ΘΕΑΤΡΟ «ΧΥΤΗΡΙΟ» Μια «κιβωτός» στο δάσος

• Κυνικό χιούμορ, πρόκληση και κοφτερή γλώσσα στο «Τέλος του καλοκαιριού», όπου μια παρέα φίλων δοκιμάζει τα όρια των αντοχών της σε μία ξύλινη παράγκα

«Το τέλος του καλοκαιριού» αγγίζει το θέμα του ρατσισμού σε όλες του τις μορφές

Eνα έργο σκληρό, προκλητικό, βίαια ποιητικό, με γλώσσα κοφτερή και σοκαριστική και ταυτόχρονα τρυφερή και αληθινή, με κυνικό και αφοπλιστικό χιούμορ, «Το τέλος του καλοκαιριού» του Γιώργου Ηλιόπουλου, η καινούργια παραγωγή της ομάδας «Poisoned by the small fish» παρουσιάζεται στο θέατρο «Χυτήριο», κάθε Δευτέρα και Τρίτη, έως τις 14 Αυγούστου. To έργο πραγματεύεται την ανάγκη μας να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας , την ανάγκη αγάπης και της αποδοχής κάθε ανθρώπου, της φυγής από την πραγματικότητα.

Advertisements

Για πάντα;

Θεωρείται ένας από τους επιτυχημένους και πολλά υποσχόμενους νέους δημιουργούς στο νεοελληνικό θέατρο. Και όχι άδικα. Μολονότι δεν έχει σαρανταρίσει ακόμη, ο Γιώργος Ηλιόπουλος μετρά ήδη αρκετά θεατρικά έργα στο ενεργητικό του (με τελευταίο το Μαύρο κουτί που παρουσιάστηκε πέρυσι και φέτος στο θέατρο «Τζ. Καρέζη»), πολλά εκ των οποίων έχουν μεταφραστεί και παιχτεί και στο εξωτερικό.

Ένα τέτοιο έργο, το 4EVER, που τιμήθηκε με το 1ο βραβείο στους «Αγώνες Νέων Δημιουργών» του 2004 και στη συνέχεια παίχτηκε στην Αγγλία και τη Γερμανία, παρουσιάζει από τη Δευτέρα στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης 104 η σκηνοθέτις Βάνα Πεφάνη.

Η ιστορία που θέτει επί σκηνής ο ταλαντούχος συγγραφέας και ηθοποιός είναι φαινομενικά απλή: Ένα πετυχημένο ζευγάρι αρχιτεκτόνων σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο που πρόκειται να ανακατασκευάσουν, σε κάποιο ελληνικό νησί… Ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Μόνο που η καταιγίδα που ξεσπά το βράδυ θα απειλήσει να τινάξει τα πάντα στον αέρα, καθώς μυστικά, τραύματα, επιθυμίες και απωθημένα αρχίζουν να βγαίνουν στο φως, όρια να ξεπερνιούνται και η ειδυλλιακή βιτρίνα να ραγίζει.

Θέμα συνηθισμένο, που όμως η δύναμη της γλώσσας του συγγραφέα του δίνει μια διαφορετική πνοή, βγάζοντας μέσα από τους χαρακτήρες του τη δική τους αλήθεια, με ένταση και σαρκαστικό, αλλά κυρίως αυτοσαρκαστικό, χιούμορ.

Τους ρόλους ερμηνεύουν ο Σωκράτης Αλαφούζος και η Χριστίνα Θωμαΐδου. Τα σκηνικά επιμελείται ο Γ. Λυτζέρης, τα κοστούμια ο Μ. Γαλετάκης και τη μουσική οι Μ. Νιβολιανίτης και Α. Χρηστάρας

«Μαύρο κουτί» του Γ. Ηλιόπουλου. Γιορταστική παράσταση

Με αφορμή το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου που απένειμε η Ενωση Θεατρικών – Μουσικών Κριτικών στον Κώστα Καζάκο για την ερμηνεία του στο «Μαύρο κουτί» του Γ. Ηλιόπουλου, σήμερα θα δοθεί μια εορταστική παράσταση, στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», όπου παίζεται για δεύτερη χρονιά.

Το επίκαιρο έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου κινείται μεταξύ κωμικού και τραγικού, έως τα άκρα… Ενα έργο γραμμένο με σκληρό χιούμορ, αυτοσαρκασμό, αλλά και τρυφερότητα. Τι συμβαίνει όταν ένα goldenboy, την ώρα που βρίσκεται στο τελευταίο σκαλοπάτι της πολυπόθητης επιτυχίας, ξαφνικά παραπαίει και εγκαταλείπει πανικόβλητος τη Νέα Υόρκη, τη μητρόπολη του καπιταλισμού, και επιστρέφει για να κρυφτεί στο απομονωμένο ελληνικό χωριό του, κοντά στον πατέρα του που πεθαίνει; Σκηνοθεσία, σκηνικά – κοστούμια: Αντώνης Καλογρίδης. Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου. Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Παίζουν: Κώστας Καζάκος, Μαίρη Σαουσοπούλου, Παναγιώτα Μιλήτση, Γιώργος Ηλιόπουλος, Ντορέττα Παπαδημητρίου.

