ΘΑΛΕΙΑ ΜΑΤΙΚΑ: ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙ ΔΥΟ, ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΙ ΤV

«Οι δυσκολίες της ζωής κάνουν τους ήρωες»

Του Χρήστου Ν. Ε. Ιερείδη, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Ο «Μπακαλόγατος» και ο «Ηλίας του 16ου» είναι έργα διαχρονικά, διότι «στα σενάριά τους συμπυκνώνουν την ουσία της ζωής χωρίς τερτίπια», λέει η Θάλεια Ματίκα, η οποία παράλληλα παίζει στο «Δάσος» του Μάμετ
Τρεις διαφορετικούς τύπους γυναικών υποδύεται η Θάλεια Ματίκα σε θέατρο και σινεμά. Στο «Μουσούρη» είναι η δυναμική Φιφίκα που θέλει ο «Μπακαλόγατος» Ζήκος, στον κινηματογραφικό «Ηλία του 16ου» κάνει την Τασία, την υπηρέτρια που κατηγορείταιαδίκως- για κλοπή ενός δαχτυλιδιού, και στη σκηνή του «Νέου Ελληνικού Θεάτρου», Δευτερότριτα, μεταμορφώνεται στη Ρουθ στο «Δάσος» του Ντέιβιντ Μάμετ.

Το «Δάσος» είναι από τα πρώτα έργα του Μάμετ, στο οποίο με αρκετά ψυχαναλυτικό τρόπο πραγματεύεται τις σχέσεις των δύο φύλων. Μια σχέση- της Ρουθ και του Νικ- αρχίζει στο θεατρικό σανίδι, ενώ μια άλλη- του Πάρη και της Ελένης στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1- τελειώνει με συνοπτικές διαδικασίες, λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Είναι στενοχωρημένη για την εξέλιξη αυτή. «Το δυσάρεστο είναι ότι μένουν χωρίς δουλειά πολλοί άνθρωποι σε μια δύσκολη εποχή. Και δυστυχώς αυτό, το κόψιμο σειρών, έχει γίνει καθεστώς στην τηλεόραση. Φταίμε κι εμείς οι ηθοποιοί που δεν είμαστε οργανωμένοι για να αντιδράσουμε, να υπερασπιστούμε τη δουλειά μας. Στην Ελλάδα γίνονται όλα πρόχειρα. Πολλές φορές αρχίζουν τα γυρίσματα και οι ηθοποιοί έχουμε σενάρια για τα δύο πρώτα επεισόδια».

Από την άλλη, η επιτυχία του «Μπακαλόγατου» (είναι κλεισμένες όλες οι παραστάσεις έως τον Φεβρουάριο) μετριάζει κάπως τη στενοχώρια από το άδοξο τέλος της τηλεοπτικής δουλειάς της Ματίκα. Μια επιτυχία που ως έναν βαθμό οφείλεται στη νοσταλγία που υπάρχει για την εποχή εκείνη, όπως διατηρείται από την κινηματογραφική ταινία, αλλά και γιατί αρέσει η παράσταση, κατά την ερμηνεία που δίνει η Θάλεια Ματίκα. «Έρχεται ο κόσμος στο θέατρο, βλέπει την παράσταση και ύστερα το συζητάει με τον κοινωνικό του περίγυρο. Πρώτη φορά έχω δεχθεί τόσα τηλεφωνήματα για να εξασφαλίσω εισιτήρια. Μάλιστα, είναι πολλοί οι συνάδελφοι που είδαν το έργο και άκουσα καλά λόγια από όλους σχεδόν, πράγμα σπάνιο για το σινάφι μας».

• Δεν έχει ρίσκο το ριμέικ λόγω της δυνατής εικόνας που έχει η ταινία;

Δεν αντιμετωπίσαμε σαν ριμέικ τον «Μπακαλόγατο», αλλά ως ένα νέο θεατρικό έργο. Δεν είναι μόνο γλυκά τα σενάρια αυτά, συμπεριλαμβανομένου και του «Ηλία του 16ου», αλλά έχουν δύναμη για να αντέχουν στον χρόνο. Μέσα στην απλότητά τους έχουν μια αλήθεια και μια δύναμη που λείπει σήμερα από την ελληνική δραματουργία.

• Από τη Φιφίκα στη Ρουθ η διαδρομή πώς είναι;

Δεν τίθεται θέμα δυσκολίας. Στον «Μπακαλόγατο» ξέρουμε την παράσταση με κλειστά μάτια, λόγω των περσινών παραστάσεων. Αποφάσισα να παίξω και στο «Δάσος» διότι είχα χρόνο.

