύγει στο εξωτερικό και να κάνει καριέρα εκεί. «Μου φαινόταν αδιανόητο να αφήσω μια γριούλα μετά από όσα είχε προσφέρει σε μένα» έλεγε.

Συλλυπητήρια τηλεγραφήματα

Τη βαθιά θλίψη της για τον θάνατο του Γ.Δαλιανίδη εκφράζει η Δημοκρατική Αριστερά. «Προσηλωμένος στις δημοκρατικές αρχές, αγωνίστηκε έως το τέλος της ζωής του για την ανανέωση των ιδεών της αριστεράς, στηρίζοντας την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Σταθερός δημοκράτης από τα νεανικά του χρόνια, πέρασε ένα διάστημα της ζωής του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Γερμανών. Ο Γιάννης Δαλιανίδης σημάδεψε με το έργο του μια ορισμένη περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου» αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

«Δεν είναι ώρα για γέλια»

Γιάννης Ιορδανίδης

«Νταντάδες» και «Καλιφόρνια Ντρίμιν» από τον Γιάννη Ιορδανίδ

• Της Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Σάββατο, 16 Oκτωβρίου 2010

Οι «Νταντάδες» ήταν το έργο που έκανε επί χούντας τον κόσμο να τρέχει στο θέατρο Τέχνης και καθιέρωσε τον Γιώργο Σκούρτη ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς. Το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» είναι το έργο που σύστησε στο κοινό τον Βασίλη Κατσικονούρη πριν τον μάθουν όλοι με το «Γάλα», το οποίο τον έβαλε στη λίστα με τους ταλαντούχους της σύγχρονης δραματουργίας. Τα χωρίζει μια μεγάλη απόσταση, έχουν όμως κοινά σημεία.

• Ελληνες συγγραφείς

Ο Γιάννης Ιορδανίδης, που φέτος σκηνοθετεί και τα δύο, όταν τον ρωτούν στέκεται σε δύο: «καγχάζουν και καταγγέλλουν». Μιλούν για το σύστημα. Με το πρώτο, τους «Νταντάδες» που ανεβαίνουν στις 19 Νοεμβρίου στο «Ζήνα» τον συνδέουν πολλά. Πρωτοείδε με τον πατέρα του την παράσταση όταν ανέβηκε πριν από 40 χρόνια στο Θέατρο Τέχνης. «Μια εποχή φορτισμένη για τους θεατές. Ακόμη θυμάμαι το σκεπτικό πρόσωπό του εκείνη τη βραδιά. Oλοι έφευγαν από την αίθουσα κι εκείνος ήταν καθηλωμένος στην καρέκλα».

Τι περιμένει από την εποχή μας; «Hθελα να δω τι μπορεί να δημιουργήσει σήμερα. Δεν χρειάστηκε να κάνω επεμβάσεις. Οι συμβολισμοί του σπάνε το φράγμα του χρόνου. Τώρα μπορεί να μην έχουμε χούντα, έχουμε όμως άλλες μορφές εξουσίας. Ο Μπέκετ, ο Ιονέσκο, ίσως και ο Αραμπάτ, επηρέασαν τη γραφή του Σκούρτη, αλλά είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για ένα ακέραιο, αυτόνομο έργο το οποίο δεν αντιγράφει».

Δύο φτωχοί φίλοι, ο Πέτρος και ο Παύλος, που ερμηνεύουν ο Θύμιος Καρακατσάνης και ο Γιώργος Κωνσταντίνου, μόλις έχουν βγει από τη φυλακή και ψάχνουν να δουν πώς θα τα βολέψουν. Συναντούν ένα πλούσιο κύριο (Τάκης Χρυσικάκος) που τους προσφέρει δουλειά. Νομίζουν ότι θα αποκατασταθούν, αλλά γρήγορα ανακαλύπτουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα, αφού αυτό που τους ζητείται είναι να κάνουν παρέα σε ένα πτώμα.

