«Freak Show» στα Εξάρχεια

• Προ-βολες

• Tου Νικου Βατοπουλου, Η Καθημερινή, 14/04/2011

Καθώς έβγαινα από το «104» της οδού Θεμιστοκλέους, ψηλά στα Εξάρχεια, είχα το μυαλό πλημμυρισμένο από το «Freak Show». Είχα παρακολουθήσει την παράσταση της ομάδας Tandem, μιας «παρέας» ταλαντούχων νέων καλλιτεχνών, που εμφανίστηκαν το 2008. Πήγα περισσότερο από περιέργεια, γιατί με τράβηξε το θέμα, που συνέδεε τις ρωμαϊκές αρένες με τα τηλεοπτικά πλατώ. Μπαίνοντας, μου έδωσαν ένα σακουλάκι με ποπ κορν. Επρεπε να δοκιμαστούν οι αντιδράσεις όταν οι «άνθρωποι–εκθέματα» σαν σε τσίρκο του 19ου αιώνα, άπλωναν το χέρι και κοίταζαν στα μάτια. Και η παράσταση δεν είχε αρχίσει ακόμη.Αυτή η ιδέα της Μαργαρίτας Γερογιάννη, που σκηνοθετεί την ομάδα, να στήσει ένα θέαμα–σχόλιο, με στοιχεία καμπαρέ, drag show, τσίρκο και vaudeville, με ανθρώπους–συντρίμμια, με τα οποία γελάς αλλά και συμπονάς, σαν να βλέπεις μία Αννίτα Πάνια στην Αμερική του ’60, με άρωμα από Βερολίνο του Μεσοπολέμου, Cotton Club και αμερικάνικα καταγώγια και ολίγον από τον «Ανθρωπο που γελά» του Βίκτωρος Ουγκώ, με έκανε να χαμογελάω καθώς έβλεπα ένα έργο κατ’ ουσίαν δραματικό.Ενας τηλεπαρουσιαστής (με το ιδιαίτερο ταλέντο του Γιάννη Διακάκη) αναζητεί την «Μις Πόνος» και βάζει το κοινό να φωνάζει «Ωωωωω…» και «Ααααα..» καθώς διαγωνίζονται τρία κορίτσια, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους (Ειρήνη Γεωργαλάκη, Χριστίνα Δαλαμάγκα, Ζέτη Φίτσιου) και ξεφλουδίζουν θέλοντας και μη το «παρελθόν» τους. Ο βοηθός παρουσιαστή με το συμβολικό (;) όνομα Ιωσήφ (Δημήτρης Αντωνίου) «δένει» τη συνταγή, οδηγεί το έργο στην κορύφωση και δίνει το πιο όμορφο και λυπητερό ρεσιτάλ ερμηνείας και παντομίμας στο σκετς με τα χέρια και το άδειο παλτό. Στο πιάνο, ο Γιώργος Ζιάβρας ήταν μία ωραία φιγούρα, μισοφωτισμένη, θύμιζε Αμερική του ’50 και διέθετε νεύρο και ωραία φωνή. Φωνές είχαν όλοι οι ηθοποιοί και οι αμερικάνικες μπαλάντες έβγαιναν αληθινές.Παίρνοντας τη δροσιά και τη φλόγα της παράστασης, που τελειώνει σήμερα, αναλογιζόμουν όλους αυτούς τους νέους ηθοποιούς της Αθήνας, που με αντάλλαγμα τι άραγε, δίνουν αίμα και ενέργεια και καταθέτουν το ταλέντο τους σε υπόγεια και πατάρια της μεγάλης μας πόλης.

«Αve Maya» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

• Στην παράσταση συμμετέχουν διάσημοι χορευτές από πολύ γνωστά συγκροτήματα

Με την ίδια τη Μάγια Πλισέτσκαγια στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να ερμηνεύει το «Ave Maya», τη γνωστή δημιουργία του Μορίς Μπεζάρ ειδικά γι΄αυτήν θα κλείσει το γκαλά προς τιμή της θρυλικής χορεύτριας που διοργανώνεται σήμερα Πέμπτη και αύριο Παρασκευή (στις 20.30, στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης).

Στην παράσταση συμμετέχουν διάσημοι χορευτές από συγκροτήματα με τα οποία η ίδια συνδέθηκε ιδιαίτερα στη διάρκεια της μακρόχρονης καριέρας της: το Μπαλσόι της Μόσχας, το Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης, το Βασιλικό Μπαλέτο της Αγγλίας, το Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας, η Οπερα του Παρισιού αλλά και το συγκρότημα του Κάρλος Σάουρα αφού από το 1993 η Πλισέτσκαγια διατηρεί και την ισπανική υπηκοότητα.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει αποσπάσματα από γνωστά μπαλέτα όπως «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Κουρσάρος», «Ζιζέλ», «Αρτεμις και Ακταίων», «Κάρμεν» του Αλόνσο κ.α. Παράλληλα, θα προβληθεί και ταινία με τους κύριους σταθμούς της ζωής και της καριέρας της Πλισέτσκαγια στις μεγάλες σκηνές του κόσμου.

Φεστιβάλ Αθηνών στα χρόνια της κρίσης

•  Τί θα δούμε το καλοκαίρι σε Επίδαυρο, Ηρώδειο, Πειραιώς 260 και όχι μόνο

• IΣΜΑ ΤΟΥΛΑΤΟΥ. ΤΟ ΒΗΜΑ: 14/04/2011, 13:26

Σιλβί Γκιλέμ, Ρομέο Καστελούτσι, Αριάν Μνουσκίν, Μπομπ Γουίλσον, Κριστόφ Βαρλικόφσκι, Μαγκί Μαρέν. Διεθνούς φήμης καλλιτέχνες οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν αποκτήσει μια λίγο – πολύ σταθερή σχέση με το Φεστιβάλ Αθηνών, θα βρεθούν για μια ακόμη φορά στην πρωτεύουσα προκειμένου να συμμετάσχουν στη διοργάνωση και ν΄ανανεώσουν την επαφή τους με το ελληνικό κοινό.

Η καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του προγράμματος από τον πρόεδρο και καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ κ. Γιώργο Λούκο έγινε νωρίτερα στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, παρουσία του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλου Γερουλάνου και αρκετών από τους συντελεστές των παραγωγών.

«Πέρισυ είχαμε πολλούς φόβους εάν, λόγω της οικονομικής κρίσης, θα καταφέρουμε να πουλήσουμε εισιτήρια» είπε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Λούκος. «Ωστόσο, αντιμετωπίσαμε μια ευχάριστη έκπληξη αφού, τελικά, πήγαμε καλύτερα από πρόπερσι και καταφέραμε να πουλήσουμε 170.000 εισιτήρια».