«Μαύρο κουτί» και φιλοσοφία επί σκηνής

«Μαύρο κουτί»

Για δεύτερη χρονιά στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», ο Κώστας Καζάκος θα επαναλάβει το έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου «Μαύρο κουτί», στο οποίο ο ηθοποιός υποδύθηκε συγκλονιστικά το ρόλο του πατέρα. Τι μπορεί να συμβεί όταν ένα golden boy πάνω στην αποκορύφωση της καριέρας του, την ώρα που βρίσκεται στο τελευταίο σκαλοπάτι της πολυπόθητης επιτυχίας, ξαφνικά παραπαίει και εγκαταλείπει πανικόβλητος τη Νέα Υόρκη, τη μητρόπολη του καπιταλισμού για να επιστρέψει και να κρυφτεί στο ορεινό καταφύγιο του απομονωμένου ελληνικού χωριού του, κοντά στον πατέρα του που πεθαίνει; Τι μπορεί να συμβεί όταν πραγματικότητα και ψευδαίσθηση, αλήθεια και ψέμα, σημαδεύουν τη ζωή; Οταν παρελθόν και παρόν, αγάπη και μίσος συγκρούονται ανελέητα; Οταν ο έρωτας χρησιμοποιείται ως η άλλη όψη του συμφέροντος και το «κοινωνικά αποδεκτό» κι όλα τα στερεότυπα γκρεμίζονται, μπροστά στην αποκάλυψη της αλήθειας; Σκηνοθεσία, σκηνικά – κοστούμια: Αντώνης Καλογρίδης. Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου. Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Παίζουν: Κώστας Καζάκος, Μαίρη Σαουσοπούλου, Παναγιώτα Μιλήτση, Γιώργος Ηλιόπουλος, Ντορέττα Παπαδημητρίου.

Στο «Τζένη Καρέζη» από τις 19/10 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη (9 μ.μ.), θα παρουσιάζεται και η θεατροποιημένη διάλεξη του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη «Η φιλοσοφία στη σκηνή: Αρθούρος Σοπενχάουερ», με θέμα τη ζωή, τη δράση και τις ιδέες του φιλοσόφου. Σκηνοθεσία Μανώλη Σορμαΐνη – Βαγγέλη Πρωτοπαπαδάκη. Σκηνικά Φαίης Βαρβιτσιώτη. Παίζουν οι ηθοποιοί: Μανώλης Σορμαΐνης, Πάνος Ξενάκης, Ηλιάνα Παναγιωτούνη, Εύα Αλεξανδρή, Ευαγγελία Χαραλάμπους, Νίκος Σμυρνάκης. Η δραματοποίηση της διάλεξης αναπαριστά τη φιλοσοφική πράξη μέσω του θεάτρου και των φιλοσοφικών διαλόγων. Οπως γράφει στο βιβλίο του «Φιλοσοφία στη σκηνή», ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, εμπνευστής της παράστασης «κάτι που παραμένει σταθερό είναι η ανάγκη των ανθρώπων να φιλοσοφούν, έστω και αν διατείνονται ορισμένοι πως η φιλοσοφία είναι στρυφνή. Αν μας παρουσιάζεται έτσι στα μάτια η φιλοσοφία, φταίει εκείνος που ανέλαβε να μας καθοδηγήσει σε αυτήν – ενδεχομένως και εμείς που τον πιστέψαμε. Οχι, η φιλοσοφία. Η φιλοσοφία είναι από τη φύση της μια λαϊκή ενασχόληση, αφού ασκείται από όλους μας, είτε το αντιλαμβανόμαστε αυτό είτε όχι». [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Παρασκευή 16 Οχτώβρη 2009]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

1/4/2009

— Σύγχρονα ελληνικά έργα

27/2/2009

— Ονειρα… σε «μαύρο κουτί»

22/2/2009

— Επίκαιρη «μαύρη κωμωδία»

Κάτι κουρασμένα παλληκάρια

• Δύο αδέλφια, γεροντοπαλλήκαρα που ζουν μαζί. Ο μεγαλύτερος, 69 χρόνων, με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα, δύστροπος, γκρινιάρης, έντεχνα καταπιεστικός, βουτηγμένος στη ρουτίνα και τη μοναξιά.