«Υπόθεση απλή, αλλά όλο το κείμενο διατρέχεται απ’ αυτό που δεν λέγεται. Είναι δύο φουκαράδες οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν από την εξουσία για να πεταχτούν μετά. Το κείμενο δεν έχει ανάγκη από μακιγιάζ και κατά διαβολική σύμπτωση έχει σχέση με το “Καλιφόρνια Ντρίμιν”. Η δική του ιστορία σχετίζεται με δύο πιτσιρικάδες που ονειρεύονται να βρουν την τύχη τους εκτός Ελλάδας, μέσα από μια κλοπή που ετοιμάζουν. Θύμα, ο θείος. Το σχέδιο, όμως, αποτυγχάνει και τελικά θα απορροφηθούν κι αυτοί από το σύστημα, όπως τόσα άλλα παιδιά. Η ιστορία του Β. Κατσικονούρη έχει κωμικά στοιχεία, αλλά και δραματικά αν ψάξει κανείς κάτω από τις λέξεις. Ψυχογραφεί τους κώδικες και το αδιέξοδο της νεολαίας».

Τριάντα χρόνια στο θέατρο, ο Γιάννης Ιορδανίδης έχει γνωρίσει πολλές πλευρές του. «Η κρίση έχει δείξει τα δόντια της. Στο ελεύθερο θέατρο έπεσε πανικός. Η χρονιά θα είναι αποφασιστική. Πρέπει να προσαρμοστούμε σε άλλο τρόπο ζωής και εργασίας. Oλες οι παραγωγές περιορίζονται σε έργα που έχουν μικρή διανομή. Κανείς παραγωγός δεν θέλει να ρισκάρει. Αυτόματα αποκλείεται το κλασικό ρεπερτόριο από το ελεύθερο θέατρο. Δεν πιστεύω ότι επειδή έχουμε κρίση πρέπει να ανεβάσουμε κωμωδίες. Αντιθέτως, πιστεύω αυτό που έλεγαν οι παλιότεροι “έκλαψα και το ευχαριστήθηκα”. Δεν είναι ώρα για γέλια».

• Αλλαγές

Πιστεύει πως στο θέατρο θα δούμε αυτό που άρχισε πριν από λίγα χρόνια στον Τύπο. «Δώσε για να πάρεις. Θα αρχίσουν να μοιράζουν dvd. Ξεφύγαμε αυτά τα χρόνια και συνεχίζουμε να δημιουργούμε στρατιές ανέργων. Τα 15 χρόνια μου στις δραματικές σχολές είδα ότι δεν έχουμε να τους προσφέρουμε τίποτα».

Οδηγούμαστε σε ένα οικονομικό θέατρο. Αλλά όπως επαναλαμβάνει συνέχεια: «H απόγνωση δεν κάνει καλό. Επειδή πέρασα μια περιπέτεια με την υγεία μου αρνούμαι να γίνω μίζερος. Δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια, αλλά ούτε να κατεβάσεις τα ρολά. Κάτι θα βγει. Δεν υπάρχει χειρότερο από ένα όνειρο που τσαλαπατιέται».

«Ράους», «Μαρία Κ. Μorendo», «Το ταξίδι», «Το νησί»

Η κωµωδία «Ράους» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα κάνει πρεµιέρα στο θέατρο «Πειραιώς 131» (τηλ. 210-3450.922) στις 21.15. Η υπόθεση αρχίζει όταν ένας υπάλληλος του υπουργείου Συγκοινωνιών (Αλέξανδρος Αντωνόπουλος), µια νοσοκόµα (Ελένη Γερασιµίδου) και µια φαρµακοποιός (Αβα Γαλανοπούλου) κληρονοµούν ένα νεοκλασικό, στο οποίο έµενε ο ποιητής Αγγελος Σικελιανός. Εκεί στεγάζεται ένας οίκος ανοχής µε δύο πόρνες (Βασιλική Ανδρίτσου, Ζώγια Σεβαστιανού), έναν υπάλληλο υποδοχής (Παντελής Καναράκης) και έναν νταβατζή (Σπύρος Πούλης). Ιδρύουν έναν πολιτιστικό σύλλογο και παίρνουν επιδότηση. Τα πράµατα περιπλέκονται όταν έρχεται ο αυστηρός γερµανός επίτροπος (Χάρης Γρηγορόπουλος).