Ο κ. Λούκος αναφέρθηκε επίσης στην πολιτική χαμηλών τιμών εισιτηρίων του Φεστιβάλ αλλά και στη δωρεάν διάθεση εισιτηρίων σε ανέργους η οποία θα συνεχιστεί κι εφέτος. Σε ο, τι αφορά τον τακτικό προϋπολογισμό, εφέτος ανέρχεται στα 3,2 εκατομμύρια ευρώ (έναντι πέντε εκατομμυρίων πρόπερσι και τεσσάρων εκατομμυρίων πέρυσι), αλλά, όπως είπε ο κ. Λούκος «για πρώτη φορά πέρισυ λόγω των πολλών εισιτηρίων που καταφέραμε να πουλήσουμε είχαμε κέρδος στον ισολογισμό της τάξεως των 420 χιλιάδων ευρώ».

Από την πλευρά του ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού χαρακτήρισε το πρόγραμμα του 2011 «καλόγουστο, πολυσυλλεκτικό κι εξωστρεφές» ενώ αναφέρθηκε τόσο στο διεθνές σκέλος της διοργάνωσης όσο και στη σχέση που αυτή αναπτύσσει ολοένα κι εντονότερα με την πόλη των Αθηνών.

Για μια ακόμη χρονιά, λοιπόν, το Φεστιβάλ Αθηνών θ΄αγκαλιάσει όλη την πόλη αφού πέρα από το Ηρώδειο και την Πειραιώς 260, παραστάσεις θα φιλοξενηθούν επίσης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την πρώην Κορεάτικη Αγορά, την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, το Από Μηχανής Θέατρο, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης κ. α

Σε ο, τι αφορά αυτές καθεαυτές τις παραστάσεις, παρά τη δύσκολη οικονομική για τη χώρα συνολικά συγκυρία, η διοργάνωση αποκαλύπτει και πάλι μια ευρεία«βεντάλια» θεαμάτων που περιλαμβάνει θέατρο, μουσική, χορό, εικαστικά και σύνθετα θεάματα. Ειδικά αφιερώματα έχουν προγραμματιστεί για τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Νίκο Γκάτσο, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Γκούσταφ Μάλερ και τον Ιάνη Ξενάκη.

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται, μεταξύ άλλων, η όπερα «Ευγένιος Ονιέγκιν» του Τσαϊκόφσκι που παρουσιάζει η Οπερα Μπαλσόι. Πρόκειται για μια από τις πιο πολυσυζητημένες διεθνώς παραγωγές όπερας των τελευταίων ετών, τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Ντμίτρι Τσερνιάκοφ, εκπρόσωπος της νεότερης γενιάς ρώσων σκηνοθετών και γνωστός για τις «αιρετικές» αναγνώσεις του.

Σε ο, τι αφορά την Επίδαυρο, στον προγραμματισμό ξεχωρίζει ο σαιξπηρικός «Ριχάρδος ο Γ» από το Bridge Project, με τον Σαμ Μέντες να σκηνοθετεί τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Old Vic Theatre Κέβιν Σπέισι στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Τέλος, στο εφετινό Φεστιβάλ συμμετέχει και η Εθνική Λυρική Σκηνή με το δίπτυχο «Καβαλλερία Ρουστικάνα» του Μασκάνι/ «Παλιάτσοι» του Λεονκαβάλλο (1-5 Ιουνίου, Ηρώδειο) που σκηνοθετεί ο διάσημος Γκράχαμ Βικ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΕΛΣ θα εμφανισθεί αργότερα με μία ακόμη παραγωγή όπερας στο Ηρώδειο: ο λόγος για τον «Ναμπούκο» του Βέρντι σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαϊδη.

Δείτε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών σε pdf

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ: Δει δη χρημάτων…

Αρκετά μειωμένος είναι ο προϋπολογισμός του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου (3,2 εκ. ευρώ, από 4 εκ. πέρσι και 5 εκ. πρόπερσι), το πρόγραμμα του οποίου, ξεκινά την 1/6. Μεταξύ άλλων, θα γίνουν αφιερώματα σε μεγάλους δημιουργούς (Ξενάκης – 3,6,8/6, Μάλερ – 26/6 και 15/7), Ελύτης – 24/6, Γκάτσος, Παπαδιαμάντης κ.ά.), παραστάσεις με διεθνή ονόματα, αλλά και νέες θεατρικές ομάδες, μουσικές, χορευτικές εκδηλώσεις, εκθέσεις κλπ. Κι επειδή πενία τέχνας κατεργάζεται, μεγάλος θα είναι ο αριθμός των μονολόγων, αρκετοί από τους οποίους θα παρουσιαστούν σε …απροσδόκητους χώρους (αυλές, ταράτσες).

Οι υπόλοιποι χώροι είναι: Ηρώδειο, Πειραιώς 260, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, πρώην Κορεάτικη Αγορά, Τεχνόπολη, «Από Μηχανής Θέατρο», Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης κ.ά. Μεταξύ άλλων, το πρόγραμμα περιλαμβάνει: «Ευγένιος Ονιέγκιν» του Τσαϊκόφσκι από την Οπερα Μπαλσόι (12,14/7), «(Α)πολλωνία» (28/6-1/7), «Αμλετ» (7-9/7), «Γυναίκες» (9-10/7), παράσταση της Συλβί Γκιλέμ (19-20/7), Forsythe Company με το «Yes we can’t» (3-5/7), «Καβαλλερία Ρουστικάνα» του Μασκάνι/ «Παλιάτσοι» του Λεονκαβάλλο από Εθνική Λυρική Σκηνή (1-5/6) κ.ά. Μουσικοί από Τυνησία και Αίγυπτο (17/6, Τεχνόπολη), «Η κόρη της καταιγίδος» του Θ. Σακελλαρίδη (13-14/6, Πειραιώς 260) κ.ά. Λιγότερες παραστάσεις θ’ ανεβούν φέτος στην Επίδαυρο: «Ειρήνη» (1-2/7), «Μικρά Διονύσια» – παράσταση φόρος τιμής στο ΚΘΒΕ (8-9/7), «Σκηνοβάτες» (Εθνικό Θέατρο, 15-16/7). «Μήδεια» (22-23/7), «Ριχάρδος Γ’» (29,30/7), «Ηρακλής Μαινόμενος» (Εθνικό Θέατρο, 5-6/8). [Ριζοσπάστης, Παρασκευή 15 Απρίλη 2011]

ΥΠΠΟ-διάλυση όλοι οι θεσμοί. Εκβιαστικός «διάλογος» για τα ΔΗΠΕΘΕ

Στο αμφιθέατρο του ΥΠΠΟ-Τ πραγματοποιήθηκε προχτές ημερίδα με θέμα την ανασυγκρότηση – επαναθεώρηση του θεσμού των ΔΗΠΕΘΕ, παρουσία πρώην και νυν καλλιτεχνικών διευθυντών και εκπροσώπων του ΣΕΗ.