• Ο άλλος, 49 χρόνων, αφοσιωμένος στον μεγαλύτερο αδελφό, που του έσωσε κάποτε τη ζωή, ευαίσθητος, ονειροπόλος, λαχταρά μια αχτίδα φωτός (ξεχνιέται βλέποντας παλιές χολιγουντιανές ταινίες σε βίντεο και φροντίζοντας τα φυτά του σπιτιού). Η τάξη θα διασαλευθεί όταν έλθει στο διαμέρισμά τους 40χρονη καλόβολη νοσοκόμα για να περιποιείται τον ασθενή ηλικιωμένο αδελφό. Μια γλυκόπικρη κομεντί για το πώς γλιστράει η ζωή και προσπερνιέται η ευτυχία, για τους φόβους και τις ενοχές, για τα ανοιχτά τραύματα του παρελθόντος, για την αλήθεια και την αγάπη όταν δεν τολμάμε ν’ αγγίξουμε και να διεκδικήσουμε. Η «2η ευκαιρία» είναι ακόμη ένα καινούργιο έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου που πρωτοπαρουσιάζεται στη Θεσαλονίκη από το ΚΘΒΕ στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.

• Μια καλοφτιαγμένη κι ατμοσφαιρική παράσταση δωματίου μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά (καλόγουστο το… κηποδιαμέρισμα-σκηνικό του Γιώργου Πάτσα). Τους ρόλους του μεγάλου και μικρού αδελφού ερμηνεύουν με σθένος ο Χρήστος Παπαστεργίου και ο Στέργιος Τζαφέρης, αν και δεν φτάνουν στο μεδούλι τους. Η Θάλεια Σκαρλάτου πλάθει όμορφα την καλοσυνάτη, εσωστρεφή και μελαγχολική επισκέπτρια-νοσοκόμα. Απολαυστικός ως ηλικιωμένος χήρος και θυμόσοφος φίλος του μεγάλου αδελφού ο Μιχάλης Γούναρης που φέρνει στον νου δεξιοτέχνες καρατερίστες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ενα χυμώδες έργο με συγκίνηση και χιούμορ που αξίζει ν’ ανέβει και στην Αθήνα.

Κώστας Καζάκος – Γιώργος Ηλιόπουλος: Σχέση δασκάλου – μαθητή

• Ο Γιώργος Ηλιόπουλος, παλιός μαθητής του Κώστα Καζάκου, με συγκίνηση συνεργάζεται με τον δάσκαλό του – «ένα όνειρο ζωής» όπως ο ίδιος λέει – και μετά το επιτυχημένο έργο του «Τα μυστικά της αποτυχίας μου» καταπιάνεται με ένα επίκαιρο αλλά διαχρονικό θέμα, κλείνοντας παρόν και παρελθόν, αλήθειες και ψέματα, πραγματικότητα, ψευδαισθήσεις, όνειρα και εφιάλτες σε ένα «Μαύρο Κουτί», που αφιερώνει στον πατέρα του.«Ο δάσκαλός μου είναι σημείο αναφοράς», λέει ο Γιώργος Ηλιόπουλος, «μια βάση για να επιστρέψω. Δεν τον αγαπώ απλά, τον λατρεύω. Του είμαι ευγνώμων για τον κόσμο που μου χάρισε. Κάθε φορά που παίζω στο θέατρο, τον τοποθετώ σε κάποια θέση στην πλατεία – τον έχω πάντα μαζί μου. Από την πρώτη μέρα της σχολής ονειρευόμουν τη στιγμή να παίξω μ’ αυτόν και είναι τώρα πραγματικά απολαυστική. Είναι το χιούμορ του, ο τρόπος σκέψης του, η χαρά του όταν ανακαλύπτει κάτι, η γενναιοδωρία του στη σκηνή».

• Αλλά και ο δάσκαλος μιλάει με συγκίνηση και περηφάνια για τον μαθητή του και το έργο του. «Το πρώτο του έργο το έγραψε και το ανεβάσαμε στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» με τους συμμαθητές του. Ηταν η πρώτη σκηνική του εμπειρία για να ακολουθήσουν κι άλλες πολλές. Οταν μου έφερε το έργο του το περασμένο καλοκαίρι έπαθα σοκ. Δραματουργικά έχει μια πλήρη δομή. Θα μπορούσε, μάλιστα, να έχει μια διάσημη υπογραφή. Υπάρχει συνέπεια στην εξέλιξη των χαρακτήρων του, υπάρχει στόχος. Είναι ένα έργο σύγχρονο, επίκαιρο και μαζί ένα έργο διαχρονικό. Δίνει στο θεατή ζωντανές εικόνες της ζοφερής πραγματικότητας, που είναι γεμάτη βαρβαρότητα και πρωτογονισμό, ώστε ο καθένας να κάνει άμεσα τις αναγωγές στις προσωπικές του εμπειρίες».

