Η περιπέτεια του κατά Χάουαρντ Μπάρκερ «Ύστατου σήμερα». ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΝΕΒΑΖΕΙ Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ

Τελικά, δεν είναι δύο οι θεατρικοί συγγραφείς με το όνομα Μπάρκερ, αλλά ένας. Ο Χάουαρντ Μπάρκερ. Αυτός είναι ο συγγραφέας του «Ύστατου σήμερα» (Τhe Dying of Τoday) που ανεβάζει ο Λευτέρης Βογιατζής στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και όχι ο Κλάιβ Μπάρκερ, όπως λανθασμένα γράφτηκε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Ήρθε η ώρα για «Το Θέατρο της Καταστροφής»» («ΤΑ ΝΕΑ- Σαββατοκύριακο», 3/10/09).

Η συνωνυμία έγινε αφορμή για τη σημαντική ανακρίβεια του ρεπορτάζ. Επομένως, όσα αφορούσαν το πρόσωπο του Βρετανού συγγραφέα και καρτουνίστα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του Χάουαρντ Μπάρκερ, επίσης Βρετανού συγγραφέα, ο οποίος για τους συμπατριώτες του αποτελεί θρύλο, για τους ηθοποιούς ερεθιστική πρόκληση. Τα έργα του παίζονται όλο και πιο συχνά στο εξωτερικό, όπου παραστάσεις, αφιερώματα και συνέδρια συνομολογούν, θεωρώντας τον κορυφαίο δραματουργό της εποχή μας.

Από το πλούσιο πρόγραμμα της παράστασης του Λευτέρη Βογιατζή σταχυολογήσαμε μικρό βιογραφικό του συγγραφέα τού «Ύστατου σήμερα». Ο Χάουαρντ Μπάρκερ γεννήθηκε το 1946 στο Dalwich. Πολυσχιδής καλλιτέχνης, εκτός από το θέατρο, γράφει ποίηση, ζωγραφίζει και σκηνοθετεί- κυρίως τα έργα του. Έχει ένα δικό του θέατρο, το «Τhe Wrestling School» (Σχολή Πάλης), όπου ανεβαίνουν μόνο δικά του έργα, από τη δική του θεατρική ομάδα. Κεντρικός άξονας του θεάτρου του είναι η έννοια «θέατρο της καταστροφής», την οποία επεξεργάζεται διερευνώντας και προτείνοντας εν τέλει μια νέα αντίληψη και μορφή για την τραγωδία στην εποχή μας.

Ο Χάουαρντ Μπάρκερ πιστεύει ότι το θέατρο αποτελεί ουσιαστική ανάγκη για την κοινωνία, ζωτικό χώρο και καταφύγιο για τη φαντασία και την ηθική αναζήτηση, έξω και πέρα από τους περιορισμούς του ρεαλισμού ή οποιασδήποτε ιδεολογίας. Τα έργα του δεν επιχειρούν να μεταδώσουν ξεκάθαρα και απλοϊκά μηνύματα. Θέλουν να λειτουργούν ως δημόσια πρόκληση, όπου ηθοποιοί και κοινό μαζί να κινητοποιούνται προς την εύρεση κάποιου νοήματος με σύγχρονες αντηχήσεις μέσα από πολλαπλές πιθανότητες ερμηνείας.

Είναι ένας θυμωμένος άνθρωπος, ανικανοποίητος, μαχητικός, εριστικός, ρηξικέλευθος- το ίδιο και το θέατρό του. Στην πατρίδα του, τη Βρετανία, η εξουσία τον ανέχεται με δυσκολία, η κριτική είναι διχασμένη, μα όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για μεγάλο συγγραφέα, έστω και ανυπόφορο.

Ο Χάουαρντ Μπάρκερ δεν μιλάει ποτέ για την προσωπική του ζωή. Πιστεύει ακράδαντα και επί της ουσίας πως «το να ξεθάβουμε τις πολιτικές ή τις ψυχολογικές καταβολές ενός καλλιτέχνη δεν μας χρησιμεύει σε τίποτα».

Η τέχνη του θεάτρου, αλλά και ο θεατρικός συγγραφέας οφείλουν να κλείνουν την πόρτα στη γενικευμένη τάση της «προσβασιμότητας» των πάντων και στα πάντα, στην εποχή των «reality», που αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της σύγχρονης «μαζικής» κοινωνίας.

• Έλενα Δ. Χατζηιωάννου, TA NEA: Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Ο Θεοδωρόπουλος απαντά στον Λογοθέτη

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος απαντά στην επιστολή του διευθυντή του ΕΚΕΘΕΧ Ηρακλή Λογοθέτη, που δημοσιεύτηκε στην «Ε» την περασμένη εβδομάδα:

«Ο κ. Λογοθέτης τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή από τον υπουργό Γιώργο Βουλγαράκη χωρίς να τηρηθεί κάποια ανοιχτή διαδικασία επιλογής και είναι εύλογο να σκεφτεί κανείς ότι τα κριτήρια δεν ήταν αξιοκρατικά αλλά κομματικά, είτε, σε τελική ανάλυση, θέμα προσωπικής γνωριμίας. Εξάλλου, η στάση του κ. Λογοθέτη απέναντι στο επιχορηγούμενο θέατρο έχει σχολιαστεί από τον Τύπο κατ’ επανάληψη και μια κι επικαλείται την εφημερίδα «Αυγή», θυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ζητήσει την παραίτηση της διοίκησης του ΕΚΕΘΕΧ και ο Συνασπισμός έχει κάνει και επερώτηση στη Βουλή για το ΕΚΕΘΕΧ».

Και συνεχίζει: «Η αναλογική μείωση των επιχορηγήσεων, την οποία επικαλείται ο κ. Λογοθέτης, κάθε άλλο παρά ισχύει για όλους τους θιάσους. Οι μειώσεις (και οι αυξήσεις) έγιναν κατ’ επιλογή και έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι στη δική μας περίπτωση έπαιξε ρόλο η δημόσια κριτική που έχω ασκήσει. Αυτά τα θέματα θα είχαν λυθεί αν μου είχαν κοινοποιηθεί, όπως εδώ και μήνες έχω ζητήσει, τα πρακτικά της γνωμοδοτικής επιτροπής με την πρόταση για την επιχορήγηση του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Ζητώ διαφάνεια. Δεν είναι λόγος, όπως ισχυρίζεται ο κ. Λογοθέτης, για να μη μιλάω, το γεγονός ότι το Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι πρώτο στη σειρά των επιχορηγούμενων. Η επιχορήγησή μας ήταν 190.000 το 2006, έγινε 150.000 το 2007 και 140.000 πέρσι, ενώ παράλληλα οι παραγωγές και οι εργαζόμενοι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου αυξάνονταν. Ο καθένας μπορεί να κρίνει. Τα πρόσωπα και τα έργα τους».

• Ελευθεροτυπία, Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009