Στην ημερίδα παραβρέθηκε ο υπουργός, ο οποίος αφού άκουσε τις απόψεις, μίλησε… περί έρωτος! Ναι καλά διαβάσατε. Μεταξύ άλλων, τάδε έφη Παύλος Γερουλάνος: «Η καταγραφή προβλημάτων και η προσπάθεια επίλυσής τους είναι μια μορφή έρωτα με το χτες. Αντίθετα, η καταγραφή ευκαιριών και η προσπάθεια να τις αδράξουμε είναι μια μορφή έρωτα με το αύριο. Γι’ αυτό το μόνο αίτημά μου είναι να δείτε με πολλή αγάπη τις μέρες που έρχονται και με πολύ φόβο αυτές που πέρασαν»!!! Και συνέχισε: «Το μνημόνιο και την τρόικα σ’ αυτό το δωμάτιο μπορούμε να τα φέρουμε μόνο εμείς. Ως παλιά κοινωνία κοιτάμε με αγάπη τις μέρες που ζήσαμε και με φόβο τις ημέρες που έρχονται και για αυτό συζητάμε για όσα ζήσαμε».

Ο Π. Γερουλάνος «ερωτοτροπεί» με λέξεις και έννοιες, όταν τα ΔΗΠΕΘΕ ψυχορραγούν. Δεν έχουν πάρει δραχμή για το 2011. Η εντολή για την εκταμίευση των 57.000 ευρώ, που θα κάλυπτε το πρώτο 4μηνο του 2011 μέχρι τον Απρίλη, είναι άγνωστο πότε θα εκτελεστεί και θα φτάσει στα ταμεία των ΔΗΠΕΘΕ. Το πρόγραμμα των περισσοτέρων ΔΗΠΕΘΕ για το χειμώνα που πέρασε ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, ενώ για το καλοκαίρι δεν υπάρχει «φως», καθώς αδυνατούν να προγραμματίσουν οτιδήποτε με αυτά τα δεδομένα, παρότι δόθηκε εξάμηνη παράταση (μέχρι το Δεκέμβρη 2011) στη σύμβαση μεταξύ ΔΗΠΕΘΕ – ΥΠΠΟΤ – δήμων.

Ηταν στραβό το κλήμα… ήρθε και η μετατροπή της δημοτικής επιχείρησης σε κοινωφελή. Αυτό προκαλεί προβλήματα λειτουργίας, καθώς προϋποτίθενται διαγωνισμοί και ΑΣΕΠ. Ενός «Καλλικράτη» μύριοι μηχανισμοί έπονται.

Οι απόψεις που κυκλοφορούν και μάχονται για το ποια θα επικρατήσει είναι αρκετές. Πρώτη και ισχυρότερη η άποψη του κύκλου Γερουλάνου για μείωση των ΔΗΠΕΘΕ σε έξι. Το επίσημο ΠΑΣΟΚ υπερασπίζεται τα 12, όσες και οι περιφέρειες, πλην της Αθήνας. Κάποιοι του «παλιού» ΠΑΣΟΚ μιλούν για τη διατήρηση όλων των υπαρχόντων… αλλά να απεξαρτηθούν από τους Δήμους. Οσον αφορά στη θεσμική αναδιάρθρωση, οι περισσότεροι επιθυμούν την μετατροπή τους σε Α.Ε! Μετατροπή που θα είναι η ταφόπλακα των ΔΗΠΕΘΕ.

«Μπορεί να υπάρξει και μια χρονιά «παύσης»», δηλώνει ανενδοίαστα ο Γιάννης Βούρος, ο οποίος μαζί με τους Πέμυ Ζούνη, Λευτέρη Πλασκοβίτη και τη Διεύθυνση Θεάτρου – Χορού του ΥΠΠΟΤ εκπονούν νέο πλαίσιο για τα ΔΗΠΕΘΕ.

Η θέση του ΣΕΗ στην ημερίδα είναι τα ΔΗΠΕΘΕ να εξελιχθούν σε αυτοτελείς κρατικούς καλλιτεχνικούς οργανισμούς, με δικό τους ιδρυτικό νόμο που θα ορίζει τη λειτουργία, τη δική τους αποκλειστική υποδομή και χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στόχος πρέπει να είναι κάθε μεγάλη πόλη να αποκτήσει το δικό της «κρατικό θέατρο». Αυτή η προοπτική μπορεί να στηριχθεί άμεσα στην υπάρχουσα υποδομή των 16 ΔΗΠΕΘΕ, που μπορούν να μετεξελιχτούν σε κρατικά θέατρα και να διοικούνται από ανακλητούς αντιπροσώπους. Οι πόροι τους πρέπει να προέρχονται: από τον κρατικό προϋπολογισμό, γιατί η εμπλοκή πολλών φορέων μέσω ποσόστωσης στο σύνολο της χρηματοδότησης, συνεπάγεται την εξάρτηση των θεάτρων (άρα και του προσφερόμενου έργου) από την τοπική μικροπολιτική, τον παραγοντισμό και την κομματική ένταξη.

Είναι μια πρόταση δημιουργίας κρατικής ευθύνης θεάτρων, τα οποία θα τονώσουν την εγχώρια παραγωγή πολιτιστικού έργου, αντιμετωπίζοντας την αυξανόμενη στις μέρες μας «εισαγωγή» πολιτιστικών προϊόντων ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και τη φτώχεια των Ελλήνων καλλιτεχνών. Ριζοσπάστης, Παρασκευή 15 Απρίλη 2011

Το τέταρτο κουδούνι

• Του Γιώργου ∆.Κ. Σαρηγιάννη ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

«Mέδουσα: Σχέδια και αυτοσχεδιασµοί για σχεδίες και ναυάγια» θα ’ναι ο τίτλος της παράστασης που ετοιµάζει για µια απ’ τις αίθουσες της «Πειραιώς 260» ο Θωµάς Μοσχόπουλος (φωτογραφία) µε την οµάδα του, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – το πρόγραµµά του, όπως και του Φεστιβάλ Επιδαύρου, ανακοινώνεται σήµερα.

Πρόκειται για ένα έργο που δηµιουργήθηκε απ’ όλη την οµάδα η οποία άντλησε απ’ την ιστορία του ναυαγίου της γαλλικής φρεγάτας «Μέδουσα» που συνέβη τον Ιούλιο του 1816, λίγο µετά την παλινόρθωση των Βουρβόνων, στις ακτές της Μαυριτανίας κι ενώ έπλεε προς το Σεν Λουί της Σενεγάλης (αποικίας την οποία η Γαλλία είχε πρόσφατα ανακτήσει απ’ την Αγγλία µετά την πτώση του Ναπολέοντα), επικεφαλής σχηµατισµού πλοίων του γαλλικού στόλου απ’ τον οποίο αποκόπηκε λόγω της απειρίας και της ατζαµοσύνης του αριστοκράτη κυβερνήτη της.