• Τρία έργα του Γιώργου Ηλιόπουλου σε ισάριθμες θεατρικές σκηνές μέσα στο Μάρτιο υποδηλώνουν μια εντυπωσιακή παρουσία. Ο ταλαντούχος θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός δίνει το παρών με δύο καινούρια έργα, το «Μαύρο κουτί», στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», και στη Θεσσαλονίκη, όπου το ΚΘΒΕ ανεβάζει, στη σκηνή της Μονής Λαζαριστών τη «Δεύτερη ευκαιρία» σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Μια ιστορία για δύο αδέλφια που ζουν μαζί έως ότου μια γυναίκα μπαίνει ανάμεσά τους. Ενώ από το Φλεβάρη παρουσιάζεται το έργο του «Bedtime stories», στο Θέατρο «Παραμυθίας» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη. [Ριζοσπάστης, 29/03/2009]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

27/2/2009

— Ονειρα… σε «μαύρο κουτί»

31/12/2004

— Θεατρικές βραδιές

23/10/2003

— «Μαθήματα» ζωής

22/12/2002

— Το θέατρο ψυχαγωγεί, «εκπαιδεύει», προβληματίζει

10/6/2001

— «Το μεγαλύτερο παράσημο, η αγάπη του κόσμου»

Eνα «γκόλντεν μπόι» με αισθήματα

• Aλήθειες και ψέματα, όνειρα και εφιάλτες «κλείνει» στο «Mαύρο κουτί» ο Γιώργος Hλιόπουλος, μια μαύρη κωμωδία με στοιχεία θρίλερ που παίζεται στο «Tζένη Kαρέζη»

• Eνας γιος έχει μια πολύ ταραγμένη σχέση με τον πατέρα του. Eπιστρέφει να τον δει γιατί τον ειδοποίησαν ότι πεθαίνει. H αφορμή δεδομένη, η ουσία όμως του έργου του Γιώργου Hλιόπουλου «Tο μαύρο κουτί» που παρουσιάζεται στο θέατρο «Tζένη Kαρέζη», πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από μια συμφιλίωση. Eχει να κάνει με υπαρξιακές αναζητήσεις, με προσωπικά φαντάσματα και τελικά με τη λύτρωση που έρχεται μαζί με τη μετάνοια.

• «Eίναι ένα έργο συγχώρεσης, μια επιστροφή, μια μαύρη κωμωδία με στοιχεία θρίλερ που μιλάει για έναν άνθρωπο ο οποίος στήριξε όλη του τη ζωή πάνω σε ένα ψέμα το οποίο στο τέλος θα αποκαλυφθεί» λέει ο συγγραφέας, ο οποίος με το συγκεκριμένο έργο του κλείνει παρόν και παρελθόν, αλήθειες και ψέματα, πραγματικότητα, ψευδαισθήσεις, όνειρα και εφιάλτες σε ένα «Mαύρο κουτί».

Οικογενειακό μυστικό

• Πρωταγωνιστής του ένα «γκόλντεν μπόι» (τον υποδύεται ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Γιώργος Hλιόπουλος) με καριέρα στη N. Yόρκη που γυρίζει στο πατρικό του, κάπου στο πουθενά, για να αντιμετωπίσει τη ζωή και τον θάνατο, τον έρωτα, την αγάπη και το μίσος, την παράνοια του είναι και του φαίνεσθαι. Eνα οικογενειακό μυστικό, οι συνθήκες αυτοκτονίας της μητέρας, η αίσθηση απόρριψης από τον πατέρα, αποτελούν το εκρηκτικό μείγμα του έργου. «Tο «χρυσό αγόρι» έχτισε τη ζωή του έχοντας μεταφράσει λάθος κάποια στοιχεία, οπότε, ξαφνικά, ο κόσμος του κλονίστηκε όταν ήρθε αντιμέτωπος με την αλήθεια και τον εαυτό του.

• Oι σαθρές βάσεις πάνω στις οποίες είχε χτίσει τον κόσμο του κλονίστηκαν και το «οικοδόμημα» κατέρρευσε». Oταν επέστρεφε στο πατρικό του ήταν θυμωμένος. Hθελε να αντιμετωπίσει τον ετοιμοθάνατο πατέρα του, να λύσει τις διαφορές του με το παρελθόν, να τον «ξεσκεπάσει», να τον κατηγορήσει, να του επιρρίψει ευθύνες. Θεωρούσε ότι μόνο εάν εξοντωνόταν ο πατέρας, θα λυτρωνόταν ο ίδιος. Στην πορεία όμως τα πράγματα διαφοροποιούνται. H συνάντηση με τη γιατρό και παλιά του συμμαθήτρια θα διαταράξει τις βεβαιότητές του, θα ρηγματώσει τον θυμό του έως ότου παραδεχθεί ότι το «χρυσό αγόρι» είναι ευάλωτο και πίσω από τη μάσκα της κυνικότητας, του αρπακτικού στελέχους της πολυεθνικής κρύβεται ένα πληγωμένο παιδί που ψάχνει απεγνωσμένα τη γαλήνη και την αγάπη.