* Ο θεατρικός µονόλογος «Μαρία Κ. Μorendo» της Ολγας Λασκαράτου, ανεβαίνει στο θέατρο «Σοφούλη» (Τραπεζούντος 5, Καλαµαριά, τηλ. 2310-4239.25). Αποµονωµένη στο διαµέρισµά της στο Παρίσι, η Μαρία Κάλλας «βουτάει» στις αναµνήσεις της από τα παιδικά της χρόνια στην Αµερική και την καταξίωση στη Σκάλα του Μιλάνου, έως τις γλυκόπικρες στιγµές στην Αθήνα και το Παρίσι. Είναι σταθµοί της ζωής της ελληνίδας σοπράνο που φέρνουν στη σκηνή την Εύα Κεχαγιά, η οποία ερµηνεύει τον µονόλογο.

* «Το ταξίδι» της Βίβιαν Ιωάννου ανεβαίνει στο Studio Κυψέλης (Κυψέλης και Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη, τηλ. 210-8819.571) στις 21.15. Παίζουν οι Ζένια Θεοφανοπούλου, Ελενα Μιχαλάκη. Από την οµάδα Dos Gatos Ρobres.

* «Το νησί» παρουσιάζεται στο θέατρο «Ειλισσός» (Αγλαονίκης 3 και Βουλιαγµένης 40, τηλ. 210-9214.248) στις 21.00, από την οµάδα βλακlist. Παίζουν οι Σάββας Κοβλακάς, Μαρίνος Παναγιωτάκης, Μαρίνα Σαµάρκου.

ΙΝFΟ

Η κωµωδία «Ράους» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα κάνει πρεµιέρα στις 21.15 στο θέατρο «Πειραιώς 131» (τηλ. 210-3450.922)

• ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

«Φρεναπάτη» θεάτρου

• Πρεμιέρα: 20.10.2010

Ενα αριστουργηματικό παιχνίδι «θεάτρου μέσα στο θέατρο». Από τα γοητευτικότερα στην ιστορία του: «Φρεναπάτη» του Κορνέιγ και του 1635. Ο κόσμος που φέρνει μπροστά στα μάτια μιας ανήσυχης για τον γιο της μητέρας που αναζητεί τα ίχνη του επαναστατημένου νέου, είναι πραγματικός ή μια κατασκευή του μάγου που παίζει με την αγωνία της τιμωρώντας την για την υπερβολική της αυστηρότητα; Ο Δημήτρης Μαυρίκιος, που υπογράφει και τη μετάφραση και τη διασκευή, μοιάζει ιδανικός σκηνοθέτης για το έργο αυτό που εγκαινιάζει τη φετινή σεζόν της Κεντρικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Στην εκλεκτή διανομή το υπέροχο και στη ζωή ζευγάρι Χρήστος Λούλης- Εμιλυ Κολιανδρή, Εύα Κοταμανίδου, Γιάννης Βογιατζής, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Γάλλος, Ευγενία Αποστόλου, Γιάννης Κότσιφας κ.ά. Τα σκηνικά είναι του Δημήτρη Πολυχρονιάδη, τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, η σκηνοθεσία της κινηματογραφικής εικόνας του Χρήστου Δήμα. Γ. Δ. Κ. Σ.

• ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

> Από 20 Οκτωβρίου έως 30 Ιανουαρίου 2011, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210-5288.170, 210-5288.171, 210-3305.074, 210-7234.567). Εισιτήρια: 21, (απογευματινή Τετάρτης) 15, (φοιτητικό και Πέμπτη) 13 ευρώ.

«Οι πολιτικοί μάς τρέφουν με ψέματα»

2005: όταν ο Χάρολντ Πίντερ πήρε το Νόμπελ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Μέρες Νόμπελ -και λογοτεχνίας- και λέω να μη σταθώ σ’ αυτόν που το πήρε φέτος, τον γνωστό μας Περουβιανό Μάριο Βάργκας Λιόσια, αλλά σ’ έναν άλλο, πριν από πέντε χρόνια, το 2005, που μας άγγιξε ιδιαίτερα.

Είναι ο Βρετανός Χάρολντ Πίντερ, αγαπητότατος και στο ελληνικό κοινό, όχι μόνο ως συγγραφέας, αλλά και ως άγρυπνη συνείδηση διεθνούς εμβέλειας. Καταιγιστικός κατά των ανεξέλεγκτων καταπιεστικών εξουσιών, ενεργός συμπαραστάτης των απανταχού πασχόντων.