Η φρεγάτα προσάραξε σε ξέρα και δεν µπόρεσε να αποκολληθεί, οπότε απ’ τα περίπου 170 άτοµα που επέβαιναν – κυρίως ναύτες και στρατιώτες αλλά και πολίτες – τα 152 επιβιβάστηκαν σε µια σχεδία που κατασκεύασαν και την οποία ρυµουλκούσαν βάρκες. Τα σκοινιά σύντοµα έσπασαν κι η σχεδία βρέθηκε να περιπλανιέται στη θάλασσα ενώ, πάνω της, οι χωρίς τροφή και νερό ναυαγοί έφτασαν σε ακρότητες – µέχρι τον κανιβαλισµό.

Καµιά δεκαριά ήταν οι επιζήσαντες απ’ τους επιβάτες της που τους περιµάζεψαν έπειτα από δεκατρείς µέρες. ∆υο απ’ αυτούς δηµοσίευσαν ένα κείµενο για την άγρια εµπειρία τους, το θέµα πήρε διαστάσεις πολιτικού σκανδάλου και το 1817 έγινε δίκη. Ο πλοίαρχος που κηρύχθηκε ένοχος και του απαγγέλθηκε η ποινή του θανάτου τη γλίτωσε τελικά µε τρία χρόνια φυλακή.

Η τραγωδία της «Μέδουσας» ενέπνευσε στον ζωγράφο Τεοντόρ Ζερικό την ιστορική ελαιογραφία «Η σχεδία της Μέδουσας» (1818-1819) που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου και που ανήγαγε την περιπέτεια αυτή σε θρύλο κι έγινε η αφορµή για σειρά βιβλίων, λογοτεχνικών και ιστορικών, καθώς και για την οµώνυµη γαλλική ταινία (1998) του Ιράτζ Αζιµί. Ανάµεσα στα βιβλία, το µυθιστόρηµα (1875) «Ο Καγκελάριος» του Ιουλίου Βερν – από άλλο βιβλίο του οποίου («Στην Μαγγελανία» ο αρχικός τίτλος, «Οι ναυαγοί του Ιωνάθαν» στην µεταθανάτια έκδοση) είναι εµπνευσµένη κι η πρόσφατη παράσταση «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας» της Αριάν Μνουσκίν, που, κατά σύµπτωση, θα παρουσιάσει το «Θέατρο του Ηλιου», επίσης στο Φεστιβάλ – αλλά και το µυθιστόρηµα «Η σχεδία» του Μιχάλη Μοδινού που µόλις κυκλοφόρησε – άλλη σύµπτωση – απ’ τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

Στην παράσταση του Θωµά Μοσχόπουλου θα συνεργαστούν για τα σκηνικά η Ελλη Παπαγεωργακοπούλου, τα κοστούµια η Κλερ Μπρέισγουελ, τη µουσική ο Κορνήλιος Σελαµσής, τους φωτισµούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος. Στη διανοµή, µεταξύ άλλων, Αννα Μάσχα (φωτογραφία), Αργύρης Ξάφης, Μαρία Σκουλά, Κώστας Μπερικόπουλος, Θάνος Τοκάκης – το πρόσφατο Βραβείο ∆ηµήτρης Χορν.

Τη θυµάµαι απ’ την αρχή – αρχή την Μάνια Παπαδηµητρίου. Απ’ την πρώτη, σχεδόν, στιγµή που πάτησε το σανίδι. Απ’ το Χνούδι. Τον πρώτο της µεγάλο ρόλο. Το ’82. Σαν να ’ναι χτες. Κοριτσάκι ακόµα. Στη σκηνή του «Βεάκη» – «Λαϊκή Σκηνή» του «Θεάτρου Τέχνης». Στο «Πανηγύρι» του ∆ηµήτρη Κεχαΐδη. Πλάι στον Γιώργο Λαζάνη. Που σκηνοθετούσε κιόλας.

Από τότε δεν έχει πάψει να µε εκπλήττει. Κάθε τόσο. Αλλη µια φορά φέτος. Οταν την είδα ως Στέφανι Εϊµπραχαµς στο «Σόλο ντουέτο» του Τοµ Κεµπίνσκι – στη Β’ Σκηνή του θεάτρου «Οδού Κεφαλληνίας». Σκηνοθετηµένη απ’ την Ελένη Μποζά. Με τον ισάξιο Νίκο Αρβανίτη πλάι της.

Και πάλι, ένα άλλο, διαφορετικό πρόσωπο. Μια απεγνωσµένα σαρκαστική µεγάλη βιολονίστρια που δεν µπορεί να αποδεχτεί ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας τη χτύπησε εκεί που πονάει περισσότερο: στην τέχνη της, τη µουσική, που λατρεύει και που αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει.Συν-αρ-πα-στι-κή! Θα χάσετε αν δεν τη δείτε – έως και την Κυριακή παίζεται η παράσταση.

Σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασµένης Πέµπτης για τον «Χορό του Θανάτου» που θ’ ανέβει τον επόµενο χειµώνα στο «Αλµα» µε Γιώργο Μιχαλακόπουλο και Κατερίνα Μαραγκού σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου.

Το ιδιαίτερο του καινούργιου ανεβάσµατος: θα χρησιµοποιηθεί η λανθάνουσα – εξαίρετη λένε – µετάφραση, απευθείας απ’ τα σουηδικά, του Ι. Ε. Χρυσάφη, η οποία εκδόθηκε το 1930 απ’ τον Ελευθερουδάκη χωρίς ποτέ να παιχτεί και την οποία ανακάλυψε σε παλαιοβιβλιοπωλείο η σκηνοθέτρια.

Το γεγονός φέρνει στην επιφάνεια το όνοµα του Ιωάννη Χρυσάφη (1873-1932), αθλητή της γυµναστικής και, στη συνέχεια, γυµναστή και προπονητή του Εθνικού Γυµναστικού Συλλόγου, µε ενεργό ρόλο στη διοργάνωση των πρώτων σύγχρονων Ολυµπιακών Αγώνων το 1896 στην Αθήνα, σκληρού αµφισβητία διά του Τύπου του αθλητικού κατεστηµένου της εποχής του, µε δραστηριότητα καταλυτική στην πρόοδο του ελληνικού αθλητισµού – «ακρογωνιαίο λίθο της γυµναστικής παιδείας» µας τον χαρακτηρίζει ο εκλεκτός δηµοσιογράφος και ιστορικός του αθλητισµού Πέτρος Λινάρδος από άρθρο του οποίου στα «ΝΕΑ» άντλησα όλες τις πληροφορίες – µέσα και απ’ τη θέση, την οποία διατήρησε για πολλά χρόνια, του διευθυντή Σωµατικής Αγωγής στο υπουργείο Παιδείας και στο πλαίσιο της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθµισης (1917-1920) καθώς ο Ελευθέρι ος Βενιζέλος τον εκτιµούσε και τον εµπιστεύτηκε.