• Πρώτα όμως πρέπει να αντιμετωπίσει τα φαντάσματά του, που του επιτίθενται επί σκηνής, παίρνουν υπόσταση μέσω ενός ονείρου-εφιάλτη και παρανοϊκών φαντασιώσεων. Σε τι παραπέμπει ο τίτλος; «Tο «Mαύρο Kουτί» είναι ο πατέρας, ένας άγριος άνθρωπος ο οποίος λόγω της ασθένειάς του, ξαφνικά, από τη μέση του έργου και ύστερα, γίνεται ένας άλλος άνθρωπος, γίνεται ένα παιδί. Tότε το «Mαύρο Kουτί» όπου βρίσκεται κρυμμένη η αλήθεια ανοίγει και έρχονται όλοι αντιμέτωποι με ένα τραγικό μυστικό».

• Tον ρόλο του πατέρα υποδύεται ο Kώστας Kαζάκος, δάσκαλος του Γιώργου Hλιόπουλου στη σχολή. «Eίναι ωραία η αίσθηση και βαθιά η συγκίνηση που υπάρχω μαζί του στη σκηνή και λέει και λόγια μου. Eίναι ευτυχία. Hταν ένα όνειρο ζωής. Δεν το πιστεύω ότι έγινε πραγματικότητα. Aπό την πρώτη μέρα στη σχολή -τα τέσσερα χρόνια που φοίτησα εκεί ήταν από τα πιο ευτυχισμένα στη ζωή μου- περίμενα αυτήν τη στιγμή. Eίναι το δώρο μου προς αυτόν. Eίμαι τυχερός άνθρωπος γιατί είχα αυτό τον συγκεκριμένο άνθρωπο για δάσκαλο. Δεν ξεβράστηκα στον χώρο. Kι αυτή η συνύπαρξη είναι για μένα μία επιστροφή. Eίναι σα να επιστρέφω στο σπίτι μου, στις ρίζες μου.

• Σαν να ξαναγίνομαι παιδί, αθώος».Mε το «Mαύρο κουτί» ο Γιώργος Hλιόπουλος «κλείνει μια περίοδο» θεατρικής γραφής. «Yπάρχουν πρόσωπα που περνάνε σαν ονόματα από άλλα μου έργα, υπάρχουν επίσης «δανεικές» μερικές φράσεις σε συνδυασμό με ένα έντονο το στοιχείο της θεατρικότητας και σαρκασμού. Kάποια στιγμή γίνεται μια παύση κι είναι σα να μιλάω σε μένα, είναι αρκετά σκληρό αλλά και λυτρωτικό συνάμα». O σκηνοθέτης και σκηνογράφος της παράστασης Aντώνης Kαλογρίδης, μέσα από τη δική του τολμηρή ματιά, αναδεικνύει όλα τα στοιχεία τα οποία συνιστούν μία στην ουσία «μαύρη κωμωδία» γεμάτη ανατροπές, που «παίζει» με την υφή των ονείρων του ανθρώπου.

• Aντιμετωπίζει «Tο μαύρο κουτί» σαν τον «δικό μας καθρέφτη στον οποίο δεν προλαβαίνουμε ή και αποφεύγουμε να κοιταχτούμε» και με ανάγλυφα χρώματα «καλύπτει» και «αποκαλύπτει» τους ήρωές του, τους σημερινούς νέους και τη θέση τους απέναντι στην οικογένεια, τον τόπο τους, τα ιδανικά τους. «Tο «Mαύρο κουτί» είναι ένας μαυροπίνακας της ζωής όπου με κιμωλία και αίμα, ζωγραφίζουμε τα θέλω μας». Tο σκηνικό αιωρούμενο, με έντονες αντιθέσεις σε άσπρο-μαύρο, όπως στα όνειρα ή τους εφιάλτες, σημαδεύει την πορεία των χαρακτήρων σε ένα άδηλο αλλά ίσως πιο φωτεινό μέλλον.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

• «Tο μαύρο κουτί» του Γιώργου Hλιόπουλου. Σκηνοθεσία/Σκηνικά/Kοστούμια: Aντώνης Kαλογρίδης. Mουσική: Θοδωρής Oικονόμου. Φωτισμοί: Kατερίνα Mαραγκουδάκη. Video Art – Φωτογραφίες: Aντώνης Mπακόπουλος. Παίζουν: Kώστας Kαζάκος, Γιώργος Hλιόπουλος, Aννα Γεραλή, Aθηνά Mαξίμου, Nτορέττα Παπαδημητρίου. Θέατρο «Tζένη Kαρέζη». Παραστάσεις: Tε., Kυ. 8 μ.μ., Πέ., Πα., Σά. 9 μ.μ. Eισ.: €24, € 18 (λαϊκή), €16 (φοιτ.).