Δύο νέοι εραστές, ο Νικ και η Ρουθ, αποφασίζουν να περάσουν ένα διήμερο σ΄ ένα κατάλυμα στο δάσος. Η εκδρομή αυτή θα γίνει η αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια συναισθηματικές ανασφάλειες και προβληματισμοί, ενώ θα «υπογραμμίσει» την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα σε δυο αρχέτυπα. Τον άνδρα και τη γυναίκα.

• Βγάζετε άκρη στο «Δάσος»;

Όχι, μα ούτε και ο Μάμετ βγάζει άκρη. Απλώς κάνει έναν κύκλο, δείχνοντας ότι δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Τα συναισθήματα είναι συνεχώς στην επιφάνεια.

• Τι έχει η Ρουθ που διαφέρει από εσάς;

Έχει πιο καθαρά συναισθήματα. Είναι πολύ ξεκάθαρη με τα θέλω της. Είναι ερωτευμένη; Το δείχνει. Είναι θυμωμένη; Το δείχνει.

• Σε μια εποχή που γίνεται λόγος για κρίση στις σχέσεις, ο θεατής τι αποκομίζει;

Νομίζω ότι θα του δώσει να καταλάβει πως δεν είναι μόνος. Καθένας ταυτίζεται.

• Μπορεί να συμβάλει ώστε να γίνουμε καλύτεροι;

Ίσως μέσα από αυτά που εισπράττει από τα λάθη των ηρώων. Όταν όμως συμβαίνουν, δεν ξέρω κατά πόσον έχει καθένας μας την ψυχραιμία και την ωριμότητα να τα αντιμετωπίσει.

Η Θάλεια Ματίκα δεν συμμερίζεται την άποψη ότι η σκηνοθεσία του Νίκου Ζαπατίνα στον «Ηλία του 16ου» είναι επίπεδη, όπως γράφτηκε. «Κατάφερε κάτι πολύ δύσκολο. Απέσπασε ερμηνείες. Και ενώ η ιστορία είναι προσαρμοσμένη στη σημερινή εποχή, εκείνος πρότεινε να γίνουν τα γυρίσματα στην Πλάκα».

• Τι εννοείτε λέγοντας «απέσπασε ερμηνείες»;

Δείχνει ότι ήρωες είναι άνθρωποι με δυσκολίες ζωής, που δεν έχουν να φάνε. Δεν είναι χάρτινοι ήρωες, δεν είναι καρικατούρες.

ΙΝFΟ

● «Ο Μπακαλόγατος» των Χρ.
και Γ. Γιαννακόπουλου, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, στο θέατρο «Μουσούρη» (Πλ.
Καρύτση).
● Το «Δάσος» του Ντ. Μάμετ, σε μετάφραση Όλγας Παρισσινού και απόδοση- σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη στο «Νέο Ελληνικό Θέατρο» (Εξάρχεια).
● «Ο Ηλίας του 16ου» των Α. Σακελλάριου- Χρ. Γιαννακόπουλου, σε διασκευή Κάτιας Κισσονέργη, σκηνοθεσία Νίκου Ζαπατίνα στους κινηματογράφους.

«Γεμίζω, κι ας γίνομαι κομμάτια»

• Δεν θα θέλατε να έχετε ελεύθερο χρόνο για να κάνετε πράγματα, εξωεπαγγελματικά, για εσάς;

Σαν τρελή. Αλλά έχω την ανασφάλεια του επαγγέλματος, τι θα κάνω την επόμενη σεζόν, και θέλω να τα κάνω όλα. Όταν ήρθε όμως η συγκεκριμένη πρόταση, απλώς δεν μπορούσα να αρνηθώ. Έναν τέτοιο ρόλο δεν τον αφήνεις .

• Μπορούμε να τα κάνουμε όλα;

Όχι, αλλά προσπαθούμε. Βλέπω φίλους και γνωστούς σε άλλα επαγγέλματα που δουλεύουν από το πρωί ώς το βράδυ. Εμείς οι ηθοποιοί κάνουμε κάτι που μας αρέσει. «Τρέφομαι» από το θέατρο. Με γεμίζει κι ας είμαι κομμάτια από την κούραση.

• Η αγωνία σας ποια είναι;

Να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Πρέπει να είμαι σε εγρήγορση για να αντιμετωπίσω στη σκηνή τον Πέτρο Φιλιππίδη που είναι ποταμός. Ξεφεύγει από οποιαδήποτε σύμβαση. Κάθε παράσταση είναι μάθημα..