Πρωτεργάτης στην καθιέρωση της σουηδικής µεθόδου γυµναστικής και στην ενσωµάτωση της Φυσικής Αγωγής στην εκπαίδευση, µε ρόλο πρωταγωνιστικό στην καθιέρωση των Βαλκανικών Αγώνων, εκδότης του πρώτου αµιγώς αθλητικού εντύπου – του περιοδικού «Ποδηλατική και Αθλητική Επιθεώρησις της Ανατολής» –, συγγραφέας πολλών βιβλίων µε θέµατα αθλητισµού, ο Ιωάννης Χρυσάφης (φωτογραφία), γλωσσοµαθής και ευαίσθητος άνθρωπος, ασχολήθηκε παράλληλα µε τις µεταφράσεις έχοντας στο ενεργητικό του τη µεταφορά στη γλώσσα µας εξήντα εννιά θεατρικών έργων και πεζογραφηµάτων.

Κατά την παραµονή του για δυο χρόνια (1899-1901) στην Σουηδία, για µετεκπαίδευση στο Γυµναστικό Ινστιτούτο της Στοκχόλµης, ήρθε προφανώς σ’ επαφή µε το έργο του Στρίντµπεργκ του οποίου εντόπισα να ’χει επίσης µεταφράσει τα µονόπρακτα «Μητρική στοργή» (η µετάφρασή του παίχτηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1978 -1979, όταν ο Αλέξης Σολοµός ανέβασε το µονόπρακτο µαζί µε την «Σονάτα των φαντασµάτων») και «Το πρώτο προµήνυµα»» (η µετάφραση κυκλοφορεί απ’ τις Εκδόσεις ∆ωδώνη) καθώς και το άπαιχτο στην Ελλάδα τετράπρακτο «Συνάδελφοι».

Καλά… Εσείς, δηλαδή, τώρα, πιστέψατε πως η «γυµνή φωτογραφία» (πλάι) της Ελίζαµπεθ Τέιλορ που κυκλοφόρησε… µεταθανάτια ήταν γνήσια. Ε, µη χειρότερα! Οποιοσδήποτε είχε κάπως προσέξει τη σταρ, ΠΩΣ ήταν απ’ τα βιολετιά µάτια – ή, έστω, απ’ το λαιµό – και κάτω θα καταλάβαινε πως η φωτογραφία είναι πλαστή.

• Προ 50ετίας

Σήµερα στις 2.10 µ.µ. αναµένονται να φθάσουν αεροπορικώς στην Αθήνα, προερχόµενοι από την Θεσσαλονίκη, οι καλλιτέχναι του παρισινού θεάτρου «Ατελιέ». Οπως έχει ήδη αναγγελθή, ο θίασος του «Ατελιέ» θα εµφανισθή Τρίτη, Τετάρτη και Πέµπτη στο «Κοτοπούλη» µε τα έργα «Πύργος στην Σουηδία» της Φρανσουάζ Σαγκάν και «Ραντεβού στο Σανλί» του Ζαν Ανούιγ.

17 Απριλίου 1961. Ο Αλέκος Σακελλάριος εµφανίσθηκε χθες το βράδυ στο «Κεντρικόν» ως… ηθοποιός. Συγκεκριµένα, ο Αλέκος Σακελλάριος, λόγω αιφνιδίας ασθενείας του Μηνά Χρηστίδη, έπαιξε εκείνος τον ρόλο του γιατρού, που εµφανίζεται στην πρώτη πράξι της κωµωδίας «Αλλοίµονο στους νέους», για να µη µαταιωθή η παράστασις. Η εµφάνισις του Αλέκου Σακελλάριου ως ηθοποιού υπήρξε εξαιρετικά επιτυχής και το κοινόν τον εχειροκρότησε θερµά.

20 Απριλίου 1961.

Πληροφορούµεθα ότι η Ελληνοαµερικανίδα σοπράνο Τερέζα Στράτας (φωτογραφία) θα πρωταγωνιστήση στο µελόδραµα «Ναυσικά» της Πέγκυ Γκλάνβιλ – Χικς, που θα παρουσιασθή στις 19 και 20 Αυγούστου στο Ωδείον Ηρώδου, στην σειρά των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών. Η Τερέζα Στράτας, την οποία Αµερικανός κριτικός απεκάλεσε «µικρή Κάλλας», εσηµείωσε προ µηνών µεγάλη επιτυχία στην Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης και εν συνεχεία στο Κόβεν Γκάρντεν του Λονδίνου µε την «Μπαττερφλάυ». 20 Απριλίου 1961.

Τρεις θεατρικές παραστάσεις που αξίζει να δείτε

Στιγμιότυπο από την παράσταση «Το Ιδρυμα». Από αριστερά: Σωσώ Χατζημανώλη, Φάνης Παυλόπουλος, Γιάννης Σαρακατσάνης και Γιώργος Αγγελόπουλος.

• της ΛΟΥΙΖΑΣ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ Θέατρο – Προτάσεις

• Και ξανά προς τη δόξα τραβά

«Το Ιδρυμα» της ομάδας Αb Οvo σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη στον πολυχώρο Βios Η θεατρική ομάδα στήνει μια σύγχρονη επιθεώρηση και σατιρίζει την Ελλάδα της κρίσης με οξύνοια, χιούμορ, ευρηματικότητα και τρυφερότητα Μπορεί η Ελλάδα να γίνει καλύτερη χώρα; Μπορεί ο Ελληνας να γίνει καλύτερος πολίτης; Ο Γιόχαν Ρapadakis είναι επικεφαλής ενός Ιδρύματος που έχει σκοπό να βοηθήσει τους Ελληνες να αντιληφθούν τη μοναδικότητα της περίπτωσής τους. Γιατί το Ιδρυμα αγαπά την Ελλάδα, μας βεβαιώνει ο κ. Ρapadakis.