Aντιγόνη Kαράλη, ΕΘΝΟΣ, 26/03/2009

ΚΘΒΕ: Γιώργου Ηλιόπουλου «2η Ευκαιρία» – στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά

• Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει τη «2^η Ευκαιρία», ένα σύγχρονο ελληνικό έργο, του Γιώργου Ηλιόπουλου, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Η παράσταση, που θα κάνει πρεμιέρα, την Παρασκευή 20  Μαρτίου, στις 9.00 μ.μ,  ανεβαίνει στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών και εντάσσεται στην ενότητα «1Χ4» που έχει καθιερώσει το Κ.Θ.Β.Ε., για να αναδείξει το σύγχρονο ελληνικό θέατρο.

• Ο Μίμης και ο Αντώνης είναι δύο αδέρφια που ζούνε μαζί. Ο Μίμης 68 χρόνων, περιμένει από τον μικρότερο αδερφό του να του ανταποδώσει όλα όσα του είχε προσφέρει ο ίδιος μια ολόκληρη ζωή. Μοναδική του απόλαυση; …Το πλέξιμο.  Ο Αντώνης από την άλλη, αναζητά την ευτυχία στο τσιγάρο, τις σοκολάτες, τις ταινίες και τα λουλούδια του. Τι θα συμβεί όμως αν την αναζητήσει σε μια γυναίκα; Ο Κίμων, πάλι, απολαμβάνει την ανάμνηση μιας καλής ζωής γεμάτης αγάπη. Και η Αναστασία αναρωτιέται που θα βρει την ευτυχία, έχοντας για παρηγοριά τις καραμέλες της. Η ευτυχία όμως «είναι θέμα τύχης και ακόμη καλύτερα είναι θέμα καλής τύχης». Μια ιστορία αναζήτησης απολογισμού και ανταπόδοσης. Ένα παιχνίδι υποχρεώσεων και επιθυμιών. Μια δεύτερη ευκαιρία ζωής και ένα βαρύ χρέος που τη σκεπάζει.

Σημείωμα του σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά

• Τέσσερα πρόσωπα οικεία και καθημερινά, σε μια κρίσιμη περίοδο της ζωής τους, διαγράφουν τη δική τους τροχιά σε τέσσερις ομόκεντρους κύκλους, αναζητώντας τον θρίαμβο της προσωπικής τους ελευθερίας. Αλήθειες και ψέματα, ως αόρατα νήματα του παρελθόντος, γίνονται ορατά, όταν στο κέντρο πλανάται το όραμα της επερχόμενης αλλαγής με τη «2^η Ευκαιρία».

• Στη λαχτάρα τους για το δικαίωμα στις ομορφιές της ζωής που θα μπορούσαν να έχουν με τη «2η ευκαιρία» δυσκολεύονται να ανταποκριθούν και να αφεθούν σε αυτή, είτε γιατί θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για τη μέχρι τώρα τακτοποιημένη ζωή τους είτε δίνοντάς της ψευδαισθητικές διαστάσεις ή και ακόμα επειδή πιστεύουν ότι δεν έχουν δικαίωμα στην ευτυχία. Ανήμποροι να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και να υπερβούν τα όριά τους, παραμένουν παγιδευμένοι στις συναισθηματικές τους εξαρτήσεις και φαντασιώσεις και η «2^η ευκαιρία» μετατρέπεται σε απειλή. Ενοχές και φόβοι από χρέη του παρελθόντος ζωντανεύουν και τους αναγκάζουν να υπερασπίζονται τα ζωτικά τους ψεύδη ως ιδεολογήματα.

• Η παράσταση προτίθεται να υπογραμμίσει το έδαφος που παράγει αυτά τα πρόσωπα και την αιτία που τα προσδιορίζει, χωρίς να περιοριστεί απλώς στη φωτογράφισή τους. Οι έμμεσες μπεκετικές αναφορές του έργου –Χαμ και Κλοβ στο Τέλος του παιχνιδιού– διαρθρωμένες με χιούμορ και ειρωνεία, αποτελούν το σημείο εκκίνησης και εστίασης της σκηνικής ανάδειξης του έργου. Στόχο έχει να αναδείξει την προσπάθεια του καθενός από μας να ξεφύγει από τον μικρόκοσμό του, να παλέψει κάποτε με τις ενοχές και τους φόβους του για να μπορέσει να διαχειριστεί τα συναισθήματά του. Στη δεύτερη ευκαιρία ίσως να είμαστε έτοιμοι…

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς. Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Πάτσας. Μουσική: Δημήτρης Ζαβρός. Κίνηση: Πάολα Μυλωνά. Επεξεργασία Βίντεο: Άντα Λιάκου. Φωτισμοί: Κωστής Σιδηρόπουλος. Βοηθός σκηνοθέτη: Σμαρώ Κώτσια. Βοηθός σκηνοθέτη β΄: Τζένη Καραβίτη. Βοηθός σκηνογράφου: Καλλιόπη Εφραιμίδου. Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου, Χριστίνα Λιάκου. Διανομή με σειρά εμφάνισης: Αντώνης: Στέργιος Τζαφέρης, Μίμης: Χρήστος Παπαστεργίου, Κίμων: Μιχάλης Γούναρης, Αναστασία: Θάλεια Σκαρλάτου.

Παραστάσεις: Τετάρτη & Σάββατο 6 μ.μ. & 9 μ.μ., Πέμπτη & Παρασκευή 9 μ.μ., Κυριακή 7 μ.μ. Τιμές Εισιτήριων: Πλατεία: 22€, Φοιτητικό: 15€. Πληροφορίες-Κρατήσεις: Διάρκεια Παραστάσεων: 20/3/2009 – 12/4/2009. Ώρες λειτουργίας ταμείων: 9.30 π.μ. έως τις 9.30 μ.μ.  Τηλ. κρατήσεων: 2310-288000. Ώρες λειτουργίας ταμείου «Ολύμπιον»: Τρίτη-Πέμπτη-Παρασκευή: 10-2μ.μ. και 5-9 μ.μ., Τετάρτη και Σάββατο: 10-6 μ.μ., Τηλ. Κρατήσεων: 2310-223211

Κρύβουμε τα θέλω μας… Ο Κώστας Καζάκος μιλά για το νέο έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου που ανεβαίνει στο θέατρο «Τζένη Καρέζη»

• Πάντα έπειτα από ένα αεροπορικό ατύχημα οι εμπειρογνώμονες ανατρέχουν στο μαύρο κουτί του αεροσκάφους για να διαλευκάνουν τα αίτια του ατυχήματος. Τι γίνεται όμως όταν «κρασάρει» ηθικά και υπαρξιακά ένας άνθρωπος; Ποιο μαύρο κουτί μπορεί να δείξει τα αίτια και την πορεία της πτώσης του;

Το έργο

• «Το Μαύρο Κουτί», πάντως, το νέο έργο του πολυγραφότατου Γιώργου Ηλιόπουλου, «είναι σαν το δικό μας καθρέφτη, στον οποίο δεν προλαβαίνουμε ή και αποφεύγουμε να κοιταχτούμε. Είναι ένας μαυροπίνακας της ζωής, όπου με κιμωλία και αίμα ζωγραφίζουμε τα θέλω μας», μας δίνει ένα πρώτο στίγμα συντεταγμένων ο Κώστας Καζάκος, που ερμηνεύει το ρόλο του πατέρα.

• Κεντρικό πρόσωπο είναι ένα «golden boy με καριέρα στη Νέα Υόρκη που γυρίζει στο πατρικό του, κάπου στο πουθενά, για να αντιμετωπίσει τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα, την αγάπη και το μίσος, τη σχέση του με τον πατέρα και τη μάνα του. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα ταξίδι από τον αμοραλισμό και το κυνήγι ψευδών αναγκών στην αυτογνωσία και τον εξανθρωπισμό. Πρόκειται για το μαύρο κουτί που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και κρύβει τη βαθιά αιτία των καταστροφών και των ανατροπών της ανθρώπινης ύπαρξης. Ενα μαύρο κουτί που κρύβει την αληθινή ανθρώπινη φύση, τις αληθινές καταβολές του ανθρώπου», εξηγεί ο Κώστας Καζάκος.