Αποκορύφωμα, η ομιλία του κατά την τελετή της απονομής του Νόμπελ στις 7 Δεκεμβρίου 2005. Μια ομιλία-καταπέλτης, που δεν έχει ξανακουστεί στο ιερατείο της Σουηδικής Ακαδημίας.

• «Πρόσωπο του 2005»

Ο ίδιος, χτυπημένος από καρκίνο, δεν μπόρεσε να παραστεί. Προμαγνητοσκόπησε κι έστειλε από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν την ομιλία, που προβλήθηκε σε τεράστιες οθόνες, προκαλώντας τεράστια αίσθηση. Τρία χρόνια αργότερα, στις 24 Δεκεμβρίου 2008, έφευγε από τη ζωή, στα 78 του.

Η παρούσα εφημερίδα τον ανέδειξε «Πρόσωπο της χρονιάς του 2005» και πρόσφερε στους αναγνώστες της, σ’ ένα ξεχωριστό οκτασέλιδο, ολόκληρη την ομιλία του, στα ελληνικά και στ’ αγγλικά. Η «Ε» είναι επίσης η εφημερίδα που τον είχε τιμήσει, όταν το 1997 τον προσκάλεσε στο 10ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου -που ήταν και η πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα. Ακολούθησε μια δεύτερη το 2000, οπότε παρακολούθησε και δύο έργα του που παίζονταν: τη «Νεκρή ζώνη» από το Απλό Θέατρο του Αντώνη Αντύπα και το «Τέφρα και σκιά» από τη Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή. Κατά σύμπτωση, οι ίδιοι θεατράνθρωποι έχουν αναγγείλει για τη φετινή χειμερινή περίοδο ακόμη δύο έργα του: ο Αντύπας τον «Επιστάτη» και ο Βογιατζής το «Θερμοκήπιο». Κι ας θυμίσω ότι ο άνθρωπος που πρωτογνώρισε στο ελληνικό κοινό τον Πίντερ είναι ο Κάρολος Κουν, το 1964, με τον «Γυρισμό». Εκτοτε έχουν παιχθεί τα περισσότερα από τα 30 και πλέον θεατρικά έργα που έγραψε.

«Εμεινα άφωνος, αλλά θα πάψω να είμαι άφωνος όταν θα πάω στη Στοκχόλμη», δήλωσε μόλις του αναγγέλθηκε ότι πήρε το Νόμπελ. Και όντως. Ιδού μερικά αποσπάσματα από εκείνη τη μνημειώδη ομιλία (σε μετάφραση των ημετέρων συναδέλφων Φωτεινής Μπάρκα και Ναταλί Χατζηαντωνίου), που είναι σαν να εκφωνήθηκε σήμερα:

Καταπέλτης κατά της πολιτικής εξουσίας που ψεύδεται:

«Για να διατηρηθεί η πολιτική εξουσία είναι αναγκαίο οι πολίτες να παραμένουν στην αμάθεια, να αγνοούν την αλήθεια, ακόμα και της δικής τους ζωής. Ως εκ τούτου, ό,τι μας περιβάλλει είναι ένα απέραντο υφαντό από ψέματα από τα οποία τρεφόμαστε».

• Η εισβολή στο Ιράκ

Πιο συγκεκριμένα: «Οπως ξέρετε, η δικαιολογία για την εισβολή στο Ιράκ ήταν ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε ένα εξαιρετικά ισχυρό οπλοστάσιο όπλων μαζικής καταστροφής, κάποια από τα οποία μπορούσαν να πυροδοτηθούν μέσα σε 45 λεπτά, προκαλώντας τον όλεθρο. Μας διαβεβαίωσαν ότι αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ήταν […] Μας είπαν ότι το Ιράκ απειλεί την παγκόσμια ασφάλεια. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν η αλήθεια. Δεν ήταν. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και έχει να κάνει με το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιλαμβάνονται το ρόλο τους στον πλανήτη και πώς επιλέγουν να παίξουν αυτό το ρόλο».

Και πιο κάτω: «Η εισβολή στο Ιράκ ήταν μια ληστρική πράξη, ενός αιματηρού τρομοκρατικού καθεστώτος που περιφρονεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Ηταν μια αυθαίρετη στρατιωτική επιχείρηση βασισμένη σε μια ατελείωτη σειρά ψεμάτων και χυδαίας χειραγώγησης των ΜΜΕ και κατ’ επέκταση της κοινής γνώμης. Μια πράξη που ενώ υποδυόταν την απελευθέρωση, αποσκοπούσε στην εδραίωση του στρατιωτικού και οικονομικού ελέγχου των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή -ως τελευταία πηγή πρώτων υλών».