Και ας είναι μια χώρα αμόρφωτων νάρκισσων τεμπέληδων που αψηφούν τους κανόνες και την εξουσία προκειμένου να κάνουν πάντα το δικό τους: οι Αb Οvo ξεσπαθώνουν. Η θεατρική ομάδα στήνει μια σύγχρονη επιθεώρηση και σατιρίζει την Ελλάδα της κρίσης με οξύνοια, χιούμορ, ευρηματικότητα και τρυφερότητα. Η βασική σύλληψη βρίσκει τους πρωταγωνιστές – εκπροσώπους του Ιδρύματος να παραδίδουν ειδικό σεμινάριο με στόχο να μας επισημάνουν – εμάς το κοινό, τους Ελληνες – τα ελαττώματά μας και να μας βοηθήσουν να τα καταπολεμήσουμε. Τα δραματοποιημένα «μαθήματα» εστιάζουν κάθε φορά σε άλλη πτυχή της αθάνατης ελληνικής ψυχής. Ετσι παρακολουθούμε π.χ. τον έλληνα πίθηκο Παντελή να επινοεί δεκάδες διαφορετικούς τρόπους για να ανάψει τσιγάρο παρά τη ρητή απαγόρευση του Ιδρύματος. Τα δεκάδες ηλεκτροσόκ δεν τον πτοούν. Ακολουθούν ο αιώνιος Γαύρος που ζει και αναπνέει για τον Ολυμπιακό, ο αμετανόητος συνδικαλιστής ναύτης που «διεκδικεί και ματώνει» από τα χρόνια της Κίρκης ως σήμερα, ο καθηγητής στο ΤΕΙ Νιχρίτας που βολεύει τα δικά του «παιδιά», η νέα γενιά που νομίζει ότι το μνημόνιο είναι συμβόλαιο θανάτου και όλοι θα πεθάνουμε κ.ο.κ.

Τα επεισόδια του «σεμιναρίου» είναι άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο επιτυχημένα (προσωπικά ξεχωρίζω τις «Σκοτεινές δυνάμεις», τον «Ελληνα ναύτη» και τις «Κυλιόμενες σκάλες»), όλα όμως έχουν τη θέση τους σε αυτό το πολυμορφικό κολλάζ που περιλαμβάνει ακόμη και ποιητικό διαγωνισμό για τους ανήσυχους θεατές. Πράγματι, ο αυτοσχεδιασμός αποδεικνύεται ένα από τα ισχυρά ατού της ομάδας, η οποία ανταποκρίνεται με τρομερή ευελιξία στις εκάστοτε προκλήσεις διατηρώντας αλώβητο το κωμικό πνεύμα της βραδιάς. Το τελευταίο επεισόδιο, με τον «πυρηνικό» επιχειρηματία Οδυσσέα Σκέντερη να σώζει την Ελλάδα, προκύπτει μάλλον το πιο αδύναμο, και ως αποτέλεσμα η παράσταση κλείνει ελαφρώς ξέπνοη. Πρόβλημα μικρό, που διορθώνεται εύκολα, ειδικά όταν το σύνολο αναδύεται τόσο ζωντανό, τόσο ευχάριστο και τόσο διασκεδαστικό.

>>>> ΒΙΟS, Πειραιώς 84, Γκάζι. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Τηλέφωνο: 210 3425335

• Χωρίς προφυλάξεις

«Η γυναίκα της Πάτρας», μονόλογος του Γιώργου Χρονά σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου στο θέατρο Βασιλάκου

Αυτό το σώμα, όσο και αν έχει χαρεί, όσο και αν έχει πονέσει, όσο και αν έχει παρακμάσει τώρα πια, δεν μετανιώνει για τίποτε

Μια ζωή απίστευτη είναι αυτή της πόρνης Πανωραίας από την Πάτρα. Ενας μαραθώνιος ερωτικών πράξεων με όλες τις φυλές, σε όλες τις στάσεις, σε κάθε πιθανή τοποθεσία.

Μια ζωή γεμάτη ηδονές, αλλά ακόμη πιο γεμάτη οδύνες: «συνέχεια θάνατοι» όπως λέει. Των γονιών της, των αδελφών της, των παιδιών της. Αποβολές και εκτρώσεις με κουτάλες και άλλα αφύσικα μέσα. Κακοποίηση, και φυσικά ταπείνωση: «Το κεφάλι μου είναι γεμάτο ρόζους από το ξύλο, δεν περνάει τσατσάρα μες στο κεφάλι μου, απ΄ τις γαμιόλες που δούλευα, που πήγαινα και τους ξεβρώμιζα την κοινωνία, που με σκοτώνανε, με βρίζανε, βλάχα, πατσαβούρα, πουτάνα, και μ΄ έβαλε μια φορά μία με τη γλώσσα να καθαρίσω τις κουτσουλιές απ΄ τα πιτσούνια. Με τη γλώσσα».

Η ωραία Πανωραία όμως δεν πτοείται. Αυτό είναι το πιο καταπληκτικό επάνω της. Και αυτό είναι που διαπερνάει την ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Η αίσθηση ότι αυτό το σώμα, όσο και αν έχει χαρεί, όσο και αν έχει πονέσει, όσο και αν έχει παρακμάσει τώρα πια, δεν φοβάται τίποτε, δεν μετανιώνει για τίποτε. Η Πανωραία της Κοκκίδου είναι υπερβολική, αν η ίδια η ζωή είναι υπερβολική. Η ενέργεια που εκπέμπει απειλεί να μας καταπιεί όλους: η ορμή της, η ζωντάνια της, το πάθος της είναι αδηφάγα, πλημμυρίζουν τη σκηνή, μια θάλασσα αναμνήσεων, αποκαλύψεων, χωρίς ντροπή αλλά με περηφάνια. Με κομμένα αφτιά, κομμένες φτέρνες, αλλά παραδόξως ολόκληρη. Η ηθοποιός τα δίνει όλα: ανεβάζει στη διαπασών το ερμηνευτικό της μένος, πετάει στην άκρη κάθε υποψία μελοδραματισμού και δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Νομίζεις ότι δεν θα σταματήσει ποτέ να μιλάει, ότι όσο πιο πολύ μιλάει τόσο περισσότερο φορτίζονται οι μπαταρίες της. Η αστείρευτη ενέργειά της μοιράζεται απλόχερα σε όλους, σπαταλιέται, χωρίς προφυλάξεις, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς περιορισμούς: να καεί παρά να ξεθωριάσει, όπως αναφέρει και ο Νιλ Γιανγκ.

Προσπαθώντας να οριοθετήσει το παραλήρημα με μικρές χαριτωμένες «στάσεις» η σκηνοθέτις εφευρίσκει διαρκώς ανούσια τεχνάσματα για να εικονογραφήσει τον κόσμο και τον ψυχισμό της ηρωίδας. Η Βουγιουκλάκη και ο Παπαμιχαήλ στην τηλεόραση που η Πανωραία παρακολουθεί παπαγαλίζοντας τις ατάκες, οι παραμορφωτικοί καθρέφτες που χρησιμοποιούνται για τριών λεπτών εφέ και μετά εξαφανίζονται, ένας τύπος με περούκα και γόβες που σουλατσάρει αμήχανα, ένα πέρασμα επάνω σε καροτσάκι, μια τιάρα, μερικά γαρίφαλα και ό,τι άλλο θα χρησιμοποιούσε ο πιο απλοϊκά σκεπτόμενος άνθρωπος για να βάλει «χρώμα» σε έναν ήδη εκτυφλωτικά πολύχρωμο λόγο.