Η κρίση

• Σύμφωνα με τον ηθοποιό, οι καταστάσεις που περιγράφονται στο έργο του Ηλιόπουλου παρουσιάζουν ανατριχιαστικές ομοιότητες με αυτό που ζούμε σήμερα στην εκτός θεάτρου πραγματικότητα. «Το έργο τελειώνει με μια νότα αισιοδοξίας κι εναποθέτει τις ελπίδες μας στο χαμένο μας ανθρωπισμό. Στην πραγματική ζωή μάλλον δεν ανατρέπονται αυτά τα πιράνχας με τα laptops και τις γραβάτες, αφού, παρά τη μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση που διανύουμε, δεν δείχνουν διατεθειμένα να έρθουν σε επαφή με τον άνθρωπο μέσα τους, να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να αλλάξουν ρότα. Ομως, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι όλοι οι άνθρωποι είναι σκυλιά, λύκοι». Παραδέχεται όμως πως «αυτό που προτάσσεται από την εξουσία σήμερα είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων και όχι η ίδια η αντιμετώπισή τους. Ολοι ξέρουμε πώς εξαλείφεται η φτώχεια. Κι αντί να αυξήσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις για να έχει χρήματα και ασφάλεια ο κόσμος, πάμε να λύσουμε το πρόβλημα μέσω των τραπεζών και του περαιτέρω δανεισμού. Και ο όγκος παραμένει… Και κάνει μεταστάσεις, δημιουργώντας νέες συνθήκες εξαθλίωσης για τους πολλούς». Αραγε υπάρχει έξοδος από αυτό το τούνελ της κοινωνικής κρίσης; «Οσο ο πολίτης είναι παθητικός, συμβιβασμένος, αγράμματος και υποταγμένος, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Οι άνθρωποι σπάνε τα δεσμά τους μόνο μέσα από τη μόρφωση, τη γνώση. Και τη συλλογική αντίδραση».

Info

«Το Μαύρο Κουτί»
– Θέατρο «Τζένη Καρέζη»
(Ακαδημίας 3, Σύνταγμα, τηλ. 210-3636144).
– Πρεμιέρα σήμερα, 6 Μαρτίου.
Παραστάσεις: Τετ. & Κυρ. 20.00, Πέμ. – Σάβ. 21.00, Σάβ. 18.00. Εισιτήρια: €24, €18, €16 (φοιτ.).
– Σκηνοθεσία – σκηνικά – κοστούμια: Αντώνης Καλογρίδης.
– Παίζουν: Κώστας Καζάκος, Γιώργος Ηλιόπουλος, Αθηνά Μαξίμου, Αννα Γεραλή, Ντορέττα Παπαδημητρίου.

• ΜΠΛΑΤΣΟΥ ΙΩΑΝΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Κυριακή, 08.03.09

Ονειρα… σε «μαύρο κουτί» στο θέατρο «Τζένη Καρέζη»

• Ο Κώστας Καζάκος, θα ανεβάσει (6/3) στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» το νέο έργο του ηθοποιού και συγγραφέα Γιώργου Ηλιόπουλου «Το μαύρο κουτί», σε σκηνοθεσία – σκηνογραφία Αντώνη Καλογρίδη.Ο Γιώργος Ηλιόπουλος, παλιός μαθητής του Κώστα Καζάκου, με συγκίνηση συνεργάζεται με τον δάσκαλό του, με ένα έργο το θέμα του οποίου είναι επίκαιρο αλλά και διαχρονικό. Παρελθόν και παρόν, αλήθειες και ψέματα, πραγματικότητα, ψευδαισθήσεις, όνειρα και εφιάλτες συνιστούν το «Μαύρο κουτί». Πρωταγωνιστής του έργου ένα «golden boy» με καριέρα στη Ν. Υόρκη, που γυρίζει στο πατρικό του για να αντιμετωπίσει τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα, την αγάπη και το μίσος, την παράνοια του «είναι» και του «φαίνεσθαι».

• Το έργο, σαν καθρέφτης όπου δεν προλαβαίνουμε ή αποφεύγουμε να κοιταχτούμε, «καλύπτει» και «αποκαλύπτει» τα πρόσωπα – τους σημερινούς νέους και τη θέση τους για την οικογένεια, τον τόπο τους, τα ιδανικά τους. «Το Μαύρο Κουτί» είναι ένας μαυροπίνακας της ζωής, όπου «ζωγραφίζουμε» τα «θέλω» μας. Το σκηνικό, αιωρούμενο, με έντονες αντιθέσεις σε άσπρο – μαύρο, όπως στα όνειρα ή τους εφιάλτες, σημαδεύει την πορεία των προσώπων σε ένα άδηλο, ίσως όμως πιο φωτεινό μέλλον.

• Εκτός από τον Κώστα Καζάκο και τον Γιώργο Ηλιόπουλο, παίζουν: Αννα Γεραλή, Αθηνά Μαξίμου και Ντορέττα Παπαδημητρίου. Η πρωτότυπη μουσική είναι του Θοδωρή Οικονόμου, οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη και τα βίντεο-αρτ του Αντώνη Μπακόπουλου.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

27/2/2009

— Ονειρα… σε «μαύρο κουτί»