Το «κατηγορώ» του στρέφεται και σε άλλες παρεμφερείς ανά τον κόσμο δραστηριότητες των ΗΠΑ, ενώ δεν χαρίζεται στη συμμετοχή της πολιτικής ηγεσίας του τόπου του ούτε στα όσα συνέβησαν στη Σοβιετική Ενωση και στην Ανατολική Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Εκτιμά όμως πως «τα εγκλήματα της ΗΠΑ την ίδια περίοδο έχουν μόνο επιδερμικά καταγραφεί, πόσω μάλλον τεκμηριωθεί, πόσω μάλλον κατανοηθεί, πόσω μάλλον αναγνωριστεί ως εγκλήματα».

Ωστόσο καταλήγει: «Πιστεύω ότι παρά τα τεράστια, υπαρκτά εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση, που μας αφορά όλους εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Είναι επιτακτική ανάγκη. Εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα, δεν έχουμε καμία ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».*

ΚΘΒΕ: Ενα μήνα απλήρωτοι και φως δεν φαίνεται

Ενα μήνα απλήρωτοι συμπλήρωσαν χθες οι ηθοποιοί και οι εργαζόμενοι στο ΚΘΒΕ, που επίσης δεν έχουν πληρωθεί υπερωρίες που έχουν κάνει από τον περασμένο Μάρτιο μέχρι σήμερα.

Ορατός είναι πλέον και ο κίνδυνος ματαίωσης παραγωγών που έχουν ανακοινωθεί και για τις οποίες έχουν ήδη ξεκινήσει πρόβες.

Ηθοποιοί και εργαζόμενοι του ΚΘΒΕ, μόνιμοι υπάλληλοι του θεάτρου και του ΥΠΠΟΤ πραγματοποίησαν χθες συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στο θέατρο της ΕΜΣ, καθώς θεωρούν ότι η μείωση του προϋπολογισμού του θεάτρου θα φέρει ματαίωση παραστάσεων και απολύσεις προσωπικού.

Στο πλευρό τους ο Κώστας Καζάκος και ο Διονύσης Τσακνής, οι οποίοι συμμετέχουν φέτος σε μία παραγωγή του ΚΘΒΕ. «Δεν είναι μόνον οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟΤ, αλλά και οι μόνιμοι υπάλληλοι. Στο ΚΘΒΕ εργάζονται απλήρωτοι εδώ κι ένα μήνα. Πού είναι ο κ. Γερουλάνος;» δήλωσε ο Κώστας Καζάκος. «Είναι αδιανόητο η κυβέρνηση να αρνείται να κάνει στάση πληρωμών στους δανειστές και να κάνει σε μόνιμους υπαλλήλους», υπογράμμισε ο Δ. Τσακνής. «Με αυτή την πολιτική, τα θέατρα οδηγούνται σε πλήρες αδιέξοδο», τόνισε ο πρόεδρος του ΚΘΒΕ, Μάκης Τρικούκης. [Σ.Α., Ελευθεροτυπία, Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010]

Το παιδικό θέατρο είναι αγροτικό και μεταπτυχιακό μαζί

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Ενας στρατιώτης επιστρέφει κατάκοπος και πεινασμένος από τον πόλεμο για να διαπιστώσει πως το σπίτι του είναι άδειο κι ερειπωμένο. Τα τρία παξιμάδια που έχει στην τσέπη του τα χαρίζει σε τρεις διαβάτες που βρίσκονται σε μεγαλύτερη ανάγκη. Κι εκείνοι του ανταποδίδουν τρία δώρα. Ασήμαντα αρχικά. Τον βοηθούν, όμως, να αποκτήσει χρήμα, δόξα, έρωτα, οικογένεια. Αλλά και αλαζονεία.

Καλαϊτζίδου, Πατσίκας, Ξάφης, Χατζηνικολάου, Μάσχα, Μπερικόπουλος πανευτυχείς σε πρόβες στο «Πόρτα»

«Ο τυχερός στρατιώτης» είναι ο μύθος που ενέπνευσε στον Ιγκόρ Στραβίνσκι το διάσημο μουσικοχορευτικό θέαμα «Ιστορία του στρατιώτη». Είναι, επίσης, ένα όμορφο φιλοσοφικό παραμύθι, που μέσα στον πλουραλισμό του αγγίζει και σκοτεινές περιοχές. «Στο βάθος, όμως, μιλά για το «εγώ» που δεν είναι αποκομμένο από το «εσύ», που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το «εμείς»». Αυτή είναι η ουσία του και αυτό είναι και το νόημα του θεάτρου για τον Θωμά Μοσχόπουλο. Φέτος, με μια ομάδα ηθοποιών Α’ Εθνικής (Κώστας Μπερικόπουλος, Αννα Μάσχα, Αργύρης Ξάφης, Αννα Καλαϊτζίδου, Σωκράτης Πατσίκας, Βαγγέλης Χατζηνικολάου), ξανακατεβαίνει στο πρωτάθλημα του παιδικού θεάτρου.

• Οικογενειακή υπόθεση

«Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα. Τουλάχιστον το θέατρο που αγαπάω εγώ», παραδέχεται ο σκηνοθέτης, που έχει κάνει πράξη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον την έννοια της θεατρικής ομάδας, που με τον καιρό αποκτά κοινούς κώδικες και κοινή γλώσσα, που παιδεύει λέξη λέξη και χειρονομία χειρονομία το έργο.

Η συγκυρία της ταυτόχρονης διαθεσιμότητας τόσο καλών συνεργατών ήταν από μόνη της λόγος, όπως μας εξηγεί, για να απαρνηθεί για φέτος τη «μεγαλομανία» και να αναζητήσει «μια νέα περιπέτεια σε γνώριμο, όμως, έδαφος».

«Είχα ανάγκη από μια εσωτερική αναδίπλωση». Είναι αυτό που είπε εύστοχα ο Αργύρης Ξάφης: «Οταν τα πράγματα δυσκολεύουν, θες απλώς να βρίσκεσαι με την οικογένειά σου». Ετσι όλοι μαζί, δημιουργικοί και πανευτυχείς, προετοιμάζουν την παράσταση. «Είναι ένα πείραμα πάνω στο θέμα της συλλογικότητας και από το ύφος της και από το περιεχόμενο», λέει ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Αλλά και ένα πιο σύνθετο εγχείρημα. Οι ηθοποιοί κινούν τρεις μεγάλες κούκλες.

«Αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο καθένας μόνος του, ενωμένοι το κάνουμε εξαιρετικά αποτελεσματικά», εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Είμαι τρομερά χαρούμενος με αυτή τη μοιρασιά.

Αυτά που σκέφτομαι ως σκηνοθέτης είναι απλώς η αφορμή για να δουλέψουμε όλοι μαζί και να ανακαλύψουμε άλλα τόσα. Ο καθένας συμμετέχει προτείνοντας πράγματα στο κείμενο, στη δομή και στη λειτουργία του ρόλου. Τα δουλεύουμε ξανά και ξανά, τα καταγράφουμε και, στο τέλος, όλα υπακούουν σε έναν πολύ συγκεκριμένο δομικό κανόνα».

Το παιδικό θέατρο αντιμετωπίζεται συχνά ως πάρεργο με πολύ κακά αποτελέσματα. Πώς νιώθει άραγε γι’ αυτό; «Στεναχωριέμαι πραγματικά. Προσπαθώ απλώς να σκέφτομαι πως κάνω μια άλλη δουλειά από τη δική τους. Τώρα, αν κάποιος βλέπει το παιδικό θέατρο σαν μπίζνα, ας πληρώσει τις συνέπειες. Οπως κι εμείς πληρώνουμε τις συνέπειες της αφοσίωσής μας». Τοποθετεί τόσο ψηλά το παιδικό στην ιεράρχηση, που υποστηρίζει: «Θα έπρεπε να κάνει κανείς το μεταπτυχιακό του ή το αγροτικό του στο παιδικό». Ο λόγος; «Το παιδί είναι ένας πιο ανοιχτός δέκτης. Δεν έρχεται να δει τη νέα δουλειά του Μοσχόπουλου ή τη Μάσχα και τον Ξάφη».

Μαζί με την Ξένια Καλογεροπούλου φαίνεται πως έχουν βρει το μυστικό για θεάματα που ενθουσιάζουν ταυτόχρονα παιδιά και ενήλικες. «Είναι αυτό που λέει συχνά η Ξένια: «Κάνουμε θέατρο και για παιδιά». Απευθυνόμαστε στο ενήλικο κομμάτι των παιδιών και στο παιδικό κομμάτι των ενηλίκων». Τι κάνει τόσο μοναδική τη συνεργασία του μαζί της; «Οτι δεν επαναπαύεται στις δάφνες της αλλά είναι δαιμονικά ανήσυχη. Ταυτόχρονα έχει μια πολύτιμη πείρα και είναι συγκινητική στην αφοσίωσή της».

• Τέχνη υψηλής διατροφικής αξίας

Η σχέση, όμως, του Μοσχόπουλου με το παιδικό θέατρο έχει βαθύτερα ερείσματα. «Αγάπησα για πρώτη φορά το θέατρο ως θεατής παιδικών παραστάσεων. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να το ξεχωρίσω στο μυαλό μου από το θέατρο των ενηλίκων. Είναι κάτι αντίστοιχο με την τροφή.

Οταν είμαστε παιδιά, δεν χρειαζόμαστε κατώτερης διατροφικής αξίας τροφή». Αλλά και η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, σε ηλικία μόλις 25 ετών, ήταν ένα παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά για την παιδική σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, που διηύθυνε τότε ο Γιάννης Κακλέας.

Για το καλοκαίρι ετοιμάζει μια μεγάλη πειραματική δουλειά και, φυσικά, βρίσκεται μπροστά του και η πρόσκληση για να ανεβάσει «Οιδίποδα Τύραννο» στο Stratford Festival του Καναδά. Αισιοδοξεί για την οικονομική κρίση. «Νιώθω πολύ πιο επώδυνη τη διάσπαση που έζησα, προσωπικά και συνολικά, την περίοδο της Ολυμπιάδας. Τώρα νιώθω πιο συγκροτημένος. Δεν έχουμε κανένα άλλο περιθώριο από το να «πολεμάμε» για το σήμερα και το τώρα. Ελεος με την τρομολαγνεία!», λέει.

Εχει αποφασίσει να προσφέρει πλέον στον εαυτό του την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου. «Οταν ακούω «το θέατρο είναι η ζωή μου», μου σηκώνεται η τρίχα», λέει. «Το θέατρο είναι μέσο για να γνωρίσω τη ζωή μου και τον εαυτό μου. Αλλά αν μου το στερούσαν, δεν θα πέθαινα…». *

* Πρεμιέρα 14 Νοεμβρίου, θέατρο «Πόρτα», Μεσογείων 59, τηλ.: 210-7711333. Σκηνικά-κοστούμια: Ελλη Παπαγεωργακοπούλου. Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής.

Θεατρικά σενάρια συνωμοσίας για τον Ωνάση και τους Κένεντι

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης πλήρωσε για τη δολοφονία του Ρόμπερτ Κένεντι, σύμφωνα με την υπόθεση θεατρικού έργου, που ανεβαίνει αυτή την περίοδο στην θεατρική καρδιά του Λονδίνου, το West End.

Πρόκειται για μια παράσταση του Μάρτιν Σέρμαν, υπό τον τίτλο “Onassis”, και είναι βασισμένο στο βιβλίο του Πίτερ Έβανς, «Νέμεσις».

Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου, ο Ωνάσης πλήρωσε το 1968 1,2 εκατ. δολάρια τον Παλαιστίνιο τρομοκράτη Μαχμούντ Χαμσαρί για να χρηματοδοτήσει τη δολοφονία του υποψήφιου προέδρου Κένεντι. Υποθετικά το έκανε για να απαλλαγεί από κάθε διαφωνία στο γάμο του με την Τζάκι Κένεντι.

Το πρακτορείο Bloomberg χαρακτηρίζει την παράσταση «αδέξια και ερασιτεχνική». Σύμφωνα με το συντάκτη στο σενάριο υπάρχουν κενά δεδομένου ότι βασίζεται σε ερωτηματικά και αμφιβολίες. Οι μόνες σκηνές που αξίζουν είναι αυτές που περιλαμβάνουν τη σχέση του Ωνάση με την Τζάκι.