>>>> Θέατρο Βασιλάκου, Προφήτη Δανιήλ 3 και Πλαταιών, Μεταξουργείο. Τηλέφωνο: 210 3467735

• Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά

«Γλυκιά Οφηλία» σε σύλληψη- σκηνοθεσία Ιωάννας Ρεμεδιάκη και κείμενα Σαίξπηρ (αποσπάσματα «Αμλετ» σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά) και των ηθοποιών, στο Κινητήρας Studio

Τέσσερις γυναίκες, ένα παγκάκι, ένα μπαλάκι του τένις και πολύ πράσινο: η παιδικότητα συναντά την οικολογία

Από όλα τα θύματα του Αμλετ η Οφηλία είναι το πιο αδικοχαμένο. Είναι ο δικός της πνιγμός αυτός που ρίχνει τη μεγαλύτερη σκιά στον κορυφαίο ρομαντικό ήρωα της δυτικής λογοτεχνίας. Αν μπορούμε ως ένα σημείο να δικαιολογήσουμε το εκδικητικό του μένος απέναντι στον Κλαύδιο ή τη Γερτρούδη, στην περίπτωση της Οφηλίας, η οποία του προσφέρει μονάχα αμέριστη, τυφλή αφοσίωση, μας κυριεύει θλίψη. Η βάναυση απόρριψη που της επιφυλάσσει ο αγαπημένος της ανοίγει την πόρτα στην τρέλα και τελικά στον θάνατο.

«Στην αγάπη και στη μοίρα της Οφηλίας δεν διαγράφεται ένα στοιχείο βαθιάς τραγωδίας αλλά σπαρακτικής ομορφιάς και αυτό κάνει την ανάλυση του χαρακτήρα της να μοιάζει σχεδόν με βεβήλωση» έγραφε το 1904 ένας άλλος ρομαντικός, ο Αντριου Σ. Μπράντλεϊ. Δεν θα υπήρχε τίποτε πιο βαρετό, νομίζω, από μια παράσταση με θέμα την ηρωίδα η οποία θα επιχειρούσε να την ψυχαναλύσει ή ακόμη μια παράσταση που θα απέδιδε μελοδραματικά τον ανανταπόδοτο έρωτα της έφηβης και την άδοξη κατάληξή του στα ψυχρά νερά του ποταμού. Σε αυτές ακριβώς τις παγίδες αρνείται να πέσει η σκηνοθέτις Ιωάννα Ρεμεδιάκη. Η «Γλυκιά Οφηλία» δεν μένει στις σκοτεινές πτυχές της ερωτικής ιστορίας. Διατηρεί την ψυχραιμία της και υιοθετεί ύφος ανάλαφρο, χαριτωμένο, καθημερινό. Οταν αναφέρεται στη μητέρα της άτυχης κόρης το κάνει χιουμοριστικά: «Η Οφηλία δεν έχει μαμά. Αν είχε, θα υπήρχε κάποιος να την πάρει αγκαλιά».

Στη σκηνική αφήγηση κυριαρχούν τα λουλούδια και τα φυτά. Οι γαζίες εξάλλου πρωταγωνιστούν και στο οπτικό μας πεδίο σε φυσικό μέγεθος, εφόσον τις βλέπουμε φωτισμένες μέσα από τεράστια παράθυρα καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Τα πρωτότυπα διαλογικά μέρη ανάμεσα στον Αμλετ και στην Οφηλία εναλλάσσονται σε ελεύθερη ροή με σύγχρονες μικρές εξιστορήσεις, αναμνήσεις των ηθοποιών από τη χαμένη Αρκαδία των παιδικών τους χρόνων: βόλτες σε ξέφωτα κάτω από τα πεύκα, κυνηγητό στο λεμονόδασος, σκαρφάλωμα στη συκιά. «Χρειάζεται χρόνος για τη σπορά, την καλλιέργεια και τη θρέψη της επιθυμίας», όπως σωστά επισημαίνεται, χρόνος που δεν δόθηκε ποτέ στην άπειρη ηρωίδα. Στον δικό της κήπο όλα πάγωσαν όταν χτύπησε το πένθος του Αμλετ.

Τέσσερις γυναίκες, ένα παγκάκι, ένα μπαλάκι του τένις και πολύ πράσινο: η παιδικότητα συναντά την οικολογία καθώς οι ηθοποιοί βγαίνουν για λίγο στην πίσω αυλή της θεατρικής αίθουσας για να εντάξουν τις ακακίες στη δράση. Με την ίδια παιγνιώδη διάθεση εξάλλου αναπλάθουν τις επιστολές που θα μπορούσε να είχε στείλει η Οφηλία στον καλό της («Πρέπει να σ΄ αφήσω τώρα, έχουμε να ετοιμάσουμε τα πράγματα του Λαέρτη για τη Γαλλία») ή ονειρεύονται ένα εντελώς διαφορετικό, ρόδινο τέλος στη σχέση των εραστών, που τους θέλει να γυρνάνε τον κόσμο μαζί και να πεθαίνουν αγαπημένοι στα βαθιά γεράματα.

>>>> Κινητήρας Στούντιο, Ερεχθείου 22, Ακρόπολη. Τηλέφωνο: 210 9248328.

«Μέσα» στο σπίτι

Εξι ώρες παράσταση χωρίς αρχή, µέση, τέλος. Μπορείς να δεις όσο θέλεις, να καθήσεις όπου θέλεις, να βγεις και να επιστρέψεις όσες φορές θέλεις. «Μέσα» είναι ο τίτλος της νέας δηµιουργίας του ∆ηµήτρη Παπαϊωάννου. Πρόκειται για ένα έργο που θα γεννηθεί από τη συνάντηση δύο συνθηκών: µιας παράστασης που συµβαίνει αδιάλειπτα και µιας κατάστασης θεατών που έρχονται, φεύγουν και αλλάζουν θέση µέσα στο θέατρο όποτε επιθυµούν. Ενα υπνοδωµάτιο στο κέντρο του «Παλλάς» µετατρέπει τον ιδιωτικό χώρο σε δηµόσιο. Ενα θέατρο στο κέντρο της πόλης ανοίγει τις πόρτες του στο κοινό και προτείνει στον θεατή να δει τη σχέση του µε το θέαµα σαν ενατένιση τοπίου. Ενα τοπίο απλών, καθηµερινών, ιδιωτικών κινήσεων σε αυτό το εκτεθειµένο σε κοινή θέα δωµάτιο. Το «Μέσα» αντιµετωπίζει το θέατρο σαν εκθεσιακό χώρο, το έργο σαν έκθεµα και προτείνει στον θεατή τον ρόλο του επισκέπτη. Στη σκηνή 30 ερµηνευτές επί έξιώρες αναβιώνουν τις συνθέσειςτης παράστασης ενώ υπάρχει ανοιχτή µια θέση στο έργο καθηµερινά για όποιον από τους θεατές γοητευτείαπό την κατάσταση και θελήσει να επιστρέψει παίρνοντας µέρος. Η σύλληψη και η σκηνοθεσία είναι του ∆ηµήτρη Παπαϊωάννου ενώ ο Κ. Βήτα συνθέτει τα µουσικά τοπία. Ο σκηνικός σχεδιασµός είναι των ∆ηµήτρη Θεοδωρόπουλου και Σοφίας Ντώνα. Στο θέατρο «Παλλάς» (Βουκουρεστίου 5, τηλ. 210-3213.100) στις 17.30. Εισιτήρια: 15 (ηµέρας /µισή τιµή), 32 (ηµέρας), 45 (πολλαπλό) ευρώ.

INFO: «Μέσα» είναι ο τίτλος της νέας δηµιουργίας του Δηµήτρη Παπαϊωάννου που παρουσιάζεται στο θέατρο «Παλλάς» (Βουκουρεστίου 5, τηλ. 210-3213.100) στις 17.30. Εισιτήρια: 15 (ηµέρας / µισή τιµή), 32 (ηµέρας), 45 (πολλαπλό) ευρώ.

Τζουλιάνο Μερ Καμίς: Πέθανε για το θέατρο και την ελευθερία

«Ανθρωπο που πέθανε για το θέατρο» χαρακτήρισε η βρετανική Guardian τον Τζουλιάνο Μερ Καμίς, τον αραβοϊσραηλινό σκηνοθέτη και ηθοποιό, η δολοφονία του οποίου συγκλόνισε τόσο την παλαιστινιακή όσο και την ισραηλινή κοινωνία.

Ο Τζουλιάνο Μερ Καμίς υπήρξε ένας καλλιτέχνης και ακτιβιστής που είχε αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα για ελευθερία. Αυτό άλλωστε ήταν και το όνομα του θεάτρου που είχε ιδρύσει το 2006 στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν, στη Δυτική Όχθη, έξω από το οποίο πυροβολήθηκε από άγνωστο στις 4 Απριλίου: «Θέατρο της Ελευθερίας»…Γεννημένος το 1958 στη Ναζαρέτ, από Εβραία μητέρα και Παλαιστίνιο πατέρα, στελέχη και οι δύο του Κ.Κ. Ισραήλ, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του στον κινηματογράφο το 1984, στο φιλμ Η μικρή τυμπανίστρια, του Τζ. Ρόι Χιλ, ένα θρίλερ για την αραβοϊσραηλινή διαμάχη στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Νταϊάν Κίτον.

Συνεργάστηκε σε πολλές ταινίες του Ισραηλινού σκηνοθέτη Άμος Γκιτάι, ενώ το 2003 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, Τα παιδιά της Άρνα (αυτό ήταν το όνομα της μητέρας του). Το 2006 ίδρυσε το «Θέατρο της Ελευθερίας», μέσα από το οποίο οι νεαροί Παλαιστίνιοι μπορούσαν να απελευθερώσουν καλλιτεχνικές ανησυχίες και φόβους… Η ίδρυση του θεάτρου, στην οποία συμμετείχε και ο πρώην ηγέτης της αντιστασιακής οργάνωσης των Μαρτύρων του Αλ-Ακσα στην Τζενίν, Ζαχαρίας Ζουμπέιντι, είχε προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, ενώ και τα έργα που ανέβαζε πολλές φορές θεωρούνταν προκλητικά για τα ισλαμικά ήθη (η συνύπαρξη ανδρών και γυναικών στη σκηνή, η ερμηνεία του ρόλου του γουρουνιού από τη Φάρμα των ζώων κ.λπ.)

Τις έρευνες για τη δολοφονία του Μερ Καμίς ανέλαβαν οι υπηρεσίες της Παλαιστινιακής Αρχής, ενώ ως ύποπτος φέρεται ένα πρώην μέλος των προσκείμενων στη Φατάχ Ταξιαρχιών των Μαρτύρων του Αλ-Ακσα. Από τη μεριά του, ο συνιδρυτής του θεάτρου Ζ. Ζουμπέιντι δήλωσε ότι η δολοφονία υπήρξε «μια οργανωμένη ενέργεια, όχι αποτέλεσμα οργής για τις δραστηριότητες του θεάτρου. Υπήρξε μια ηθελημένη πράξη κάποιου κράτους ή οργάνωσης». Τέλος, ο σκηνοθέτης Άμος Γκιτάι δήλωσε ότι «άνθρωποι ριζοσπαστικοί σαν τον Τζουλιάνο προσπαθούν με το ίδιο τους το κορμί να γεφυρώσουν από το χάσμα του μίσους».Τελετές για τον Τζουλιάνο Μερ Καμίς έγιναν την Πέμπτη τόσο στο αραβικό θέατρο «Αλ Μινταν» στη Χάιφα, όπου εκτέθηκε η σορός του, όσο και στο «Θέατρο της Ελευθερίας» στην Τζενίν. [Η ΑΥΓΗ: 12/04/2011]

Η Τζούλια μετά τον πόλεμο στο θέατρο «Τόπος αλλού»

Καθώς οι περισσότερες θεατρικές σκηνές ετοιμάζονται να κατεβάσουν την αυλαία αυτήν την Κυριακή, σε άλλες η αυλαία μόλις σηκώθηκε… Έτσι, στο θέατρο «Τόπος Αλλού» παρουσιάζεται από την προηγούμενη Παρασκευή η Δεσποινίς Τζούλι, το γνωστό κλασικό έργο του Στρίντμπεργκ, στη διασκευή του Βρετανού Πάτρικ Μάρμπερ.

Ο συγγραφέας, γνωστός στο ελληνικό κοινό από τα έργα του Closer και Δον Ζουάν στο Σόχο, διατηρεί τα πρόσωπα και την πλοκή της τραγωδίας του Σουηδού δραματουργού, μονάχα που μεταφέρει την κουζίνα όπου διαδραματίζεται το έργο σε μια αριστοκρατική έπαυλη στα περίχωρα του Λονδίνου, τη βραδιά της 26ης Ιουλίου 1945, όταν οι Άγγλοι Εργατικοί σημείωσαν μια ιστορική νίκη, κερδίζοντας με μεγάλη διαφορά τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές. Σε αυτό το περιβάλλον, ο ανελέητος και λυσσαλέος πόλεμος των φύλων φωτίζεται από ένα διαφορετικό φως, αυτό που δημιουργεί η εκρηκτική ατμόσφαιρα μιας εποχής έντονων κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων και ριζικών αλλαγών.Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία του έργου του Μάρμπερ έκανε η Μίνα Αδαμάκη, ενώ τους τρεις ρόλους του έργου ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Μαρία Σολωμού, Μάξιμος Μουμούρης και Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου.